Ghost town. [&RAGYA AIRON]

Aldrei had al snel de gele pokémon gevonden, die een beetje zijn eigen ding aan het doen was. Ze wist niet helemaal wat ze ervan moest vinden, die Electro. Hij leek haar niet de volle honderd procent, maar wie was zijzelf om daarvoor te gaan klagen. Het ding merkte haar zichtbaar op, maar stapte enkel opzij alsof zij ook naar die grafsteen wou kijken. Wat interesseerde haar welke dooie hier moest liggen? Ze trok haar lip op in ergernis en stapte weer vooruit zodat ze de stekkerkast niet zou verliezen in de mist. “En dat noemt zichzelf een pokémon, vecht niet, doet niks. 'tis gewoon een stuk keuken apparatuur als je het mij vraagt” klaagde ze binnensmonds terwijl ze de ander bleef volgen, er wel op lettend dat ze haar trainster niet helemaal uit het oog verloor.
Ragya had het net iets minder vreedzamer, want ze was de ander lichtelijk verloren. Hoe raakte je iemand met dat formaat kwijt? Hoe? Nou, zij kreeg het voor elkaar. Behoedzaam stapte ze naar achteren, iets wat ze uit principe niet al te graag deed, maar ontweek zo de hardste van de klappen. Ze voelde uiteindelijk wel een trap tegen haar been maar dit was niet genoeg om haar op de grond te krijgen. Pas toen de ander haar volop ging tackelen was het een ander verhaal. Met een klap kwam ze op de grond en werd de lucht kort uit haar longen geslagen. Ze hapte naar adem en greep toen naar de strot van de ander, in de hoop hem zo van haar af te krijgen. Als het zou lukken kon ze zichzelf via hem omhoog krijgen en lag hij dan op haar plek op de grond. Maar dat moest ze nog even wachten.

Aldrei maakte zich weinig zorgen wat afdwalen betrof, zij en haar trainster waren wel grotere afstanden gewend. Daarbij kreeg het jaren lang samen leven zijn voordelen wel van navigatie betrof, al kon de teef altijd nog rekenen op de neus. Maar goed, ze wou die verlengsnoer volgen om te zien wat hij allemaal kon doen. Met een beetje geluk kon ze hem in de fik steken, iets wat een van de beste opties was in het dagelijkse leven als je het haar vroeg. Toen het ding trap begon te klimmen en het duidelijk leuk vond dat ze hem volgde, staakte de Ninetales meteen. Met een felle zwiep van haar staart draaide ze zich om en gromde op haar typische manier. Ragya had ondertussen de strot van de ander vast. Best leuk, andere wurgen, het gaf wel een interessante twist in het gevecht. Jammer genoeg mocht haar kleine plezier niet lang duren want de ander liet zichzelf vallen. Bijna werd ze meegesleurd, al maakte de trap daar snel een eind aan. Op het moment dat de roodharige naar achteren wankelde kwam Aldrei aangelopen, die meteen naar een sprint ging bij het zicht van de liggende Gavin. Ze zette zich af en deed een poging op de jongen te komen, om meteen naar zijn nek en schouders te bijten. Die liet er in ieder geval geen gras over groeien. Ragya wachtte de uitkomst maar af.

Yay voor de hulp van je moordzuchtige pokémon. Ragya keek toe hoe de teef beet had in de schouder van de ander. Ze was zelf ook vaak genoeg gebeten door Aldrei, vaak tijdens het stoeien toen ze nog jonger waren. Maar toen was Aldrei nog maar een Vulpix geweest, en was de motivatie achter de aanval spelen in plaats van je arm eraf rukken. Klein verschil. Ze kon zich in ieder geval voorstellen hoe de ervaring niet als prettig beschouwd werd. Wat ook niet prettig was, was verlamt worden door een Thunder wave, kwam ze op het moment van de gedachte achter. Meteen voelde ze hoe ze niet meer vooruit kwam dankzij de Electric type. Aldrei leek hetzelfde probleem te hebben, al zat ze tot haar eigen vreugde wel vast in de ‘got your shoulder’ positie. Diep gromde ze en deed een poging een Flamethrower op te laden, al bleek dit nog vrij lastig te zijn met je kaken op elkaar. Aangezien Ragya zich niet had kunnen bewegen voelde ze de aanval van de vreemde hard aankomen, dit bracht haar gelukkig wel uit de stroming. Aldrei leek ook een nare klap te ontvangen, maar ze overleefde het wel. Ook zij kwam nu los en vervolgde haar poging, nu een gedeelde aanval uit te voren op de stekkerdoos en diens trainer, een Hyper Beam. De roodharige wist dat Aldrei in deze bui door zou gaan tot haar doel van verminking was bereikt. Ze kon wel eens vaker zo fanatiek worden als Ragya zelf werd geraakt. En ze wist ook heel goed dat zij de enige was die hier een halt aan kon brengen, maar op het moment zag ze er nog geen rede voor.