Hot in here. [&VINCENT IRONS]

Zweetdruppeltjes liepen langs de zijkanten van zijn hoofd naar beneden, maar Gavin besteedde er niet al te veel aandacht aan. Electro was geërgerd met zijn vuist naar iets in de lucht aan het slaan. Waarschijnlijk één of andere Pokémon die boven zijn hoofd zweefde en niet naar beneden wilde komen, dacht Gavin terwijl hij moeite deed om de Jagged Pass te verlaten. Hij had het vanaf het begin al geen goed idee gevonden om langs deze weg naar beneden te gaan, maar was Electro gevolgd. De Pokémon leek vrij zeker te zijn van zijn zaak, maar de Pokémon was op dat vlak ook wat avontuurlijker dan Gavin. Gavin hield niet zo van avonturen. Veel te positief en veel te opgewekt. En liet dat nu juist twee dingen zijn die hij niet was. Zijn donkergrijze ogen bleven op het grind onder hem hangen terwijl hij een steil hellinkje naar beneden wilde dalen. Uiteraard verloor hij zijn grip en struikelde. Met een doffe klap kwam hij op het grind terecht. Met een gevoel van irritatie voelde hij dat het litteken van vannacht op zijn schouder weer begon te jeuken. Het was een litteken dat erg diep was omdat zijn vader zijn bierflesje goed gemikt had op zijn schouder. De scherf was er erg diep ingegaan en Gavin had met een pincet diep in zijn huid moeten wringen om het scherfje er uit te krijgen. Het had een bloederig spoor achtergelaten en had weken gekost om te genezen. Het was een duidelijk litteken en het jeukte al bij de minste druk. Of misschien kwam dat wel omdat Gavin zoveel stress had van deze reis dat al zijn litteken wel eens begonnen te jeuken. Hij wist het niet, maar hij vond het nog steeds geen goed idee dat hij weg was uit zijn veilige haven. Zijn moeder had gezegd dat hij moest gaan vechten en Pokémon gaan vangen, maar wat als hij daar nu eens geen fut voor had? Gavin spuugde het grind uit dat op zijn mond terecht was gekomen en wilde overeind komen, maar merkte dat hij de grond eigenlijk best wel fijn vond om op te liggen. Gewoon even wegkruipen in zijn eigen ellende met niemand om zich heen. Ja, zo was het wel goed. En dus bleef hij liggen. Electro volgde zijn voorbeeld door op de grond te gaan zitten en wat met zijn armen te zwieren.

Buiten wat grind in zijn mond had hij gelukkig verder niet al te veel schade opgelopen van de val. Hij had vroeger al genoeg schade geleden en het was echt niet de bedoeling dat hij meerdere littekens zou krijgen, hoewel hij aannam dat één of twee littekens erbij het verschil nu ook weer niet maakte. Het was niet dat zijn hele lijf echt vol kleine littekentjes stond, maar wel een paar grote. Vooral zijn rug, borstkas en schouders waren het hardste getroffen. Op zijn armen had je alleen de littekens die hij zelf in zijn pols had gemaakt om van alles af te zijn en bij zijn benen was er nauwelijks wat. Toch schaamde hij zich kapot voor alle littekens. Hij durfde zelfs toe te geven dat zelfmoord plegen een misschien iets te overdreven optie was geweest. En nu zou hij voor altijd de gevolgen ervan moeten ondergaan. Die littekens zouden nooit weggaan en zouden hem altijd herinneren aan die vreselijke ene periode. Maar ja, als die littekens het al niet zouden doen, dan zouden die littekens die zijn vader had veroorzaakt het wel doen. Hij zou altijd schaamte voelen voor wie hij was omdat hij gewoon een minderwaardig persoon was die geen aandacht of liefde verdiende. Hij had dat aan zijn moeder ook al duidelijk proberen te maken, maar zij bleef volhouden dat ze van hem hield. Was hem op deze reis verplichten ook een teken van liefde? Hij had geen idee. Misschien hoopte ze dat hij op de één of andere manier toch vrienden zou maken, maar hij schrikte mensen juist af met zijn attitude. Hij rolde geïrriteerd met zijn ogen toen plotseling iemand vroeg of het ging. ‘Ja, prima,’ sprak hij kortaf. ‘Ga nu maar weer weg.’ Nee, vrienden maken was voor hem voorlopig nog niet aan de orde. Electro richtte zich echter nieuwsgierig op en keek de vreemde belangstellend aan, haast smekend of de jongen niet wilde blijven.

Gavin snoof toen hij de reactie van Electro op de vreemde jongen zag. Verrader dacht de zwartharige jongen geërgerd. Natuurlijk wist hij dat hij het zijn Elekid niet kwalijk kon nemen dat deze juist wél nood had aan wat extra aandacht van anderen, maar dat wilde nog altijd niet zeggen dat Gavin daar ook nood aan had. De jongen wilde gewoon met rust gelaten worden, maar zoals altijd als hij iemand ontmoette stond dat niet op hun planning. Eerst dat vervelende mens van Rustboro City en vervolgens deze jongen weer. Konden ze hem gewoon niet laten doen? Hij moest toegeven dat de jongen veel vriendelijker was dan het meisje in Rustboro City, maar met vriendelijkheid haalde je niet veel. Hij was tot zijn veertiende en zelfs daarna ook nog vriendelijk geweest en dat had hem alleen klappen en littekens opgeleverd. Positief denken zat er voor hem ook niet in, maar hij voerde zijn gedachten niet meer uit. Nee, dat lesje had hij wel geleerd. Ze waren er toch wel op tijd bij en dan moest hij nog verder leven met zijn eigen daden ook, net zoals hij nu moest doen. Misschien had zijn vader hem wel met rust gelaten als hij zich niet zo had overgegeven aan zijn zwakte. Hij betwijfelde het ten zeerste, want zijn vader was gek geworden. Gelukkig zat de man nu in de gevangenis. ‘Jammer genoeg ben je wel vervelend,’ gaf Gavin geïrriteerd zijnde antwoord. Toch keek hij even twijfelend naar de hand van de jongen. Aan de ene kant maakte het hem niet uit of hij onder de modder zat en nat geregend was, maar aan de andere kant verdiende Electro dit helemaal niet. Electro verdiende het om even uit zijn bal te zijn en gewoon wat rustig rond te kunnen wandelen zonder lastig te worden gevallen door zijn trainers slechte humeur. Boos pakte Gavin de hand aan zodat de jongen hem omhoog kon trekken. ‘Wat stel je voor?’ vroeg hij gehumeurd aan het joch. Hij kon de leeftijd niet zo goed inschatten. De jongen leek zeventien te zijn, maar kon net zo goed boven de twintig zijn. Toch oogde hij in Gavin’s ogen jonger, maar dat kon ook zijn omdat hij geen leeftijden kon inschatten.

Gavin vroeg zich af waarom hij zich in godsnaam omhoog had laten trekken door een jongen die hij niet eens kende. Als het nu eens iemand was die hij kende. Als het zijn moeder was geweest bijvoorbeeld. Die had hem vast wel meegenomen naar Lavarigde Town om iets te gaan drinken. Eigenlijk miste hij zijn moeder wel, maar het had geen zin om haar op te gaan bellen in het Pokémon Center om te zeggen hoe hij zich voelde. Het was niet dat ze hem dan weer terug vroeg om thuis te komen. Ze wilde dat hij deze reis maakte en hij vroeg zich meerdere malen af of dat was om hem te pesten, maar wist ook wel dat er een bepaalde onderliggende boodschap moest zijn die ze hem probeerde duidelijk te maken. Maar wat nu als hij die boodschap gewoon niet wilde begrijpen? Zou ze dat accepteren? Waarschijnlijk niet. Ze was zo koppig als een Stantler. Ze wilde dat hij de wereld zag en dat hij vrienden zou maken. Ze wist waarschijnlijk ook wel dat ze het onmogelijke van hem vroeg, maar toch wilde ze dat hij het deed. En hij maar denken dat ze zich schuldig voelde omwille van het feit dat hij langer bij zijn vader had moeten blijven. Hij wist niet wie erger was. Zijn vader of zijn moeder. Meteen voelde hij zich schuldig tegenover haar nadat hij dit gedacht had, maar dat verdween toen hij zich concentreerde op de jongen en geërgerd rolde met zijn ogen vanwege de vrolijkheid van de jongen. Hij wilde er dan ook net een sarcastische opmerking over maken toen de jongen Elekid begon te scannen met zijn Pokédex. Electro zwierde zijn armen in de lucht zodra de uitleg was gedaan en zette ze daarna trots in zijn zij. Zijn kopje hief hij fier omhoog en hij keek de jongen uitdagend aan. Gavin beet op de binnenkanten van zijn wangen om niet te glimlachen. Hij draaide zijn hoofd naar de jongen en kuchte zodat hij diens aandacht zou trekken. ‘Dus je hebt me eigenlijk van de grond geraapt om vervolgens hier toch in de regen te blijven staan terwijl je hoopt dat je niet zeiknat wordt? Prachtig,’ zei hij sarcastisch en met zijn ogen rollend. ‘Ik denk dat Electro en ik toch maar op de grond blijven liggen dan als je het niet erg vindt.’ Hij deed weer aanstalten om te gaan liggen, maar Electro volgde hem niet en bleef nieuwsgierig zijnde naar de jongen kijken. ‘Verrader,’ siste Gavin tegen zijn Pokémon, maar deze rolde enkel met zijn ogen en besteedde geen aandacht aan het slechte humeur van zijn trainer.

Gavin beet op zijn onderlip toen hij doorhad dat hij van deze jongen al even min ging af geraken als de vorige mensen die hij tot nu toe had ontmoet. Het was net alsof ze hem op aan het wachten waren en hem van te voren als slachtoffer uitkozen. Alsof ze precies wisten waar hij een hekel aan had en alsof ze daar op in wilden spelen. Of misschien was hij er gewoon weer veel te erg over na aan het denken en waren er daadwerkelijk vriendelijke mensen op de aarde die gewoon een praatje met je wilden hebben. Hij had geen idee, want hij was niet veel buiten geweest toen zijn vader besloot om hem voor elk klein dingetje in elkaar te slaan. Hij was het contact met zijn vrienden van vroeger verloren omdat zijn vader hun had verteld dat hij niet meer met ze om wilde gaan, dat hij leukere vrienden had gevonden. Natuurlijk niemand die dat aan zijn of haar ouders had gemeld en natuurlijk was zijn vader er op die manier weer mee weggekomen. Over het verleden nadenken had in dit geval echter geen zin en hij snoof toen hij naar de jongen keek. ‘Daar lijkt het wel op,’ zei hij op een botte manier, maar hij bevestigde daarmee wel dat de naam van zijn Elekid weldegelijk Electro was. ‘Gavin,’ sprak hij en hij deed net alsof hij de hand niet zag. Het was al een hele eer dat hij tegen de jongen sprak, laat staan dat hij vrolijk handjes ging schudden. Bovendien ging door die beweging zijn mouw naar beneden en dan zou de jongen een blik kunnen werpen op zijn práchtige pols. En liet dat nu net iets zijn dat hij niet wilde hebben. Dus jammer voor de jongen, maar handjes schudden zat er voor Gavin vandaag niet in. ‘Trainer,’ zei hij al even kortaf op de volgende vraag. ‘Niet dat ik er ook maar iets voor gedaan heb tot nu toe of zo.’ Dat laatste mompelde hij kort. Daarna wierp hij een blik op de hemel. ‘Het ziet er naar uit dat het toch niet gaat regenen en dat je me voor niks van de grond hebt opgeraapt.’ Hij trok een arrogante wenkbrauw naar de jongen op en sloeg zijn armen over elkaar heen, daarbij er op lettend dat zijn mouwen over zijn vingers bleven hangen.

Vincent. Dat moest hij proberen te onthouden die naam. Vroeger hoefde hij geen enkele namen te onthouden. Behalve die van zijn vader, want ze waren op het triestige punt aangekomen waar zijn vader niet meer wilde dat zijn zoon hem nog ‘papa’ noemde en waar Gavin op het punt was gekomen dat hij te bang was om zijn vader ‘papa’ te noemen. En dus moest hij de man Alex noemen. De naam had vreemd geklonken in zijn mond. De naam van de persoon uitspreken die je altijd uitsprak als ‘papa’ was heel vreemd. Hij vond het nu nog vreemd als hij het niet meer over zijn vader had die in de gevangenis zat, maar over Alex. Van zijn moeder mocht hij wel nog spreken over zijn vader als ‘papa’, maar ook zij had liever dat de man gewoon Alex genoemd werd. En zelfs die naam vond ze hem niet meer waardig, want zijn moeder sprak de man het liefste aan als ‘het monster’. En die naam vond Gavin dan weer niet zo vreemd om toe te passen op zijn vader. Die naam omschreef het allemaal wat duidelijker. Maar Alex was een naam alsof zijn vader nooit iets verkeerds had gedaan, alsof het een gewone, nette man was die Alex heette. En zijn vader was alles behalve gewoon en net. Gavin richtte zijn aandacht op Vincent en haalde diep adem. ‘Laten we zeggen dat ik plotseling op reis ben vertrokken,’ sprak hij met een stem die duidelijk maakte dat hij het er verder niet meer over wilde hebben. Het was namelijk niet de bedoeling dat hij hier zijn halve verleden aan de jongen zou vertellen. Daar had hij geen zin in. Niemand hoefde het voor zijn part te weten, zelfs niet de mensen waarmee hij ooit vrienden zou worden. Als hij ooit vrienden zou krijgen, want dat leek er met zijn attitude niet echt op en dat wist hij. ‘Voor de rest ben ik nog maar een paar dagen geleden begonnen,’ sprak hij. En ik wil er nu alweer mee kappen dacht hij er achter aan. ‘Ik snap niet wat er zo leuk is,’ zei hij schouderophalend. ‘Het is niet dat je veel ziet of zo.’

Btw:

Zijn negatieve houding was iets dat hij al veel langer had en waar hij maar moeilijk vanaf kon geraken. Altijd was hij positief geweest tot heel het gedoe met zijn vader gebeurde. En zelfs nu, nu alles voorbij was en zijn vader veilig opgesloten zat in de gevangenis, kon de jongen het niet opbrengen om ergens mee te lachen, ergens mee te huilen of om emotie te tonen in het openbaar. Om positief te zijn, om dingen op dezelfde leuk manier als anderen te zien en om plezier te halen uit zijn leven. Vooral dat laatste leek op dit moment echt een onmogelijke opgave voor hem te zijn. Je zou denken dat alles beter zou worden als de ellende weggehaald werd uit je leven, maar het had een diepe indruk op Gavin achtergelaten. Hij had de zichtbare littekens verspreid over zijn borstkas, rug en schouders, maar hij had ook de onzichtbare littekens die mentaal verspreid waren. Zijn brein herhaalde constant de verschrikkelijk gebeurtenissen die gebeurd waren en dan vooral ’s nachts. Alleen als hij muziek luisterde kon hij verdwijnen in een wereld waar hij wel liefde en vriendschap kende. In zijn wildste dromen was het al voorgekomen dat hij een meisje tegen was gekomen die hem begreep en accepteerde hoe hij was. Dat hij een relatie met haar kreeg en dat ze gelukkig samen leefden. Ook had hij al droombeelden gehad over een gespierde borstkas zonder die lelijke littekens die het uitzicht verpestten. Kortom: alle dingen die hij nooit van zijn leven zou krijgen. ‘Wel, het is maar hoe je het bekijkt, zeker?’ vroeg Gavin schamper. Hij haatte deze reis en hij wilde ermee ophouden, maar dan zou hij zijn moeder kwetsen en hij nam aan dat hij dat al wel genoeg had gedaan in zijn leven. Hij had gehoord dat ze ingestort was nadat ze vernomen had dat hij zelfmoord had proberen te plegen, iets wat hij graag had willen voorkomen. Waarom was zijn leven dan ook verbonden aan die van een ander? Waarom mocht hij niet egoïstisch zijn en voor zijn eigen opties kiezen? Hij probeerde een zucht te onderdrukken en keek Vincent aan. ‘Dus je hebt in Johto gewoond hoor ik.’ Het verbaasde hem dat hij opeens uit zichzelf iets zei tegen de jongen. Betekende dit dan toch dat hij zich open kon stellen voor anderen? Hopelijk.

Hij had wel eens gehoord van Johto, had de map ook al eens gezien op het internet. Op het internet kon je immers een online map vinden van alle regio’s. Hij was te weten gekomen dat Johto zich recht naast de regio van Kanto bevond en dat je Johto eigenlijk heel makkelijk via het water kon bereiken. De twee regio’s leken haast verbonden te zijn met elkaar. Je hoefde maar een eindje in de zee van Johto te gaan en je was al bij Kanto. Hij was voor zijn veertiende heel erg geïnteresseerd geweest in dat soort dingen en kende zelfs diverse steden van de regio’s al vanbuiten. En dan had hij het niet enkel over Kanto en Johto, maar ook over Sinnoh, Kalos en Unova. Uiteraard had hij dat niet meer bijgehouden toen alle ellende begon en bezig was, maar hij nam aan dat als je hem een paar steden van Johto zou vragen dat hij daar nog steeds een degelijk antwoord op kon geven. Zijn blik gleed naar de jongen toen deze bevestigde dat hij afkomstig was uit Johto en hij zei zelfs de stad. Olivine City. Was dat niet een soort stad dichtbij de zee zoals Slateport City in Hoenn en Vermilion City in Kanto? Hij dacht van wel, maar was te koppig om het te vragen aan de jongen. Hij wilde ook weer niet te geïnteresseerd overkomen. ‘Slateport City in Hoenn,’ zei hij schamper. Het was niet dat hij er erg trots op was of zo. ‘Ook geboren en getogen daar.’ Jammer genoeg voegde hij er in gedachten nog aan toe. Hij was desnoods naar Kalos verhuisd als hij daardoor alle vreselijke herinneringen kon ontvluchten. ‘Maar Johto is wel oké.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en vroeg zich af of hij nog iets moest vragen. Tot nu toe ging het praten met een ander wel redelijk goed en Gavin vermoedde dat dat was omdat deze kerel geen intentie had om het bloed onder zijn nagels uit te halen of hem verder irriteerde. Wel, het irriteerde hem dat Vincent niet gewoon doorgelopen was, maar het was niet dat hij zich echt op de toppen van zijn tenen voelde bij deze kerel. Dit was… een beetje zoals vroeger. Bijna. Nog niet helemaal.