Steeds sneller rende de blonde jongen door een lokale bos, grenzend aan een zee. Tijdens een training met Coulomb besloot het weer spontaan over te slaan en was het flink aan het regenen en rukten de wind flink aan zijn lijf. Dit weer vervloekte hij, maar erger was nog dat het geeneens voorspeld was! Elke dag controleerde hij het weer, voordat hij zelfs maar aan een training dacht. En dan gebeurde dus dit. Gefrustreerd trok hij voor de zoveelste keer zijn capuchon weer over zijn blonde haren, maar de wind blies het telkens weer weg. Het had dan ook nog amper zin; zijn haar was al drijfnat, evenals zijn kleren. Dan nog te zwijgen over de koud die het gevoelstemperatuur minstens 10 graden deed kelderen. Met elke stap kwam hij ten minste dichter bij de Pokémon Center, maar de zeewind maakte het er niet makkelijk op. Zou hij anders Newton erbij halen om hem te brengen? Daar was hij krachtig genoeg voor en hij kon zeker meer aan dan hem. Zonder langer zich een weg te moeten banen in de regen haalde hij de inmiddels glibberige Pokéball van hem tevoorschijn. Weer fijn dat het zo glad was. Het was een wonder dat hij deze open wist te klappen en de Electivire eruit verscheen, totaal niet gehinderd door het weer. Het was eenmaal een Electric type, dus wat wind en regen deed hem waarschijnlijk niets.
“Kan je mij even naar de Pokémon Center brengen?” Het was al beschamend om het te vragen, maar er verscheen ook een sadistische grijns op Newton’s gezicht. Hij had een fout gemaakt en had beter Gauss erbij kunnen halen, die was ten minste loyaal. Verre van geamuseerd snoof Tore dan ook en keek daarbij Newton recht in zijn ogen aan. Dan speelde hij het wel anders.
“Je bent sterk, dus vandaar, maar ik begrijp het wel dat Gauss bijvoorbeeld een betere optie is, of zelfs Coulomb,” zei hij, niet-menend, maar wel op een onverschillige toon. Vooral het betrekken Coulomb deed het hem, omdat de rest van het team haar niet echt mocht met haar asociale gedrag. Ze wilde enkel zijn aandacht hebben en probeerde de rest uit te sluiten. Gelukkig was het tegenwoordig weliswaar minder heftig, maar dezelfde reputatie had ze degelijk nog. De Electivire vernauwde in ieder geval zijn ogen en boog met tegenzin al door zijn knieën om zijn Trainer vast te kunnen grijpen met zijn enorme, zwarte handen. Dit zou zeker ongemakkelijk worden, maar... hé, dan kwam hij sneller aan bij zijn bestemming. Het moment dat hij echter net naar Newton toe wilde lopen, merkte hij een groep blauwkleurige, slijmerige figuren op de grond op die richting de zee kropen. Ieuwl, wat was dát?! Zijn gezicht betrok en Newton reageerde amper verrast op de slak-achtige Pokémon op die hen passeerde. Met een frons staarde hij naar de Pokémon, zich afvragend of ze niet stiekem een Electric type waren. Na een ‘wacht even’ gebaar richting de Electivire gemaakt te hebben, haalde hij zijn ook glibberige Pokédex tevoorschijn en ging hij de lijst af. Een blauwe Pokémon die op een slak leek… Nee, zat er niet tussen. Toch hadden ze zijn aandacht weten te trekken, gezien hij ze eens eerder op 9Gag gezien te hebben. Er ging een vreemde meme van ze rond wat meestal werd gebruikt, wanneer het over onverschilligheid ging.
“Hmm,” Direct klikte hij de scan-optie aan en hield het toestel vlak bij de zwerm, zodat deze ze kon analyseren. Gelijk was er een hit en werd een afbeelding van de Pokémon weergegeven en wat algemene informatie ernaast.
“Een Shellos, hea?” Om specifieker te zijn was het de Oostelijke variant en had de Westelijke een net andere lichaamsvorm en een roze kleur. Voor de rest was het een Water type, maar scheen het te evolueren in een gedeeltelijke Ground type. Dit zou geen uitdaging moeten zijn om te verzwakken, maar wilde hij er dan één vangen? Een Pokémon die compleet resistent was tegen Electric type aanvallen was namelijk geen slecht idee en dan had hij ook een Pokémon die met zijn Water type aanvallen Ground types uit de weg kon ruimen. Deze Shellos kon nog weleens écht handig zijn. Tore verborg maar het toestel en keek de verveeld uitziende Electivire weer aan.
“Je training is nog niet voorbij, Newton. We gaan eens een Shellos vangen,” sprak hij met een zwakke grijns, waarna de Electivire hem verrast aanstaarde. Dat had de Pokémon totaal niet verwacht, op een goede manier, natuurlijk. Met een strijdkreet knalde hij zijn handen tegen elkaar en keerde zich tot de hele groep Shellos. Goede vraag, op welk exemplaar zou hij zich dan gaan richten? Ze waren zich geeneens van hun aanwezigheid bewust. Hij zou het kunnen opmerken door gewoon Newton een Discharge te laten uitvoeren? Degene die amper schade opliepen zou hij dan verder verzwakken, totdat hij de sterkste eruit kon vinden.
VS.
commandeerde hij, waarop de Electivire een flinke dosis elektriciteit op hen afvuurde. Een tel later sloeg deze in en wist deze de horde Shellos flink te verassen en met de effectieve aanval al enkele flink weten te verzwakken. Met alleen een enkeling verlamd of bijna uitgeteld keerde ze al hun koppen naar de boven hen uittorende Electric type, maar zonder een spoor van angst. Met vernauwde ogen opende ze elk hun monden en vuurde een reeks bolletjes van modder af, recht richting het gezicht van Newton. Ze konden al Ground type aanvallen in hun pre-evolutie?
“Weer het af met Swift!” sprak Tore luid. De aanval zou nog best goed af te weren moeten zijn, ondanks dat het van enkele kanten kwam. Heel geïntimideerd was hij verder ook niet door de Pokémon, nu hij al erger achter de rug had. Hetzelfde gold dus voor Newton die vrij kalm uit de palm van zijn handen diverse sterren afvuurde die recht tegenop de modderbolletjes aan knalde. Dat hij zich af wist te weren verraste de Shellos, maar hun vreemde zelfverzekerdheid nam niet in kracht af, maar juist toe. Enkele exemplaren kropen al dichter naar Newton toe in een poging hem te omsingelen. Ze hadden echt veel lef voor zulke kleine, onschuldig lijkende Pokémon. Het was echter niet anders voor Newton en Joule tegenover de gigantische Nidoking, maar nu waren hún de grote. Tore wist dat hij de horde niet moest onderschatten.
“Zet jezelf af en vuur een reeks Electro Balls op ze af!” Shellos waren traag. Dat was hem ook opgevallen na het lezen van hun informatie in de Pokédex en het was ook een vrij standaard weetje. Slakken hadden namelijk niet echt overduidelijke ledematen en de daarop lijkende Pokémon evenmin.
Inmiddels zette de Electivire zich in ieder geval met een uithaal van zijn twee draadvormige straten de lucht in, enkele meters boven de grond met de verbaasde Shellos naar hem kijkend. Het leek er even op dat ze door hun verbazing versteend waren, maar ze vuurde al een mengsel van een Water Gun en Mud Bomb recht op de Pokémon af. Net toen Newton nog bezig was een elektrisch geladen bal bij zijn handen te vormen, en pas te laat de waterige zee van modder op hem af zag schieten. Muk!
“Bescherm je met Light Screen, hup!” zei Tore gehaast. Nee, hea. Hij begon weer bijna in de paniek te schieten, maar wist het te voorkomen door beheerst te blijven ademen. Wat er vervolgens gebeurde maakte het daar moeilijk op: De aanval van de horde was raak en hij hoorde nog een bekende pijnlijke kreun, voordat het onder modder zittende lichaam van Newton de grond benaderde. Zijn hart zakte toen in zijn keel en gelijk had hij naar zijn Pokémon toe willen rennen in een poging zijn val te verzachten. Zijn lichaam kreeg hij echter niet in beweging en niet zozeer uit angst, maar… vertrouwen? Een luide knal volgde en een milde huivering ging door hem heen.
“Newton?” kraamde hij voorzichtig uit, en tot zijn verbazing schoten er diverse Electro Balls in de rondte. Eentje raasde hem nog net voorbij, terwijl de rest tegen een Shellos aan wist te knallen. Versuft door de effectieve aanval kropen ze iets naar achteren, met hun kop schuddend. Met een grijns keek de trotse Electivire – nog steeds onder een dikke laag modder- naar zijn Trainer en stak zijn zwarte duim daarbij omhoog; hij had het onder controle. Heh, waar had hij zich nou zorgen om gemaakt, Newton-kennende? Die gaf niet snel op. Tore beantwoordde de ander met dezelfde handgebaar: hij stak eveneens zijn duim op, en even dacht hij een glimlach op zijn gezicht te zien. Trotser dan zijn eigen houding. Daar kwam echter een einde aan, toen de Shellos nog verre van verslagen elk de zee in kropen en vanuit de neerslaande golven een krachtigere Water Gun afvuurde. Die konden ze wel makkelijk stoppen, al werd deze door het zeewater versterkt. Wacht... zeewater bevatte meer zout, dus het geleidt elektriciteit des te beter! Het waren absoluut geen snuggere Pokémon door het hem vele malen makkelijker te maken, gezien het niet eens een enkele aanval versterkte. Hij liet ook Newton expres de aanval niet ontwijken zodat het wat modder weg zou halen en zijn aanvallen zou versterken.
“Thunder Shock op het zeewater!” Met een zwaai van zijn arm wist Newton flink wat schokken om zijn lichaam te verschijnen, voordat hij de lading losliet op de horde Shellos. Zoals verwacht geleidde het zeewater optimaal en begaven weer enkele exemplaren door de krachtige aanval. Dat scheelde weer een boel. Op dit punt waren er enkel nog drie Shellos in staat door te vechten en het waren de wat meer intelligente exemplaren. Wetend dat de zee juist meer in hun nadeel werkte, kropen ze eruit en bedekte zich echter met een flinke lading zand. Daar hoefde Tore niet lang over na te denken tot zijn eigen verbazing.
“Deel een flinke trap uit met je Low Kick en deel daarna een rake stoot uit van je Thunderpunch!” Op een rap tempo snelde de Electivire zich naar hen toe en in alle paniek vuurde één van de Shellos een flinke lading modder op zijn voeten uit. Op komische wijze wist dat hem echter te vloeren – net zoals hij bij de Nidoking gedaan had- en kwam Newton volop met zijn gezicht in het zand tussen de drie neer. Geamuseerde grinnikte de Pokémon en begonnen vervolgens van dichtbij weer een flinke laag modder af te vuren. Tsk. Tore wilde dit niet langer toe zien en rende naar Newton toe en ving met zijn lichaam een deel van de modder op. Het was behoorlijk smerig en hij zou vast wekenlang snotterig in bed liggen, maar niemand mocht zijn Pokémon voor schut zetten… buiten hem. Moeizaam hees ineens Newton zichzelf op en dat trok de aandacht van de Shellos die hem nog net gevloerd had, maar die kreeg haast direct een achterpoot in zijn gezicht. Nog net wist hij een verraste kreet te slaken, voordat hij flink de lucht in omhoog werd geschoten. Zijn ‘vriendjes’ volgden in de seconden erna en met iets tussen verbazing en walging aan keek Tore de Electivire aan.
“Zo erg had het ook niet gehoeven,” En vlak na die woorden ploften de Shellos neer in het zachte zand, compleet roerloos buiten degene die als eerst de schop ontvangen had. Die had een lichtrode plek op diens voorhoofd waar hij nog een schop had gekregen. Met kleine tekenen van tranen door de pijn schudde hij zijn kopje, voordat hij ditmaal een balvormig object bij zijn mond liet verschijnen en deze vastberaden afvuurde. Het was een Water Pulse, een aanval die hij vaak gezien had, maar dus krachtiger was dan een Water Gun. Heel intimiderend was het echter niet voor de Electivire die met een Quick Attack de bol van water benaderde. Met een gebalde vuist, die hij door elektriciteit liet omringden knalde hij het geëlektrocuteerde Water Pulse terug. Met een luid en pijnlijke knal werd het duidelijk dat de klap raak was en na het verdwijnen van een milde condensatiewolk zag hij ook de verzwakte Shellos moeite doen om erbij te blijven. Het scheelde waarschijnlijk nog maar één aanval, voordat… Huh? Newton leunde wat naar voren en gebruikte ineens zijn Thunder Punch tegen de grond, voordat hij wartaal uit begon te kramen. N-Newton was… verward? Wacht, dat was natuurlijk het bij-effect van Water Pulse! Veel zou hij zeker niet hebben aan een verwarde Electivire die tot veel toe in staat was als hij niet meer naar hem zou luisteren… slechte dingen.
“Bedankt, Newton!” sprak Tore oprecht, en haalde de Pokéball tevoorschijn en keerde hem gelijk terug. Hij had geweldig gevochten, maar hij was te gevaarlijk om nog een strijd te laten leveren als hij compleet verward was.
VS.
Met wie zou hij echter de strijd dan afmaken? Zijn hele team kon het prima aan, maar nu hij zich bedacht was er misschien wel één kandidaat die daar toch bovenuit sprong.
“Coulomb, nou is het jouw beurt!” Met een onhandige zwaai van haar Pokéball wist hij de aalachtige Pokémon ten tonele te brengen die al zonder iets te doen de Shellos al verward wist te krijgen. Hij had het met de Shellos te doen om een hele vreemde vis-achtige Pokémon te zien zweven met vlijmscherpe tanden die bovendien een pure Electric type was. De blauwe slak snoof wat onzeker en vuurde maar weer modder op haar af, maar ze ontweek deze moeiteloos en staarde ongeamuseerd op hem neer. Met een blik die genoeg zei zweefde ze naar zijn zij en hield ze wrijvend met haar kop tegen zijn arm haar blik op hem gericht. Dit gedrag was dus vermoeiend. Tore zuchtte eerst, voordat hij haar serieus aan keek en haar voorzichtig weg duwde.
“Je wist het al, zeker?” sprak hij enkel, licht teleurgesteld, waarna de Eelektrik knikte en afwachtend naar zijn hand keek waar hij de Thunder Stone vast had. Datgene wat nodig was om haar te evolueren en hij had er expres even mee gewacht, maar nou... Dit was het beste moment ervoor.
Hij tikte het voorwerp tegen haar kop aan en gelijk begon haar lichaam een witte licht uit te stralen wat de Shellos verblindde, maar niet weerhield om in de aanval te gaan. Met zijn kopje zo hoog mogelijk vuurde hij een krachtige Water Pulse op de evoluerende Pokémon af, alsof ze onmogelijk in staat was de aanval te ontwijken of tegen te gaan. Zo weerloos was Coulomb niet. Terwijl haar lichaam langer werd en een extra vin bij haar voorhoofd ontwikkelde deelde ze een krachtige klap met haar staart uit, daarmee de waterbol brekend. Natuurlijk wilde hij haar rustig zien evolueren, maar de strijd ging gewoon door!
“Charge Beam!” Vanuit haar vlijmscherpe tanden vuurde ze een gele schokgolf af op de Shellos, waardoor haar speciale aanvallen hierna krachtiger zouden worden. Pas na de pijnlijke kreun van de Water type ontwikkelde zich haar armen en de klauwen die bij haar poten zaten.
“Maak het af met je Discharge!” Meer zou er vast niet nodig meer zijn. De Eelektross gaf inmiddels geen licht meer en liet een trotse kreet van haar horen, voordat ze haar poten balde en vol concentratie alle elektriciteit in haar sterkere lijf verzamelde. Veel kon de Shellos niet meer doen die enkel nog een paar water stralen afvuurde die haar amper wat deden als tegenaanval. Gelijk liet ze hierna haar aanval op de Shellos los die nog één luide kreet liet horen, voordat hij onbeweeglijk in het zand in elkaar zakte. Dit was nu zijn kans! Hij greep een lege, glibberige Net Ball erbij – die hij bij een aanbieding in een lokale winkel gekocht had- erbij en knalde deze voorzichtig tegen de blauwe slak Pokémon aan. Gelijk werd zijn lichaam erin geslurpd en begon het voorwerp heen-en weer te schudden, terwijl hij en Coulomb wachtte op de verlossende klik.
Gebruikte aanvallen:
Discharge 2x
Swift
Thunder Shock
Low Kick
Thunder Punch
Charge Beam
