Lucifer's Dance

Met een zucht keek Manolo strak naar het gebouw voor zich. De tweede gym. Hij had al een hekel gehad aan de eerste – oké, niet helemaal – maar nu stond hij dan toch in Cyllage City om Grant uit te dagen. Hij had gehoord dat deze vent zo erg van zijn steentjes hield, dat hij ze zelfs in zijn haren had verwerkt. Manny wist niet echt wat hij daarvan moest denken. Hij was immers een voorstander van ‘doe wat je wilt doen, laat anderen maar denken’, maar... Tja, het klonk gewoon vreemd. Een tweede zucht verliet zijn mond, waarop hij de deuren door naar binnen liep. Wat hij zag deed hem een tikje achteruit deinzen, want het was nou niet bepaald alledaags om een gigantische, stenen muur in een gebouw te zien. Het ergste? Hij zag dat het een klimmuur was. Inwendig gromde hij al, want hij wist één en één al bij elkaar op te tellen.

Een man stond bovenop het plateau en keek hem verrast aan, alsof hij vandaag geen uitdagers had verwacht, maar bij het zien van de blik die Manolo aan de muur gaf moest hij toch wel grijnzen. De jongeman rolde met zijn ogen. Wat een Seedot. Hij piepte wel anders als hij Heph en Ares had losgelaten in deze vreemde gym. “Ah, ben je een uitdager?” hoorde hij de man roepen. Manny keek weer op, zijn amberkleurige ogen op de gymleader gericht, maar antwoorden deed hij niet. Grant was daar veel te enthousiast voor; uitpraten mocht hij niet. “Als je me wilt uitdagen zul je eerst de muur moeten beklimmen! Ik zie je boven!” En met die woorden verliet hij de rand van het plateau. Manolo keek vol ongeloof naar de plek waar hij de man zonet had gezien. Hij had eerder al weten te raden dat het inderdaad de gymleader was, maar dat Grant zo’n irritante vent kon zijn? Aiden had hem wel wat meer mogen waarschuwen. Als hij dit had geweten, was hij niet eens op komen dagen. Grommend rolde hij met zijn ogen, zich naar de muur begevend alsof hij daadwerkelijk van plan was geweest om het te beklimmen. Manny had echter andere plannen.

Een grijns verscheen op zijn gezicht zodra hij vlakbij de muur stond en de pokéball van één van zijn teamleden tevoorschijn haalde. Hij liet het voorwerp openklappen, waardoor niet veel later het silhouet van een Abra verscheen, en hij met een veel betekende blik in zijn ogen naar Hestia kon kijken. “Hes, je weet wat je moet doen.” Zijn pokémon knikte en voerde meteen een Teleport uit alsof het niets was. Soms voelde hij zich wel schuldig over het feit dat hij zijn Abra zo vaak gebruikte voor dit soort dingen, maar ze scheen er zelf geen problemen mee te hebben. Het putte haar wel eens uit – maar als dat zo was en hij had het door, dan vroeg hij het ook niet meer van haar. Zo slecht was hij nu ook weer niet.

In een mum van tijd stond hij bovenop het plateau, vlak achter Grant. Deze leek te schrikken van zijn plotselinge verschijning. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat Manolo zou vals spelen, zelfs al durfde de jongeman zijn laatste beetje geld erop te verwedden dat hij de eerste niet was. Ach, whatever, het liet hem eigenlijk koud als hij er gewoon een gymgevecht voor kreeg. Gelukkig was dat wel zo. Grant was zelfs geamuseerd om hem al zo snel te zien. “Liever je hersens gebruiken dan je spieren, zie ik?” vroeg hij. Manolo snoof geamuseerd. “Dat vergt ook veel moeite,” kaatste hij terug. Voor ze echter één en al grapjes bleven maken, voegde hij er vlug wat aan toe. “Dus als je het niet erg vindt; ik kom hier voor een gymgevecht.” De man knikte, zijn gezichtsuitdrukking serieuzer, al kon Manny hem niet echt serieus nemen als hij naar het haar van de gymleader keek. Wat een fashion statement, zeg. Al had hij geen flauw idee wat voor een statement hij dan probeerde te maken. Terwijl Manolo naar zijn kant van het strijdveld liep, verscheen er een scheidsrechter en werden de regels van het gymgevecht uitgelegd. Die wist hij nog wel van zijn vorige strijd, maar oké. Hij liet de scheidsrechter wel gewoon zijn zegje doen.

“Ben je er klaar voor?” vroeg Grant vermaakt aan hem. Zijn naam en woonplaats werden gevraagd en Manolo gaf geen eerlijk antwoord. Wat ging het hun aan waar hij woonde? Oh well. Die fout had hij de vorige keer wel gemaakt, maar nu was hij wel slimmer dan dat. Viola was een stuk irritanter, al kwam Grant daar vrij dicht in de buurt. Dit keer was hij echter niet zijn geduld verloren. Manny gaf geen antwoord op de man zijn vraag en klikte in plaats daarvan de pokéball van Ares van zijn riem. Als hij het goed had begrepen, maakte Grant gebruik van zowel Tyrunt als Amaura. Tyrunt had een zwakte als het om steel aanvallen ging, dus daar ging Manolo uitgebreid van profiteren. Het kwam dan ook niet als een verrassing toen de kleine dinosaurus op het strijdveld verscheen en hij Ares tevoorschijn liet komen. Dit ging een gemakkelijk gevecht worden. Althans, dat hoopte hij maar, want hij had geen zin om hier langer over te doen dan hij nodig vond.

{Ares VS Tyrunt}
“Uitdager mag beginnen!” hoorde hij Grant roepen en dat liet hij zich geen tweede keer zeggen. Hoewel zijn Honedge een nogal... Rebels karakter had, wist hij dat ze dit prima samen konden doen en wachtte Ares dan ook netjes op zijn commando. Hoewel de pokémon niet over staaltype aanvallen bezat die daadwerkelijk schade aanrichtte, konden ze wel gebruik maken van andere dingen en dat was precies waar Manolo mee wilde beginnen. “Metal Sound, Ares,” droeg hij zijn pokémon op, welke niet veel later een hels geluid produceerde. Het deed niet alleen de Tyrunt pijn aan zijn oren, maar dat was een opoffering die hij wel bereid was om te maken. “Tyrunt, herstel en doe je Bite!” Waarom Grant voor die aanval ging, was hem een raadsel, maar dat maakte ook niet echt uit. Hij kon het makkelijk counteren nu en tegen hen gebruiken. “Fury Cutter.” Bug was niet supereffectief, maar het had ook geen nadeel tegen de Tyrunt en omdat die al op Ares kwam afgestormd, was de aanval niet te ontwijken.

Versuft van de Fury Cutter wankelde de Tyrunt wat achteruit. Grant droeg hem vervolgens op om Bide uit te voeren en Manolo nam zichzelf voor om de pokémon geen schade meer toe te dienen. Ares had wel een blik in zijn ogen die vertelde dat hij in de aanval wilde blijven gaan, maar gelukkig deed hij wel wat zijn trainer van hem wilde. “Iron Defense.” De gymleader zag er absoluut niet blij uit met Manny’s manier van vechten – waarschijnlijk had hij gehoopt dat hij net als een bepaald blond karakter van Rolo zou vechten, maar dat deed hij niet. Manolo was wel slimmer dan dat. “Swords Dance.” Tegen de tijd dat de Bide werd uitgevoerd, had de Honedge zijn verdediging en kracht aangescherpt. De Tyrunt had geen schade opgelopen en daarom bleef de schade aan Ares minimum. “Oké Ares, tijd voor een Night Slash,” droeg Manolo hem op, waarmee de kans op kritieke schade werd vergroot. De aanval was raak en Tyrunt kermde van de pijn, maar het was nog niet afgelopen en Manny toonde geen genade.

Grant vroeg er wel om tot zijn ergernis. “Tyrunt, Stealth Rock en dan Roar!” En met die woorden kon zijn Honedge zich niet meer bewegen, waardoor de jongeman noodgedwongen zijn pokémon moest terugkeren. Helaas voor de gymleader was zijn andere keuze Hephaestus en die was zeker niet zwakker dan Ares was. De Gabite stond niet veel later voor zijn neus en had een vastberaden blik in zijn ogen. Het bracht een triomfantelijke grijns bij zijn trainer teweeg, ondanks het feit dat de pokémon schade opliep door de rondvliegende stenen.

{Hephaestus VS Tyrunt}
“Hephaestus, Dual Chop.” Het kostte zijn pokémon weinig moeite om de situatie te bevatten en nog minder om de aanval uit te voeren. Wederom hoorde Manolo de Tyrunt kermen van de pijn en grijnsde hij. Ah, dit zag er nog goed uit ook. Hopelijk konden ze er snel een einde aan maken. “Tyrunt, Ancient Power!” Heph hoefde geen commando te horen om zich af te kunnen schermen voor de aanval en dus plaatste hij vliegensvlug zijn poten beschermend voor zijn hoofd en romp. De schade bleef beperkt, hoewel de Gabite toch even zijn evenwicht opnieuw moest zoeken, omdat hij bijna uit balans raakte bij impact. Manolo had er echter vertrouwen in dat Hephaestus wel zijn mannetje kon staan en was dan ook niet verrast toen dit het geval bleek te zijn. “Maak het af, wil je?” vroeg Manny van zijn pokémon. Hij had eigenlijk wel genoeg van die irritante rotfossiel. Helaas voor hem stond hem hierna nog eentje te wachten. Hephaestus koos ervoor om een Dragon Rage te doen. Het was genoeg om de Tyrunt uit te schakelen en het gevecht naar hun hand te draaien.
Tyrunt werd teruggekeerd door zijn trainer en er werden wat liefkozende woorden gesproken tegen de pokéball. Manolo wachtte geduldig tot er gewisseld werd van tegenstander, terwijl hij luisterde naar de woorden van de scheidsrechter, zelfs al was dat informatie die al lang en breed bekend was. Een tweede pokéball werd toen tevoorschijn gehaald en niet veel later verscheen de Amaura die hij al had verwacht op het veld. Geweldig. Nog maar één gevecht en hij was klaar. Hopelijk ging deze net zo makkelijk als net. Het voordeel dat ze nu hadden was de grondtype aanvallen van zijn Gabite, die bij de vorige pokémon weinig zouden hebben uitgehaald. Voorlopig was dat dus zijn nieuwe strategie.

{Hephaestus VS Amaura}
“Wie begint er?” hoorde hij Grant aan hem vragen. Manolo grijnsde. “Wat is er gebeurd met ‘uitdager mag beginnen’?” reageerde hij plagend. De man lachte en schudde met zijn hoofd. “Van mij mag je, maar ik heb uitdagers gehad waarbij ik mocht beginnen.” De jongeman haalde zijn schouders ongeïnteresseerd op. Kon het hem schelen. Zolang hij maar won en er snel klaar mee was. “Ga je gang,” reageerde hij nonchalant. Dat leek Grant wel te bevallen, want niet veel later werd er een aanval geroepen. “Aurora Beam!” De aanval was raak en het bracht Heph zodanig van zijn stuk dat hij even nodig had om te bekomen. Dat was het moment waarop Manolo zich besefte dat hij een grove fout had gemaakt in zijn berekeningen. Amaura was deels ijstype. Waar hij gebruik van kon maken van de grondtype aanvallen, kon Grant zijn voordeel uit het ijs gedeelte halen. Dat was namelijk een zwakte van zijn Gabite. Shit.

“Hephaestus, Sandstorm!” Manolo verhief zijn stem, omdat hij lichtelijk in paniek raakte. Dit was namelijk niet zijn plan geweest en nu moest hij iets nieuws verzinnen. Ares had niet veel voordeel. Dat was wel zo geweest als hij over staaltype aanvallen beschikte die daadwerkelijk schade aanbrachten, maar dat deed hij niet. Heph was zijn beste gok, maar als er alleen maar ijsaanvallen naar hen werden geworpen... Een zandstorm verscheen, waardoor het moeilijker was om te kunnen zien. De enige die daadwerkelijk kon kijken in de enorme hoeveelheid aan rondzwevend zand, was Hephaestus. Die kon zelfs makkelijker ontwijken bij deze weersomstandigheden. “Round!” hoorde hij Grant roepen vanaf de andere kant van het veld. Een aanval dat meer met geluid te maken had dan wat anders. Manolo droeg zijn pokémon op zijn oren te bedekken, maar of dit daadwerkelijk gelukt was, bleef nog maar de vraag. “Counter met Dig!” veranderde hij zijn commando. Manny kon, als hij goed keek en zijn ogen tot spleetjes kneep, zijn pokémon onder de grond zien verdwijnen. Niet veel later hoorde hij de Amaura, waardoor hij kon constateren dat Dig een rake klap had uitgedeeld.

“Amaura, doe vlug Powder Snow!” Hephaestus bevond zich nu in de buurt van zijn tegenstander en zou dit dus mogelijk niet kunnen ontwijken. Ze moesten dus iets verzinnen waardoor Heph de aanval tegen kon gaan. “Dragon Rage het aan de kant!” Powder Snow werd weggeblazen door de shockwave en Hephaestus was voor even gered, maar hoe lang dit door kon blijven gaan? Manolo betwijfelde of het langer kon duren. Gelukkig deed de Sandstorm al wat schade bij elke ronde aan beurten, waar zijn Gabite geen last van zou moeten hebben. “Gebruik nu je Dragon Claw!” Zijn klauwen raakten schampachtig de Amaura, maar ze waren raak. Helaas had hij niet genoeg tijd om daarna weg te komen en dat kostte hem toch wel wat. Hephaestus werd geraakt door een Icy Wind en verloor daarmee flink wat van zijn snelheid. Daar lieten Manolo en Heph zich echter niet door kisten.

“Hephaestus, gebruik je Slash!” Tot zijn genoegen leek het een kritieke klap te zijn, maar het was helaas niet genoeg om de Amaura uit te schakelen. Die voerde zelfs nog met succes de Icy Wind uit die Grant hem had opgedragen en de tijd begon toen voor Heph te dringen. Manolo zag aan zijn houding dat hij moe raakte en dat hij het niet meer lang ging volhouden. Het was tijd om er een einde aan te maken. “Maak het af, Heph! Dual Chop en dan nog een Dragon Rage!” Met zijn laatste beetje kracht begaf hij zich zo snel als hij kon op de Amaura af, om daarna twee rake klappen met zijn messen uit te delen en vervolgens van dichtbij een Dragon Rage op te laden. Grant deed een poging om de aanval terug te kaatsen met een Aurora Beam, waardoor er een kleine ontploffing ontstond en het zand en de rook hen om de oren vloog. Manolo hief zijn armen beschermend voor zijn gezicht. Arceusverdomme, nu was het maar afwachten wie er gewonnen had.