© kristen |
Dit was een verschrikkelijke dag. Oké, hij had een soort onderkomen in een lokaal Rangergebouw, maar daar hield het mee op. Het begon toen hij zijn kamer toegewezen kreeg met meneer en mevrouw dronkenlap. Ze hadden hem geen eigen kamer gegeven, omdat teveel daklozen en Ranger’s gebruik van maakte. Allemaal wegens de goed gezinde pre-kerstspirit. In ieder geval, de twee dronkenlappen waren s ’nachts stappen en als ze terugkwamen, zakte ze als een huis in elkaar op de grond. Dat maakte hem niet alleen wakker, maar hun oorverdovende gesnurk hield hem ook klaar wakker. Al na twee dagen in de kamer gewoond te hebben had hij extreem slaap tekort wat hem tot het volgende probleem bracht. Bij het eerste avondeten waren de twee misschien nog uitgeteld door een kater, maar dat was nou juist de oorzaak van het probleem. Het was stil zonder hun erbij en onbewust was hij in slaap gevallen, recht met zijn gezicht in het gloeiend hete soep. Nu hij er weer nadacht, begonnen zijn brandwonden weer te bonzen. Echt een heel mooi gezicht was hij ook niet meer. Nadat hij zichzelf in de spiegel na het incident gezien had… Zelfs een 150-jarige oude dame zag er beter uit. De rillingen kropen ook weer over zijn rug. Met zijn gezicht maakte hij echter de andere mensen bang en werd een flink aantal pleisters op zijn gezicht gedrukt. Zijn mannelijke tranen probeerde hij in te houden toen hij weer aan de hel dacht toen ze nieuwe pleisters erop plakte. Toen ze de pleisters verwijderde was hij een keer of twee flauwgevallen van de pijn. Het was echt zo beschamend geweest. Achteraf gezien viel dat nog mee met het ontbijt van vanmorgen. De knul had kerstbrood gekregen wat net over de datum was. Het was onlogisch dat ze niet bijhielden hoe vers hun geserveerde eten was. Nog stommer was dat hij de enige met een voedselvergiftiging was geweest. Terwijl de anderen vrolijk al kerstliedjes zongen, had hij zijn eigen bijdrage met zijn darmen eraan. Ze hadden een bas nodig in het lied. O wie hield hij voor de gek, zijn darmen waren geen bas, eerder een trompet. Maar goed, dat was gewoon vies. En… Nu had hij ook geen trek meer in de lunch. Niet dat hij van plan was om te gaan, omdat het stelletje dronkenlappen er ook zouden zijn. Met enkel een glas water in zijn handen liep hij dus rustig een rondje door een klein parkje heen. Het gefluit van vogels was fijner om aan te horen dan het gesnurk of gemompel van de twee. Nou vroeg hij zich even af of dit beter was dan de struiken. Hij had misschien niet veel eten buiten bessen, maar dan had hij geen dronkenlappen om zich heen. Wel heldere wilde Pokémon die zijn tanden in hem konden zetten, zodat hij zou eindigen als een kerstdiner. En… Never mind, dit was de juiste beslissing! Nerveus nam hij een slokje water en liep net een hoek om. Dat zou vast niet gebeuren, er liepen niet veel vleesetende Pokémon rond.
‘Stantler!’ “Whaaaaaaaaaaa!” Nooit positief zijn over zoiets! Bij het uitgillen spuwde hij gelijk al het water uit, recht in het gezicht van een bruine Pokémon met wel hele scherpe horens. Oké, het beschikte over hoeven en snoof nogal onrustig, dus dat betekende dat hij… MOEST WEGRENNEN! Met het glaasje water in zijn handen die half leeg was – pessimistisch -, snelde hij als een gek terug naar het hoofdgebouw. Achter hem hoorde hij ook het luide galop die telkens luider klonk. O-Ow… Kom op zeg, had hij niet al genoeg ongeluk binnen twee dagen gehad? Met die pleisters leek hij al op een karakter uit Amnesia en hij had wallen van hier tot Lumiose City. Onee, hij merkte dat zijn amper getrainde lichaam moe werd en het gesnuif van de Stantler enkel luider werd. Paniek, paniek! Oké, zou hij misschien zijn Pokémon het laten regelen? Muk, dat kon natuurlijk niet, enkel als afleiding. De Pansage kon het rendier afleiden met al dat vegetatie op zijn kop! Maar wat dan? In ieder geval was het beter dan niets en hij greep al naar zijn Pokéball. Ineens overviel hem een enorme kriebel in zijn neus. Hu-Ha…Ha… Haaa! “Chuuu!!!” Onmogelijk kon hij de nies in houden, maar nog erger, de val tegen gaan die het veroorzaakt had. Het bak vast het wereldrecord van de hardste niezen ooit, want zelfs het galop stopte even uit verbijstering. Dat hoopte hij althans, maar hij viel al op de grond, recht op zijn buik. “Au! Ugh…” kreunde hij pijnlijk. Als hij nou bleef liggen werd hij nog rendieren voer, of aten ze geen mensen op? In ieder geval leek zijn lichaam eerder allergisch te reageren dan zijn uitgeputte lichaam te blijven dwingen om weg te rennen. Weer een kriebel, gevolgd door een nóg luidere nies. Au, oké, dat deed verschrikkelijk veel pijn! Zijn handen hield hij beschermend over zijn neus, maar toen pas viel hem iets op. Waar was het glas water beland dan als zijn handen beide vrij waren? Een tel later zag hij het echter recht voor, maar was het niet meer half leeg, maar volledig leeg. Geen druppel water zat er meer in, maar dat maakte hem ook weer niets meer uit. Hij moest vluchten en hees zijn lichaam overeind, maar werd tegen zijn rug gepord door iets scherps en hard. “Aaaaah!” gilde hij angstig uit en met de energie van pure adrenaline en een vleugje… Tja Otis-heid. Als Sonic raasde hij ineens snel verder richting het gebouw, nog op de voet gevolgd door het rendier. Hij begreep het ook niet dat hij was blijven liggen, alsof de grond lekker lag. En dan al die zorgen om een glas water wat niets uitmaakte als hij rendiervoer was. Dan het ergste waren die twee niezen, alsof hij plotseling allergisch was geworden. Nog gillend als een keukenmeisje merkte hij wel dat deze ‘allergie’ ineens weer op trad. Had hij iets verkeerd geroken of speelde zijn hooikoorts nu ineens op? Ugh, hij kon het niet weer inhouden. “Hahaha… Chuuuuuuu!” nieste hij luid, terwijl zijn ogen begonnen te tranen. Echt een flinke allergie, maar het bemoeilijkte nogal het ademhalen en-Oh nee, “Hahaha… Chuuu!” Dat, dus en… Muk.. “Ha…Chuuu!” Zijn gegil werd telkens weer onderbroken met een nies en enkele voetgangers gierden van het lachen. Dit was… “Hahaha.. Chuu!” Verschrikkelijk en geeneens Sparta. Zo klonk hij als een verkouden Pikachu.
Echter zag hij het hoofdgebouw al verschijnen in de verte en ook de Ranger’s die hem vast konden redden, right? Right? “HELP!” Heftig zwaaiend met zijn armen keken ze zijn kant op en sloegen verrast hun hand voor hun mond. Dit is geen animé waarin alles in slow-motion gaat, dus doe hier alstublieft iets aan! Ze stuurden elk gelijk een plastic tolletje op af en schoten die naar de Pokémon achter hem toe. Met van die rode bewegingen probeerde ze hem te kalmeren, al had hij verder geen idee hoe dat te werk ging. Daar was hij géén Ranger voor. Al kon dat hem niets schelen, zolang ze maar hun ding deden. Hij dacht ook even dat het betrekkelijk stil achter hem as geworden en remde gelijk zijn pas. Was het hiermee dus allemaal voorbij? Alstublieft, hij wilde gewoon… ‘Stant,’ brulde de bruine Pokémon uit en knalde de ‘beyblade’s’ met zijn gewei van zich af en keek weer strak naar de knul. O… Trubbish. Als een wilde kwam de Pokémon op hem af, maar op tijd haalden de Rangers hun Pokémon erbij om hem tegen te houden. “B-Bedankt,” zei hij snel en sprintte gelijk het hoofdgebouw in. Uitgeput boog hij zich voorover, weer op adem komend. Om zich heen hoorde hij echter de vreemdste dingen. Eerst ving hij een gesprek over dat de kerstman zijn stoet kwijt was geraakt en bij een ander stel, dat hij een fossiel gaf als ene Rudolph gevonden werd. Fossiel…? Dat betekende geld, niet waar? En dat betekende… “G-Geen dronkenlappen in mijn kamer en een prachtig gezicht!” riep hij luidkeels en zwaaide zijn armen enthousiast de lucht in. ‘W-Wat?’ Gevolgd door luid gemompel en verafschuwde blikken volgden ter benadrukking van zijn idiote conclusie. D-Dat had hij hardop gezegd… Tegenover allemaal mensen, waarmee hij in één gebouw woonde, dus. “E-Ehh…” kraamde hij met de meest kromme glimlach en begon haast spastisch te trillen, “… I-Ik… houd van mijn gezicht, j-ja!” De pleister die zijn ergste brandwond – minder erg dan die van Zuko – bedekte, gleed echter van zijn gezicht. Zijn dikke vies uitziende wang was zichtbaar. O-Oké, nu had hij zijn ultieme dieptepunt wel bereikt. Zuko zag er misschien nog goed uit, maar hij… Die kleuren vloekten nogal met alles. De gezichten van sommige mensen raakten zeer bleek en dat was het teken dat hij beter aan iets kon werken, waardoor hij hen nooit meer hoefde te zien. En dat was het vangen van wat hopelijk Rudolph. Gelijk deed hij dus de deur achter zich open en snelde naar het rendier en de aanwezige Rangers. “H-Hij is… van mij?” stotterde hij, totdat hij compleet sprakeloos was. Het rendier steeg boven een groep uitgeschakelde Pokémon uit en de Rangers zelf lagen uitgeteld op de grond. Furieus schraapte het rendier zijn hoef over de grond en hield zijn indrukwekkend gewei strak voor zich. “Muk…” De bruine massa spier en pijn kwam op hem afgestormd. Nu ging hij er toch aan en pijnlijk, voordat hij zijn lunch gehad had. Zijn neus prikkelde weer en in zichzelf vloekend kneep hij het gelijk dicht. Had hij allergie voor de Pokémon of was het vreemde hooikoorts? In ieder geval wilde hij niet niezen, maar vluchten… als dat kon? “Hachu!” Nee, daar was hij te laat voor, en hij voelde enkel hoe hij de lucht in geworpen werd door een gewei. In de chaos greep hij zich aan het eerste en beste vast. Iets warms en bruins, haast alsof het een vacht… was. Wacht, vacht? V-Vacht. Hij sperde zijn ogen open en keek gelijk tussen het gewei van het rendier door waar hij ineens de binnenkant van het Ranger hoofdgebouw zag. O nee, o nee, O NEE! Dus hij zat niet enkel op zijn rug, maar nou rende de Pokémon ook door het gebouw heen. Dag, dag, kamer, hij was toch van plan te wonen in een struik met een vleesetende Stantler. Hij vond al knap dat hij op de nek van de Pokémon wist te zitten met enkel zijn armen om het nek van het rendier heen. Ugh, het gekriebel begon weer! “Hahaha… chuu!” Geschrokken sprong het rendier omhoog en bokte zo sterk als hij kon, voordat die recht naar de keuken galoppeerde. Gelijk gilde hij het uit van de angst, maar er volgde een tweede nies en dat zorgde voor een tweede sprong. Kon niet iemand dat rendier stoppen, iemand? De Rangers rende hem angstig voorbij, al kwam dat doordat ze weggeduwd werden door de zwervers en ja hoor, ook de twee dronkenlappen. Met een frons staarden de twee hem ook aan. ‘Je ziet ze vliegen,’ mompelde één van ze, waarna hij de twee door de deur zag verdwijnen. Dat was niet ‘helpen’! De Stantler bokte heftiger en knalde tafels omver, terwijl hij Otis van zijn rug af probeerde te krijgen. Wacht, dit rendier sprong als hij nieste… Hij hiel zijn neus dichtbij de vacht en daar kwam het, de nies! “Haa….chu!!” Zoals verwacht sprong het rendier en stapte direct met een hoef op de steel van een pan waar een kerstaart in zat. Gelijk lanceerde hij de pan die een tel later tegen het gezicht van het rendier aan kwam. Auch, dat was… “aaaaah! R-Rustig!” Woester dan ooit schudde het rendier zijn kop en wierp de pan van zijn gezicht. De restanten van de taart dropen van zijn gezicht af, maar het viel niet in de smaak. Letterlijk. Als een gek probeerde hij zich op de nek van het rendier te houden als een Deer-boy. Hier had hij geen talent voor echter, en spoedig bungelde hij onder het nek van de Pokémon. Iep! Hij trok gelijk zijn benen op en keek angstig over zijn schouder. Waar ging dit geval in hemelsnaam heen? Wacht, deze gang herkende hij als de gang waar zijn kamer zat! Het rendier snelde zijn pas en beukte de deur van de kamer open. Zijn kamer!
Gelijk bokte de Pokémon toen hij zag dat de kamer een dood eind vormde en met een zwaai werd Otis recht op zijn bed gelanceerd. “Au!” Muk. Dat was niet zijn bed, maar de grond en vlak naast hem lag wel zijn bed. Een eenvoudige bed wat net zo hard was als de grond. Het rendier torende echter boven hem uit, maar had iets anders over zijn gezicht dan de kerstaart. D-Dat was zijn… Ondergoed. Verblind door boxershorts schudde het rendier zijn kop, maar dat gaf hem wel tijd. Al was het beschamend om te zien dat een rendier een boxershort om zijn kop had met een kerstman en rendier op. Hij had al kunnen weten dat hij het niet had moeten kopen. Gebeurd was echter gebeurd. “H-Het is hier!” riep Otis luid voor hulp, en boven wonder hoorde hij de Rangers naar zijn kamer toe rennen. Hun konden het wel aan… Wacht, ze waren nu toch buiten het gebouw en zo niet, dan zagen ze zijn boxershorts! Hij sprong maar gelijk overeind en trok de boxershorts gelijk over de kop van het rendier. Dat ging soepeler dan hij verwacht had, al had hij met de actie zichzelf keihard op de grond weten laten komen in een poel van bierblikjes en boxershorts. H-Het was geeneens de zijne. Oh nee. In een poging zijn hachje te redden, greep hij een Pokéball erbij en klapte die na een nies open. ‘Pansage!’ riep Trump luid en keek vervolgens recht in de ogen van het rendier. Die hem vast als een mals groentesalade zag, Muk. Gelijk steigerde het rendier woest op, maar het intimideerde het aapje niet. Met een grijns sprong hij naar Otis toe, en trok zomaar een boxershort over zijn gezicht. “W-Whaaa…. Wat de… Ieuwl!” Waar deze actie ook vandaan kwam, dit vond hij niet kunnen. Hij trok in alle wanhoop het ondergoed van zijn gezicht af en nieste, waardoor er charmant een snottebel aan zijn neus hing. Báh… De Stantler keek enkel geamuseerd toe, terwijl zijn Pansage als een comedian grapjes leek te maken over... hem? Nee, het leek over iets anders te gaan. ‘Waarom bloosde de tomaat? Omdat hij de salade DRESSing zag,’ zei Trump met een glimlach, al viel het niet heel goed bij het rendier. Dan probeerde hij wel een andere, eens zien. ‘Oké, waarom zijn bananen nooit alleen?’ begon hij, niet een antwoord verwachtend, ‘Omdat ze altijd samenhangen,’ Met een glimlach op zijn apengezicht en een knipoog vertelde hij het antwoord. Het rendier snoof echter weer mild geagiteerd op de opmerking. Dit was niet zijn vorm van humor, dus moest Trump even zijn aanpak veranderen. ‘Het is groen en zinkt niet,’ vervolgde Tromp met zijn poten afwachtend voor zich gebald, ‘Andijvie!’ De mondhoeken van het rendier schoot ditmaal wel weer omhoog. Bingo! ‘Oké, dit is mijn beste. Bloemkool en Broccoli komen uit de achtbaan. Zegt Bloemkool tegen Broccoli: " ben je misselijk ?? Je ziet zo groen ! "!’ Gelijk schoot de Pansage zelf in de lach met zijn poten om zijn buik, tranen uit zijn ooghoeken schietend van het lachen. Het rendier leek echter iets kalmer te zijn en zelfs te moeten grinniken om de woorden van het aapje. Grappen hadden dus gewerkt, maar nou leek het rendier nog steeds aardig ongerust. Werkte anders eten op het rendier, of zou hij iets anders proberen?
Net toen hij zich wilde bevrijden van de bierblikjes, struikelde hij en wist een salto te maken, voordat hij met zijn gezicht tegen een boxershort aan kwam. Met een vies gezicht keek hij op, iets jammerend, maar het was genoeg voor het rendier om keihard in de lach te schieten. Au, dat was niet wat hij had willen doen… Met een prachtige prent van een bierflesje op zijn gezicht die al bonsde van de pijn, keek hij met een frons de Stantler aan. Die leek zijn reactie des te meer geweldig te vinden. Net zoals Trump die eveneens harder begon te lachen en iets onverstaanbaars uitkraamde wat nog hilarischer scheen te zijn. “D-Doet pijn hoor!” mompelde hij en gleed even met zijn vingertoppen langs zijn gezicht die onder de pleisters zat. Nu zag hij er vast nóg mooier uit. Dan was hij zelfs geen lelijke Zuko meer, maar een mengelmoes van een zwaar bejaarde man en een yeti. Oké, zoveel haar had hij niet, maar zijn huid was nou wel zeker bruin gekleurd. Misschien zelfs dezelfde tint als de vachtkleur van dat rendier. Toen hoorde hij echter de stappen van enkele Rangers die in de deuropening stil bleven staan van verbazing. Wacht… “E-Eh… Niet van mij!” kraamde hij snel uit. Die hoop boxershorts en bierlikjes waren zeker niet van hem. Wel dat aapje, trouwens. “Hahahachu!” nieste hij gelijk na zijn woorden met een rood hoofd. Geamuseerd door Otis’ schaamte keken de twee Pokémon toe en overhandigde de Pansage het rendier wat van zijn… ‘broccoli’. Alsof het popcorn was, stak de Pansage een stukje uit zijn haardos. Zonder het een probleem te vinden stak hij het vervolgens naar de Stantler toe. Na voorzichtig een hap genomen te hebben, leek het hem zeker te bevallen en als oude vrienden gaf hij hem at meer van zijn ‘verse’ broccoli. Dit was een vreemde vriendschap. Echt waar. Echter betekende dus al die tijd dat de Stantler elk moment zijn leven kon beëindigen had hij ook gewoon grappen kunnen maken om hem te kalmeren? Al was hij slecht in het vertellen van moppen, hij had ook zichzelf kunnen zijn. Zo te zien was dat amuserend genoeg. Of had de Pansage meer gedaan dan hij op had gemerkt? Pokémon taal was eenmaal onbekend voor hem. Ach, boeiend, hij was nou flink in de problemen. ‘Otis Prescott!' riep de stem van één van de hoofdRanger’s, waarop hij angstig slikte en wegzakte in de zee blikjes en boxershorts, ‘Is dat….’ Hij hoopte dat het Rudolph was waar naar gezocht werd, want anders wist hij zeker dat de komende tijd heel zuur zou zijn. En hij was dan geen genteLEMON. Oké, hij kon het, maar die was slecht. Zwakjes grinnikte hij in zichzelf. Maar tegelijkertijd o zo goed.
|
