Keigoed [Gym]

Het was weer eens zo’n langzame, en vooral ook regenachtige, zondag ochtend. Het was al tegen half twaalf en Jean-Pierre was nog altijd zijn bed niet uitgekomen. Gisteren had hij het hardstikke druk gehad met het schrijven van een paar nieuwe nummers om later te presenteren bij talentenbeurs in de hoop dat hij een mooie baan aangeboden kreeg. Het moest maar eens gedaan zijn met het rustige, relaxte leventje. Je kunt niet eeuwig je geld blijven verdienen met die kleine gigs in café’s en op markten. Vandaag vond hij dat hij wel wat rust had verdient. Even niet de hele tijd denken aan werk zoeken, of een stabiele toekomst opbouwen. Even lekker rusten.

Tegen het middag uur stond hij dan toch maar eens op. Hij was eigenlijk sowieso al te laat met het voeren van zijn Pokémon team. Toen hij de woonkamer binnen liep leek het er op dat hij niet de enige was met het plan om vandaag eens lekker uit te slapen. Nog in zijn pyjama zette hij eens rustig het koffiezet apparaat aan. Vervolgens pakte hij wat melk, een kom en wat cornflakes om de dag mee te beginnen. Hij zette zich aan de kleine ronde tafel in de hoek om zijn ontbijt op te peuzelen. Dit was voor hem eigenlijk een uniek moment. Hij had nog nooit zo lang uitgeslapen en vervolgens de kans gekregen om bij een rustig ontbijt toe te kijken hoe zijn hele Pokémon team zoet lag te slapen. Nog altijd in zijn pyjama probeerde hij stilletjes en zonder ook maar iemand aan te raken langs te lopen door de woonkamer om bij de piano aan te komen. Hij struikelde bijna over het kussen van Mimi en stootte haast de vaas van de kast af, maar hij ving hem op. Hij stond nu wel in een ongemakkelijke positie boven Colin. Hij wist niet wat er zou gebeuren als de Corphish wakker zou worden, maar hij wist wel dat als hij zou schrikken de Corphish wel verschrikkelijke pijnen zou kunnen veroorzaken met zijn scharen. Voor nu zette hij de vaas maar even naast de kast en vervolgde zijn weg naar de piano. Het was gelukt. Hij kende nog een rustig nummer, dus hij deed de ramen weer wagenwijd open en begon rustig te spelen. Dan konden de Pokémon op een heerlijke manier wakker worden. En ja hoor, dat lukte. De eerste die wakker werd van Chichi. Nog duf van het slapen ging ze op de bank zitten en luisterde ze naar de muziek die hij aan het spelen was. De volgende die wakker werd was Mimi en zij vond het toch fijner om direct naar Jean-Pierre toe te gaan voor een ochtend knuffel. En die knuffel kreeg ze ook. Het verbaasde hem wel dat de Boys van het team nog niet wakker waren. Waren die dan echt zo lui? Hij besloot, omdat zijn muzikale intermentzo toch al onderbroken was, om maar wat eten en drinken voor de dames te gaan halen. Maar op het moment dat hij de zak met Pokémon brokken ook maar had aangeraakt waren de heren in een flits wakker. Ja hoor, het kwam toch altijd weer neer op eten bij hen. De bakjes waren klaargezet en de Pokémon van Jean-Pierre waren allemaal aan het eten. Het zag er wel leuk uit zo allemaal op een rij. Swilly was als snelste alles aan het oppeuzelen, Colin was er weer eens een kliederboel van aan het maken, Mimi en Chichi waren heel rustig aan het met echte tafelmanieren en Swuff weer half aan het dromen geraakt tijdens het eten. Hij was eigenlijk wel trots zo op wat hij had bereikt met zijn team. Terwijl die groep eventjes rustig was besloot hij om maar weer eens wat uit het raam te staren. Er waren veel mensen in de stad vandaag. Het regende maar zachtjes nu, dus de straat werd gevuld door alle felle en minder felle kleuren van de paraplus van de mensen. Dat was eigenlijk best wel gek. Meestal zou je dit grijs weer noemen, maar juist door dit weer was de stad feuriger dan dat hij het ooit had gezien. Hij deed de ramen weer dicht en besloot maar eens om zich om te kleden. Hij ging naar zijn slaapkamer en kleedde zich om. Hij zag er weer netjes uit voor vandaag. Echter, toen hij weer terug kwam in de woonkamer waren het Swilly en Colin die op de vensterbank waren gekropen en uit het raam keken. Mimi, Chichi en Swuff waren verstoppertje gaan spelen, maar Swilly en Colin deden niet mee. Wat kon er aan de hand zijn? Hij liep op ze af en vroeg: “Zeg, wat is er aan de hand? Waarom zijn jullie niet aan het meespelen?” Swilly en Colin zagen er een beetje beteuderd uit. In reactie op zijn vraag drukte Swilly zijn neus tegen het raam, waardoor er een jongetje zat buiten rondliep keihard begon te lachen en Colin begon op het raam te tikken. “Ik geloof dat ik het al begrijp.” Zei Jean-Pierre. Het was namelijk zo dat hij al een hele tijd aan het trainen was met hem om dan toch eindelijk eens de gym uit te dagen. En het leek er op dat de twee Pokémon genoeg hadden van het wachten. Ze waren er klaar voor. Nu alleen hij nog. Eigenlijk leek het wel poëtisch. Hij moest eraan denken dat het nog wel eens zo zou kunnen zijn dat als hij van de Gymleader zou winnen, dat hij misschien wel een serieuze cariëre in de muziekwereld zou afslaan om een veel serieusere trainer te worden dan hij nu al is. Weet je wat, hij was er klaar voor. Eigenijk was hij wel blij met hoe zijn muziekcarriëre er uit zag en als hij niet binnekort de gym zou uitdagen, dan zou hij het misschien wel nooit doen. Hij liep naar zijn tas en pakte zijn Pokéballen. “Attentie allemaal. Vandaag gaat er iets speciaals gebeuren. Vandaag gaan we de Rustboro Gym uitdagen. Ik hoop dat jullie er allemaal klaar voor zijn. Het is belangrijk dat we er als een team in stappen en vervolgens ook weer als een team uit de Gym stappen. De Gym heeft als prominent type Rock. Dat betekend dat, zoals jullie al vermoed hadden, Swilly en Colin het voortouw gaan nemen. Dat betekend niet dat de rest niet nodig is. Jullie zijn een heel belangrijke backup voor als iets mis gaat. Maar als we allemaal onze training goed in ons achterhoofd houden, dan hoeft er niets mis te gaan.” Het was nu tijd voor de Pokémon om trots te zijn op hun trainer. Eindelijk had hij de knoop doorgehakt. Hij liet het hele team weer terugkeren naar hun Pokéball deed zijn tas op zijn rug, nam een paraplu mee en liep de deur uit.

De Gym lag tegenover hem, maar toch op die korte weg naar de Gym toe kreeg hij toch wel stress. Hij had eigenlijk nog vrij weinig tegen Pokémon gevochten die van trainers waren. Dat korte stukje leek een uur te duren en toen hij eindelijk bij de deur was rende er net een trainer naar buiten. Althans, hij ging er van uit dat het een trainer was. Ze zag er verdrietig uit maar ze was gelukkig niet aan het huilen. Hij wist dat Roxanne sterk was en dat bleek ook maar weer uit het feit dat het meisje dat net uit de Gym kwam duidelijk verloren had. “Gewoon blijven proberen.” Zei hij tegen haar. Ze keek op. Ze had hem waarschijnlijk nog niet eens gezien. Ze kreeg haar lach toch weer een beetje terug en knikte instemmend. Daarna liep ze, iets opgewekter, weer verder. “Wat er ook gebeurd, ik moet ook gewoon blijven doorgaan.”

Toen hij de Gym in stapte was het net een film. De schuifdeuren gingen open en in zijn hoofd speelde muziek die je zou horen bij belangrijke momenten. Het zag er ruig uit in de Gym. Weinig decoratie. Hij liep door de eerste gang door en maakte de deur open. Daar zag hij een groot veld liggen in een horizontale lijn. Het was vooral grond en er lagen ook een aantal keien en stenen verspreid over het veld. Recht tegenover hem stond een klein plateautje en daarop stond Roxanne. Hij was toch wel even van het veld geslagen, omdat het het allemaal zo serieus uit zag. Maar na de moed verzameld te hebben stapte hij toch maar op haar af. “Hallo, Ik ben Jean-Pierre en ik zou u graag uitdagen voor een Gym gevecht.” Zei hij een beetje nerveus. “En ik ben Roxanne en ik accepteer je uitdaging. Neem alsjeblieft plaats daar aan de rechter kant en dan zullen we spoedig het gevecht beginnen.” Jean-Pierre deed wat hem gezegd werd. Hij stond op zijn plek en zij stond op haar plek. Ze pakte een van haar pokéballs en maakte die groter. Vervolgens liet ze er een Geodude uit komen. “Ik neem aan dat je weet dat ik niet mag switchen tijdens een gevecht en jij wel. Ik wens je een prettig gevecht. Ik wil graag zien met welke Pokémon je vecht. We beginnen direct als jij je eerste Pokémon inzet.” Jean-Pierre wierp een blik naar Roxanne en toen een blik naar de Geodude. Hij vond Geodude er zo kill en koud uitzien. Zij zag er ook best wel clinish uit, maar koud niet. Gelukkig. Hij moest eraan denken hoe hij net verhuisd was naar Rustboro en hoe hij dat een fantastisch avontuur vond. Allemaal nieuwe plaatsen, mensen en Pokémon. En toen wist hij weer dat hij niet bang hoefde te zijn. Zijn vader zei altijd: “Alles komt altijd goed. Gewoon je best doen.” Dat zou hij doen. En zijn Pokémon ook. Gewoon zijn best goed. Hij besloot, om zijn vader’s wijze woorden te eren als eerste Swilly in te zetten. Hij pakte zijn Pokéball, maakte die groter en liet Swilly uit zijn Pokéball. “Oh een Swinub,” Zei Roxanne. “Die zie ik niet zo vaak in deze Gym. Maargoed, bij deze is het gevecht officieel begonnen! Zet je schrap!”


Bij het zien van Swilly kreeg Jean-Pierre weer nieuw zelfvertrouwen en kreeg hij het vuur weer terug in zijn ogen die hij pas weer voor het laatst had gehad een hele tijd terug toen hij met Yuuki en Vincent in het café had gezeten. “Swilly! Doe Mud Bomb op Geodude!” Het leek er op dat Roxanne niet had gerekend op deze snelle omslag en de Geodude ook niet, want deze werd volop in zijn gezicht geraakt. Ook Roxanne kreef nu weer een beetje vuur in haar ogen en zei: “Gebruik Rollout!” De Geodude begon op de grond te rollen en maakte een keiharde sprint voor Swilly, Swilly kon net niet snel genoeg wegduiken met zijn kleine pootjes voor de Geodude en werd geraakt. De Geodude maakte een bocht en maakte weer aanstalte om naar Swilly de rollen. “Ontwijk hem en doe Mud slap” De Geodude rolde weer richting Swilly. Swilly ontweek de aanval, maar de Mus Slap raakte niet. De Geodude was te snel geweest. “We moeten weer meer gaan letten op het ritme van het gevecht, we moeten niet weer een klankbotsing krijgen.” Dacht hij. Gelukkig stopte de Geodude nu wel met rollen. “Swilly doe Ice Shard en vervolgens Icy Wind!” En op datzelfde moment riep Roxanne: “Doe Rock Throw!” Maar nog voordat de Geodude iets kon doen werd hij al geraakt door een groep ijspegels en werd vervolgens bedolven door een ijskoude wind [Speed fell]. Hierna pas gooide Geodude zijn stenen. De stenen waren voor de arme Swilly te groot en te veel in aantal om te ontwijken en werd dan alsnog geraakt, maar het was te zien dat de Geodude al enorm verzwakt was. “Swilly! Nog één Mud Bomb zou voldoende moeten zijn! Maar wees op je hoede!” en Roxanne riep: “Doe Magnitude” [Magnitude 5]. Swilly werd door de schok in de lucht gelanceerd, maar dit was nou net waarvoor ze hadden getrained. Jean-Pierre hoefde al niets te zeggen en Swilly schoot mid-air zijn Mud Bomb op Geodude af en deze raakte wederom en lanceerde Geodude tegen een rots aan. “Geodude is uitgeschakeld, Swinub wint.” Huh, waar kwam dat vandaan. Die stem had hij nog niet eerder gehoord. Jean-Pierre keek om zich heen en zag toen pas dat er een scheidsrechter langs de kant stond. Desalniettemin was hij blij dat de eerste ronde prima was verlopen. Hij wist niet hoe groot het team van Roxanne was, maar hij had vaker het woord ‘twee’ horen vallen bij trainers die net de Gym hadden verlaten. “Nog eentje dus, en dan zal het hopelijk gelukt zijn.” Dacht hij.


“Nosepass! Ga! Doe je best! Ik reken op je!” Er kwam een Nosepass uit de pokéball van Roxanne en Swilly schrok ervan. Jean-Pierre wist best wel hoe een Nosepass er uit zag, maar Swilly had er noh nooit een gezien. Van deze verwarring maakte Roxanne gebruik. “Nosepass! Doe Spark!” De Nosepass lichtte op met allemaal elektrische schokken om hem heen en ging op Swilly af. Ook Jean-Pierre schrok zich een hoedje. Hoe kon een Rock-Pokémon nu een elektrische aanval kennen? De arme Swilly werd geraakt en vloog op de grond. Hij had nu wel echte pijn. “Doe Rock Slide!” Maar deze keer wilde hij er toch echt voor zorgen dat het niet zou lukken. “Swilly! Ren er zo hard als je kan onderdoor!” De stenen werden uit de grond gehaald en Swilly begon te rennen. Als een heuze Indiana Jones was Swilly de stenen voor. “En nu Mud Slap!” Swilly stond nu bijna voor de Nosepass en gooide modder in zijn ogen [Accuracy fell]. “Doe nu Mud Bomb!” Nog voor de Nosepass goed in de gaten had wat er gebeurde deed Swilly zijn aanval al. De Nosepass werd geraakt. Het zou super effectief moeten zijn, maar de Nosepass was nog niet echt erg verzwakt. Roxanne pakte zich weer op en riep: “Nosepass! Tijd voor het zware geschud! Doe Rock Tomb!” “Ontwijk het Swilly!” Riep Jean-Pierre, maar het was tevergeefs. Swilly werd bedolven onder een grote groep stenen. “Kom er onder uit Swilly!” Het duurde eventjes, maar er kwam gelukkig nog beweging van onder de stenen uit. Maar het zag er wel naar uit dat Swilly toch al heel moe aan het worden was. “Doe Powder Snow! Misschien raakt hij bevroren!” Swilly begon een koude wind te blazen en de Nosepass werd geraakt. Maar ook dit leek de Nosepass niet veel te deren, maar het leek er wel op dat de Nosepass een klein laagje ijs op zijn hoofd had. “Doe Spark!” “Doe Powder Snow” Swilly begon te blazen en Nosepass vloog op Swilly af. Tijdens het blazen werd Nosepass geraakt, maar die walste er gewoon doorheen en Swilly werd geraakt door de Spark. Nu was Swilly toch bijna aan het einde van zijn latijn, maar hij moest toch echt nog even door, want het laagje ijs op de Nosepass leek weer dikker te zijn geworden. “Swilly! Nog één maal Powder Snow!” “Oh maar dat laat ik niet zomaar gebeuren.” Zei Roxanne kalm. “Doe Rock Slide” Maar gelukkig was Swilly sneller en blies weer een ijskoude wind naar de Nosepass, deze keer raakte die bevroren [Freeze] en ging de Rock Slide niet door. “Deze kans moeten we benutten!” Riep Jean-Pierre. “Je hebt goed je best gedaan Swilly! Keer terug!” en met de bekende rode straal keerde Swilly weer terug naar zijn pokéball. Hij wilde namelijk niet dat de Pokémon die hij van zijn eigen vader had gekregen zou fainten bij het eerste Gym gevecht dat hij zou hebben. “Colin! Nu ben jij aan de beurt!”


“Gewoon hopen dat hij niet weer een kans krijgt voor zo’n Elektrische aanval” Dacht Jean-Pierre. “Dit moeten we gewoon zo snel mogelijk af maken.” Colin kwam weer even enthousiast als altijd tegvoorschijn. Hij begon zelfs, net als een gorilla, op zijn borst te slaan. “Doe Bubble Beam!!” En zo als gezegd, zo gedaan gebruikte Colin Bubble Beam. Hij schoot de Bubbles af en raakte de Nosepass vol tegen zijn neus. “Hebbes, en hij is nogsteeds bevroren. Blijf Bubble Beam gebruiken Colin!” Colin deed nog eens een Bubble Beam en schoot de Nosepass in zijn oog. “Nosepass! Doe Spark!” Riep Roxanne. Maar de Nosepass was nogsteeds bevroren. Colin begon arrogant te worden en klom vervolgens op een kei en deed weer een Bubble Beam Hij schoot de Bubble Beam af en raakte de Nosepass wederom tegen zijn neus. De Nosepass was nogsteeds bevroren en Colin begon als een WWE worstelaar al een soort overwinningsdans te doen. Je kunt je voorstellen hoe goed dat lukt als je op zo’n kei staat terwijl je zes poten hebt. Niet dus. Colin viel van de kei af op de grond en tot overmaat van ramp was Nosepass nu ook uit zijn bevriezing geraakt [Stop freeze]. “Nu kun je geen kant meer op! Doe Rock Tomb!” En ook Colin werd bedolven onder een grote laag stenen [Speed fell]. Maar gelukkig was dit pas de eerste keer dat colin geraakt was en had hij nog genoeg kracht om door te vechten. “We hoeven er alleen maar voor te zorgen dat Colin niet wordt geraakt door een elektrische aanval.” Dacht Jean-Pierre bezorgd. Het ging er om spannen. De Nosepass en De Corphish stonden nu recht tegenover elkaar. Ze keken elkaar strak in de ogen aan. Ook hun trainers waren in opperte concentratie. “Doe Spark!” “Ontwijk het Crophish!” en onwaarschijnlijk maar zeker sprong Colin net op tijd weg om niet door de Spark geraakt te worden. “Colin! Doe Leer en dan Night Slash!” De Corphish deed Leer en liet de defence van Nosepass omlaag gaan [Defence fell]. Vervolgens rende hij op de Nosepass af en zijn klauw werd zwart sloeg Nosepass op zijn hoofd. Nu kon hij wel merken dat ook Nosepass erg moe was. Maar Roxanne kreeg een enge glimlach op haar gezicht en sprak: “Doe Spark!” Colin was nu te kort bij om het te ontwijken en hij werd geraakt. Hij vloog werkelijk een heel stuk door de lucht, maar kon gelukkig op zijn poten landen. Weer stonden ze recht tegenover elkaar. De spanning was om te snijden. “Doe Thunder Wave!” “DoeProtect!” De Nosepass schoot een elektrische lading naar Colin, maar Colin had Protect ruim op tijd gebruikt en dat blokkeerde de aanval. “Dit zou het moete doen! Doe Bubble Beam!” Colin deed zijn rechter klauw open. Het leek allemaal in slowmotion te gaan. Hij sprong richting Nosepass en schoot de Bubble Beam op hem af. Was het gelukt?

~ 3101 woorden
OOC: Het daadwerkelijke gevecht begint bij alinea 5

Jean-Pierre durfde niet te kijken en deed zijn ogen dicht tot hij hoorde: "Nosepass is uitgeschakeld, Crawdaunt heeft gewonnen." Wacht. Crawdaunt? Hij had helemaal geen Crawdaunt, het was een Corphish.. Het zal toch niet he? Hij deed zijn ogen vlug open en ja hoor. Daar stond een troste Crawdaunt zoals alleen Colin zo kon poseren. "Yes! Het is gelukt!" Riep hij en hij rende naar Colin toe. "Wauw je ziet er echt geweldig uit Colin!"

Roxanne liep naar hen toe en keerde Nosepass terug zijn pokéball in. "Je hebt laten zien dat je de Gymbadge waardig bent. Alsjebieft. Ik hoop dat je nog veel plezier gaat hebben bij het uitdagen van de andere Gyms." "Dankjewel Roxanne, ik was zeer onder de indruk van Nosepass. Ik had niet verwacht dat die elektrische aanvallen zou kunnen doen."

Na gedag te hebben gezegd besloot hij om als eerst zijn vader te bellen, maar hij bedacht zich dat hij waarschijnlijk geen bereik zou hebben in de bergen daar. Dan maar als eerste op bezoek bij Mam en Cicille.