Hopelijk houden we het droog

Toen ze het licht in zijn ogen iets zag vervagen, zuchtte ze zachtjes en had ze ergens de neiging om hem een slag te geven. "Denk maar niet dat ik een of andere goedkoop kreng ben," zei ze streng tegen hem, terwijl ze zich omdraaide en hem het steegje door begeleidde.
Ze stopte toen ze bij een klein, soortement van huisje stonden en ze draaide zich met een licht beschaamde glimlach aan. "Het is niet veel, maar we kunnen 't droog houden," zei ze zachtjes. Ze liet Uta los, die direct in een klein hutje kroop, op maat gemaakt voor hem. Daarna deed ze de deur open en hielt deze voor Vincent open. "Welkom uhm... thuis," zei ze daarna, met een kleine rode blos op haar wangen.

Ze blies haar wangen op toen hij bloosde. Normaliter zou ze niet echt iemand in haar 'huisje' uitnodigen, maar ze kon zijn goede daad niet afslaan. Dus dan zou ze er maar een terug moeten doen. Ze kroop achter hem aan naar binnen en haalde haar schouders op toen hij vroeg of hij een t-shirt uit zijn tas mocht aan doen. "Je doet maar," zei ze, terwijl ze in een afgedankte stoel plofte en zichzelf uit rekte. "Het is niet veel, maar het is thuis," zei ze daarna, terwijl ze in een stapel naast haar rommelde en een bijna leef pakte sigaretten pakte. "Smoke?" vroeg ze, terwijl ze hem er een voor hielt, terwijl ze met haar andere hand de sigaret tussen haar lippen aanstak.

Ze haalde haar schouders op bij wat Vincent zei. "Ik ben niet veel anders mee gewend. Thuis hadden we het immers ook nooit breed, dus ergens voelt het als een opluchting om op mezelf te wonen. Al is het zo'n krot als dit," zei ze rustig, terwijl ze haar voeten over een tafeltje heen legde en de rook in de lucht blies. "Daarnaast is het niet zo heel erg om zonder regels te leven, het leven zonder geld is erger," vervolgde. Ze rekte zich eventjes uit en sloeg de broodjes af. "Nee bedankt," zei ze voorzichtig. Ze rommelde eventjes achter de stoel waarin ze zat en haalde een zak met wat snacks erin te voorschijn. Ze rommelde er eventjes in en vond een broodje, waar ze met enige moeite haar tanden in zetten en stuk eraf scheurde.

Vincent ga haar zowel een compliment over het krot waarin ze woonde. Soms vroeg ze zich af waarom ze altijd de vreemde gasten aan de haak wist te slaan. Haar gedachten gleden eventjes terug naar Gavin, dat was nog wel de vreemdste van ze allemaal geweest. Ze keek op toen ze de onweer buiten hoorde. " Shit, shit, shit," mompelde ze, terwijl ze overeind schoot en in de verste verste van haar krot ging lopen rommelde. Al snel kwam ze terug met een hele stapel pannen en zetten deze op verschillende plekken onder haar dak neer. Daar kwamen de eerste druppels al weer. Ze zuchtte zachtjes en leunde tegen de muur aan. "Ik word soms zo moe van het leven hier," mompelde ze zachtjes, terwijl ze een arm over haar ogen heen legde.

Ze zuchtte eventjes, maar ze had gelukkig nog genoeg pannen om alle gaten te kunnen opvullen. Haar sigaret was nat geworden en ze gooide de peuk door een van de gaten in de muur naar buiten toe. Daarna zakte ze terug in haar stoel en legde haar handen over d'r ogen heen. Toen ze hoorde wat Vincent te zeggen had slaakte ze een zucht. "Omdat ik nergens anders heb om heen te gaan," zei ze zachtjes. "En ik vertik 't om in de care van een pokécenter te gaan leven," vervolgde ze daarna, ligt geïrriteerd.

Ze zuchtte eventjes en keek naar het gat waaruit ze net haar peuk had gegooid, wat een verkwisting. "Het geeft niet," mompelde ze daarna. "You're not the first one to tell me." Ze legde haar hoofd tegen de rugleuning van de stoel en deed haar ogen eventjes dicht. "Het leven is niet altijd even makkelijk en sommige hebben het er zwaarder mee dan andere. Ik heb het gewoon verkeerd getroffen en deal er nu maar gewoon mee," legde ze daarna uit, terwijl ze geen vinger had bewogen. "Daarnaast ben ik toch te heethoofdig en koppig om me iets aan te trekken van andere, ik kan mn eigen boontje wel doppen. Or so I hope," het laatste was niet meer dan een gemompel, terwijl ze nog een zucht slaakte.