Def give_Heart[Open]

Verveeld staarde Tore uit het raam, terwijl de trein op een rap tempo langs een heuvelig landschap raasde. Hij had dan eindelijk een dag vrij gekregen van het restaurant en had van zijn baas een presentje gekregen. Het was niet meer dan een simpele treinticket en het enige wat hem erbij werd verteld is dat het hem naar een stad zou leiden waar iets als een ‘Safari’ was. Een safari… Hij had niet echt een heel duidelijk idee, maar wat hem toe werd gefluisterd door de kok was dat daar sterke en soms wel zeldzame Pokémon zaten van verschillende typen. Dus vast ook elektrisch, dacht hij, maar hij zat daar heel erg naast. Drie Pokémon schenen daar deze dagen ineens veel voor te komen en ze waren elk geen Electric type, maar wel van types die niet makkelijk te verslaan waren. Perfect trainingsmateriaal, natuurlijk voor zijn eigen team. Dit zou ook waarschijnlijk de eerste keer zijn dat hij zelfs buiten zijn Electivire, ook Darcy in de strijd zou gooien. De een had duidelijk al meer vecht ervaring en zou voornamelijk de tegenstander verzwakken, terwijl Darcy de strijd zou mogen beëindigen met een aanval of twee. Dat was althans zijn idee, voorlopig. Alsof Darcy zich geroepen voelde, stak hij zijn kop ineens omhoog en probeerde zijn aandacht te trekken. “Niets, Darcy,” De Pokémon bleef hem nog nieuwsgierig aanstaren, maar gaf het op en rustte vervolgens zijn lijfje weer op zijn knusse knieën. Het scheelde dat hij makkelijk te hanteren was en in tegenstelling tot bijvoorbeeld Gauss en Newton, amper problemen had. Wilde hij iets niet, dan deed de Shellos dat ook niet en vice versa. Dat mocht ook weleens. ‘Deze trein gaat naar-‘ Het werd al zo vaak herhaald dat het Tore totaal ontging en al helemaal het feit dat de trein op een tussenstation voor zijn eindbestemming al gestopt was. Zijn blik gleed naar een scherm die aan de andere kant van de coupé hing en de tussenliggende station en aankomsttijd weergaf. Als het goed is zou het nog maar vijf minuten moeten duren, voordat ze Kiloude City zouden bereiken. Vermoeid van het reizen geeuwde Tore, voordat hij zijn blik weer naar buiten richtte waar een hele reeks heuvels zaten met enkel hier-en daar een villa. Het bleef hem eigenlijk verbazen hoe anders deze regio dan niet was in vergelijking met Johto met al die heuvels, stranden en de andere houding en sfeer die er hing. Kalos was simpelweg deftiger en dat werd hem duidelijk na Lumiose City verkend te hebben met al zijn restaurants, chique kleding winkels en de flinke woningen. En inmiddels begon de trein weer te rijden en zag hij enkel meer van het landschap. Nog maar vijf minu-

‘Lu-Lucario! Grr, grawl’ Heilige…. Wát was dat?! Gelijk sprong Tore overeind en knalde door te lage plafond met zijn voorhoofd er tegenaan. Nog net slikte hij een scheldwoord in, terwijl hij pijnlijk over zijn hoofd wreef. Hij herkende dat geluid, maar het klonk net een tikkeltje anders dan hij gewend was. ’S-Shellos..?’ In de snelle actie had hij schijnbaar Darcy van zijn kniën laten vallen op de grond en keek deze hem met tranen in zijn ooghoeken aan. Het was zeker niet zijn bedoeling geweest hem af te laten schrikken of zomaar op de grond te laten vallen. “Het spijt mij, Garcy,” zei hij verontschuldigend en greep de slakachtige Pokémon vast en drukte deze tegen hem aan, “Ik hoorde echter wel wat…” Het slijmerig aanvoelende Pokémon vernauwde na zijn gesproken woorden, zijn ogen en knikte er bevestigend op. Het was dus niet zijn verbeelding geweest! De vraag bleef echter wat het dan geweest was en wáár het nou eigenlijk vandaan was gekomen. Zijn eerste minuscule vraag was echter of de rest van de passagiers het ook opgemerkt had en tot zijn verbazing scheen dat degelijk zo te zijn. Niet alleen hij zat onrustig om zich heen te kijken, en sommige trilden zelfs van boven tot onder met een eveneens nerveuze Pokémon aan hun zijde. ‘D-De trein rijdt niet meer!’ weerklonk door de coupé en automatisch keek hij naar buiten waar het landschap stil zat. Het persoon had gelijk, ze reden zelfs niet meer. Sommige passagiers liepen al richting de deuren, terwijl andere zich tot een bolletje vormde, verscholen achter een stoel. Ineens weerklonk echter een tweede grom en verscheen er een flinke deuk in het plafond, vlak boven hem. Verrast deinsde hij naar achteren en was dit het punt geworden dat vele passagiers naar de deuren toesnelden, zelfs degene die zich opgerold hadden. Nerveus bleef de blonde jongen en zijn Shellos staan, terwijl de deuken bleven voortduren en ogenblikkelijk een grom was te horen. Hij had al bij de training met Nathan al besloten niet meer te bevriezen bij enige intimidatie en met zijn sterkere team kon hij vast de onbekende Pokémon wel aan. Daar was hij wel zeker van! Dat wilde hij althans denken, maar het moest nou geforceerd in zijn gedachtegang opdoemen. Met een zeer droge keel hield hij de Shellos gedeeltelijk tegen zich aan en tikte zo snel als hij kon Newton’s okéball aan. No voordat het plafond begaf door de uithalen van de onbekende Pokémon, wist de Electivire ten tonele te verschijnen met zijn gespierde armen hoog in de lu-ze knalden tegen het plafond aan. ‘Electivire!’ brulde de Pokémon met een pijnlijk gezicht, terwijl hij al hurkend met zijn vuisten wapperde. Achteraf was dat niet de beste actie van hem geweest, maar goed, de onbekende Pokémon wist door het plafond te komen en stond met een furieuze blik naar hen drie te staren. Hier had Tore zijn Pokédex niet bij nodig, hij herkende de Pokémon al en wist zelfs nog welke Type deze was.
Het was een Lucario en zo te zien degelijk een zwakker exemplaar dan die van Nathan, maar met veel meer emotie in zijn expressie. Geen serieuze, kille blik die amper veranderde, maar deze keek vol woede, maar ook verdriet naar hen drie. Er was duidelijk iets verschrikkelijks met hem gebeurd en dat had ertoe geleidt dat hij de trein had aangevallen, maar helaas wist hij niet wat. Hoewel Tore dus nieuwsgierig was naar het verhaal van de wilde Pokémon had Newton daar amper aandacht voor en sloeg enkel opgewonden zijn vuisten tegen elkaar met een sadistische grijns op zijn gezicht getoverd. De Shellos bleef droog naar de Pokémon staren, totdat deze een verwilderde grom slaakte en ineens naar voren schot met zijn vuist in de aanslag. Het ging allemaal veel te snel voor Tore die verbijsterd de vuist hem zag benaderen. H-Hij was té traag….. Godver… ‘Electivire!’ Brulde Newton vol strijdlust, terwijl hij een flinke Fire Punch lanceerde tegen de wang van de Lucario, voordat zijn uithaal raak kon zijn. De nogal effectieve aanval lanceerde de Pokémon direct tegen de wand en met zijn achterpoten kwam hij vast te zitten in de ruimte tussen twee stoelen. Dit was dus één van de Pokémon die hij in de ‘Safari’ kon tegenkomen, maar wat deed de Pokémon zo woest hier? Dat was de vraag wat door hem heen ging in plaats van Newton te bedanken voor zijn redding. En dit stelde toch de Pokémon ietwat teleur die zijn schouders enkele millimeters liet hangen, voordat hij zijn armen weer strak voor zich hield om een tweede klap te verkopen tegen de Lucario. De blonde jongen dacht snel na over een antwoord op de vraag, maar zijn enige hint was het feit dat ze zich niet te ver van de Safari bevonden. Tenzij… De Lucario naar iemand op zoek was en de trein daardoor had toegetakeld. Iemand die op hém leek. Dat moest het wel zijn! Nou moest hij echter nog de Pokémon zien te kalmeren wat een nog moeilijker taak scheen te zijn dan wat hij verwacht had. De klap had zijn humeur namelijk verslechterd en met één enkele ruk had de Lucario zijn achterpoot bevrijdt. Met een kleine sprong schoot hij weer recht op Tore af met een blauwe bal tussen zijn poten in de aanslag. Die aanval herkende hij onmiddellijk; dat was zijn typerende aanval, Aura Sphere. Een Fighting type aanval die vast niet voor veel schade kon zorgen tegen een Electric type, zoals Newton. Met tegenzin bedacht Tore maar een combinatie, gezien hij geen onnodige strijd wilde leveren. “Thunder Punch tegen de Aura Sphere!” Newton aarzelde voor geen enkel moment en deelde een rake stoot uit tegen de bol met zijn blote vuisten, en schoot de bol daarmee recht tegen het borst van de Lucario aan. Voldaan grijnsde de Pokémon toen zijn tegenstander tegen het plafond in kwam en een pijnlijke kreun liet horen. Tot nu toe hadden ze al twee rake, fysieke klappen kunnen uitdelen aan de ander, maar meer wilde de blondine niet doen. Er was al iets met de Pokémon gaande op emotioneel vlak en een gevecht wat nergens op sloeg zou dat verergeren. De blik die de wilde Pokémon op hen drie richtte werd ook telkens woester, terwijl het vacht van hem enkel strakker overeind kwam. Met hernieuwde energie zette de Pokémon zich van het plafond af met zijn klauwen recht naar voren en in een oogwenk had hij Tore’s hoofd vast gegrepen.
“W-Waaah!” Verrast stamelde hij een angstkreet uit en liep al naar achteren, terwijl de Lucario een kopstoot aan hem dreigde uit te delen. “Newton, doe iets!” sprak hij snel, maar toch was de Shellos in zijn armen de eerste die de wilde Pokémon tegenhield. Hij opende gelijk zijn bek en vuurde een flinke zee van modder af in het gezicht van de ander, en dat scheen genoeg te zijn om hem af te schrikken. Na Tore los gelaten te hebben wankelde hij met het modder uit zijn gezicht wrijvend, en was dat het moment geweest waarop de Electivire in actie kwam. Met een Low Kick zakte hij door zijn knieën en wist de wilde Pokémon eenvoudig te vloeren, zodat deze weer tegen een stoel aankwam. Nog laag boven de grond keek Newton vervolgens over zijn schouder bezorgd naar Tore die nog ongedeerd was. Dat had hij al helemaal niet zien aankomen. “Pfoe…. Bedankt, Newton en Darcy,” bedankte hij de twee die elk een trotse glimlach lieten zien. Zonder hen had hij minstens een flinke klap tegen zijn voorhoofd opgelopen en vast zijn bewustzijn verloren. Er was echter niet veel tijd om rustig te blijven staan, want hij moest de wilde Pokémon nog zien te kalmeren. Ze konden als het goed was, mensen beter verstaan dan de meeste soorten. Nerveus als hij was, waagde hij maar een gok, maar niet zonder dat zijn beide Pokémon gereed stonden om in de aanval over te gaan. “We willen je geen pijn doen, zeker niet, maar…. Als je stopt met aanvallen wil ik graag naar je verhaal luiste-“ ‘Wraf!’ blafte de Pokémon die zijn lijf weer rechtte en nu zelfs amper oogcontact meer maakte. Op dit punt scheen hij echt woest te zijn geworden en balde hij zelfs zijn vuisten die naast zijn lichaam hingen. In een zwaai van zijn armen had hij een lichtgevende staaf laten verschijnen – had hij eerder gezien bij die van Nathan; het was Bone Rush – en sprong met het wapen weer op Tore af, weer de Pokémon negerend.

Ditmaal had hij het zien aan komen en sprong hij snel opzij, voordat de aanval hem had kunnen raken. Echter bezweek de vloer het door de klap en kon Tore de treinrails zelfs zien. Newton sprong gelijk en kwam met zijn armen wijd uitgestrekt voor Tore neer, wel na een klap met het plafond. “Thunder Wave, en dan Thunderbolt,” commandeerde Tore weer met tegenzin wat zijn Pokémon niet ontging. Nog voordat de Lucario een tweede poging ging wagen om een uithaal te maken met het lichtgevende staaf, vuurde Newton een schokgolf af die extra versterkt werd door een Thunderbolt. Vanzelfsprekend waren de aanvallen raak en trad de gedeeltelijke verlamming gelijk in wat het voor in de kleine strijdruimte nog moeilijker zou maken om zomaar op Tore te kunnen afspringen. Dit besef drong ook tot de Lucario door die zich door zijn knieën liet zakken en met vernauwde ogen zijn kop omhoog wis te hijsen om de blonde Trainer weer recht aan te kijken. ‘Car….’ Bracht deze vermoeid uit, waarna zijn staaf ter plekke verdween. Gaf hij het nou op? “We willen je echt niets doen!” Deze woorden schenen echter voor meer strijdlust te zorgen bij de wilde Pokémon die met pure wilskracht zijn lijf overeind wist te hijsen. In een oogwenk bracht de Pokémon in zichzelf in beweging en knalde volop tegen Tore tegen en knalde hem pijnlijk tegen de grond aan. “Argh!” Een pijnkreet vervolgde uit zijn mond en gelijk kneep hij zijn ogen dicht van de pijn. ‘Lu…LUCARIO!’ Brulde de Pokémon woest en stond gereed een pure door razernij gestuurde stoot uit te delen. Angstig opende Tore hierdoor zijn ogen en geheel onbewust had hij naar de kop van de Pokémon gegrepen en deze naar zich toe getrokken. De Shellos werd gelijk geplet en vuurde al automatisch een Mud Bomb uit aan de wilde Pokémon. “Stop!” Daarmee staakte niet alleen de Shellos met haar aanval, maar ook Newton die inmiddels vlak voor Tore stond met een Fire Punch. De vlammen en modder verdwenen, maar de twee bleven alert elke beweging van de verastte Lucario volgen. Tore had ook geen idee waarom hij dit deed, maar nu hij het gedaan had, kon hij er beter mee verder gaan. Tore aaide hem over zijn zacht aanvoelende kop en even voelde hij een opgeluchte zucht uit de bek van de Pokémon komen. “Zie je? Het is goed,” Dit bracht de verwarde Pokémon nou al helemaal in tweestrijd, maar de slechte zijde won en hij dreigde al zijn tanden in Tore’s nek te zetten. “W-Wat.. NEE! STOP!” Zijn angstkreten waren zelfs in de andere coupé te horen en binnen een tel keken ze allemaal angstig toe. Hoewel hun zich niet vervoerden – vastgevroren door angst- kwamen de twee Pokémon wel in actie. Zo keerde Darcy zijn kop naar de Lucario en vuurde hij een krachtige Water Pulse af wat genoeg was om de al deels verlamde Lucario van Tore af te krijgen. Newton hurkte lichtjes, maar vuurde gelijk een flinke Thunder op de al doorweekt geraakte Pokémon uit. Lang richtte hij zich niet meer op de tegenstander en hielp gelijk Tore overeind. ‘Elect?’ Bezorgd keek hij hem aan, evenals Darcy die voorzichtig naar hem toe kroop. Well, hij voelde zich niet geweldig, maar geen sprake van dat hij deze Pokémon niet zou helpen. Er was écht iets met hem aan de hand, alsof hij op zoek was naar iemand, maar wat waarschijnlijk niet hem was. Met wat gemompel dat het goed met hem ging – buiten hier en daar wat blauwe plekken na – greep hij maar een lege Pokéball. “Ik zal je helpen, geloof me,” was zijn enige boodschap, voordat hij de Pokéball naar de op de grond liggende, verzwakte Lucario wierp.