Come and Get It [+Ragya Airon]

Ragya had weer een van haar slechtere dagen gehad, iets wat jammer genoeg ook voor moest komen. Op de een of andere manier kon je die al voelen zodra je wakker werd. Maar dit betekende niet dat de roodharige de hele dag grumpy in haar kamer zou zitten, juist het tegenover gestelde. Waar dat normaal haar natuurlijke habitat was ging ze nu juist actief doen, en zoals gewoonlijk had ze Aldrei meegesleurd. Echt dat die vos haar nog niet in brand had gestoken was een wonder. En sinds kort nam ze ook steeds vaker het nieuwste teammember mee, Ezio, die weer beiden schouders in beslag had genomen en zijn staart rond haar nek geslagen had. De vogel keek de hele weg door wantrouwig naar de Ninetales, die enkel af en toe dreigend terug gromde om haar punt duidelijk te maken. Ach ja, kippen en vossen waren geen combinatie. Daarbij gingen ze nu naar een aquarium toe en dat zou de band toch wel moeten versterken vond ze zelf. Ze had iets gehoord over een nieuwe pokémon en aangezien ze toch nieuwsgierig was aangelegd; waarom ook niet. Ragya was er nog maar net binnen toen ze de situatie zag van iemand die ze lichtelijk herkende. De blondine leek haar broodje aan de waterpokémon gevoerd te hebben, waardoor ze zelf moest grinniken. Eigenlijk had ze nog door willen lopen, maar op dat moment besloot Ezio dat hij ook een broodje wou, waardoor hij ineens opvloog. De Archeops landde zonder schande op de andere trainster, en probeerde over haar schouder mee te aasen naar diens lunch. De roodharige zuchtte even vermoeid voor ze ook maar die richting op liep “EZIO, laat mensen rustig de vissen voeren voor ik je ook in die bak gooi” Ze ging sinds kort voor de harde opvoeding…. Aka veel naar je pokémon schreeuwen en ze bedreigen. Niet dat de vogel haar uberhoud leek te verstaan.

Dit werd intressante situatie zeg. Ragya en Aldrei namen er een genoegen mee om samen met de pokémon van de ander aan de zijlijn toe te kijken en te genieten van de show. Al was ze er minder blij in dat haar prehistorische kip had besloten mee te doen. Het was niet heel erg verbazend, dat beest leek altijd honger te hebben en alles als eten te zien. Waarschijnlijk omdat dat zijn voornaamste instinct is, dus je kon het hem niet echt kwalijk nemen ervoor. Maar nu was het een beetje brutaal aan het worden. Vooral omdat hij op een random iemand haar schouder zat. Toen er naar hem geroepen werd keek hij een beetje in paniek terug, om hierna naar haar een krijsend, aandacht trekkend geluid te maken. Hij was een goede hulp zeg, niet normaal. Nu kon hij niet veel andere geluiden maken dan het krijsen, maar het moest niet prettig overkomen als het letterlijk naast je oor gebeurde. De Archeops probeerde hierna de gouden haren van de ander op te eten voor een seconde, gewoon om te zien of het mogelijk was, en deed een fladderde poging op diens hoofd te gaan zitten. Ragya leunde maar gewoon tegen het aquarium aan en keek even richting Aldrei. Zouden ze moeten helpen? Heel misschien? Of gewoon even toekijken en ervan genieten? Het laatste klonk inderdaad het beste.

Ezio leek zoals altijd niet bewust van het feit dat zijn manier van spreken niet gewaardeerd werd, in tegendeel het leek voor hem nog vrij effectief. Dit resulteerde in de vogel die zijn enige andere geluid maakte, een diep klikkend geluid wat hij gebruikte als hij 'lachte' of ergens tevreden over was. In ieder geval beter als krijsen, al werd je nog steeds uitgelachen door een ondode vogel. Toen er ineens met de armen geslagen werd liet hij nog een krijs uit, terwijl hij even angstig naar de ledematen keek. Maar gelukkig leken ze niet heel erg veel schade aan de richten voor nu, waardoor hij probeerde te kijken of die gouden haren niet ook eetbaar was. Voornamelijk omdat die veel dichterbij waren en minder moeite te bereiken. Heheheh. Toen er hierna ineens een worsteling kwam probeerde Ezio naar haar andere schouder te springen, natuurlijk de haren niet los laten in dit proces. Zijn lange staart krulde zich om een arm heen en hij werkte de blondine weer terug. Burd vs Cecille, who will win.

De roodharige en haar vos leken dit best leuk te vinden. Al was het vooral haar, de Ninetales leek iets minder onder de indruk van dit alles. Voornamelijk omdat ze zelf niet nat wou worden. Ragya leek zich in ieder geval niet schuldig te voelen om het feit dat Cecille de duik had mogen nemen dankzij haar pokémon. Ezio had gewoon honger, die vogel had altijd honger en probeerde ook alles waar hij zijn bek op kon krijgen op te eten. Ze probeerde het af te leren maar het leek in zijn instinct gebrand te zijn. Zeer onhandig al zei ze het zelf. De Archeops schudde zijn verendek nu uit en krijste even beledigd naar de blondine, alsof het allemaal haar schuld was dat hij nu doorweekt was. Zijn veren waren dan ook helemaal opgeflooft en hij leek wel drie keer zo dik dan normaal. Heel comisch zicht, al leek hij het zelf ietsjes minder te waarderen. Ragya porde hem even met haar voet, wat hem enkel meer zijn veren omhoog liet zetten en klagelijk liet krijsen. Hehehe.

Ze verschoof haar aandacht weer naar de ander in de vissenbak, die haar broodje nu van de zeemansdood leek te redden. Al leek het meer op het lijk opvissen onderhand. De Tyrogue leek haar niet uit haar glazen gevangenis te kunnen helpen, en werd dus op de opdracht gezet het broodje weg te gooien. Maar zodra het broodje de grond raakte had een bepaalde vogel zijn interesse er al opgezet. Met een kort geluid streek hij zijn veren weer plat en rende naar de paarse pokémon toe, duidelijk in het doeleinde het broodje alsnog tot de zijne te claimen. Het leek hem ook helemaal niet te deren dat het ding doorweekt en zompig was. Hij was geen kieskeurige eter daar kon je het wel op houden. De reptielachtige stond nu dus ook voor de fighting type en zwiepte met zijn staart heen en weer. Nog even en je kon er western muziek bij de bedenken. Ragya liet hem maar zijn ding doen, al leek het nu haar taak te zijn behulpzaam te zijn. Leek dit nu net niet in haar karaktereigenschappen te zitten. Wat ongeamuseerd keek ze naar doorweekte meid. “Ik ga er vanuit dat je er zelf uit kan komen?” klonk er dan ook hoopvol van haar. Maar ze zag het al aankomen dat het antwoord nee zou zijn, wat betekende dat ze de keuze kreeg van helpen en weglopen. Ze neeg al naar het laatste toe.

Ezio maakte een triomfantelijke schreeuw toen hij het vieze broodje het zijne kon claimen. Met een simpel gebaar slokte hij het geval naar binnen, om hierna tevreden een krijs te laten naar de paarse pokémon voor hem. Maar de fighting type was nu er geen eten meer op het spel stond, net iets te eng voor hem, waardoor hij besloot weer terug op te vliegen en zijn vaste plek op Rag haar schouder weer in te claimen. Gelukkig voor hem was hij dan ook al bijna weer droog geweest. De roodharige kreeg ook niet veel kans om te reageren op zowel de blondine als haar vreemde vogel toen er ineens iemand van het personeel naar de ander begon te schreeuwen. En wetende dat ze hier medeplichtig aan was, zo niet de oorzaak, wou ze al eens stap naar achteren zetten. Maar ze werd al aangekeken door een smekende blik. Ragya zuchtte. Ze kon maar beter wat goede karma krijgen nu ze dingen uit de goedheid van haar hart ging doen. “Zolang je mij maar niet mee het water in trekt” De meid in het water was immer een stuk groter en waarschijnlijk ook zwaarder dan haar. Dit kon dus interessant worden. Alsnog stak ze nu maar haar hand naar de ander uit zodat ze iets had om zich aan omhoog te trekken, terwijl ze zelf al wat steun zocht bij de bak zelf. Dit moesten ze wel kunnen…. Hopelijk…. Ezio keek wantrouwig naar Cecille vanaf haar schouder. Deze was het er ook niet mee eens.

Ragya vroeg zich af waarom ze zichzelf hier nog bij betrok. Had ze na al haar dagen nog niet geleerd dat je nooit maar dan ook nooit mensen moest helpen? Er kwam nooit iets goed vanaf. Echt die mensen die zeiden dat je goede karma moest hebben om weer wat goeds terug te krijgen waren complete idioten en hadden hier nog nooit rondgelopen. Rond deze streek betekende iemand helpen veel vaker dan niet in de problemen komen of een nachtje op een politiestation. Leuk. Hoe dan ook, de ander leek haar hand nu aan te pakken en werkte zichzelf soepeler dan dat ze had kunnen verwachten over de rand heen… de landing liet wel wat te wensen over. De roodharige maakte dus ook zeker dat ze los had gelaten voor de ander richting de grond dook op een bijna sierlijke manier. Ze grinnikte even. Deze grinnik verdween toen de medewerker weer dichterbij kwam en hun weer aansprak. Kom op, ze was onschuldig voor de verandering. Aldrei leek haar innerlijk geklaag aan te horen en gromde diep richting de medewerker, al klaar deze aan te vallen zonder enige reden. Want tja, zo behulpzaam was haar vos nu eenmaal. Zelfs de kip op haar schouder hielp even mee en zette zijn veren op een bedreigende manier omhoog… of een poging tot. Maar nog voor Rag iets kon zetten voelde ze een vrij stevige grip rond haar dunne pols, en werd ze meegerukt. Instinctief begon ze mee te rennen om niet om te vallen, iets wat dan ook deels te reden was waarom ze niet van de hand af probeerde te komen. Aldrei was haar maar gewoon gevolgd, natuurlijk met de gedachte de blondine aan te vallen mocht er weer wat afstand tussen haar en haar trainster komen. Niks persoonlijks.. misschien een beetje. Ragya rende nu maar gewoon mee, of ja, liet zich mee sleuren. “Waar ga je.. well.. we.. uberhoud naar toe?” Kon handig zijn om te weten.