Super Party[Ranger Quest]

Rust werd hem niet gegeven na de gymuitdaging en de vorige geslaagde Ranger missie, gezien hij de Holo Caster de ochtend na de gymuitdaging in zijn broekzak voelde trillen. Direct had hij hem tevoorschijn gehaald en las direct dat het een wat makkelijkere taak zou zijn; een 'feest' tot een goed einde brengen door kideren te entertainen. Hij wist dat zijn soortgeoten deden aan iets als een 'feest', oftewel een bijeenkost van soortgenoten, waarbij er veel gedanst werd, gegeten en natuurlijk gecommuniceerd om talloze redenen. Echter stond er geen enkele reden bij, maar het was niet alsof dat eienlijk iets zou uitmaken, gezien er onderaan de melding stond dat ze al helemaal een superheld konden gebruiken. Dat was een figuur die mens en Pokémon hielp en meestal er bekend om stond dat hij speciale krachten of iets dergelijks tot zijn beschikking had. Averill grinnikte kort in zichzelf, wetend dat hij met zijn Rangerschap én niet alledaagse zintuigen en spierkracht zeker onder die categorie viel. Met een geamuseerde grijns op zijn gezicht las hij de melding verder en zag al dat het zich schijnbaar in Kalos bevond, in een zekere Anistar City. De naam was hem maar vaag bekend, maar na het gebruiken van Goomygle – wat hij zichzelf aangeleerd had-  wist hij al spoedig de stad te herkennen. De afstand viel mee, maar dan moest hij wel weer naar Kalos reizen op Elapi's rug, maar hij had als het goed was nog genoeg energie in vergelijking tot Rhino en Macro bij wie het gymgevecht zijn tol geeist had. Hij had ze zelfs niet laten jagen wegens hun pure vermoeidheid en de wat afwezige blik uit hun ogen. De twee zou hij dan ook in hun Pokéball laten rusten en niet gebruiken voor het feest, maar wie was daar wel een goede kandidaat voor? Hij haalde zijn Pokéball's tevoorschijn, en wist direct dat Elapi tegen die tijd geen energie meer zou hebben, dus viel die direct af. Dan bleven er maar drie Pokémon over en hij wist al dat hij Agami misschien wel te vaak gebruikt had en wat afwisseling geen kwaad kon, maar Lucan was bijvoorbeeld verre van kindvriendelijk. Dan bleef er toch maar één Pokémon over die vrij sympathiek, zachtaardig en kalm van aard was, en nog onervaren was in een gevecht. Het was de vrouwelijke Bulbasaur welk hij als een jong gekregen had en langzamerhand had weten op te voeden met de hulp van de rest, al vormde ze een sterke band met de Pinsir. Maar nu hij het voor een deel uit bedacht had, haalde hij de bloedrode Gyarados tevoorschijn en nam met een sprong plaats op zijn rug toen hij zijn lijf gevestigd had in wat water. Met een enkele grom en tik tegen de Pokémon zwom hij al vastberaden richting Kalos op zijn meest hoge tempo.

Na enige tijd kwamen ze dan aan bij het dorp en keerde hij hem met een bedankende grom terug, voordat hij zijn blik over het dorp liet gaan. Als hij het adres van het bericht mocht geloven dan zat het niet ver hier vandaan. Met zijn armen al over elkaar liep hij door enkele straten en volgde hij de borden die hieren daar stnden en de weg daarmee konden wijzen. Op zulke momenten was het jammer dat Holo Caster's niet in staat waren om geur door te laten, want in dat geval had hij de geur van zijn jonge soortgenoten kunnen opvangen en hen nog sneller kunnen opsporen. Helaas, was de technologie niet zodanig ver, al had hij geruchten gehoord dat er geur televisies in de maak waren, dus dat was iets? Het geluid van gillende kinderen drong echter spoedig zijn oren door en het was maar een kilometer verderop, maar gezien hij al behoorlijk wat vertraging had opgelopen door vanuit een totaal andere regio te komen zette hij het op het sprinten. Tijdens het rennen dacht hij echter nogmaals aan zijn rol in deze missie; hij moest de jonge soortgenoten entertainen door als een superheld op te treden. Hierbij kon de Bulbasaur onmogelijk de schurk zijn, dus had hij een intimiderende Pokémon nodig om als een dreiging te functioneren, maar… Het moest hen niet op stang jagen, maar wel intimiderend ogen. Terwijl hij het feestje benaderde snoof hij dan ook alle geuren in, op zoek naar een Pokémon die deze rol perfect zouden kunnen vervullen. Fletchling? Nee, die waren té alledaags en waren tevens ook niet intimiderend. De geur van meerdere, onbekende Pokémon drongen al tot hem door, maar één viel hem nog het meest op. Nog net had hij er zelfs een schim van kunnen opvangen en het was dan ook een zwart gekleurde wezelachtige Pokémon die over vlijmscherpe klauwen beschikte. De Pokémon schoot ook recht de kant op waar het feest bezig was, maar nog vlak voodat de schim de tuin kon betreden waar deze bezig was belemmerde hij al zijn weg. Met een flinke sprong en zijn armen opzij gestoken belemmerde hij de weg voor de verbaasde Sneasel die direct naar achteren was gesprongen. Het exemplaar zag er niet heel krachtig uit, maar dat nam niet weg dat hij met zijn grootte, vachtkleur en scherpe klauwen niet intimiderend was. “Even meewerken,” gromde Averill half, waarop hij direct een tol op de Pokémon afvuurde en razendsnel cirkelvormige bewegingen ermee maakte. De Pokémon was echter wonderbaarlijk snel en was met een grijns op de tol afgeschoten om er vervolgens een uithaal naar te maken met zijn enorme klauw. Nog net wist hij de koers van de tol te veranderen, waardoor het apparaat geen schade op liep. Het bleef echter niet bij een enkele keer, want de Pokémon bleef koppig volhouden om de tol uit de weg te ruimen op dezelfde wijze zonder zijn snelheid te laten afnemen. Hij overwoog om anders wat grotere rondjes te maken, maar na deze uitgeprobeerd te hebben scheen het al niet bepaald uit te willen werken. De jongen gromde gefrustreerd, maar wist al wat hem in dat geval te doen stond en maakte snelle, kleine rondjes. Daardoor bewoog de tol flink wat sneller en kon de Pokémon het voorwerp amper volgen met zijn ogen en wist hij na enige moeite eindelijk te zegevieren; het licht omringde de wilde Pokémon en een wat zachtaardiger blik keerde in zijn ogen terug. Aandachtig keek hij hem aan en zakte hij vlak voor hem door zijn kniën en vroeg al grommend of hij he wilde helpen door een 'schurk' te spelen. Misschien een vreemd verzoek, maar daar had hij eenmaal zijn hulp voor nodig en de Sneasel scheen het geen probleem te vinden door instemmend te knikken. “Probeer enkel vals in jezelf te gniffelen en een ballon kapot te prikken, niet meer dan dat,” vervolgde hij maar weer in de menselijke taal, waarop de zwarte Pokémon knikte en over de schutting heen sprong. Nou moest hij even wachten, voordat hij zijn heldhaftige entree kon maken. Die tijd kon hij gebruiken om de Bulbasaur erbij te halen en na het openklappen van haar Pokéball keek hij haar aandachtig aan. Ze was wel anders dan de rest dat ze juist beter was in het verstaan van de menselijke taal dan de rest, het lag dicht bij Agami's niveau aan en dat wilde wat zeggen. Met haar rode ogen keek ze hem nieuwsgierig aan, terwijl hij een glimlach op zijn gezicht liet verschijnen. “Je moet exact de aanvallen uitvoeren die ik roep om een Pokémon te stoppen, maar doe hem niet teveel pijn, goed? We spelen namelijk een superheldteam en de Pokémon is in dit geval de schurk,” fluisterde hij, hopend dat dit de zaken voor haar ophelderde. Dicy scheen nog een tel verward te zijn en bleef hem met een schuine kop aanstaren, totdat ze slikte en vastberaden knikte. Het was haar duidelijk geworden.

'Pok!'

Alert schoot Averill overeind bij het horen van het knappende geluid wat duidelijk betekende dat de Sneasel een ballon kapot had laten knallen. Het werd direct gevolgd door het geluid van schrikkende kinderen wiens stemmen al trilde van pure angst. Dit was hún moment om ten tonele te verschijnen en met een vastberaden blik, greep hij de schutting vast met één hand en drukte met de ander de Bulbasaur tegen zich aan. Met een flinke zwaai kwam hij in de tuin terecht, recht in het midden van een groep kinderen die verrast opzij waren gesprongen. Hij liet direct voorzichtig de vrouwelijke Bulbasaur los en wees vervolgens uitdagend met zijn borst naar voren, naar de zwarte Pokémon die hem zo dreigend mogelijk probeerde aan te kijken. “Hoe durf je een ballon te vernielen en de rust van deze feest te verstoren?!” vroeg hij waarschuwend en de Pokémon gromde dreigend, en trok zijn poten naar achteren om in de aanval te gaan. Buiten het zicht van zijn jonge sortgeoten maakte hij een minuscuul handgebaar waarop de Pokémon de hint begreep dat hij écht in de aanval mocht gaan. Op een nog traag tempo sprintte hij op hen twee af met zijn klauw in de aanslag. 'Onee! Hij gaat ons aanvallen, help ons, meneer!' jammerde een kind die stevig zijn broek vast hield, samen met de andere kinderen. “Wees gerust, ik zal samen met Dicy jullie beschermen!” zei hij vol zelfvertrouwen, waarna hij naar de Bulbasaur knikte die haar lichaam al aanspande voor een tegenaanval. “Grijp zijn pols met Vine Whip vast!” commandeerde hij, waarna ze al twee slierten uit haar zij liet verschijnen en daarmee de Scratch-aanval wist te stoppen. De Pokémon probeerde zo verrast mogelijk te klinken en bewoog daarbij zijn armen flink om zich heen. Dit ging nog best goed. “Breng hem de lucht in en geef hem billenkoek!” commandeerde hij vervolgens, en het was een wonder dat de kinderen er direct 'ja' achter riepen, alsof er daadwerkelijk sprake was van gerechtigheid met deze taak. Een extra sliert verscheen uit het lichaam van de groene Pokémon en benaderde het achterwerk van de Sneasel al. Dit zou echter veel te makkelijk zijn naar zijn mening, dus maakte hij dezelfde handbeweging als voorheen. De zwarte Pokémon trok zich dan ook eenvoudig los uit de greep van de Vine Whip en liet twee witte stralen naast zich verschijnen. Direct was er een zee van 'o nee!' en andere negatieve woorden achter hem te horen toen de Pokémon naar de Bulbasaur toesprintte en een tik dreigde uit te delen. Snel sprong hij zelf beschermend voor de Bulbasaur en tikte tegen het gezicht van de zwarte Pokémon. Met een frons had hij hem aangestaard en was hij naar achteren gesprongen om wat ruimte tussen hen te creëren. “En nu de ultieme… Razor Leaf!” Uitdagend stak hij zijn hand recht richtng de Sneasel, en vuurde Dicy een reeks lichtgevende bladeren op de Pokémon af. Het leek echter alsof de aanval direct uit Averill's hand geschoten werd wat het effect beeldig maakte. De reeks bladeren knalden tegen de zwarte Pokémon op die zich dramatisch op zijn rug liet vallen, 'uitgeteld'.
De kinderen die achter hem het hele gevecht hadden gezien waren maar voor een tel stil, totdat ze een verbaasde kreet sloegen. Dat was vreemd, wat was er aan de hand? Zijn blik gleed al naar Dicy bij wie haar lichaam fel licht gaf en begon te vervormen in grootte. De knol op haar rug ontpopte tot een bloem en enkele bladeren hingen al over haar lijf, waarna hij trots op haar neer keek. Dit gevecht was schijnbaar spannend genoeg geweest om te evolueren in een Ivysaur, dat had hij niet aan zien kunnen komen. “Nou.. jongens en meisjes, bedankt voor jullie aanmoediging!” zei hij dankbaar, waarna de kinderen gelijk naar de Ivysaur toerende en haar een knuffel gaven. 'Ivy?' Ze was overdonderd, maar hij stelde haar al gerust met een knikje en keek toen dankbaar naar de Sneasel die hij maar weer 'vrij' liet gaan. Hij hoopte maar dat deze superheldenactie van hem hen goed geamuseerd had, gezien het eigenlijk best leuk was om te doen. Een jongen liep vervolgens al op hem af en keek hem met een glimlach aan, al vernauwde hij zijn ogen, alsof hij er nog een laatste oordeel over zijn taak had.

tag: - | words:  2017 | notes: -

De jongen keek hem triest aan en oogde teleurgesteld, maar zelf begreep hij niet direct waar dat aan kon liggen. Hij meende een normale heldendaad verricht te hebben en het feestje tot een goed einde gebracht te hebben. Al was hij uit zijn woorden het belangrijkste wellicht vergeten; de herkenbare kostuums wat een superheld eenmaal karakteriseerde, zoals Zubatman en dergelijke. Hij wist maar vrij weinig 'superhelden' en om eerlijk te zijn wat onder de rest als 'algemene kennis' bestempeld scheen te zijn. Daaronder viel dus Zubatman die altijd een donkerblauwe uniform aanhad n de vorm van een Zubat, terwijl hij zelf enkel zijn Ranger uniform aan had. Hoe zou hij echter de vraag van de jongen dan beantwoorden zonder hem en zijn vrienden te kwetsen? “Die heb ik aan,” Trots wees hij maar naar zichzelf, compleet improviserend, “Een echte superheld is een alledaagse figuur, zoals jij en ik en daarvoor heb je geen speciale kostuum bij nodig. Met het omkleden verliest een superheld tijd bij het redden van een burger, terwijl een held zoals ik gelijk ter hulp zou schieten,” Hij gaf de knul daarbij een schouderklop, waarna hij direct naar de kleren van de elke kind wees. “Dit betekent dus dat jullie allemaal superhelden kunnen zijn. Als er iemand valt of zijn Meowth in een boom vast zit, kan je gelijk in actie komen dan het aan iemand anders over te laten die geeneens weet waar de vookant van zijn pak zit,” voegde hij er nog aan toe met een glimlach, ditmaal wat meer overtuigd door zijn eigen gesproken woorden.

tag: - | words:  261 | notes: -