On The Edge

Speurend keek Kate naar de grond, vanaf Tara’s rug was kijken nog best moeilijk. De Flygon vloog redelijk snel over de Jagged Pass, zelf ook rondkijkend. Vandaag waren ze erop uitgestuurd om een dame te helpen die vaak een Mankey voerde die niet was komen opdagen. De vrouw was een goede vriendin van een van de hogere mensen, dus kreeg zij dit rare klusje. Was naar de Jagged Pass gaan echt zo onmogelijk? Kate zuchtte en zocht naar de verbrande boom waar de aap blijkbaar in de buurt woonde. Ze was ranger geworden om mensen te helpen, niet om vermiste wilde pokémon te zoeken. Er kon van alles aan de hand zijn met de Mankey, hij kon gewoon geen zin hebben, ziek zijn of.. aan ergere opties wilde ze helemaal niet denken. Maar dit was de natuur, ze had ook niks kunnen doen toen Bella een Zigzagoon had aangevallen om te eten. Tara was er wel tussen gesprongen en had uitgelegd – in elk geval dat dacht ze dat er was gebeurt – dat je geen pokémon moest eten. Maar de Flygon was in gevangenschap opgegroeid en had nooit leren jagen. Vroeger had ze wel speels achter andere pokémon aangezeten, maar nooit serieus. Voor Belladonna was dat anders, de Venipede was in de harde buitenwereld opgegroeid en had moeten jagen om te overleven. Nu kon ze op het moment even helemaal niet eten als Whirlipede, maar aangezien ze bijna niks had gedaan de laatste paar weken sinds kerst zou ze wel snel evolueren. Net als veel Bugtypes verpopte de pokémon en evolutie kwam redelijk snel achter elkaar. En als ze niet zou evolueren.. tja, dan verhongerde ze. En dat was iets wat Kate koste wat kost wilde voorkomen. Ze ging geen pokémon verliezen omdat die niet kon eten, ze was er al een te veel verloren. In elk geval dit was een wilde Mankey en die het geluk had dat er iemand was die om hem gaf. Misschien kon de vrouw de pokémon wel vangen, dan was dat probleem ook weer opgelost. Tara slaakte opeens een kreet en daalde om te landen bij de beschreven verbrandde boom. Het stond een beetje vervaarlijk bij de rand van de berg, maar het was zeker de boom die ze zochten. Kate gleed van de draak haar rug en keek om zich heen om de omgeving in zich op te nemen. Waar zou een Mankey kunnen zitten? Het duurde niet lang of een pokémon verscheen, alleen niet een Mankey. Een Primeape keek dreigend toe vanuit zijn boom en zakte van zijn tak. Met boze kreten probeerde hij de indringers weg te jagen. Kate was niet erg onder de indruk van het stoere gedrag en keek koel terug. De wilde pokémon besloot dat hij dit niet leuk vond en kwam naar voren met een schijnaanval. De ranger viste had styler tevoorschijn en spande de tol, dat was iets waar ze ondertussen erg goed in was. Tara stampte op de grond en bracht de aap uit balans met een kleine aardbeving waarna Kate de tol activeerde en de wilde pokémon met gemak ving. Verbaasd, alsof hij het meisje voor het eerst zag, keek de Primape terug, nu met een nieuwe kalmte in zijn lichaam. “Enig idee of hier een Mankey woont?” vroeg Kate half grappend aan de pokémon. De Primeape keek niet-begrijpend terug en krabde zijn zij. Niet dus, maar het was een poging waard geweest. “Dan maar gewoon zoeken,” zuchtte de ranger voordat ze begon te lopen. Het moest hier ergens zijn..
Oké, ze waren weer terug bij de verbrande boom. Kate plofte neer op de grond en keer haar twee metgezellen aan. Ze was hier al zeker een uur, maar geen Mankey’s. Waar waren al die beesten? Een specifieke vinden was al moeilijk genoeg, maar er waren hier nauwelijks apen. Misschien schrikte de Primeape ze wel af, al betwijfelde ze dat. “Wat nu?” vermoeid keek Kate haar Flygon aan. Tara keek terug, maar had ook geen oplossing voor haar trainer. De draak draaide een rondje en sloeg met haar staart tegen de bergwand. Had ze beter niet kunnen doen. Een kleine steenlawine was het gevolg en in de verrassing werd de Flygon geraakt op haar tere vleugels terwijl ze tussen de rotsen en haar trainer sprong. Tara slaakte een afgrijselijke kreet, ze sloeg tegen de grond half bedolven en wist de stenen van haar vleugels te krijgen met een Dragon Claw. Piepend lag de Flygon op de grond met een geschokte trainer en Primeape ernaast. Kate had geen idee wat er precies was gebeurd in de paar seconde dat het duurde, maar Tara had haar en de andere pokémon duidelijk beschermd en daarbij zelf ernstig schade opgelopen. De vleugels van de draak hing zielig langs haar lichaam en zag er niet goed uit. “Pokécenter. Nu,” was het enige wat de ranger eruit kreeg. Ze was al een keer een pokémon verloren aan een steen, dat ging niet een tweede keer gebeuren. Nu overdreef ze wel, maar onbewust vreesde ze voor het leven van haar beste maatje. Kate liet de kermende Flygon terug keren in haar pokéball en wisselde een blik met de Primeape. Die leek het te begrijpen en begon de weg naar onder te tonen. Zo snel ze kon volgde ze de wilde pokémon, maar het leek niet snel genoeg. Zwetend keek het meisje om zich heen, ze zat redelijk diep in de Jagged Pass en Tara was het snelste vervoersmiddel wat ze had. En de draak was gewond. Langzaam begon Kate zich zorgen te maken of de Flygon nog wel kon vliegen, hoewel ze door heel wat heen waren geweest waren stenen dodelijk voor de kwetsbare vleugels van de pokémon. Tara zou het redden, het moest. Gebries leidde het meisje af. Een eenzame Rapidash keek haar hooghartig aan. Het was vast een hengst die van zijn groep was weggegaan om zijn eigen kudde te stichten. Precies wat ze nu nodig had! Voordat de Primape of Rapidash doorhadden wat ze van plan was cirkelde de tol al om het paard en werd hij gevangen. Dit was nog eens vervoer! Voorzichtig liep Kate dichterbij, hoewel de pokémon haar nu gehoorzaamde moest ze nog steeds voorzichtig zijn. Het paard trappelde nerveus, maar kalmeerde enigszins toen het meisje haar hand zachtjes op zijn neus legde. De Primeape kwam ook dichterbij wat hem een minachtende blik van de hengst opleverde. Kate had echter geen tijd voor de kleine conflicten tussen de pokémons die ze niet eens bezat en klom behendig op de rug van het paard. De Rapidash draaide even een rond toen hij de ongemakkelijke bewegingen van het meisje op zijn rug voelde. Kate had echter al genoeg op Tara gezeten om te blijven zitten en stak haar hand uit naar de Primeape om hem uit te nodigen op de rug van het beest. De aap nam de hand aan en ging onhandig achter het meisje zitten terwijl hij het staartvuur probeerde te ontwijken. Kate ging er goed voor zitten, ze wilde niet midden in galop eraf vallen, en schopte de Rapidash zachtjes in zijn buik. De hengst brieste en galoppeerde er vandoor. Met moeite kon Kate zich vasthouden aan de net van het paard terwijl ze lichte brandwonden opliep door de manen van de Rapidash. Het paard vond het rennen heerlijk en zette er nog eens wat extra vaart achter. Kate probeerde vanaf de rug van het beest onhandig te sturen, al was dit een stuk moeilijker dan vliegen op een Flygon. De wil om door te zetten hield haar overeind, het moest lukken!
Rijden op een Rapidash was een geweldige vorm van vervoer, na ongeveer tien minuten waren ze bij de grens van de Jagged Pass. Kate had geen idee hoe ze moest stoppen, maar de hengst was niet van plan verder dan dit te gaan. Het paard kwam langzaam tot stilstand en bleef briesend staan. Kate gleed van de rug van het beest gevolgd door de Primeape die de hele rit niks had gevonden. Waarom ze de aap meenam wist ze niet zeker, maar hij was er nu toch. Als teken van goed werk klopte Kate de Rapidash zachtjes op zijn hals en mompelde een afscheid. Het paard draaide zich om en liep weg zonder ze nog een blik waardig te keuren. Oké, dat maakte niks uit. De stad was hier om de hoek. Samen met de aap liep de ranger naar Lavaridge en zocht het pokécenter. Ze hadden hier blijkbaar ook warme bronnen en- dit was niet de tijd aan dat soort dingen te denken! Kate rende bijna naar de balie van het pokécenter en begon uit te leggen wat er was gebeurd. Tara werd meegenomen en de trainer van de pokémon bleef achter met een zwaar gevoel in haar maag. Samen met de Primeape wachtte Kate op een van de bankjes terwijl ze hoopte dat Tara er goed vanaf kwam. En dit allemaal voor een stomme Mankey. De Primeape probeerde het meisje op te vrolijk met bemoedigende woorden in zijn eigen taal, maar toen het niet werkte besloot hij maar gewoon stil naast de ranger te zitten. Na ongeveer tien minuten kwam iemand eindelijk vertellen dat de Flygon geen enorme schade had opgelopen, maar dat vliegen de komende week taboe was. Opgelucht keek Kate naar het plafont nadat de zuster was weggegaan en stond langzaam op. Tara werd nog voor ongeveer een half uur teruggehouden voor onderzoek en ze moest later terug komen. Aangezien deze hele missie een flop was geweest besloot de ranger maar te gaan melden dat ze hier niet mee door ging. Haar cliënt woonde hier vijf minuten vandaan. Samen met de Primeape begon het meisje te lopen. Ze kon niet eens iets simpels als dit doen, wat een grap.
Terneergeslagen klopte Kate op de deur, de Primeape volgde haar nog steeds en leek haar op te willen vrolijken. Niet erg succesvol, maar het werkte een beetje. De vrouw die open deed wilde een uitgebreide, vrolijke begroeting geven, maar bij de blik van het meisje voor haar hield ze maar haar mond. “Ik ehm.. heb de Mankey niet gevonden,” zei Kate maar gewoon. Direct naar de kern, geen verhaaltjes er omheen. Ze wilde nog verder gaan, maar de Primeape liep langs haar heen en stak zijn handen op naar de dame. “Nee,” herhaalde ze met een verbaasde blik op de pokémon. “Je hebt hem als Primeape gevonden.” Nu was het Kate’s beurt verbaasd te zijn, wat? “George, ben jij dat?” vroeg de vrouw vriendelijk aan de pokémon. De aap klapte in zijn handen en keek haar vrolijk aan. “Dankje Ranger,” mompelde ze vrouw terwijl ze George nieuwe lichaam bewonderde. “Hij kwam vast niet omdat hij aan zijn nieuwe lichaam moest wennen of zo iets.” Kate knikte, nog steeds niet helemaal zeker van wat er was gebeurd en stammelde een afscheid. Terug naar het pokécenter dan maar? Verward begon ze terug te lopen, een gehinnik trok haar aandacht. De hengst van eerder kwam op haar af getrappeld en droeg een tak met bessen. Oran berries zo te zien. Waarschijnlijk voelde hij zich slecht voor het meisje wat hij had gedragen en dacht dat ze gewond was of zo. Oran berries waren immers helende bessen. Glimlachend nam Kate de dingen uit zijn bek en plukte er een. Eigenlijk moest je ze eerst wassen, maar na vandaag kon het haar niks meer schelen. Samen met de Rapidash, die alleen bleef omdat hij bessen gevoerd kreeg, liep ze terug naar het pokécenter. Nu alleen Tara nog terug krijgen. Bij het gebouw met zijn bekende, rode dak nam het meisje afscheid van het paard en liep naar binnen. De rest van de tien minuten die ze nog moest wachten bracht ze door in de wachtzaal en toen werd eindelijk haar naam door de speakers geroepen. Bij de balie haalde ze de groene pokéball van Tara op en liet ze de Flygon eruit. Versuft keek de draak haar aan, maar de knuffel die ze kreeg was meer dan welkom. “Laten we naar huis gaan,” mompelde Kate terwijl ze haar best deed niet te huilen. Alleen nog een goed vervoermiddel vinden.