Missing Mistletoe

Een beetje onbeholpen stond Kate tussen de voorbereidende mensen. Vanavond was hier een kerstfeest en om de een of andere reden hadden ze een Ranger nodig gehad. Samen met Belladonna stond ze aan de rand en keek ze toe. Met Bella ging het ook steeds beter, hoewel ze nog steeds vreselijk schuchter was viel ze niet meer aan zonder echt bedreigd te zijn. En ze begon haar en Tara meer te vertrouwen. Ze had zelfs een oefen gevecht gehad tegen iemand uit de basis in Fortree. Ondanks dat de Venipede vooral op haar eigen kracht en instinct vertrouwde luisterde ze redelijk goed. Ze raakte wel nog nerveus in grote groepen, maar daar waren ze mee bezig. Tara moest even in de pokéball, de leidinggevende had duidelijk gemaakt dat de twee meter hoge draak in de weg zou lopen. Daar kon Kate niks tegenin brengen, maar het voelde toch leeg zonder de Flygon naast haar. Hoewel ze hier al zeker een halfuur was wilde niemand haar vertellen wat ze moest doen. Hopelijk ging het niet zo als met de lunch. Ze had echt geen zin nog een keer lunch naar iemand te brengen. Hell no. Belladonna maakte een zacht geluidje om de aandacht van haar trainer te krijgen en keek hoopvol naar boven. Kate glimlachte en bukte om zachtjes over het schild van de Venipede te aaien. Soms was Bella net een Shinx, een kleine kat die het ene moment wat afstandelijk was en het andere moment aandacht en knuffels wilde. Raar beest. Maar wel deel van de familie. Het was raar hoe snel de pokémon wende, Kate vroeg zich af hoe het ging voordat ze de Venipede hadden gevangen. Belladonna leek het ook fijn te vinden, hoewel ze geen fan was van het wonen in een boom voelde ze zich helemaal op haar gemak. En ze was ook gezonder geworden sinds ze deel was van het team. Van de zieke Venipede die ze in Kalos hadden gevonden was niks meer over. “Kate Griffin?” Kate keek op en zag een jongeman zoekend rond kijken. Snel kwam ze overeind en stak haar hand op. “Hier,” riep ze terug. “Ah, ik heb je hulp nodig,” begon hij terwijl hij zijn blik op zijn klembord hield en op haar afliep. “Degene die de maretak zou halen is ziek, kun jij het halen? Het moet ergens rond route 103 te vinden zijn.” Kate knikte en keek even naar Bella, die leek ontevreden omdat haar aandacht was gestolen, maar ze moest er maar mee leven. “Oké, dan gaan we,” gaf het meisje als antwoord en maakte zich klaar om te gaan. “Kom je Bella?”
Route 103 was heerlijk rustig, Tara was ook weer buiten haar pokéball en genoot van de vrijheid. Belladonna hobbelde in rustig tempo achteraan, helemaal op haar gemak in het bos. “Zien jullie al maretak?” vroeg Kate aan de twee pokémon. Tara humde iets was alleen nee kon betekenen en Bella bleef stil, misschien begreep de Venipede mensentaal nog niet zo goed. In elk geval wist ze wanneer haar trainer zei welke aanval ze moest doen en kende ze haar naam, voor nu was dat genoeg. Zoekend keek Kate om zich heen, ‘ergens rond route 103’ was niet heel specifiek. Het duurde zeker nog tien minuten voordat het meisje stil stond vanwege de bos bladen zag die ze zocht. Helaas bevond die zich in een nogal onhandige positie. “Tara?” Kate keek naar de Flygon. Die knikte en klapperde met haar vleugels, ze steeg op, maar het was al snel duidelijk dat ze het niet zou redden zonder de boom kapot te maken. “Laat maar Tara,” zuchtte Kate en keek om zich heen. Ze wilde een van de veel voorkomende vogels gebruiken, ze moesten hier ergens nestelen toch? Belladonna leek door te hebben wat haar trainer wilde want ze verdween in een paar bosjes en schrok een kleine groep Taillow op. De was al klaar om de pokémons te vergiftigen zoals ze normaal zou doen, maar Tara’s hum hield haar tegen. Kate had haar Styler al tevoorschijn en liet het ding een van de vogels temmen. Moeilijk was het niet na veel oefening en maanden Ranger zijn. De pokémon keek het meisje haast wat verveeld aan en hupte van zijn ene poot op de ander. “Kun je een bosje planten halen?” vroeg Kate aan de Taillow terwijl ze naar de boom wees. Hoewel de pokémon haar waarschijnlijk niet had verstaan vloog hij wel omhoog en begon aan het bosje maretak te trekken wat ze had aangewezen. Het leek niet echt te lukken dus de pokémon nam wat afstand en voerde een Aerial Ace uit op de tak. De maretak brak hierdoor makkelijk af en viel naar onder. Tara ving het op met haar klauw in een nogal onhandige manier en gaf het aan haar trainer. “Bedankt,” riep het meisje naar de wegvliegende vogel. Brutaal beest was het. Maar ze hadden de maretak, dat was iets. “Laten we terug gaan,” mompelde Kate meer tegen zichzelf dan tegen haar pokémon. Toch zeurden die niet en hobbelden/vlogen achter haar aan. Het duurde niet lang of ze waren weer terug in de stad.
Eenmaal binnen bij de kerstfeest voorbereidingen zocht Kate de man van wie ze de maretak moest halen. Die leek echter bezig en een andere jongere man kwam op haar af. Hij bracht haar naar de plek waar de maretak moest worden opgehangen. “Hier zo,” wees hij aan, ergens ongeveer twee en een halve meter boven de grond hing een haakje voor de maretak. “Veel succes,” voegde hij er grijnzend aan toe, duidelijk makend dat zij het moest ophangen. Kate keek hem even kort aan en haalde toen Tara’s pokéball van haar riem, ze had haar beide pokémon even terug laten keren. Ze klapte het ding open en liet de shiny Flygon verschijnen. Met wat van tevredenheid bij de verbijsterde uitdrukking van de man droeg ze Tara op de maretak op te hangen, want een stuk makkelijker was dan het naar beneden krijgen. “Zijn we nu klaar?” vroeg Kate grijnzend aan haar opdrachtgever.