Hollow

Een druppel water vormde aan het uiteinde van een groep plukje haar voor haar gezicht. Langzaam werd de druppel groter tot die uiteindelijk het plukje haar losliet en naar beneden viel. Op de grond spatte de druppel weer uit een in meerdere kleine druppeltjes. Zuchtend draaide het meisje haar hoofd wat naar achter zodat de takken en bladeren in zicht waren. De kleuren van de bladeren was dan nog het enige mooie aan de dag. Blythe was speciaal het bos in gegaan om naar de bomen te kunnen kijken. De hevige storm had haar verrast, het weer was behoorlijk snel van mooi naar slecht omgeslagen. Een zoveelste druppen kwam tussen de bladeren door naar beneden vallen. Deze viel in haar gezicht nu dat naar boven was gericht. Geïrriteerd veegde ze het water van haar gezicht met de mouw van haar jas. De regen leek als maar erger te worden, het zag er dan ook naar uit dat ze een betere schuilplaats dan de boom moest gaan zoeken. In een bos vielen echter niet veel schuilplaatsen te vinden. Ergens had ze iets gehoord over een gebouw dat in het bos zou moeten staan. Dat zou een prima plaats zijn om te gaan schuilen. Het enige probleem was dan nog dat ze geen flauw idee had waar de toren zich bevond. Weer om rond te lopen en te gaan zoeken was het niet, al was dat waarschijnlijk haar enige keuze. Enkele minuten lang zat het meisje onder de boom te twijfelen of ze zou gaan zoeken naar het gebouw of niet. Het zag er niet naar uit dat ze op deze plaats heel droog ging blijven dus veel keus had ze niet. Nog een paar keer keek ze om zich heen of er niet toevallig iemand in de buurt was die haar kon helpen. Een paraplu zou fijn zijn, of een richting waar ze heen kon. Of het nou richting de toren was of richting de bewoonde wereld, een goede plaats om te schuilen zou fijn zijn. Niemand te zie, zoals verwacht was het eigenlijk wel. Blythe zette haar handen achter zich tegen de boom zo duwde ze zich schuin vooruit waardoor ze weer op haar benen kwam te staan. Snel trok ze haar jas recht en de capuchon over haar hoofd. Nu moest ze wel gaan rennen om niet al te doorweekt te worden. Dat was een van de dingen waar ze een echte hekel aan had. In een nog redelijk snel tempo begon het meisje te joggen door het bos. Het geluid van de regen op haar capuchon hielp haar fijne loop tempo echter totaal in de soep. De ongelijke bos ondergrond werkte ook al niet mee. Daarbij kwam ook nog het feit dat ze niet de beste schoenen aan had om te gaan rennen. Haar tempo jojode door al die factoren waardoor het alleen maar vermoeiender was. Op deze manier lopen hield niemand lang vol, zelfs mensen die het professioneel deden niet.Het duurde daarom hooguit een kwartier voor ze buiten adem was. Haar handen zette ze op haar knieën terwijl ze rustig probeerde te ademen. Ze kon niet te lang zo blijven staan in de kou, anders zou ze morgen niet meer vooruit kunnen komen van de spierpijn. Na enkele secondes begon ze dan ook al weer te lopen. Met de nodige moeite zette ze haar benen voor elkaar weg, ze voelde zwaar aan. Er verscheen een glinstering in haar ogen bij het zien van een groot ding in de verte. Na enkele passen was het beter te zien, het was de toren. Ze had geluk, veel geluk. Voor het zelfde geld was de de verkeerde kant op gegaan of had ze veel eerder gestopt met rennen en de toren niet gevonden. Met een opgelucht lachje op haar gezicht begon het meisje rond de toren te lopen op zoek naar de ingang. Het zou behoorlijk zuur zijn als die er niet was. Het was 'een toren', nergens had ze gehoord dat ze er ook in kon. Daar had ze eerder over moeten nadenken.Tot haar geluk was het niet zo erg en was er daadwerkelijk een ingang. Zodra ze binnen in de toren stond slaakte ze opgeluchte zucht, eindelijk droog. Ze liet zich zachtjes zakken tegen een van de muren van de toren. De groenharige sloot haar ogen, ze was nog behoorlijk moe van het rennen. Lang zou het niet meer duren voor ze weer helemaal 'hersteld' was van het rennen. Haar groene ogen opende zich meteen bij het horen van een geluid. Buiten klonk het geluid van voetstappen, die konden zowel van een pokémon als van een mens zijn. Door de regen viel er niet echt een verschil te onderscheiden tussen beide. Het enige dat ze er uit kon opmaken was dat het geen pokémon was die op vier poten liep maar een die op twee poten liep of een mens. Niet alleen buiten klonk een geluid, ook in de toren zelf viel er wat te horen. Er was een ademhaling die ze nu pas opmerkte. Doordat het overgrote deel van de toren hartstikke donker was kon ze ook al niet zien wat er zich in de toren bevond. Ook dat kon een pokémon of een mens zijn. Als het beide mensen waren had ze waarschijnlijk nog het meeste geluk. Pokémon konden je soms zonder echte reden aanvallen en in een toren was er niet bijzonder veel ruimte om aanvallen te ontwijken. Even hield ze haar adem in, wat nu? Ze had drie mogelijkheden. De ene was om de toren te verlaten en terug de regen in te gaan. De andere was om heel stil te blijven zitten en hopen dat de eventuele pokémon haar niet zouden opmerken. De laatste was vragen of er iemand was en de mogelijke aanval van een pokémon onder ogen zien. Aangezien ze niet terug de regen in wilde en ze helemaal stil blijven zitten ook niet echt als een optie zag had ze haar keuze al snel gemaakt. "Wie is daar?" Voeg het meisje met een rustige stem. Met angst of agressiviteit zou ze een pokémon's aanval kunnen uitlokken en dat zag ze ook niet echt zitten. Nu was het hopen op het beste.

{Eerste post voor Nathan}

Natuurlijk had het van elk weer dat het had kunnen zijn, precies nu moeten regenen, geweldig. Nog net iets eerder, voordat Nathan helemaal werd natgeregend was hij zijn Pokémon wat aan het trainen tegen de bewoners van het Santalune Forest, en dan zou hij het natuurlijk niet gaan verwachten dat het zo een slecht weer ineens zou gaan worden. Lekker zeg, zo een typische herfstdag, dus niet. Hij keek er meer naar uit als het lente was, of zelfs zomers. Dan was het grotendeels van de tijd niet dat het ineens plotseling ging regenen zoals nu. Deimos, welke verderop leek rondjes te draaien in de regen leek dit weer in tegenstelling tot zijn trainer heerlijk weer te vinden, ach, dit weer werd dan ook met een reden hondenweer genoemd. Maar als het goed was, zou Nathan in de buurt zijn van die toren, natuurlijk kon hij altijd nog met Agrona ergens snel heen vliegen, maar met die donderklappen die om de zoveel tijd hadden geklonken leek dat een niet al te slim idee. Want natuurlijk, hij stond er niet echt bepaald om te popelen om te worden geraakt door bliksem, en van plan om de Charizard erdoor te laten raken was hij ook echt niet. Hij had zijn tempo wat versneld, gehoopt om snel een plek te vinden om even te gaan schuilen tot dit vreselijke weer was gestopt. Of het echter nou zo heel snel zou gaan stoppen, dat betwijfelde de jongen. Hij zou altijd nog die toren kunnen zoeken en daarin gaan schuilen, want voor zover hij even kon gaan weten of Santalune City in de buurt was, nee, niet echt. Hij had zelfs er met opzet voor gezorgd dat de jongen wat verder weg was gebleven van de stad, nu zou hij namelijk waarschijnlijk minder snel worden bezocht door andere mensen, wat ook uteindelijk niet was gebeurd. Maar goed, de toren. De groenharige had het al twee keer eerder kunnen vinden, al was de eerste keer volledig met geluk en de ander had hij rustig ervoor de tijd genomen, nu zou het hem ook wel moeten gaan lukken.. Of dat was maar voor hem te hopen namelijk. Hij voelde zich op het moment tot het bot verkleumd, en dus veel zin dat dit erger werd door de nog steeds vallende regen en de koude temperatuur had hij weinig zin in. Als Nathan zo in de toren was, zou de jongen er wel even voor zorgen dat hij met Deimos een klein vuurtje zou maken, even voor opwarming. Natuurlijk kon hij ook Abby of Agrona gebruiken, maar deze waren dan wel er weer wat te groot voor, en konden door de kleine ruimte voor hun voor ongelukken veroorzaken, ook niet echt bepaald iets waar de jongen nou bepaald heel erg veel zin in had zeg. Enkele kreten van Pokémon klonken soms, al waren ze nergens te zien in de halve seconde die hij zichzelf gaf om rond te kijken, tijdens het rennen dat nog wel. Een vrolijk blafje klonk van Deimos, terwijl deze ineens naar voren spurtte. "Kom terug Deimos!" Nee he, dat meende hij toch niet he. Niet nu, waarom moest die hond precies nu eigenwijs gaan zijn en er vandoor gaan rennen, fück. Nathan vloekte even binnensmonds, waarna hij sneller rende en achter de hond aanging. Ugh, met enige hoop dat de Dark Pokémon hem naar die toren ging leiden, maar dat was te betwijfelen, immers was de hond er zelf nog niet geweest, behalve als je het telt dat deze in diens Poké ball had gezeten. Maar nog steeds, dat maakte het nou niet bepaald heel erg veel beter, het was zelfs eerder jets dat zijn hoop ervoor verminderde. Af en toe klonk er nog een geblaf van de hond, al leek het wel dichterbij te zijn dan eerst, mooi, dan kon hij zijn Pokémon in ieder geval wel nog gaan vinden zeg. Hij haalde even zijn hand door zijn haren om een laaghangende, natte pluk weg te vegen van zijn gezicht. Zijn ogen ogen keken tijdens het rennen rond, maar het leek er niet echt bepaald op door de dichte begroeiing van het bos dat de toren in de buurt was, verdomme. De groenharige vloekte even binnensmonds, dit was nou niet helemaal dat hij had gehoopt hoor, echt, altijd nu leek het er echt op dat je niet even je eigen ding kon gaan doen, zoals hij net aan het trainen was, of je werd werd gestoord door een typische herfstregen. Ergens was hij wel vrij benieuwd of het dit jaar zou gaan sneeuwen in ook de andere delen van Kalos deze winter, in bijvoorbeeld Anistar, of Snowbelle leek het wel altijd te sneeuwen, wat hij overgings niet al te erg vond, maar op andere plekken kon het soms ook wel leuk zijn. Zijn gezicht klaarde wat op toen hij meende te zien wat de toren was, eindelijk, het kon wel een keertje tijd gaan worden zeg. Deimos echter was nergens te zien, zou hij alvast de toren in zin gegaan of was die wat anders aan het doen? Bij het horen van een zacht geblaf weer, maar dan achter zich keek de jongen om, om de Houndoom vlak achter diens trainer te zien. Waneer was die daarheen gegaan..? Maakte weinig uit, eindelijk kon hij gewoon even rustig gaan schuilen. Alleen was het vinden van de ingang weer wat anders, misschien dat het wel aan de andere kant was.. gewoon snel een rondje gaan lopen om de toren dan maar, dat was wel de snelste manier om die ingang te vinden. Oké, hij had het gevonden. Hij hoorde wel de stem, welke had gevraagd wie daar was maar voordat de jongen antwoord gaf stapte hij wel naar binnen, wat een verschil was dat meteen zeg. "Iemand die schuilt voor de regen." merkte de groenharige droog op. Het was vrij donker in de toren jammer genoeg, misschien dat er ergens iets was dat Deimos in de fik kon zetten, dan was er en warmte, en licht, hoe mooier wou je het nu even hebben. Hij stapte even wat verder naar binnen, waarna ook de Houndoom naar binnen liep en zichzelf uitschudde, bedankt voor niet.

In plaats van een antwoord te geven stapte het gene de toren binnen. Het was een mens, daar was ze inmiddels zeker van. "Iemand die schuilt voor de regen." Antwoordde de jongen vervolgens. Blythe rolde enkel met haar ogen, wat een creatief antwoord. Hij zou ongeveer haar leeftijd zijn, schatte ze aan de klank van zijn stem en zijn postuur. De jongen liep verder de toren in, hij werd gevolgd door een pokémon. Een Houndoom. De pokémon begon zich uit te schudden, geweldig. Snel hield de groenharige een van de mouwen van haar jas voor haar gezicht. Ze hoefde geen natte pokémon geur op haar huid. Op haar broek en de rest van haar jas belandde een paar spetters. Lekkere binnenkomst. Blythe richtte haar ogen weer op de jongen, het viel haar op dat hij groen haar had, niet als zij zelf. Het geluid van buiten was verklaard, de jongen en zijn pokémon, het geluid van binnen nog niet. "Er zit nog iets in het donker daar, zie maar wat je er mee doet." Antwoordde de groenharige op een rustige toon. Een beetje nonchalant, wat moest ze er anders mee. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de vuur pokémon, die zou op zich wel voor wat warmte kunnen zorgen. Zelf zou ze er niets van zeggen, het zou daarom ook fijn zijn als de jongen uit zichzelf iets van een vuurtje zou beginnen.

Er was geen antwoord gekomen op zijn 'antwoord' oh well, het was toch niet dat hij deze nou bepaald had verwacht met zijn heerlijk originele antwoord van hem. Het maakte hem vrij weinig uit of de jongen nu onder kwam te zitten door Deimos' geschud, het was namelijk toch al dat Nathan helemaal doorweekt was, veel verschil maakte hem hem dus niet echt meer uit. Hij keek de ander even op een droge manier aan toen deze wat sprak over dat er ergens nog wat en het donker zat en hij er wel mee mocht zien wat ermee te doen, en bedankt he. Dit was nou precies iets waar de groenharige echt helemaal niets aan he, hij zuchtte lichtjes. "Deimos, je weet wat te doen." sprak hij tegen de Houndoom, welke meteen erheen liep en een simpele Ember erop afvuurde, de toren werd voor even verlicht door het vuur. Een kort, schel geluid was te horen waarna meteen een Aron van die plek af leek te stormen en ergens anders heenging. Nou, dat was ook weer bekend as dat beest dan was geweest. Vervolgens, zonder bepaald iets te zeggen ging ihj wat naar de duisternis toe, met zijn handen tasttent naar de grond, met geluk waren en nog een paar droge takken die gebruikt konden worden voor een vuurtje, eentje die de Houndoom niet de hele tijd op volledig diens eigen kracht op stand moest gaan houden.

De droge manier waarop hij haar aankeek na haar opmerking vond ze ergens wel grappig. Blijkbaar vond hij het nog niet zo heel nuttig dat ze hem informeerde over dat zij niet de enige in de toren waren. "Deimos, je weet wat te doen." Zei hij tegen de Houndoor die meteen richting het donkere deel liep. Enkele vlammetjes verlieten zijn bek en verlichtte de toren. Een irritant geluid klonk en een Aron stormde naar een andere plek in de toren. Dat raadsel was dus ook weer opgelost. Ze had gehoopt dat hij er zelf naar toe zou gaan, maar nee hij had zijn pokémon gestuurd. Een stuk minder interessant zo. De groenharige jongen liep het donkere deel in, het geluid van iets dat over de grond ging klonk. Het leek er op dat hij met zijn handen of voeten over de grond ging. Door de regen buiten was het echter niet al te goed te horen. "Zoek je iets?" Vroeg Blythe daarom op een rustige toon.

In ieder geval was er nu geen ander beest nu meer in de toren, voor zover te zien was dan. De Houndoom gromde even lichtjes, maar daar lette de jongen gewoon niet meer op. Een klein zuchtje ontsnapte zijn mond, het leek er nog echt bepaald op dat er nou droge takken waren. Buiten was het door de regen enkel kletsnat, daar had hij niet meer aan dus, zoiets zo niet zo snel vlam vatten namelijk. Hij keek even naar de ander toen deze hem vroeg of hij iets zocht en uit automatisme knikte hij zijn hoofd, maar bedacht zich in die beweging dat ze hem waarschijnlijk niet goed, of gewoon niet kon zien. "Ja, iets van droge takken, of wat dan ook goed vlam kan vatten." misschien dat de ander wel iets had, betwijfelde hij maar het was altijd wel te proberen.

Het was even stil voor de jongen antwoord gaf op haar vraag. "Ja, iets van droge takken, of wat dan ook goed vlam kan vatten." Antwoordde hij. Iets dat goed vlam kon vatten. Takken, bladeren, zoiets zou het moeten zijn. Waarschijnlijk lag er niet veel van in de toren en buiten was alles helemaal doorweekt. Blythe begon met haar handen zachtjes om zich heen te voelen of er toevallig niets zag. Niets dus. Voorzichtig verplaatste ze zich op haar knieën en kroop een stukje opzij, haar handen tastte de grond af op zoek naar iets brandbaars. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij het voelen van iets hards. Ze pakte het gene op en voelde voorzichtig naar wat het was. Een dun takje, nog geen pink dik. Veel hadden ze er waarschijnlijk niet aan, maar het was tenminste iets. "Ik heb een takje gevonden van een pink dik." Deelde ze de jongen mee terwijl ze verder kroop met het takje in haar ene hand en haar andere hand op de grond voor zich.

Terwijl hij wachtte op antwoord van de ander zocht de jongen verder en had er wonder bij wonder nog een tak bij kunnen vinden, niet heel dik maar ook niet super dun. Het was maar even iets waarmee ze het moesten gaan doen. Nadeel was, was dat de tak die hij had gevonden niet lang was dus het vuur zou ook niet heel lang brijven branden, hopen maar dat de regen dan tegen die tijd al of over was, of ten minste was verminderd, dan kon hij snel naar een Pokémon center of en andere plek waar hij kon schuilen tot het echt helemaal droog zou zijn. Zijn blik ging naar de ander, welke sprak dat ze een vrij dun takje had, het was maar iets, net zoals de andere tak, maar een beetje het enige wat ze hadden. Hij liep maar naar de lichtere kant van de toren met die tak in zijn hand, dat het zo een groot verschil kon zijn als het wel of niet regende zeg. "leg maar bij die andere." sprak hij rustig, waarna de jongen het andere ding op de grond legde, nu konden ze gewoon een vuur hebben in welk gevaal, warmte en licht, beter dan helemaal niets.

De jongen kwam naar het verlichtte deel van de toren gelopen, waardoor Blythe zijn gezicht weer deels kon zien. "Leg maar bij die andere." Zei hij terwijl hij een tak op de grond legde. De zijne was een stuk groter en dikker dan de hare, maar goed. De groenharige duwde haar handen hard tegen de grond om zich zo een soort van af te zetten om op te staan. Het takje dat ze zelf had gevonden legde ze bij de zijne terwijl ze terug ging naar de plaats waar ze was gebleven. Haar handen gleden over de grond maar leken niets dan zand tegen te komen. Blythe zuchtte terwijl ze naar buiten keek. "Leuk hea, regen." Zei ze op een sarcastische toon waarna ze verder zocht. Bij het voelen van iets hards verscheen er weer een klein lachje op haar gezicht, dat veranderde echter snel bij het beseffen dat het de Aron was. De harde bek van de pokémon klemde zich om haar hand waarop ze een soort kort gesis liet horen. Ze sloeg met haar hand enkele keren tegen de muur, zodat de Aron er tegenaan kwam, waarna de pokémon uiteindelijk los liet. Geweldig.

Kort nadat het ene takje bij de ander was neergelegd gaf hij een knikje naar Deimos, welke zijn trainer had aangekeken en een kleine Ember had uitgevoerd op de takjes, welke al snel vlam vatte en daarbij ook de toren verlichtten, veel beter zo. "Ja, geweldig." reageerde hij teurg op diezelfde sarcastische toon. Dit weer was hoogstens leuk als je binnen was, niet zoals nu. Ach, het had altijd nog erger gekund, bijvoorbeeld dat er geen overdekking was en geen vuur. Hij pakte even snel zijn holo caster, om daarna het ding te ontgrendelen en de weer-app te openen, gewoon om even te kijken hoe lang dit vreselijke weer nog ging aanhouden. Oke, niet heel lang meer, ongeveer een kwartier, dus niet super lang, al kon nog korter geen kwaad natuurlijk. Bij het horen van een één of ander gesis fronste de jongen even, juist. "Hulp nodig?" besloot hij maar te vragen.

Dingen als dat moesten nou precies haar weer altijd overkomen. De pokémon had haar stevig beet gehad voor ze hem van zich af kon slaan. Toen ze aan haar hand voelde had ze meteen wel door dat het niet erg was. Het voelde vochtig en plakkerig door een beetje bloed maar er waren geen diepe wonden te vinden. Dat zou waarschijnlijk redelijk snel wel weer genezen. "Hulp nodig?" Vroeg de groenharige jongen haar. "Ik denk niet dat je iets kan doen aan een pokémon beet of wel?" Reageerde Blythe op een misschien niet al te vrolijke toon. De hele dag was zo ver een ramp geweest, niemand mocht het haar kwalijk nemen dat ze ondertussen niet zo vrolijk meer was.

Een Pokémon beet, nee, niet echt iets dat hij eraan kon doen. "Nee." reageerde de groenharige er simpel op, om daarna maar wat op de grond te gaan zitten bij het vuur tegen een muur aan. De warmte van de kleine vlammen die van het 'stapeltje' takken, af was dat het niet eens waardig om zo te noemen, warmde zijn gezicht wat op. De muur was nog verrassend stevig, het had net zo iets dat net leek alsof het elk moment kon instorten, maar toch ook weer niet. Deimos had zich vlak bij diens trainer laten neerzakken maar hield zijn blik stevig op de onbekende gericht, alsof deze haar niet vertrouwde. "Hoe heet je?" besloot hij maar te vragen. Om voor even op een plek te zitten zonder te spreken, niet erg, maar nou een kwartier lang op deze manier, nee, dat zou het niet gaan worden. Of de groenharige antwoord zou geven, maakte hem eigenlijk wel verder wat weinig uit, het was gewoon een soort van poging geweest een gesprek op te starten.

"Nee." Reageerde de jongen op haar vraag. Dat was het meest logische antwoord, en ook het antwoord dat ze had verwacht. Ze was blij om te zien dat het vuur nu aan was, al zou het waarschijnlijk niet lang duren gezien de hoeveelheid takken. Blythe kwam wat dichterbij zodat ze mee kon genieten van de warmte. Haar hand kon ze nu ook duidelijk zien. Een paar kleine gaatjes met wat bloed. Ze moest het schoon zien te houden zodat het niet zou gaan ontsteken. "Hoe heet je?" Vroeg de jongen enkele secondes nadat ze bij het vuur was gaan zitten. "Blythe, en jij?" Vroeg ze dan ook maar meteen terug. Vanuit haar zak haalde ze een los stukje stof. Ze had geluk dat ze dat daar nog had zitten en het zich herinnerde. Snel wikkelde ze het om het licht bloedende stuk van haar had. Met haar mond en andere hand maakte ze een een knoopje aan de bovenkant van haar hand. Zo dat zou nog wel even houden.

Het kleine vuurtje dat was aangemaakt zorgde ervoor dat er spookachtige schaduwen op de muren geworpen. Zijn handen voelden een beetje aan als ijsklontjes aan, maar als hij ze bij het vuurtje hield ging dat gevoel wel al gelukkig weg. Niet echt dat hij er namelijk naar uitkeek om ook weer echt de hele tijd met ijskoude handen rond te lopen, lang leve zakken, die zorgden er nog een klein beetje voor dat het niet ijskoud werd. Zodra hij zijn vraag had gesteld klonk er vrijwel meteen een antwoord. Blythe dus, niet echt een alledaagse naam was dat nou. Kwam Nath daar aanwandelen met zo een alledaagse naam. "Nathan." stelde hij zich kort voor. Zijn blik gleed naar 'buiten', het was nou niet bepaald dat hun nou echt dat hun nou zo heel erg binnenzaten namelijk. Het regende nog heel hard, met in de verte wat gedonder, leuk.