We used to have it all. [&TIfFANY MARCHETTI]

Met een lege blik zat Soul op een bankje. Zijn gedachten gleden constant naar zijn zusje en zijn vader, constant naar dat ongeluk. Constant naar die rode auto. Constant naar dat artikel dat hij had gelezen. Constant naar dat figuur dat op een nacht zijn raam had gebroken. Constant naar dat figuur waar zijn vader het over had gehad. Constant naar de politie die maar niet naar hem wilde luisteren. Hij wist het zeker. Dit ging niet meer over een ongeluk, dit ging over een afrekening, over moord. Het was voor zijn vader bedoeld, maar zijn zusje was mee het slachtoffer geworden. Soms lag hij in bed en dan werd hij woest op zichzelf. Dan zou hij wensen dat hij nooit naar die academie was gegaan voor dat gesprek. Aan de andere kant wist hij dat hij het toch niet meer had kunnen uitstellen, want de man had het duidelijk op zijn vader gemunt. Misschien had hij op een slechter moment zijn moeder ook wel mee aangereden. Ook al moest hij van haar op dit moment even niks meer hebben, hij hield wel nog van haar. Ze was teruggegaan naar Sinnoh, naar Snowpoint City. En waarom? Omdat ze een man had ontmoet. Nog geen jaar was voorbij gegaan en zij dacht al aan een nieuwe man. Hoe kon ze? Hij kwam er met zijn gedachten niet bij. Hij kreeg er hoofdpijn van als hij er te veel aan dacht. En daarom kocht hij elke dag wel minstens drie pakjes sigaretten om zijn voorraad pijnstillers te hebben. Door een sigaret te roken voelde hij zich zo veel beter, ook al wist hij dat het slecht voor hem was. Hij onderhield zijn gebit zeer goed, dus je kon het niet echt aan hem zien. Uiterlijk was wel nog een belangrijk ding voor hem. Zijn zusje zou het zo gewild hebben. Houndoom zou het zo gewild hebben. Zijn ouders zouden het zo gewild hebben. Hij deed tegenover zijn moeder net alsof hij oké was en niet kwaad op haar was, maar vanbinnen ging hij kapot. Niet echt de vrolijke, gemotiveerde Ranger die je van hem zou verwachten, hè? Met een emotieloze blik verzette hij zich wat op het bankje en stak een sigaret op.

Terwijl hij de rook inademde sloot hij zijn ogen even. Herinneringen gingen door hem heen. Fever die aan het lachen was, Fever die aan het huilen was. Fever’s dode lichaam. Bij die laatste opende hij zijn ogen weer. Hij had geen idee hoe het lichaam van Fever er uit had gezien nadat ze aan was gereden door die auto. Hij had haar lichaam nooit moeten identificeren. De agenten hadden hem gezegd dat de enige reden dat ze wisten dat het om Fever ging een foto was in de portemonnee van hun vader, want haar lichaam was te erg verminkt geweest. De auto had ook veel schade geleden en ook de auto van de moordenaar had veel schade opgelopen. Bij de gedachte aan zijn zusje en aan de moordenaar leek het net alsof hij zijn ketting tegen zijn borst voelde branden. Ja, hij noemde de man een moordenaar. Hij wist zeker dat het diezelfde kerel was die zijn vader niet met rust kon laten en die een steen in zijn raam had gegooid toen hij jonger was. Hij schudde zijn hoofd even. Hij probeerde ook de gedachte dat het aan zijn Houndoom lag te negeren. De Pokémon was gekocht in de fokkerij, maar was ook een aanleiding geweest voor de man om zijn vader te blijven achtervolgen. Zijn bedrijf ging failliet en hij had dringend geld nodig. Zijn vader was de enige koper geweest sinds tijden. Dus de aanleiding van het moordincident lag ook gedeeltelijk aan Houndoom, hoewel Soul het nooit over zijn hart kon verkrijgen om zijn Pokémon daar schuldig voor te stellen en dat ook nooit gedaan had. Zijn blauwe blik gleed naar opzij toen hij merkte dat er iemand naast hem was gaan zitten. ‘Prima,’ zei hij bot omdat hij vond dat het meisje zich iets te veel bemoeide met iets waar ze zich beter uit kon houden. ‘Wat fijn dat ik overal hulp krijg wanneer ik het niet nodig heb. Bedankt voor de informatie,’ sprak hij sarcastisch. Hij nam weer een trekje van zijn sigaret en blies de rook uit. ‘Ik ben trouwens ook een Ranger, dus ik kan prima voor mezelf zorgen,’ zei hij op een nogmaals botte manier. Hij had geen zin om betutteld te worden door een vreemde en hoopte dat ze de pest aan hem zou krijgen door zijn manier van spreken. Het interesseerde hem werkelijk niks hoe ze over hem dacht, als ze maar weg zou gaan. En als ze nu niet weg zou gaan, zou hij maatregelen ondernemen. Hij wist namelijk hoe vervelend mensen het vinden als rook in hun gezicht uitgeblazen werd en dat het echt een onbeleefde vorm van communiceren was, maar voor hem was het een ideale manier om een bemoeial zoals zij weg te jagen.

Soul nam nog een trek aan zijn sigaret. Nog voordat ze tegen hem begon, wist hij dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Hij wist precies hoe mensen zoals zij in elkaar zaten. Eerst deden ze vriendelijk tegen je door zich met je te bemoeien als ze dachten dat er iets mis met je was, maar als je niet meteen reageerde zoals zij dat verwachtten, werden ze meteen zonder reden kwaad op je. En hij had een hekel aan dat soort mensen. Het was toch ook niet dat hij met een spandoek naar haar had staan seinen dat hij hulp van haar nodig had, of wel soms? Zijn hoofd schoot opzij toen ze begon te praten en hij rolde met zijn ogen om haar nog meer te irriteren. Hij boog zijn hoofd naar voren zodat hij deze vlak voor haar had hangen. Hun neuzen raakten elkaar bijna en ze kon waarschijnlijk de rook ruiken die hij net had uitgeblazen. Zijn sigaret had hij op de grond gegooid omdat deze toch al bijna opgerookt was, waar ze best wel geluk mee had. Anders had hij het nu waarschijnlijk in haar gezicht uitgeblazen. ‘Luister maat,’ sprak hij op dezelfde manier zoals zij had gedaan, maar er een tikkeltje overdreven over doende om het uit te spreken. ‘Ik heb nooit om jouw hulp of aardige reacties gevraagd. Jij bent opeens zonder waarschuwing bij me komen zitten, onterecht ervan uitgaande dat er iets met me scheelde en dat ik hulp had. Heb ik daar soms om gevraagd? Nee. Dan moet je dus ook niet gaan zeiken als ik geen vrolijke reactie geef.’ Zijn ijsblauwe ogen drongen zich kwaad in de hare en met een strakke blik trok hij zich terug. Hij wilde net zijn mond weer opendoen toen hij verbaasd zijnde naar zijn schoot keek. Een Charmander probeerde om zijn schoot te klimmen. Als hij echt een Seedot was geweest had hij nu zijn benen bewogen zodat de Pokémon op de grond zou vallen, maar zo was hij niet. Ook al was hij geïrriteerd door het feit dat haar Charmander hem wél bleef lastigvallen, toch bewonderde hij het kleintje om zijn moed. Hij ondersteunde het kleintje toen het dreigde te vallen. Hij was te verbaasd om het direct van zijn schoot te halen en keek het kleintje daarom vragend aan. Waarom doe je dit terwijl ik juist mijn best doe om jullie van me weg te houden? vroeg zijn blik aan de Charmander, wetende dat als hij al antwoord kreeg, hij het toch nooit zou kunnen verstaan.

Soul had geen idee wat hij met de situatie aan moest. Hij had allemaal dingen op zijn dak gekregen die hij niet eens wilde hebben. Zo werd hij uitgedaagd door een meisje die hem de schuld gaf omdat ze zichzelf had uitgenodigd om bij hem te komen zitten en zo kroop er opeens een Charmander op zijn schoot. In plaats van dat hij het kleintje duidelijk maakte dat hij niet gestoord wilde worden, hielp hij het nog eens extra zodat het zeker goed zou blijven zitten en niet zomaar van zijn schoot zou kukelen. Zijn blik drong zich indringend in die van de Charmander en hij merkte dat de Pokémon al even indringend terugkeek. Hij fronste zijn wenkbrauwen verbaasd zijnde toen het beest opeens breed begon te glimlachen. Waarom deed de Charmander hem zo vreselijk aan Fever denken? Om het zo vrolijk en vergevingsgezind was? Fever was ook zo geweest. Je kon bij het meisje in eerste instantie alles fout doen, maar uiteindelijk vergaf ze je weer en deed dat ook met een grote glimlach. Arceus, wat miste hij haar. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij zijn best deed om geen tranen in zijn ogen te laten schieten. Hij had in het begin van haar dood al te vaak om haar en zijn vader gehuild, maar had het hun ooit teruggehaald? Nee. Zijn blauwe ogen richtten zich naar opzij toen hij de opmerking van het meisje hoorde en hij had de drang om weer met zijn ogen te rollen, maar de Charmander op zijn schoot weerhield hem ervan. ‘Dat zou pas een goed idee zijn,’ zei hij sarcastisch, maar het klonk lang niet zo afkattend als eerst en Soul vroeg zich meteen af waarom. Het was niet dat hij haar vergeven had dat ze hem zo had afgekat omdat hij haar van zich af had proberen te duwen nadat zij zich bij hem had uitgenodigd zonder toestemming, hoor. Hij had er namelijk nogal een hekel aan als mensen eerst deden alsof ze hem wilden helpen en vervolgens zichzelf in het slachtofferrol begonnen te duwen als ze merkten dat hij geen hulp wilde hebben. Maar ja, zo was gewoon hoe de wereld tegenwoordig in elkaar stak. Mensen verwachtten altijd dat je op een andere manier zou reageren dan dat je werkelijk deed terwijl ze al hadden zien aankomen hoe je zou kunnen reageren in de eerste plaats. Maar dacht je ook dat ze zich daar maar iets van aantrokken? Nee, natuurlijk niet. ‘Luister,’ zei hij zuchtend. ‘Jij hebt jezelf bij mij uitgenodigd, ik heb nooit om jouw hulp gevraagd. En daar kunnen we wel eeuwig over gaan discussiëren, maar ik word er gewoon een beetje moe van als mensen zich met mij gaan bemoeien en vervolgens kwaad worden als ik geen duidelijk antwoord wil geven. Ik heb ook nog mijn privacy, hoor.’

Soul wist gewoon dat dit onderwerp niet snel van tafel kon worden geveegd. Hij had een standpunt, zij had een standpunt en ze deden er allebei overduidelijk hun best voor om te bewijzen welk standpunt nu het beste was. Dat kon nog een lange discussie worden, want voor het moment zag Soul zich niet genoodzaakt om zich aan haar belachelijke standpunt over te geven. Het was gewoon te dom voor woorden dat ze bij hem was komen zitten omdat ze hem had zien mokken en haar Ranger-hart had besloten dat ze dat niet kon verdragen. Ze had het dus als een soort plicht gezien om hem te komen troosten en dat was iets wat hem mateloos irriteerde. Hij hoefde verdorie geen mensen om hem heen die hem zouden helpen. ‘Nee, bedankt,’ zei hij direct sarcastisch tegen haar zodra ze haar opmerking had gemaakt, wetende dat ze dit absoluut niet ging appreciëren en dat haar hekel aan hem zelfs groter kon worden. Het boeide hem niet. Al wat hem op dit moment interesseerde was dat hij haar zou helpen van haar belachelijke standpunt waarin zij zich overduidelijk genoodzaakt voelde om zich met elk klein dingetje te bemoeien dat haar absoluut niet aanging. En hij was er nog redelijk acceptabel in, maar hij kende er ook die direct agressief zouden reageren. Zo kon ze zichzelf in de problemen brengen. Maar was dat echt zijn probleem? Moest hij haar hier überhaupt wel voor op de hoogte brengen? Zijn verstand zei direct ‘nee’, maar zijn hart – welke volledig toegewijd was aan wat Fever van dit zou denken – zei ‘ja’. Hij rolde met haar ogen bij zijn laatste opmerking. ‘Luister, chick,’ sprak hij en het klonk duidelijk geërgerd terwijl zijn blauwe ogen haar strak aankeken. ‘Sommige mensen willen niet geholpen worden door je, oké? Sommige mensen willen gewoon met rust gelaten worden, maar dat blijkt iets te zijn dat je niet snapt of niet wilt snappen. Je kunt niet iedereen helpen, ja? Als dat het geval was, zouden er veel ongelukken voorkomen worden.’ Dat laatste klonk net iets zachter dan de rest, maar zijn blik verhardde weer en hij twijfelde of hij de Charmander gewoon op haar schoot zou zetten en weg zou lopen zodat hij van haar gekakel af was. Maar nee, hij wilde haar nog iets duidelijk maken en zou blijven zitten tot het gelukt was. ‘Daarbij heb je nu geluk dat ik nog zo reageer. Je hebt ook mensen die heel agressief kunnen worden als je blijft doordrammen. Dus wees alsjeblieft geen gevaar voor jezelf en houd op met dat gezeur.’ Dat laatste kwam er bot uit en hij richtte zijn geïrriteerde blik weer naar voren. Hij had haar gewaarschuwd, maar in elk geval niet op zo’n sentimentele manier waaruit direct bleek dat hij haar niet alleen probeerde te waarschuwen, maar ook nog eens probeerde te beschermen.

Het kostte Soul enorm veel moeite om haar geen ongelijk te geven toen ze aangaf dat ze niet zo dom was als wat men dacht. Hij moest echt op de binnenkanten van zijn wangen bijten zodat hij er toch niet per ongeluk wat zou uitfloepen, maar hij had er echt zin in om haar ongelijk te geven. Ze was zo vol van zichzelf en leek precies te denken dat ze het juiste deed dat hij haar echt wel graag ongelijk wilde geven. Hij kon er in elk geval echt niet mee lachen dat ze zo op hem in bleef hameren. Hij had het liefste dat ze gewoon weg zou gaan, maar dat zou lastig worden. Hij had haar Charmander immers nog steeds op zijn schoot en hij had zichzelf per ongeluk in een discussie verwikkeld waarin hij in eerste instantie helemaal niet in wilde verwikkeld raken. ‘Ik heb geen vrienden nodig,’ zei hij direct bot tegen haar. Hij meende het. Als hij zijn Houndoom aan zijn zijde had, kon hij alles aan. Hij was heel zijn leven al solitair na Fever’s dood en hij wist dat dat ook zo ging blijven. Hij zou zeker niet zo’n bemoeial als haar als vriendin willen, want dan zou hij echt dag in dag uit gek worden. Als hij dat sowieso al niet werd van zijn domme generatie die keer op keer weer leken te bewijzen hoe dom ze wel niet waren. ‘En jij denkt dat een kleine Charmander je kan beschermen als je ooit je grote mond open zou doen tegen een bende jongens omdat wat zij doen toevallig niet in jouw boekje staat? Veel succes,’ zei hij spottend tegen haar. Nee, ze had echt geluk gehad dat hij geen agressieveling was die mensen sloeg als ze hem aanspraken en lastig bleven vallen. Als hij het echter te zat werd, zou hij gewoon op zijn tanden bijten en weggaan. Voor nu was hij niet van plan om te verdwijnen. Niet omdat hij haar nu zo leuk vond om mee te babbelen, maar gewoon omdat hij zich niet wilde laten wegjagen door haar. Dan irriteerde hij haar nog liever kapot me zijn spottende en gemene opmerkingen zodat ze zelf gek van hem zou worden en weg zou gaan. Ja, dat zou zijn ultieme plan voor vandaag zijn: haar wegjagen. Hij lachte haar in haar gezicht uit bij haar opmerking. ‘Dat is wel degelijk doordrammen en niet je mening verdedigen, chick.’ Dat laatste bracht hij er op zo’n spottende manier uit dat hij haar wel moest irriteren. En hopelijk zou hij haar hiermee ook wegjagen, want hij was helemaal klaar met dat koppige gedrag van haar. ‘Er is een groot verschil tussen doordrammen en je mening verdedigen, snap je dat wel? Wat jij doet is doordrammen. Maar goed, jij hebt daar schijnbaar een ander idee van en ik heb geen zin om hierover te discussiëren, dus we doen maar gewoon alsof je gelijk hebt. Nu blij, baby?’ Hij rolde met zijn ogen naar haar en keek daarna naar haar Charmander. Waarom verliet dat stomme beest niet gewoon onmiddellijk zijn schoot? Hij had helemaal niet om deze aandacht gevraagd. Hij had helemaal nergens om gevraagd.

Soul rolde met zijn ogen op wat ze zei. Ja, hoor. Natuurlijk konden kleine Charmander’s van level 100 gevaarlijk zijn. Liet hem niet lachen, zeg. Je had aan een Charizard van level 100 veel meer dan een Charmander op welk niveau dan ook. Het was gewoon een simpele kwestie van je Pokémon te laten evolueren en hun een lol te gunnen. Hij wist dat deze Charmander voorbij het niveau moest zijn dat de Charmander’s normaal gezien moesten evolueren. Hij had dan niet veel verstand van zaken, maar van Pokémon wist hij vrij veel. Over het algemeen was hij gewoon een intelligente jongen, maar hij was niet van plan om dat echt aan anderen te laten merken. Hij wist dat hij soms een verkeerd beeld van zichzelf gaf door zo teruggetrokken te zijn, maar het was niet zijn probleem dat anderen hem per se moesten hebben voor hun gezeur. Maar het leek er niet op dat hij deze dame weg kon jagen en hij had het gevoel dat het deels aan haar Charmander lag die rare bewegingen maakte. Soul fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij toekeek hoe de Charmander haast liefkozend zijn kopje kort tegen Soul’s buik duwde. ‘Ah, dus het gaat je er gewoon om dat je gelijk krijgt,’ zei hij en hij keek haar nu echt spottend aan. ‘En dan vind jij mij kinderachtig. Jij wordt boos omdat ik je gelijk niet geef. Dat is pas kinderachtig,’ kaatste hij terug. Over het algemeen vond hij dat heel hun conversatie eigenlijk helemaal nergens op sloeg, maar hij zou net zolang doorgaan tot ze uiteindelijk haar Charmander van zijn schoot zou plukken en weg zou gaan. Hij was niet het type dat zin had in behulpzame mensen. Hij wist nog wel een manier om de Charmander weg te jagen, maar dat vond hij een vreselijk idee. Een sigaret opsteken met een Pokémon op je schoot deed je gewoon niet, maar hij zat nogal tegen het wanhopige aan. Begreep ze gewoon niet dat hij alleen wilde zijn? Hij wilde helemaal niet vergezeld worden door zo’n zeurmens. ‘Misschien zou je beter de raad van je Charmander opvolgen en oprotten,’ zei hij kil tegen haar. Hij wist heus wel dat de Charmander’s bewegingen alles behalve hadden geuit dat ze op moesten rotten, maar hij maakte er graag zijn eigen verhaal van om het in zijn voordeel te laten werken. Dat deed zij toch ook? ‘Ik snap niet waarom je me niet met rust laat. Er zijn duidelijk betere mensen waar je je aandacht aan kunt besteden,’ snoof hij geërgerd.