Met een glimlach op d’r gezicht wandelde ze over de weg heen. Voor de verandering was het eens een keertje droog, ondanks dat ze midden in het regenseizoen in Hoenn terecht was gekomen. Ze was net een week in dit nieuwe gebied en was nog volop op onderzoek naar wat er allemaal te doen was. Voor nu was ze nog niet echt in een stad geweest, maar had een beetje in de omgeving rondgedwaald. Af en toe had ze geschuild in een huisje dat leegstond, puur omdat het stortregende door het regenseizoen. Tot nu toe had ze zich best wel vermaakt, ondanks dat ze nog niet echt contact had weten te leggen met andere mensen. Ze kwam ook niet bijster veel mensen, noch pokémon, tegen. Was ze op het verkeerde moment hier terecht gekomen ofzo? Wie wist, maar zij wist het in ieder geval niet. Het was trouwens niet helemaal waar, ze had best wel wat pokémon gezien, maar niet echt iets wat haar aandacht had getrokken. Ze had een paar kleine “optredens” gegeven, waarbij ze voor een groepje wilde pokémon viool had gespeeld. Daar werd ze altijd vrolijk van, hoe ze zelfs de wilde pokémons blij kon maken met zo iets moois als muziek. Maar nu moest ze toch echt maar eens aan iemand gaan vragen waar ze nou precies naar toe moest gaan, alles leek zo op elkaar hier door de natuur en de pokémon dat ze meer dan eens de weg kwijt was geraakt. En natuurlijk was ze niet zo slim geweest dat ze een kaart mee zou nemen, want waarom zou ze. Ze was koppig genoeg om zich te bedenken dat ze het in d’r eentje wel aan kon. Haar pokémon hielpen ook niet bepaald mee. De broer en zus Plusle en Minun vonden het leuker om achter elkaar aan te zitten en af en toe te verdwijnen, waardoor ze ze vaker kwijt was dan dat ze ze bij zich had. Daarnaast had ze nog haar Pichu, maar die lag veelal gewoon te slapen in haar capuchon. Gelukkig had ze wel bijna genoeg geld bij elkaar gesprokkeld om een Holo Caster te kunnen kopen, zodat ze kon kijken of ze naar huis kon bellen en aan Sapphire kon zeggen dat haar pokémon het goed deed. Ze moest nog wel wat meer gaan trainen met de kleine pokémon, maar dat ging wat lastig als deze alleen maar lag te slapen. Ze zuchtte dan ook eventjes. Een Pichu was een verrassend lastige pokémon om te trainen, ze waren immers niet sterk genoeg om een fatsoenlijke elektrische schok te produceren, zonder zichzelf daarbij zo te verrassen dat ze bijna een hartaanval kregen. Het zag er ontzettend schattig uit en dat wist ze maar al te goed, maar om te trainen was het minder geslaagd. De Plusle en Minun daar in tegen waren een perfect koppel om te gebruiken in een gevecht, ze versterkte elkaar immers alleen maar. Ze moest echter wel uitkijken met ground-type pokémon, aangezien die immuun waren voor de electric types die ze in haar team had.
Emma keek wat verwonderlijk om zich heen, wat gebeurde hier nou weer? De stad waarvoor ze stond was in rep en roep en ze had geen idee waar dat van kwam. Nieuwsgierig stapte ze in de richting van een paar mensen en tikte er een op z’n schouder.
”Pardon meneer, wat is er aan de hand?” vroeg ze aan en de man draaide zich om. Hij keek haar eventjes vragend aan met zijn helder blauwe ogen en ze voelde hoe ze bedwelmd werd door de heldere kleur. Zo erg dat ze bijna zijn antwoord miste.
”Er zijn er twee aan het vechten, sommige zeggen dat het iemand van Team Rocket is,” de naam van de slechte organisatie schudde haar wakker. Ze had een zekere haat aan Team Rocket, de organisatie stond voor alles wat fout was, in haar ogen tenminste. En misschien was ze wat simple minded als het er over ging, maar zo dacht zij er nou eenmaal over. Toch was ze nieuwsgierig naar het gevecht en kroop wat verder naar voren toe. In het midden van de gigantische groep mensen stonden twee mannen tegenover elkaar. Voor hen stonden twee pokémon die ze nog niet eerder had gezien en ze pakte haar pokédex erbij om ze te kunnen scannen.
Steelix is a long, serpentine Pokémon with a silvery-gray body made up of rock-like sections, which can possess chips and scrapes from fights and tunneling. Three of those sections have massive rock spikes coming out of them. It has a massive head mainly made up of its large, wide jaw with sets of large square teeth inside. Along it bottom jaw are ridges: there are two pairs of ridges on a male Steelix, while there is only one pair on a female. Several small, square lumps cover the underside of its lower jaw. Its eye sockets are slightly deep set, and the eyes themselves are red with white sclera. Its head has two long ridges going from the eyes up to the top of its head. Its tail ends in a long sharp point, but with a blunt tip. As Mega Steelix, its body becomes longer, almost doubles its mass, and gains more features. Mega Steelix's eyes attain a blue color and its lower jaw becomes more heavily armored, gaining a round, curved shape. Additionally, a third pair of ridges appears on its bottom jaw, and two sharp, flat structures comprised of three conjoined points protrude from the front of its lower jaw. The gray, rock-like spikes and its tail point have transformed into prism-like crystalline spikes; the segments from which the spikes protrude are much larger as well. In-between the head and individual spiked segments are smaller units, now adorned by a black spot with a blue hexagon on each side. Several metallic-looking scraps constantly rotate around its neck, vaguely resembling hands; these scraps act to Mega Steelix's movements and change position when attacking. The cells within its body, crystallized by the energy produced from Mega Evolution, are stronger than any mineral and able to withstand any temperature. It moves incredibly slowly, but its strengthened body is also impervious to damage, and it lashes out at foes without flinching. Steelix burrows underground and can be found in mountains or caves. It lives deep underground, and has been found as deep as six tenths of mile. It is capable of chewing through boulders with its powerful jaws, and its eyes are capable of seeing in the dark. Its body is made harder than diamond by the iron it ingests when it eats soil. It's further strengthened by the pressure and heat underground. De Steelix liet zijn kaken op elkaar klapperen voor de tegenstander en Emma richtte haar pokédex op de andere pokémon die er stond.
Golem is a turtle-like bipedal Pokémon with plated, green rocks as its shell. Golem grows bigger by shedding its skin once a year. The discarded shell immediately hardens when exposed to air, crumbling away and returning to the soil. Golem has a head protruding out of the center of the shell, short arms that have three claws, and two legs with five-clawed feet that have four claws in front and one in back. It has red eyes and a flat snout with two pointed teeth in its lower jaw. As shown in the Pocket Monsters Carddass Trading Cards Golem's shell is hollow. The anime has shown that Golem is able to withdraw its head, arms, and legs into its shell and roll at high speeds. Golem is dangerous when doing this, as it is unable to see and may crash into or run over anything in its path. To prevent it from rolling into the homes of people downhill, grooves are dug into the sides of the mountains to divert the rolling Golem’s course. Golem’s body is so hard that even dynamite cannot scratch it. Golem is seldom seen in the wild. However, it can be found living in mountainous regions. Ze floot eventjes zachtjes. Dit was one hell of a fight zo te zien. Ze vroeg zich alleen af welke van de twee dan bij Team Rocket zou behoren en keek eventjes naar de trainers. Beide zagen ze er uit als gewone trainers, gehaaid om de andere in te maken in een gevecht wat leek op leven en dood. Wel merkte ze iets op aan de man aan de rechterkant, met de Steelix. Er hing een ketting om zijn nek met een bol eraan. Zou dat de beroemde keystone zijn? Zelf had ze geen pokémon die kon mega-evolven, maar haar nieuwsgierigheid had haar wel zo ver gekregen dat ze zich er over had ingelezen. Zo was er ook achter gekomen dat een van haar lievelings pokémon kon mega evolven en ze twijfelde of ze die nog ergens in dit gebied wilde gaan vangen. Pidgey was immers een veel voorkomende pokémon, dus zat het wel goed om die te kunnen vangen in Hoenn. Ze richtte zich weer op het gevecht en merkte hoe de Golem zichzelf had opgerold en nu met een
Steamroller aanval aanviel. Hij rolde op grote snelheid in de richting van de Steelix, maar diens trainer was er blijkbaar op voorbereid. Hij wachtte op het juiste moment totdat hij zijn pokémon de aanval liet counteren met
Bind. De Steelix zetten zich schrap en op het juiste moment pikte hij de rollende Golem van de grond met zijn staart en begon hem te verbrijzelen. “Nu Steelix, gebruik
Ice Fang!” werd geroepen en de tanden van de Steelix begonnen te roken van het droog ijs dat erover heen lag. Daarna haalde hij uit naar de Golem, die ondertussen een verwoede poging deed om uit de Bind aanval te komen, waardoor hij de Ice Fang niet kon tegenhouden. De Steelix zetten zijn tanden in de Golem. Deze huiverde een keer en slaakte een brul, voordat er een laag ijs over de pokémon heen gleed en hem volledig bevroor. “Gooi ‘m nu weg, Steelix,” werd geroepen en de grote slang pokémon sloeg de Golem tegen de grond aan. Deze brulde eventjes, maar kon zich nog steeds niet bewegen doordat hij bevroren was. “Geef ‘t op, man. Dit gevecht win je niet,” riep een van de mannen, blijkbaar de trainer van de Steelix. Maar zijn tegenstander leek te trots te zijn om het gevecht op te geven. “
Magnitude!” werd opeens geroepen door zijn tegenstander. De Golem was iets wat ontdooit inmiddels en wist zichzelf terug op zijn voeten te krijgen. Hij begon te stampvoeten op de grond, waarbij hij schokgolven door de grond heen schoten. De mensen erom heen hielden zich aan elkaar vast, terwijl enkele kleine kinderen omvielen en begonnen te huilen. Ook de Steelix moest zich duidelijk schrap zetten, maar de Golum wist door de hitte die zijn lichaam produceerde met de wrijving tussen zijn lichaamsdelen, er voor te zorgen dat hij verder ontdooit. “Dit ga ik je betaald zetten!” werd er aan de ene kant gezegd. Emma keek verbaast op toen de man zijn hand op zijn borst legde en nu pas viel haar de ketting op die om zijn nek hing. Rond de Steelix verscheen een grote lichtroze bal aan pure energie en het publiek werd bijna omver geblazen door de kracht die van de pokémon af kwam. Toen het licht verdween, merkte ze dat de pokémon veranderd was. Ze herinnerde zich wat haar pokédex net had gezegd.
Mega Steelix's eyes attain a blue color and its lower jaw becomes more heavily armored, gaining a round, curved shape. Additionally, a third pair of ridges appears on its bottom jaw, and two sharp, flat structures comprised of three conjoined points protrude from the front of its lower jaw. The gray, rock-like spikes and its tail point have transformed into prism-like crystalline spikes; the segments from which the spikes protrude are much larger as well. In-between the head and individual spiked segments are smaller units, now adorned by a black spot with a blue hexagon on each side. Several metallic-looking scraps constantly rotate around its neck, vaguely resembling hands; these scraps act to Mega Steelix's movements and change position when attacking. The cells within its body, crystallized by the energy produced from Mega Evolution, are stronger than any mineral and able to withstand any temperature. It moves incredibly slowly, but its strengthened body is also impervious to damage, and it lashes out at foes without flinching. Dat was ook wel te zien. De pokémon leek sterker, zwaarder en veel beter “bewapend” dan zijn tegenstander momenteel. De man met de Golem zetten dan ook een stap achteruit. Dit was niet waar hij op had gehoopt, klaarblijkelijk. “Steelix, Ice Fang!” werd geroepen en ondanks dat de Steelix niet bijster snel kon bewegen, was zijn tegenstander te veel onder de indruk van wat er net gebeurd was om te reageren. Al snel zat de Golem vast in de kaken van de Steelix en werd niet veel later tegen de muur aan gegooid. Daar zakte de pokémon in elkaar, uitgeschakeld. Zijn trainer liet hem terugkeren en beet op zijn lip. “Dit zet ik jullie nog betaald!” werd geroepen en hij verdween tussen de mensen. De man met de Steelix haalde alleen maar zijn schouders op en keek de groep mensen om hem heen rond. “Is er nog iemand die het tegen mij en mijn Steelix wilt opnemen?” werd er geroepen, maar niemand reageerde. Emma vond het wel welletjes hier, ze had geen zin om in een gevecht terecht te komen. Haar pokémon waren nog lang niet sterk genoeg om dit aan te kunnen en daarnaast was ze niet echt van plan om zichzelf te gaan uitsloven. Bij Arceus, ze had wel betere dingen te doen. Rustig draaide ze zich om en verliet de groep mensen werd, op weg naar een plek waar wat aardigere mensen te vinden waren.
Ze was ergens buiten de stad gaan zitten om wat te gaan eten. Gelukkig was het nog steeds droog buiten en kon ze gewoon eventjes buiten picknicken. Ze had het sowieso niet echt op binnen moeten te zetten, veel te druk, veel te warm, veel te … sociaal. Nee, ze bleef liever buiten, in de natuur, waar ze alles kon doen wat ze wilde. Tegen haar been zat een kleine Pichu te slapen. De pokémon had net gegeten en vond dat ze toen wel weer lang genoeg wakker was geweest. Een kleine glimlach had op het gelaat van haar trainster gestaan. Isa vond het alles best, zolang ze maar kon slapen en eten. Ooit moest ze de kleine pokémon gaan trainen, maar dat kwam nog wel eens een keertje. Voor nu had ze er toch niet al te veel zin in. Ze zuchtte eventjes. Als haar informatie klopte, was de eerste gym een Rock type. Iets waar ze dus totaal niet tegen opgewassen was. Haar hele team bestond uit Electric Type pokémon en die konden zero damage doen tegen een rock type pokémon. Ze zuchtte eventjes en liet zich achterover vallen. Ooit moest ze die gym gaan doen, anders zou ze zich nooit kunnen bewijzen als trainer. Was ze eigenlijk wel een trainer? Of had ze zich beter moeten inschrijven als een andere type? Een Coördinator ofzo. Dan kon ze haar vioolspel gebruiken samen met haar pokémon om wat geld te verdienen. Ze kwam overeind en keek naar de tas die naast haar lag. Ze nam haar viool overal mee naar toe. Zodat ze af en toe wat kon oefenen ofzo, geen idee. Ze voelde zich gewoon ontzettend … eenzaam als ze haar viool niet bij zich had. Rustig ritste ze de tas open en pakte het instrument eruit. Ze ging staan en speelde een paar noten. Hij was nog steeds perfect gestemd, dus dat scheelde weer wat werk. Emma glimlachte eventjes en pakte twee pokéballs. Al snel kwamen haar Plusle en Minun te voorschijn. Toen de twee pokémons zagen wat hun trainster ging doen, gingen ze snel naast elkaar zitten. Ze grinnikte en legde de viool in d’r nek, waarna ze rustig een liedje speelde.
Niet veel later was ze er helemaal in opgegaan. Spelend en dansend ging ze over haar picknick plaats heen, ogen gesloten en volledig opgenomen in haar muziek. Tenminste, totdat ze opeens taken hoorde kraken achter haar. Geschrokken liet ze een gilletje horen en stapte ze snel achteruit. Er stond een pokémon achter haar die ze niet kon. Tenminste… Ze keek eens goed. Nee, ze herkende deze pokémon niet. Snel pakte ze haar pokédex erbij, die iets wat onhandig tevoorschijn kwam en bijna op de grond viel. Al snel hoorde ze de bekende robotische stem weer.
Stantler is a quadruped, caribou-like Pokémon. It has a tan pelt with a cream-colored belly and a few spots on its back. Its tail is large, short, and round, and each of its legs ends in a black hoof. It has a large, brown nose and a pair of pale cream-colored antlers, each with a black orb in the center. The shape of the antlers and the black orbs causes them to resemble eyes. Stantler can distort reality and create illusions with its antlers by subtly changing the flow of air around them. Staring into them creates an odd sensation, as if one is being sucked through them, and one may become so dizzy that it is impossible to stand. Its strange antlers are very valuable artifacts to Pokémon hunters. The species was nearly driven to extinction for its beautiful antlers. Additionally, the round balls found on the fallen antlers can be ground into a powder that aids in sleeping. Stantler lives in herds in mountainous forests. As shown in the anime, a baby Stantler that is separated from its herd and frightened will instinctively produce an illusion of a big, stampeding herd to scare away perceived threats. Een Stantler? Wat moest die hier. Dit was geen leefomgeving voor deze pokémon. Ze keek eventjes verbaast en pakte daarna haar viool weer. Rustig speelde ze een paar tonen en ze merkte dat de pokémon er rustiger van werd. Nu pas herinnerde ze zich dat ze ergens een pamflet had zien hangen dat iemand Stantlers kwijt was geraakt. Zou dit de pokémon zijn waar ze het over hadden? Misschien moest ze maar eens kijken of ze ‘m te pakken kon krijgen. Ze keek over haar schouder naar de twee pokémons die nieuwsgierig waren komen kijken.
”Ivor, Bell, zullen we eens kijken of we deze Stantler te pakken kunnen krijgen. We gaan ‘m niet vangen, dus we hoeven ons niet voor honderd procent te geven, oké?” zei ze tegen haar pokémons, die meteen overeind schoten en in de vecht houding gingen staan.
”Ik begeleid met muziek,” zei ze daarna. Ze pakte haar viool en begon te spelen.
”Ivor, begin met Helping Hand,” zei ze rustig. Ze keek toe hoe de Minun zijn staartje tegen de Plusle aanduwde en eventjes leek het alsof er elektriciteit tussen de twee speelde. Bell en Ivor hadden een ontzettend sterke band, omdat ze broer en zus waren, dus zou Helping Hand ontzettend handig zijn om te gebruiken tegen de Stantler. Deze keek eventjes vreemd op van wat er ging gebeuren, maar had al snel door dat hij zou worden aangevallen. Hij reageerde dan ook met een
Hypnosis.
”Snel, duik weg en Bell val aan met Spark!” De Plusle dook onder de hypnotiserende stralen door en dook op de Stantler af. Ze greep zich vast aan de nek van de pokémon en zetten hem onder een laag elektriciteit. De hert pokémon schrok van de plotselinge klap en zetten het op een lopen, terwijl Bell nog vast hing aan zijn nek.
”Bell!” riep Emma geschrokken. Snel greep ze haar spullen, stopte haar Pichu in d’r capuchon en zetten het op een rennen, terwijl de Minun achter haar aanrende.
Het duurde nog best lang voordat ze de pokémon terug had gevonden. Ivor was al gaan roepen, maar ze kregen geen enkel antwoord van Bell te horen. Dat was, totdat Emma opeens een gewei zag verdwijnen tussen de struiken in.
”Bell!” riep ze nog een keertje en ditmaal hoorde ze het zachte gepiep van haar Plusle. Ivor rende direct op de Stantler af en riep naar zijn zus. Een tel later verscheen de Plusle tussen de struiken uit en de Minun viel aan. Op zijn staart verscheen een elektrische bal, die groter was dan zijn gehele lichaam en schoot deze in de richting van de Stantler. De
Electro Ball aanval raakte en ze zag een elektrische schok van de Stantler afkomen. Deze was inmiddels wel aardig kwaad geworden en stapte tussen de bosjes uit. Hij schraapte over de grond heen en rende op haar twee pokémon af met een Take Down aanval. De twee waren nog te vrolijk bezig met elkaar te omhelzen om door te hebben wat er nou precies gebeurde en samen vlogen ze door de lucht heen.
”Ivor, Bell, koppie erbij houden. Dit is een gevaarlijke pokémon voor jullie vanwege zijn grootte. Jullie moeten kijken of je ‘m of van ver weg of van bovenop hem kunt aanvallen, gesnopen?” zei ze tegen haar pokémon. Deze knikte eventjes. Dit waren de enige momenten dat Emma zich een echte trainer voelde. De adrenaline die door haar lichaam schoot als ze in een gevecht terecht kwam en het gevoel van macht als ze een pokémon neer kon halen.
”Oké. Bell, geef Ivor een zetje te lucht in en Ivor, doe daarna je Nuzzle aanval,” Bell pakte haar broer vast en gooide ‘m de lucht in. Dit keer was het de beurt aan de Minun om de Stantler aan te vallen. Hij dook op de pokémon af en zetten ‘m eveneens onder stroom.
”Nu Bell, Quick Attack!” riep Emma erachteraan. De Plusle schoot razendsnel op de pokémon af en tackelde hem tegen zijn been aan. De Stantler flinchte en zakte door zijn voorbenen heen. Goed zo, nu zou het makkelijker zijn om ‘m te kunnen aanvallen.
”Bell, Electro Ball!” De Plusle stond voor de Stantler en laadde de gigantische bal aan elektrische energie op haar staart, precies op het moment toen de hert pokémon weer overeind kwam en een
Stomp aanval landen. Ivor had gelukkig sneller door wat er gebeurde en duwde zijn zusje weg, waardoor de Electro Ball aanval werd gecancelled en zijn zusje werd behoed voor de pijnlijke aanval. Ivor gilde het uit terwijl hij bijna vermorzeld werd door de Stantler’s aanval. Bell slaakte een kreet en dook op haar broertje af. De Stantler snoof eventjes en draaide zich om, om het geheel af te maken met een
Sand Attack aanval. De Plusle en Minun deerde het niet dat ze bedekt werden met een zandlaagje en dat het in hun oogjes terecht kwam. Ze waren veel te bezorgd om elkaar. Bell deed een vergeefse poging om haar broertje weer bij bewustzijn te krijgen, maar hij leek voor een tijdje buiten westen te zijn. Emma beet op haar lip. Zou Bell het gevecht door kunnen zetten in haar eentje? Ze vochten immers altijd samen en nu ze alleen moest vechten … Nou ja, ze kon het in ieder geval proberen.
”Bell, voor Ivor, kunnen we samen dit gevecht afmaken?” vroeg ze zachtjes aan haar Plusle. Deze keek haar resoluut aan en knikte. Ze zou er alles aan willen doen om die Stantler het betaald te zetten.
”Goed, dan. Val nog een keer aan met Electro Ball!” zei Emma en de Plusle laadde overnieuw de bal van elektrische energie, die op hoge snelheid achter de Stantler aanschoot. Toen deze raakte bleef de Stantler staan. Hij draaide zich om. Waarschijnlijk had die verwacht dat het gevecht afgelopen zou zijn. Hij keek de Plusle kwaad aan en rende op haar af met een
Tackle aanval.
”Ontwijk de aanval, Bell,” zei Emma snel en de Plusle rende zo snel ze kon langs de hoeven van de pokémon om er voor te zorgen dat ze niet geraakt zou worden door het gewicht van de hert pokémon.
”Oké, goed! Nu gaan we kijken of we ‘m kunnen kalmeren. Bell, hou ‘m vast met je Thunder Wave!” riep Emma. Bell bleef stilstaan en schoot een donderstraal de lucht in, waarna deze vanuit de lucht de Stantler aanviel. Deze kreeg er geen schade van, maar werd wel verlamd. Hij zakte door zijn benen heen en bleef daar liggen. Zo, mooi. Nu kon ze eens verder kijken naar hoe het zat met deze pokémon. Was dit eigenlijk wel diegene die ze kwijt waren?
