To the edge of the earth +Manolo

Een langgerekte gaap kwam van Lilac, er was zeker weten een boel gebeurd in de tijd dat ze.. afwezig was. Het was gewoon privé dingen die ze aan het doen was geweest, bijvoorbeeld had ze het geprobeerd bij te leggen met haar moeder. Een klein zuchtje kwam van de zwartharige, jammer genoeg was zij er enkel niet zo blij mee gewest, dat haar dochter doodleuk was langs gekomen. Wel jammer, nu had ze echt helemaal geen enkele kans op een familie meer, terwijl het eerder misschien wel mogelijk was geweest. Natuurlijk is er ook in die tijd wel een heel stuk meer gebeurd dan dat ze enkel haar moeder ging bezoeken, de vrouw had gewoon helemaal opnieuw willen beginnen. Het was enkel nog een paar dagen geleden dat ze haar haar kort had laten knippen, wat waarschijnlijk wel snel weer lang zou gaan groeien. Wel al had ze haar eerst ooit lange blonde lokken zwart geverfd, waardoor het nu een houtskool achtige kleur had, persoonlijk vond ze het wel mooi staan, maar tja, waarom zou Lilac het dan ook anders hebben geverfd? Als zwart haar niet mooi stond, had ze namelijk nog altijd bijvoorbeeld rood of een andere kunnen kiezen. Haar grijzige ogen werden gericht op het plafond, ja, ze was zeker veranderd. In tegenstelling tot een jaar of twee geleden had de vrouw echt zo ver mogelijk gebleven van mensen en deed totaal niet haar best om haar te socialiseren, nu vond ze het juist heerlijk om gesprekjes te houden, zelfs al waren ze kort. In een rustig slakkengangetje kwam ze overeind en kwam het bed uit, om vervolgens overwelfd te worden met een kou en meteen kwam er kippenvel. Brrr, ze had echt helemaal niets met kou. Lilac verbleef in Coumarine City, het was wel wat anders dan het oosten van Kalos. Ze mocht niet zeuren, punt uit, zij moest zich gaan aanpassen aan de omgeving en niet andersom. Na haar snel te hebben klaargemaakt pakte ze haar spullen bij elkaar en ging vervolgens het Pokémon center uitlopen, nu leek de kou gelukkig wel mee te vallen, dat scheelde zeker een boel. Misschien dat ze wel naar de Azure Bay zou kunnen gaan, daar zou ze Sora misschien wel uit haar Poké ball kunnen laten waar de Ponyta rustig zou kunnen vrij rond rennen, dat klonk wel zeker als een goed plan ja. In een rustig tempo begon de zwartharige naar het strand te lopen, wat al snel in zich kwam en Arceus, wat was het groot. De Poké ball van de Fire Horse Pokémon werd van haar riem geklikt, zo een heerlijk handige opbergplaats was dat toch ook, vervolgens werd de Ponyta uit haar Poké ball gehaald, welke met grote ogen keek naar haar trainster. Dat was waar ook ja, haar Pokémon hadden Lilac’s ‘nieuwe begin’ niet eens meegemaakt, geen wonder dat het zo een verrassing voor hun was. Kort grinnikte ze even en haalde haar hand over het hoofd van Sora, heen terwijl ze met een zachte stem sprak “Er is niets aan de hand hoor meisje.” bij het horen van de welbekende stem van de zwartharige leek de Fire Horse Pokémon haar trainster weer te herkennen, waarbij ze vrolijk hinnikte. Een kleine glimlach verscheen op Lilac’s gezicht, het was zo prettig om weer echt ‘terug’ te zijn in Kalos.

Terwijl Lilac rustig haar hand over de neus van Sora liet glijden was er ineens een blauwige Pokémon te zien, waarbij ze kort haar wenkbrauw ophaalde, waar kwam die nou vandaan? Ze liet haar blik van links naar rechts glijden en trof een man aan, misschien net iets jonger dan haar, ongeveer een jaar? De zwartharige nam aan dat de man de trainer van de Pokémon was, waarna al snel haar vermoedens werden bevestigd toen deze zich verontschuldigde voor het gedrag van zijn Pokémon, welke dus de naam Hephaestus droeg. Niet echt een naam die je elke dag tegen kwam, het was een interessante naam in welk geval wel. Kort grinnikte de zwartharige bij bij volgende woorden ”Het is niet erg hoor.” Sora kon wel eens andere Pokémon ontmoeten, zou de Fire Horse Pokémon zeker goed gaan doen. Door het eerdere afstandelijke gedrag van haar trainster had ze daar dus weinig tot geen kans voor gekregen. Vrolijk hinnikte de Ponyta wat tegen de blauwe Pokémon, wie wist waar die twee het over hadden.

De bruinharige stelde zichzelf voor als Manolo, waarna ze knikte ”Lilac, aangenaam.” weinig moeite om een hand uit te steken deed ze niet, lichamelijk contact, zelfs al was het alleen een hand schudden, nee bedankt, liever niet. Zodra het de zwartharige werd gevraagd wat ze op het strand, aleen deed haalde Lilac nonchalant haar schouders op ”Gewoon rondlopen, niet echt om een reden.” tja, gewoon de rust opzoeken was haar plan voor die dag geweest, maar dit vond de ook prima hoor. ”Jij?” het leek haar onwaarschijnlijk dat Manolo ook op het strand voor deze reden was, maar natuurlijk was er een mogelijkheid dat het zo was. Een klein windje stak op, waarbij ze snel haar haren uit haar gezicht haalde omdat het best vervelend werd, de korte, zwarte lokken werden achter haar oren geschoven. Zo, nu zou ze daar in welk geval geen last meer van hebben.