We could be
immortals
Ondanks dat Lori best zin had om muziek te spelen, had ze geen behoefte aan publiek. Het geld wat ze van haar straatoptredens verdiende was altijd fijn natuurlijk, maar ze kon ook wel een keer zonder en ze had behoefte aan de rust van de natuur. Dat was ook waarom ze geen van haar Pokémon buiten hun Pokéballs had. Ze vond ze allemaal geweldig, echt waar, maar het kon toch flink druk worden en om nou op een van hen te moeten letten terwijl ze eigenlijk een vrij dagje wilde hebben…
Lori koos een rustig plekje uit onder een boom niet ver van waar het strand begon en legde daar haar vingers op de snaren van haar ukelele. Ze nam een paar tellen de tijd om een nummer in gedachten te nemen en begon het vervolgens te spelen. Het was heerlijk om uit het zicht van de reizigers te zijn, maar toch niet ver van de beschaving. Als ze wilde kon ze zo opstaan en wat te eten gaan halen in de stad. Tot die tijd bleef ze lekker tokkelen op de snaren van haar instrument.
Het duurde niet lang voor het spelen van muziek de aandacht van een Pokémon trok. Lori had het eerst niet door omdat ze met haar ogen dicht een stukje speelde, maar toen ze die opende keek ze verrast op bij het zien van het wezen. Het was een Shroomish. Ze had geen idee dat die in dit gebied voor kwamen. “Hey kleintje, ben je verdwaald?” vroeg ze. Als het goed was zaten Shroomish wel in de Petalburg Woods, dus wat dat betreft was hij niet ver van huis af gedwaald.
Haar stem leek weinig effect te hebben op de gras Pokémon. Haar ukelele daarentegen eiste al zijn aandacht op. Zijn blik leek de beweging van Lori’s vingers te volgen en de zwartharige kon het niet helpen om daar even mee te spelen. Na een klein experiment waarbij ze extra snel haar vingers heen en weer bewoog wist ze zeker dat dat was waar hij zijn aandacht aan besteedde. Een zachte grinnik ontsnapte uit Lori’s keel. “Persoonlijk vind ik het geluid interessanter, maar ieder zo zijn eigen ding hè?” Alweer kwam er geen reactie van de Pokémon. Ach, hij was niet irritant, dus ze zou hem lekker laten kijken zo lang als hij wilde.
Zoals Lori niet zat werd van de muziek, werd Shroomish niet zat van het kijken. Hij ging er zelfs bij zitten, alsof hij echt van plan was te blijven zitten tot Lori vertrok. Ze vond het maar aandoenlijk. Ze had het nooit gedacht, maar ze begon Shroomish zo eigenlijk best leuk te vinden. Wat dat betreft was het wel jammer dat hij niet op haar stem reageerde, want zo kon ze geen gesprek met hem voeren. Dat ging met Taylor dan wel weer een stuk makkelijker. Die reageerde bijna overal direct op.
Ondanks dat ze niet echt de tijd in de gaten had gehouden, durfde Lori te zeggen dat ze minstens twee uur had zitten spelen voor ze haar maag begon te voelen en dan toch besloot om de stad in te gaan. Bij het stoppen met spelen kreeg ze een verbaasde blik toegeworpen van Shroomish. Hij wilde duidelijk dat ze door speelde, maar dat ging niet. “Sorry vriend, ik ga even wat eten. Ik ben zo terug, dan kan je weer komen luisteren.” Wetend dat Shroomish een giftig poeder met zich mee konden dragen besloot ze hem geen aai over zijn kop te geven, maar ze zwaaide hem wel uit voor ze zich naar de stad omdraaide. Toen ze een laatste keer over haar schouder keek, zag ze de Pokémon nog staan, dezelfde verdwaasde uitdrukking op zijn gezicht. Wat een apart wezentje.
De vreemde staren die de zwartharige toegeworpen kreeg waren niks nieuws. Ze wist het zelfs volledig te negeren deze keer, al kon ze het niet laten om een paar mensen een rare blik terug te geven. Natuurlijk deed ze dat niet naar de mensen die haar kant op glimlachten, want die mocht ze wel. Dat had ze veel liever dan dat gefrons of wanneer ze duidelijk mensen zag praten over wat haar geslacht nou eigenlijk kon zijn. Ze hadden het toch bijna allemaal fout, dus waarom deden ze de moeite nog?
Toen ze eenmaal in de rij stond bij een willekeurige mcfastfood mcketen werd ze plotseling op haar schouder getikt. Verward, maar klaar om een gefrustreerde opmerking te maken, keek de zwartharige om. Wat ze te horen kreeg bleek echter heel erg mee te vallen. “Sorry- is deze Shroomish van u?” De man leek expres een geslachtsvermelding weg te laten, maar dat waardeerde Lori alleen maar. Ze keek met een frons naar beneden, waar de Shroomish die eerder naar haar muziek had geluisterd stond. “Hij staat een beetje in de weg, misschien kunt u hem beter terugkeren,” adviseerde de man, terwijl Lori’s blik op het wezen bleef hangen. Ze was eerst vooral verward, maar kreeg nu een kleine glimlach rond haar lippen. De blik van de kleine gras Pokémon was volledig op haar gefixeerd. Natuurlijk keken mensen haar raar aan. Het had natuurlijk vreemd er uit gezien dat ze zo weinig aandacht aan een Pokémon besteedde die zich gedroeg alsof hij van haar was.
Ze was eigenlijk niet van plan geweest om de Shroomish aan te raken, maar aangezien hij niet van haar was kon ze hem niet terugkeren. Daarom besloot ze maar om haar plekje in de rij niet op te geven door alsnog voorzichtig de gras Pokémon in haar armen beet te nemen. “Bedankt,” zei ze nog met een glimlach tegen de man, die een knikje terug gaf. Ze moest nu wel één hand gebruiken om haar bestelling aan te nemen en te betalen, maar dat lukte wel.
Een plek tegen de muur met een klein bankje was voldoende ruimte voor Lori, haar eten en Shroomish. Ze had te veel trek om niet meteen te gaan eten, maar besloot toen ze haar eerste happen had genomen toch om de Shroomish toe te spreken. “Dus, je kon niet genoeg van de ukelele krijgen?” Shroomish keek haar aan, maar reageerde niet heel veel. Zijn blik leek haar wel te vragen waar het instrument was. “Weet je wat, ik kan wel elke week voor je spelen. Of zelfs elke dag. Maar dan zal je wel met me mee moeten komen.” Ze veegde haar hand af aan een servet en haalde een lege Pokéball tevoorschijn. “Your choice.” Het voorwerp werd voor de Shroomish neergelegd, hem de keuze gevend om er in te gaan of niet. Of hij het überhaupt begrepen had wist Lori niet, maar dat zou ze vanzelf wel zien. Ondertussen at zij rustig verder van haar burger.
