We made it through this hell

Marshall wurmde zich door het zand, terwijl de rock pokemon vrolijk in zijn geliefde wroette, haalde Caroline het mysterieuze ei uit haar rugzak en plaatje het voorzichtig in het zand tussen haar benen. Ze had al een hele tijd rondgezeuld met het vreemde ei, maar het had nog geen tekenen vertoond dat het binnenkort zou uitkomen. Tot een dag geleden, toen ze er een klein bonkje uit had horen komen. Voor een winter middag was het nog wel aardig te doen qua temperatuur, alleen de lucht werd geteisterd door wolken. Misschien zou er straks wel regen vallen, was het dan wel zo handig om op het strand te zitten?
Die zorgen werd haar afgenomen toen het ei omviel door een soort geschud van binnen. Caroline schoot overeind en plaatste het ei weer verticaal in het zand. De larvitar was al naar haar toe gerend en keek nieuwsgierig naar het ovale ding. Nog een keer werd er aan de binnenkant van de schil gebonkt en er verscheen een barst in het ei. Marshall keek haar met wijd open gesperde ogen aan en schuifelde iets dichterbij. De scheur werd groter en na een klein tikje barstte de bovenkant van de schaal open. Een blauw kopje kwam uit het ei en Caroline pakte haar pokedex erbij om te kijken welke pokemon ze hier had aangetroffen. Er verscheen de naam 'Dratini' op het scherm. 'It is called the "Mirage Pokémon" because so few have seen it. Its shed skin has been found.' De baby pokemon verborg zich weer in zijn eierschaal, maar deze viel in stukken door de kleine barstjes. "Je hoeft niet bang te zijn, kleintje." glimlachte Caroline zachtjes en stak haar hand in de richting van de kleine pokemon. De dratini kroop wat voorzichtig uit zijn schaal en haar slangachtige lichaam kwam op het zand terecht. De pokemon staarde de trainer aan met grote ogen en knipperde een enkele keer.

De dratini leek zich net een beetje op haar gemak te voelen en zelfs Marshall wist zich kalm te houden, tot deze atmosfeer werd verstoord door een vreemde pokemon. Marshall was de eerste die de ander opmerkte en de kleine pokemon stelde zich in zijn argwanende pose op, totdat hij merkte dat het een soortgenoot was. De larvitar was verward, wist voor een paar moment niet goed wat hij moest doen, maar toen een trainer plots verscheen, hernam hij zijn ongetrouwige houding weer. De jonge dratini kronkelde angstig weer naar zijn eierschaal en omdat Caroline haar nieuwste aanwinst niet te veel stress wilde aanjagen, besloot ze de baby pokemon in een van haar lege pokeballs te doen.
"Het spijt me echt heel erg," Caroline was onderhand overeind gekomen en Marshall had zich vrijwel direct achter haar been geschaard, de andere larvitar weifelend aankijkende. "Oh, maakt niet uit." antwoordde ze op een neutrale toon, niet per se boos, maar ook niet vriendelijk. De andere larvitar was dus waarschijnlijk van haar en het zorgde ervoor dat Marshall in de war raakte. "Meestal is mijn larvitar redelijk vijandig voor vreemden, maar je pokemon lijkt hem wat buiten het veld geslagen te hebben." Apart kleintje was het ook..
"Sorry, waar zijn mijn manieren?" Ze stak haar hand uit ter begroeting. "Ik ben Caroline en dit is Marshall."

Toen de andere larvitar dichterbij poogde te komen, verborg Marshall zich nog meer achter zijn trainer en maakte wat licht gekwelde geluidjes. Misschien wilde hij wel iets doen, maar vond hij de moed er niet voor. Caroline keek met een gefronst voorhoofd naar haar pokemon die zich totaal niet gedroeg zoals hij gewoonlijk deed. "Mijn Cyndaquil kan soms ook wat vijandig zijn naar onbekenden," Met een frons keek Caroline nu naar de kleine vuur pokemon. De enige vuur pokemon waar ze echt dichtbij in de buurt was gekomen was de combusken van Aria, maar verder had ze er niet veel interesse in. Dus de blik die de cyndaquil op haar wierp was wederzijds. Gelukkig stond ze hier nu nog zonder brandwonden.
Een stevige handdruk kreeg ze niet terug van de ander. Evie, dus hm? "En de naam van de Larvitar is Kaya, de Trapinch heet Charger en de Cyndaquil heet Syn." De kleine trapinch die naar voren kwam vond ze wel schattig, vooral hoe hij haar aankeek met zijn kleine kraaloogjes. "Nahw," kwam er toch uit over haar lippen. "het is wel een schatje zeg." Damnit waar had ze die gevangen, ze moest er eentje hebben..
"Oh ja, die dratini was net uit het ei gekomen, ik denk dat veel drukte niet goed is voor zo'n jonge pokemon." antwoordde ze, haar mondhoeken wat omhoog gekropen tot het begin van een glimlach. "Reis jij ook door Hoenn, of woon je hier?"