Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Halloween Event Contest wo okt 21, 2015 6:42 am
HALLOWEEN
EVENT CONTEST
De opening van het Halloween Event Contest werd met een luid geklap aangekondigd. Een presentator, gekleed in een vampierenkostuum, stapt op het podium begint het publiek met een onheilspellende stem aan te spreken. "Welkom allemaal bij het Halloween Contest van Fallarbor Town! Zijn jullie er klaar voor om de meest engste show van je leven te aanschouwen?" Opnieuw werd er luid geklapt en de presentator sloeg even grijnzend zijn cape voor zijn gezicht. "Mijn naam is Pierre Flamboyance en dit zijn jullie juryleden!" Peirre gebaarde naar de drie juryleden die achter hun tafel zaten, verkleed als graaf, gekke wetenschapper en heks. "Francois de la Mer, Laurent Mignon en Martine Fleur. Zien ze er niet fantastisch uit vanavond?" Toen het lawaai weer een beetje was weggezakt, besloot Pierre dat het tijd was om de eerste ronde aan te kondigen. "Dames en heren, het is tijd om de deelnemers aan te kondigen. Maak je klaar om een griezelig spektakel te aanschouwen, precies hier op dit podium." Pierre liet de spanning wat opbouwen en gebaarde toen met een zwaai naar de uitgang waar straks de deelnemers doorheen zouden komen voor hun optreden. "Hier is onze eerste kandidaat, laat nog even een daverend applaus horen!" Er werd weer luid geklapt en gejuicht, en toen de eerste deelnemer eenmaal klaar stond, dimde de lichten en werden er spotlights op het hele podium geworpen. Het Halloween contest kon beginnen!
Deelnemers mogen vanaf nu in het topic posten. Zij hebben hier tot en met 11 november de tijd voor. Hierna zal de winnaar van het Halloween contest bekend gemaakt worden.
Wij willen iedereen die deel zal nemen aan het contest alvast veel plezier en succes wensen!
Ze waren er weer, een contest. Deze keer was het weer een feestdag, alleen zou Mercy niet meedoen. Amy. De Zoroark had aangegeven dat ze het wel leuk vond een Halloween show te doen. Met de illusiekrachten van de pokémon zou het zeker interessant worden. Vandaag was het event in Fallarbor Town, in de avond. Vast om het Halloweengevoel er in te krijgen. Samen met de Zoroark liep het meisje wat rond in de wachtruimte. Ze hadden niet al te veel geoefend, maar hopelijk zouden ze een beetje een leuke plaats krijgen. Mabel verwachte niet nog een keer eerste te worden, maar het was natuurlijk leuk om te winnen. Al was het wel onnodig. Amy dacht daar waarschijnlijk heel anders over en was helemaal in de stemming gekomen. Om een beetje bij het onderwerp te horen had Mabel een zwart jurkje aan, samen met handschoentjes en een clip in haar haar met een paarse bloem erop. Om zich helemaal op te doffen had ze niet willen doen, de show ging om de pokémon, niet de trainer. “Ben je er klaar voor Amy?” licht gespannen keek Mabel haar pokémon aan, ze wist niet zeker wat ze ervan moest vinden. In de belangstelling staan was niet haar favoriete ding, maar ergens vond ze contests wel leuk. De Zoroark grijnsde en knikte, geen woord uit kunnen brengend door de spanning. Haar beurt kwam er snel aan, sneller dan ze fijn vond. Het duurde dan ook niet lang of haar naam werd omgeroepen door de speakers, ze had nog vijf minuten. Stijf van spanning liep het meisje richting podium, het contest was pas net begonnen. Voordat ze de tribune op liep ademde ze diep in en uit en wisselde een blik met Amy. De Zoroark knikte bemoedigend en liet zich daarna opsluiten in haar pokéball. Zo, nu moest de show beginnen. Glimlachend liep Mabel het podium op en liet haar blik kort over de griezelig bedoelde zaal glijden. Aan de mensenmassa zou ze waarschijnlijk nooit gewend raken. Ze nam haar plek in op de stage en vergrote de pokéball in haar hand, met een sierlijke boog gooide ze het ding de lucht in en Amy verscheen. De Zoroark kwam naar buiten met een luide grom en keek het publiek dreigend aan. Het was de bedoeling dat ze eng was en eng zou ze zijn ook. “Amy, Night Daze,” sprak Mabel de pokémon zo kalm mogelijk toe, hopend dat haar stem niet zou trillen van spanning. Amy gromde en haar ogen gloeiden vervaarlijk blauw op. Een diep rode mist verscheen om haar en hief haar voorpoten. De mist trok richting haar klauwen en toen die zich daar had verzameld liet Amy haar poten hard neerkomen. De rode kleur schoot als een soort schokgolf van haar weg en vervloog in de lucht vlak voor het einde van het podium. Met een dreigende Leer keek de Zoroark het publiek rond voor ze razend snel terug sprong en de plek waar ze de Night Daze had uitgevoerd aanviel met een Night Slash. Met opgloeiende rode nagels maakte ze haast een salto en sloeg in op de grond. Of zo leek het in elk geval. In plaats van contact te maken met de grond sloeg Amy haar klauw op de grond en creëerde een illusieveld. Een normaal persoon zou het verschil niet kunnen zien, maar de Zoroark kon alles projecteren wat ze maar wilde. “Hone Claws en Scary Face,” tot nu toe ging het goed.. tot nu toe. Amy draaide zich weer naar het publiek en zette haar nagels op de grond, een vreselijk geluid kwam ervan af toen ze haar klauwen over de grond trok. Lang duurde dat gelukkig niet en met een zo vals mogelijke snuit keek de pokémon het publiek uitdagend aan. “Snarl, en dan Dark Pulse,” Mabel keek vol vertrouwen naar haar pokémon, zodra ze in de stemming was ging het goed. Amy gromde en liet haar stem door de hele contestzaal klinken. Toen de echo een beetje was weggezakt verscheen er een donkere, paarsachtige ring om de Zoroark heen. Niet zoals bij de Night Daze, maar een andere soort effect. Amy maakte gebaren met haar klauw en de Dark Pulse schoot alle kanten uit. Voordat die echter dichtbij iemand kon komen snelde de Zoroark naar voren en met zwart/paars oplichtende klauwen ging ze door de paarsachtige sluier. Die viel in slierten uiteen en gaf een mooi na-effect aan het hele gebeuren. “Shadow Ball Amy,” glimlachte Mabel bijna vrolijk naar haar pokémon, ze was vergeten hoe leuk deze shows konden zijn. De Zoroark was tot stilstand gekomen en stond iets voor het midden van het podium. Ze bracht haar bloedrode klauwen bij elkaar en een bal van zwarte substantie verscheen er tussen in. Toen de Shadow Ball groot genoeg was schoot ze het af naar boven. Bijna meteen daarna sprong ze omhoog met een Bounce en sloeg met een krachtige Night Slash naar de bol. Wat daarna gebeuren was deels de illusie van Amy. De Shadow Ball barste uiteen in een zwarte mist en uit die zwarte mist verschenen kleine, zwevende vlammen. Net een Will ‘O Wisp. De kleine vlammetjes zweefden rondom de Zoroark en veranderden langzaam van rood naar blauw naar groen en zo door. Amy grijnsde en liet het publiek de vlammen even in zich opnemen. Na een paar seconden liet ze de vlammen weer veranderen, maar deze keer in een vlammenzee. De kleine will ‘o Wisps dwarrelden naar de grond en bij het aanraken daarvan begonnen ze een spoor van vlammen te maken. Dit was alles een illusie, maar het was net alsof de hitte echt voelbaar was. Amy deed het naar Mabel’s mening fantastisch. De vlammen vormden samen een pesterige ster. Al was dat maar een moment en voor iemand echt kon beseffen wat het was verdwenen de vlammen weer en waren er alleen nog zes Halloween pompoenen. De gemeen grijnzende gezichten allemaal naar het publiek gericht. “Flamethrower,” Mabel keek recht in het publiek toen ze dit zei, daar kon ze beter een gewoonte van maken. Amy’s ogen flikkerden vervaarlijk op in het donker, het was redelijk donker door de illusie, en bolde haar wangen. Vuurspuwen vond de pyromane vos geweldig. De vlammenzee, deze keer een echte, ‘verbrande’ de Halloween pompoenen en liet alleen wat as achter. De tijd zat er bijna op, en meer hadden ze niet geoefend, dus het weer tijd voor de finale. Toen het laatste beetje vuur was verdwenen gromde Amy haar laatste Snarl en ging verder met haar illusie krachten. Haar eigen schaduw begon te groeien, de plek waar haar ogen zouden zitten gloeiden rood op alsof het bezeten was door een Gengar. De schaduw gromde en viel de echte Zoroark aan. Terwijl Amy werd ‘verslonden’ door haar illusie haalde Mabel haar pokéball tevoorschijn, onzichtbaar voor het publiek, en liet de pokémon zo onopvallend mogelijk terug keren. De illusie loste meteen op en het licht wat Amy had laten verdwijnen was weer volop te zien. Alsof het allemaal een nachtmerrie was geweest, alsof de Zoroark nooit had bestaan. Mabel maakte een kleine buiging richting publiek en de jury en liep weer terug naar de wachtruimtes. Het publiek hopelijk een beetje in verwarring achterlatend. En nu was het de beurt aan de volgende.
@ by AngelOfTheLord from Kickstart
Member
Ragya Airon
Punten : 619
Gender : Female ♀
Age : 21 years, born on may 4th
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Halloween Event Contest do okt 29, 2015 11:27 am
De roodharige stond nu bij de balie in de Contest hall van Fallarbor Town. De gangen waren versiert met donkere versieringen, spinnenwebben, nepmonsters en lantarens. Heel het gebouw leek een spookachtig effect te hebben nu de meeste lampen uitgezet waren. Het hoge plafon was nu gehuld in schaduwen op de enkele hangende lichtjes na. Als je goed keek kon je her en der een vleermuis onderscheiden uit het donker, maar meer leek je er ook niet in te kunnen vinden. Ook de muren hadden een make-over gehad. Deze waren beplakt met spinnenwebben en donkere lappen stof. Al met al kreeg je hier een goede halloween sweer te pakken. De buitenkant van het gebouw zou dit echter niet verraden, deze was gebaad in felle en vrolijke kleuren en leek af te steken tussen de andere huizen die er stonden. Eenmaal binnen was de omslag drastisch, de normaal felle kleuren waren nu grotendeels bedekt door de decoraties en zwart, grijs met her der wat oranje of rood als je goed keek. Een hele verbetering al zei ze het zelf. Het was een grote ruimte, de contest hall, en er leek verder weinig aparte kamertjes te vinden zijn. Waarschijnlijk waren alle deelnemers rond het podium te vinden om zich voor te bereiden. Om deze rede was het rond de balie ook redelijk druk. Het publiek moest hier langs komen om hun jas op te hangen en hierna een stoel te vinden in de ruimte voor hun, terwijl de deelnemers zichzelf hier in moesten schrijven. Ze was ruim op tijd geweest, maar toch leek de drukte al op te strommen. Ze werd uit haar gedachtes gehaald door het blaadje wat naar haar toe werd geschoven. Ze vulde snel de standaard informatie in die ze bij zulke dingen van haar vroegen. Naam, leeftijd, pokémon die ze ging gebruiken en diens soort. Natuurlijk ging ze Aldrei gebruiken, al was de Ninetales het hier misschien niet mee eens. In Kalos hadden ze de advertentie ervan gezien en na een beetje dubben besloten toch een kijkje te gaan nemen. Zo handen ze een act verzonnen en die redelijk veel geoefend. Het was niet eens dat Ragya iets wou doen met zulke shows, maar ze had een leuk idee gehad en vond het wel het proberen waard. Wie weet wonnen ze er nog wat leuks mee of konden ze op z’n minst een excuus vinden weer met vuur te spelen. Ze hadden de reis naar Hoenn gemaakt en besloten hier nog een weekendje te blijven na de wedstrijd. De dag ervoor waren ze aangekomen met de boot en hadden de tijd genomen bij te komen. Aldrei was immers zeeziek en ze hadden beiden moeite met het warme klimaat. Gelukkig had dit gebouw een airco, anders overleefde ze het niet. Hoe dan ook, ze hadden het briefje weer terug gegeven en er werd hun verteld dat ze als tweede op mochten. Aangezien dit nog best snel was liepen ze meteen verder. Ragya droeg zoals altijd haar zwarte rugzak mee en had hierin de benodigheden liggen. Natuurlijk moest het een show worden, en ze hadden even wat brandveiligheid nodig. Niet dat het haar al te veel zou deren als er een stoel ofzo moest sneuvelen, maar ze ging er vanuit dat dit niet gewaardeerd zou worden. Met Aldrei als haar schaduw volgend liep ze naar het podium toe en dupte haar spullen ergens uit het zicht. “Goed, je weet wat je moet doen?” Sprak ze nog even tegen de Ninetales, die hielp met dingen op hun plek leggen. Eerst had het dier flink wat tegengestribbeld dat ze niet mee wou doen, ze was geen lap stof die kon showen. Maar toen ze er even op gedramd had dat ze zulke dingen vaker hadden gedaan en hoe leuk het kon worden, samen met natuurlijk wat omkopen, had de Ninetales er toch mee ingestemd. Het uiteindelijke idee was vrij makkelijk gekomen, maar het paste bij het thema. Aldei duwde de kleine pit even in de schaduwen, om hierna een bevestigend geluid te maken. Ze moesten wel enkele dingen wegzetten, zodat wanneer ze een aanval deden het vuur hierin uit kon branden zonder iets mee te nemen in zijn sterven. Ze hadden het nog even nagevraagd en het had gemogen. Misschien hadden ze het ook niet nodig, maar daar kwamen ze pas achter tijdens de voorstelling zelf. Ragya en Aldrei zouden gebruik maken van hun manier van met elkaar omgaan, de roodharige zou vrijwel niks tegen de ander hoeven te zeggen. Ze hadden genoeg geoefend zodat Aldrei wist wat ze moest doen, en daarbij had ze zelf ook nog genoeg om te vertellen. Ze zouden deze show doen zoals de voorstellingen die ze deden bij kermissen, als bijbaantje. Echter waren de rollen nu omgedraaid, nu had Aldrei de hoofdrol en hielp Ragya alleen met alles goed te maken. Hoewel het publiek een stuk groter was dan normaal en ze ook niet gewend was om gekeurd te worden met haar show, was ze niet echt zenuwachtig. Misschien dat dit nog op het podium zou komen, maar dan zagen ze het straks wel. Toen ze alles op hun plaats hadden staan gebaarde ze de Ninetales mee te komen, zodat ze vanaf hun plek aan de zijlijn konden kijken. Eerst kwam een presentator op, die zijn woordje deed en de juryleden voorstelde. Hierna was het al tijd voor de eerste show. Ragya keek naar de Zoroark en diens trainer terwijl ze hun werk deden, en ze moest toegeven dat het er indrukwekkend uit zag. Zelf begon ze nu ook wat onrustiger te worden, al was het maar omdat alles straks goed moest lopen. Haar kleren waren simpel, ze droeg geen jurk maar iets wat je normaal ook zou zien, alleen was het allemaal wat aangepast. Zo zaten er enkele scheuren in, alsof ze open gekrapt was en kleine restjes van wegbranden. Natuurlijk had ze dit gewoon gedaan met een aansteker en een klein zakmesje, maar eenmaal in het donker met maar weinig licht zou het best goed over moeten komen. En ja hoor, daar was de eerste al klaar, nu was het hun beurt.
Eerst kwam de presentator Pierre weer op het podium staan, hij zei nog wat over het vorige optreden en kondigde nu haar aan. Zodra hij de ruimte weer gaf liep zij het dunne trapje op, het licht in. Aldrei hielt zich nog verborgen, en je zag het publiek wat fronsend rond kijken, op zoek naar een pokémon. Er begon wat gepraat, sommige over de vorige show, andere weer over wat er nu zou komen en sommige over onderwerpen die nergens mee te maken hadden. Ragya zou flink wat praten voor haar doen, en besloot nu enkel de rust terug te krijgen met een ijskoude blik naar het publiek, en een klein schuin lachje. Ze stond er ontspannen bij, alsof ze dit veel vaker had gedaan dan in werkelijkheid was. Dat wou ze ook immers overbrengen. Zoals afgesproken begon het licht wat te dimmen, en was enkel zijzelf nog te zien. Het gepraat stopte en nogmaals liet ze haar blik over de mensen heen gaan, sommige blikken hielt ze even vast, andere weer niet. Hierna begon ze met praten; “Kennen jullie de vloek van de Ninetales?” Natuurlijk kreeg ze geen antwoord. Haar toon was duidelijk te horen, dankzij de microfoon die ze vast had, maar ze had haar accent zo los gelaten dat je het gevoel kreeg dat ze het persoonlijk tegen iemand zei. Ondertussen maakte ze een gebaar met haar hand, en hiermee doemde Aldrei op vanuit de schaduwen, het licht in. Ragya knikte even, en zodra de Ninetales met haar poot in de spotlicht kwam lichtte haar ogen op. Nog een stap en een Fire Spin laaide op van onder de vos en omhulde haar in een draaiende koker van vuur. Dit duurde echter niet lang, want de roodharige klapte in haar handen om de stilte te doorbreken, en in het ritme van dat geluid zwiepte Aldrei met haar staart, zodat de vlammen zich uitspreidde. De kleine vlammetjes vlogen over het podium heen maar brandde op voordat ze het publiek bereikte. Ragya lachte even samenzweerderig. “Voor degene die het niet kennen” vervolgde ze simpel, terwijl ze naar Aldrei toeliep. “Zodra je aan een van de staarten van een Ninetales grijpt, zal je een 1000-jarige vloek over je heen krijgen” Bij deze woorden pakte ze een van de staarten van Aldrei, en legde haar hand erop. Natuurlijk was het niet zo dat ze zichzelf nu vervloekte, het was enkel als je kwaad in zinnen had, als die vloek überhoud bestond. Ragya sprak nu uit de microfoon, zodat het publiek het niet zou horen “Nu, Safeguard en Confuse Ray” De Ninetales leek er wel plezier in te hebben, zo open haar aanvallen te gebruiken. Zonder al te veel moeite liet ze haar ogen rood oplichten en stootte een diepe grom uit. Want ja, dat kon ze in ieder geval goed. Na de grauw lichtte haar staart lichtjes op, waarna er een soort beschermend veld zich vanaf haar uitbreidde en deed alsof deze Ragya wegduwde. De roodharige deed alsof ze verontwaardigd naar haar pokémon keek, maar toen liet Aldrei haar ogen al rood oplichten, en vuurde de Confuse Ray af. Deze schepte een blauwe gloed op het nog bestaande veld, tot hij erdoorheen brak en naar de trainer toeging. De straal landde voor Ragya’s voeten. Ze wisselde snel een blik uit met de pokémon, die nu dichterbij stapte en een inferno liet oplaaien. Deze vlammen doofde al snel zodat er niks afgebrand werd, enkel rond haar en Ragya bleven de vlammen nog even branden, het effect gevend dat de trainster niet meer weg kon. Hier sprak ze echter weer op. “Wat de vloek kan bevatten is heel ruim zo kunnen ze als hun ogen rood oplichtten, de gedachtes van hun tegenstander overnemen” Aldrei gebruikte een Extrasensory om haar ogen dit effect te geven. Haar ogen gloeide immers enkel op bij een aanval en Extrasensory was niet te zien. Met deze opgelichte ogen keek de Ninetales het publiek rond, alsof ze een doel uit wou kiezen. Hierna richtte ze zich echter weer met een grom op de trainster. Ragya viel hierbij op haar knieën, natuurlijk lekker dramatisch zodat iedereen het kon zien. Aldrei blafte nogmaals, en vuurde een Dark Pulse af. Het donkere aura omringde haar en werd op haar trainer afgevuurd. De vuilblauwe straal ging dwars door de roodharige heen, en hoewel het zeker raar aanvoelde, deed het geen kwaad. De Dark Pulse verdween in het duister, en nu doofde ook de vlammen om hun heen. Nou, dat was dus het ene gedeelte, op naar het volgende. Ze hadden immers flink wat dingen die ze konden laten zien. Zo geloofde sommige dat een Ninetales je een pokémon kon veranderen als je aan diens staart trok of gemeen was tegen je eigen dieren. Nu kon ze toevallig niet in een pokémon veranderen, maar ze hadden wel vuur, en konden daar flink wat leuks mee. Ragya stond redelijk soepel weer op en Aldrei was weer gaan zitten, met haar blik op het publiek gericht. Dit vond ze het leukste gedeelte, dit deden ze immers vaker bij de normale shows. Dan deed Ragya gewoon iets met vuur en dan manipuleerde Aldrei het, natuurlijk zou het nu wat moeilijker zijn omdat ze het met een aanval gingen doen, en de Ninetales dus ook op de aanval zelf moest concentreren. Toch maakte het niet zo uit als het niet precies leek, dat hielp alleen maar in het effect. “En andere geloven dat ze zelfs mensen naar pokémon kunnen veranderen als straf” Ze sprak het wat onheilspellend, terwijl ze naar achter stapte en de microfoon liet zakken. Zachtjes sprak ze dus op zodat enkel Aldrei haar moest horen; “Will-O-Wisp” Ze hadden hiervoor iedere vuuraanval kunnen pakken, maar de blauwe en witte vlammen van een Will-O-Wisp hadden toch iets engers dan het simpele oranje vuur. Aldrei zette de aanval al in gang. Ze hief haar kop en spreidde haar staarten. In de ruimte tussen de gouden uiteindes kwamen er kleine lichtjes, die uitgroeide tot mooie en felle vlammen. Drie van die vlammen vuurde ze af. De vlammetjes zweefde boven het publiek en brandde uiteindelijk zichzelf op, zodat er enkel kleine onschadelijke vonkjes blauw en wit neerdwarrelde. De overige vlammen duwde Aldrei met haar staart omhoog, zodat iedereen ze kon zien. Hierna gloeide haar ogen amber op, en werd de vlam vervormd. De punt van de ene werd een mens, de andere een Ninetales en de laatste bleef gewoon een normale vlam. Aldrei sloot haar ogen, liet de vlam van de Ninetales oplaaien en die van de mens verdwijnen. De laatste vlam kreeg nu de vorm van een pokémon, een Eevee als je goed keek. De vlam van de Eevee werd nu het publiek over gestuurd-alsof de Eevee wegrende-, verloor halverwege zijn vorm en brandde uiteindelijk op. Het enige licht wat er nu nog was, kwam van die laatste vlam af. Maar met een simpele zwiep van de staart waarop deze leunde, werd ook die gedoofd. Ragya stapte nog even naar voren, zette de microfoon terug op diens plaats en knikte even naar het publiek en de jury als bedankje voor het kijken. Hierna ging haar blik opzij naar Aldrei, waarna ze samen het podium afliepen en ruimte maakte voor de volgende show. Tevreden grijnzend ging ze weer zitten, en ook Aldrei nam naast haar plaats. Deze liet haar kop wat vermoeid hangen, maar leek toch blij met zichzelf te zijn. Het tweetal keek hierna op naar Pierre, die nog wat vertelde en uiteindelijk het volgende tweetal zou aankondigen.
Je zou het hoogstwaarschijnlijk niet verwachten, maar August Norwood had zich wel degelijk naar Fallarbor Town begeven. Hij zat in de wachtkamer van de Contest Hall, voor de eerste keer in zijn miserabele leven, zenuwachtig heen en weer wippend op zijn plaats. Hij had een zelfgemaakt vampierenkostuum met een grote, bloedrode kraag en een lange, nacht zwarte cape. Voor de rest nog een spierwitte blouse waarvan de eerste paar knopen open waren, een donkere broek met daaronder een paar zwartleren laarzen. Je zou wel kunnen zeggen dat hij eruitzag als een.. aantrekkelijke vampier. Die gedachtes lieten hem kort glimlachen en hij rechtte zijn rug. Naast hem op het bankje zat zijn Lucario, Sirius, wie hij had uitgekozen om deze uitdaging mee aan te gaan. De pokémon had net zoals zijn meester een lange, zwarte cape om zijn hals die nu nog slapjes naast zijn benen hing. In zijn hoofd nam hij zenuwachtig nog even het script door, want hij moest toegeven dat hij zich in deze situatie ongemakkelijker voelde dan op het strijdveld van een gym. Waarschijnlijk omdat dit nieuw terrein was voor hem, tevens in een regio en in een stad waar hij niet bepaald thuis was met een hoop toeschouwers die hem toeschreeuwde. Anders dan bij een één op één gevecht in een galmende gym. Als hij weer terug was in Kalos zou hij gaan trainen voor de derde gym, maar dit had hem wel een leuk uitstapje geleken. Weer eens iets anders, even weg van alle drama wat betreft het vinden van zijn pokémon. August zuchtte een keer toen hij stil toekeek naar het aankondigen van het contest door Pierre. De juryleden werden op het scherm afgebeeld terwijl de roodharige jongen zich overeind hees. Voor hem waren twee acts, hij zou als derde optreden vandaag. Dus dat betekende dat hij alles nog één enkele keer door kon lopen en dat ze er dan helemaal voor zouden gaan. Wie weet hoeveel ervaring al deze andere mensen hier wel niet hadden, hij had nog nooit in zijn leven op een podium gestaan, laat staan om er nog werkelijk iets op te laten zien ook. Waar was hij met zijn hoofd geweest op de dag dat hij zich had ingeschreven? Maar eens besloten, had hij eraan vast gezeten. Als de bliksem een outfit maken, een creepy optreden bedenken.. Zijn naam werd omgeroepen, de eerste deelneemster was bijna klaar en hij moest zich backstage klaarmaken. Zonder iets te zeggen voelde Sirius hem. Het leer van zijn laarzen kraakte zachtjes bij elke stap die hij deed. August hoorde een daverend applaus voor de deelneemster voor hem. Hij pakte de rand van zijn cape vast en checkte het microfoontje achter zijn oor. Hierna keek hij naar Sirius, die ook de zoom van zijn cape vast had genomen en zijn trainer liet checken dat zijn mega stone nog goed vast zat. August voelde kort aan de ketting die aan zijn hals hing, met zijn eigen keystone eraan. Oké? Klaar? Let's go.
De zaal was helemaal verduisterd en er klonk een zacht gemompel onder de mensenmassa. Hij had een perfect idee wat betreft Halloween gevonden, in zijn ogen dan toch perfect, voor een amateur die hij eigenlijk was als het ging om het houden van contests. Maar bij het zachte kraken van zijn leren laarzen werd het stiller. Hij liep in het duister naar het midden van het plateau waar alles plaats vond. Gelukkig hielp Sirius hem daar wel een beetje bij, aangezien hij zelf niet precies wist waar het midden was. "Stop," hoorde hij de stem van Sirius in zijn hoofd. Best wel handig om een pokémon te hebben waar je geen aanvallen naar zou moeten roepen, dat maakte alles nog veel enger, hoopte hij dan toch. Want zijn stem zou enkel te horen zijn bij het verhaal, het verhaal wat hij tijdens deze act ging vertellen aan het publiek, wat doodstil was. "Goedenavond, vrienden," klonk zijn diepe stem toen door het microfoontje heen, de zaal was nog altijd verduisterd zodat zijn stem van een onbekende richting kwam voor het publiek. "Vanavond zullen jullie toeschouwer zijn van.. wacht eens even.." Zijn stem brak af en hij keek om zich heen, al zou hij niks kunnen zien en het publiek ook niet. "Hoorden jullie dat ook?" August wapperde met zijn cape, wat door de zaal heen galmden. "Metal Sound," zei hij in zijn hoofd tegen zijn Lucario die zich tot nu toe stil had gehouden. Een snerpend geluid galmde door de zaal heen en zo hier en daar klonken wat geschrokken kreetjes. Zacht begon August te lachen, wat best wel creepy klonk door de overvolle zaal. Het geluid van de Metal Sound stierf weer weg. "Ik geloof dat we vanavond niet alleen zijn.." zei hij met een onheilspellende stem. "Laten we dan maar snel verder gaan, voordat de geesten het wachten zat zijn en mijn show overnemen." August had er ondertussen voor gezorgd dat zijn cape om hem heengeslagen was, hij hield de zoom met een enkele hand voor zijn lichaam geslagen, terwijl zijn groene ogen het publiek in staarden, misschien zouden enkelen het gevoel krijgen dat ze aangestaard werden. Vermakelijk dit. "Dragon Pulse." Een paarse straal schoot uit het donker omhoog de licht in. Maar toen het hoog in de zaal was vormde het zich tot een bal, en die bal veranderde in iets wat veel weghad van een geest. August begon te lachen, zodat het leek alsof het geluid werkelijk van de paarse geesten gemaakt van Dragon Pulse afkwamen. Deze richtte zich tot een deel van het publiek en kwam uit het niks razendsnel hun kant op zetten. Er klonk gegil, tot het ding vlak voor het publiek uit elkaar plofte en er enkel nog wat paarse glitters te zien waren die naar beneden dwarrelden. August's lach stierf langzaam af terwijl hij een rondje om zijn as draaide, hij begon de smaak nu wel te pakken te krijgen. "Volgens mij hebben jullie iemand boos gemaakt," fluisterde hij zacht in de microfoon, hopelijk om men huiveringen te bezorgen. "Bone Rush." Sirius liet twee botten in zijn armen verschijnen en sloeg hiermee tegen de grond, nog een keer, en nog een keer. Een soort duister ritme ontstond hierdoor. "Have you ever wondered why there are windows in the doors of most morgues?" Klonk zijn onheilspellende stem terwijl hij met een kort signaal van zijn hand aan Sirius liet weten dat het tijd was. Een gloeiende bol verscheen nu op het midden van het veld, Sirius stond vlak bij hem waardoor August nog altijd een schaduw was. De pokémon was aan het mega evolueren, maar dat kon het publiek natuurlijk niet weten. De cape van August wapperde wild, net zoals zijn haren en het zachte geruis van de wind wat door zijn microfoontje heen klonk. "It's so attendants can look in first and make sure nothing has risen from the dead and is waiting to.. eat them." Op dat moment explodeerde de bal van Sirius uit elkaar en ging er een enorme krachtgolf door de zaal heen, terwijl er weer een hoop duisternis was. De ogen van Sirius gaven een spookachtig rood licht af, wat wel te zien moest zijn voor men op de tribune. "Quick Attack." Sirius had zijn ogen gesloten zodat er niks meer van hem te zien was. Enkel het geruis van zijn cape klonk zachtjes. Vlak voor de eerste rij opende hij zijn ogen weer, een paar mensen gilden verschrikt. Weer sloot hij zijn ogen. Geweldig was dit, want niemand wist wanneer de mega Lucario ergens op zou duiken. Nu dook de pokémon op vlak voor de tafel van de jury, om deze ook eens even goed de stuipen op het lijf te jagen. Hij dook op in nog een paar plaatsen in de zaal. August had een kaarsje uit zijn zak gepakt en knipte het aan met zijn brandertje. Nu werd alle aandacht voor het eerst op hem gericht, want niemand had hem tot nu toe gezien. Zijn gezicht was echter nog altijd gehuld in de schaduwen, niemand kon iets zien behalve zijn bloedrode haar en de grote, donkere kraag van zijn outfit. Hij stopte de brander weer weg en hield de kaars in zijn hand. "Ik geloof toch dat ik nog wat geestig bezoek hebben binnengelaten, ben ik bang." Op dat moment had Sirius weer achter hem plaatsgenomen en schoot hij een Aura Sphere door het vuur van de kaars heen, wat nu hoger oplaaide en geraakt werd door nog een paar Aura Spheres die zichzelf zo lieten brandden en doelloos boven August's hoofd zweefden. Nu werden ze elk naar een kant van de zaal gestuurd. Het geluid van de Metal Sound, wat het meest op jammeren leek, werd geproduceerd terwijl de kleine vuurgeestjes van de Aura Sphere razendsnel over het publiek heen zoefden. Het werden er steeds meer omdat Sirius er zo hier en daar eentje door midden hakte met zijn Sword Dance. De rode ogen van de mega Lucario waren te zien in het duister. Ze waren bijna klaar met hun act, enkel nog een kleine afsluiter. "Shadow Ball," zei August in zijn hoofd. De Lucario vormde een Shadow Ball en schoot deze hoog te lucht in, maakte een volgende en liet deze tegen de ander aan botsen, waardoor ze gesplitst werden in verschillende kleinere. De duister uitziende ballen zweefden over het publiek heen en verdeelden zich over de zaal. Nu vormde Sirius een grotere die hij afschoot en die één voor één de kleinere Shadow Balls uit elkaar liet ploffen. Een donker poeder daalde neer op het publiek. Bij de laatste kleine bal plofte ook de grotere uit elkaar. Het licht ging aan en een daverend applaus klonk. August grijnsde breed en maakte een buiging waarbij zijn cape om zijn benen heen sloeg, evenals Sirius. Voor het eerst kon het publiek de roodharige zien, en hij hun. "Happy Halloween!" zei hij, stak zijn hand op en verliet met een brede lach het podium.
Onderwerp: Re: Halloween Event Contest ma nov 09, 2015 1:22 pm
Het leek zo lang geleden dat Oskar voor het laatst had meegedaan aan een contest. Wanneer was het geweest? Valentijn? Dat was inderdaad best een tijd geleden. Toentertijd had hij niet lang de tijd gehad om zich voor te bereiden op het optreden. Toch had hij best een leuke show neer weten te zetten, al zei hij het zelf. De jury had daar anders over gedacht, maar dat was voor Oskar alleen maar motivatie om het deze keer beter proberen te doen. Daarom had hij al zijn tijd en moeite gestoken in de training van zijn Golett, welke nu klaargestoomd was voor het optreden wat hij in gedachten had. Hopelijk vond het publiek het eng genoeg.
Gehuld in een blauwe cape en zijn gezicht verborgen achter een Golurk masker betrad Oskar het podium, natuurlijk pas nadat zijn naam was aangekondigd. Hij droeg deze outfit natuurlijk niet zomaar. Normaalgesproken zou hij voor een groen pak hebben gekozen, maar nu hij zijn Golett wilde gebruiken leek het hem leuk om zich als een soort Golurk te kleden. Dit had hij voor elkaar gekregen met natuurlijk het masker en de cape, maar hier onder droeg hij ook nog een blauw pak met bruine details die precies leken op de bruine ringen om de polsen en enkels van Golurk. Hij had zelfs een bruin detail op zijn borst en de puntige vormen op de schouders van zijn cape. Perfect was het niet, maar Oskar was er super trots op.
Zenuwachtig was hij niet echt. Hij had geen flauw idee hoe goed zijn tegenstanders waren, maar voor hem was het sowieso vooral de bedoeling om lol te hebben. Natuurlijk wilde hij super graag dat lintje winnen en zich bewijzen als coördinator, maar als dat niet lukte had hij het op zijn minst geprobeerd. Hij nam plaats in het midden van de zaal en wachtte daar tot het publiek stil werd. Was het geroezemoes nog van de vorige deelnemer, of waren ze allemaal aan het fluisteren dat ze benieuwd waren naar wat deze deelnemer te bieden had?
Tijd tikte door. Oskar zou niet voor eeuwig hier kunnen blijven staan. Gelukkig was het stil geworden en kon hij de Pokéball van Feldspar tevoorschijn halen. “Dames en heren!” begon hij. Net als zijn voorgangers wilde hij er een beetje een show van maken. Hopelijk was het publiek dat soort optredens nog niet zat. “Ik ga jullie vandaag de krachten van een ware spook Pokémon laten zien!” De Pokéball van Feldspar werd op de grond gegooid. Oskar had er speciaal voor gekozen om de Golett daar te laten verschijnen en niet in de lucht, omdat het waarschijnlijk fijner voor het wezen was om zijn voeten aan de grond te houden. Witte strepen omhulden de spook en grond type Pokémon bij het verlaten van zijn Pokéball, welke hij zonder commando stuk sloeg met een Shadow Punch. In plaats van op te gaan in de gebruikelijke glitters, veranderden de strepen in een soort witte mist welke langzaam om Feldspar weg trok en zijn gloeiende gedaante onthulde. Het leek wel alsof zijn licht extra spookachtig gloeide vandaag.
Op de Shadow Punch na bleef de Golett stokstijf staan tot Oskar het eerstvolgende bevel riep. Dit was afgesproken, al zou Feldspar ook niet anders doen. Hij was niet zo actief, maar dat vond Oskar helemaal niet erg. Zo konden de mensen een goede indruk krijgen van de gloed in zijn lijf. “Feldspar, Double Team,” sprak Oskar kalm tegen de Pokémon. Meer Golett verschenen in een cirkel om Oskar heen. Nog steeds hielden ze allemaal dezelfde, stille houding aan. “Night Shade!” Oskar hief zijn armen de lucht in, waardoor zijn pak nu voor een moment een stuk beter te zien werd voor het publiek, en zijn Golett leger volgde. Aan alle kanten om hem heen verschenen zwarte vormen met een rode rand, welke allemaal op monsters leken. Er klonken geschrokken geluiden uit het publiek. Precies de reactie die Oskar wilde hebben van deze aanval. Behalve dat het er eng uit zag, moest het volgens hem ook iets engs doen. “Rollout, maatje!” Nu kwamen de Golett pas echt in beweging. Feldspar begon in een rondje rondom Oskar te rollen, zijn klonen achter zich aan. De vormen die ontstaan waren door Night Shade draaiden met de Pokémon mee en zwaaiden ondertussen over het publiek heen. Feldspar liet het zo dicht bij mogelijk komen zonder de mensen te raken in de hoop ze extra te laten schrikken. Het leek er op dat het redelijk zijn werk deed. Oskar vond zelf het effect van het licht uit Golett zijn lichaam er bij extra mooi. Het gaf een interessant contrast met de duistere vormen.
Oskar nam de tijd tijdens deze aanval combinatie om eens flink hard te lachen. Hij deed zijn best om het als een kwaadaardige lach te laten klinken, alsof hij zojuist een duister plan had uitgevoerd met succes. Hij lachte voor wat hij dacht dat zes rondjes waren en besloot er toen maar een einde aan te maken. “Feldspar, goed werk. Ontwaak ze nu maar uit hun nachtmerrie, maar niet zonder Astonish en Dynamic Punch!” Het draaien stopte, wat betekende dat Feldspar gestopt was met de Rollout aanval. In plaats daar van klonk er een akelig geluid waarvan mensen naar hun oren grepen. Het leidde hen haast af van de lichtgevende stoten die door Feldspar en zijn klonen uitgevoerd werden om de angstaanjagende vormen kapot te slaan. Hij liet het lijken alsof het ballonnen waren die hij stuk had geslagen door ze naar beneden te laten zakken alsof ze leeg liepen. Hij hield de Astonish aanval aan tot ze allemaal ‘verslagen’ waren en liet hierbij natuurlijk zijn toon zakken om het te laten klinken alsof de Night Shade het geluid maakte. Oskar vond het een geslaagd optreden. De brede grijns werd deels verhuld achter zijn masker, maar die zou hij backstage wel af doen en nog eens aan de Golett laten zien. Inmiddels had Feldspar de Double Team ook al gestopt en maakten coördinator en Pokémon samen een diepe buiging. Het publiek applaudisseerde luid. Zij hadden het zo te horen leuk gevonden. Of het genoeg was om de rest te verslaan wist Oskar niet, maar hij was in elk geval blij dat hij mee had gedaan. Feldspar en hij verlieten het veld met een tevreden gevoel om plaats te maken voor de volgende deelnemer.
Member
Vivienne Williams
Punten : 269
Gender : Female ♀
Age : 20 jaar
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Halloween Event Contest ma nov 09, 2015 8:33 pm
Ah, ze moest toegeven. Dit was en zal altijd haar lievelings manier van transport blijven. Ze keek om zich heen, terwijl de wind door haar haar heen ging en de zee onder haar door schoot. Ze liet zich voorover vallen en klemde haar armen om de magere nek de Charizard. ”Bedankt voor de lift, Enya,” riep ze tegen de wind in, waarna haar pokémon een tevreden brul liet horen. Ze glimlachte eventjes en ging weer achterover zitten. De brunette gierde het uit van het lachen en greep de nek van haar pokémon stevig vast om niet naar beneden te vallen. De reis duurde langer dan dat ze had verwacht en terwijl Enya rustig in de richting van het eiland vloog, besloot ze om haar andere vliegende pokémon erbij te roepen. Al snel vloog er een Volcarona naast zich, die blij was om haar vleugels weer te mogen strekken. Ergens vroeg Vivienne zich af hoe dit eruit zou zien vanaf de grond, een Charizard met een meisje en een Volcarona die door de lucht heen scheerde. Zou er vast grappig uit zien. Ze grinnikte eventjes, maar moest zich opeens stevig vast houden toen Enya en Nuria blijkbaar onderling hadden besloten om een weddenschap aan te gaan over wie het eerste bij Fallarbor Town zou zijn. Vivienne had zichzelf ondertussen rond de nek van haar Charizard geslagen, in de hoop dat ze niet opeens van haar rug af werd geslagen. Enya en Nuria hadden ondertussen de grootste lol samen in de lucht en gingen telkens een stapje verder, een standje hoger, een paar knopen sneller. ”Guys, kalm aan. Ik wil er niet af vallen,” kermde ze, terwijl ze zich stevig aan Enya vast hielt. Ze wist dat haar pokémon het leuk vonden om er een wedstrijd van te maken, maar ze had voldoende tijd om alles voor te bereiden. Ze keek eventjes achter zich, waar ze een gigantische tas had vastgebonden aan de rug van haar pokémon. Ze haatte het om Enya zo zwaar te belasten, maar helaas had ze meer nodig dan normaal voor deze contest. Een contest die trouwens in Hoenn gehouden werd, een gebied waar ze liever nog eventjes niet naar terug had gewild, maar nu voor de contest zou ze een uitzondering maken. Terwijl ze haar pokémons liet remmen, keek ze eventjes om zich heen omlaag. Hoenn lag er nog steeds even rustig bij als altijd, ze was wel eens in Fallarbor Town geweest en ze hoopte stilletjes dat niemand haar daar zou herkennen, maar ze wist dat Peter en Florence vrij bekend waren geweest met de fokkerij, dus de kans was groot dat ze een paar bekende tegen zou komen. Ze beet op d’r lip, terwijl Enya de afdaling inzetten en haar rustig op de grond neerzetten. Ze sprong van de nek van haar pokémon en gaf d’r een klopje op d’r nek. ”Dank je, Enya, je hebt het prima gedaan,” complimenteerde ze de pokémon, die een tevrede brul slaakte en weer terug in d’r pokéball ging. Ook de Volcarona verdween met een vrolijk gezoem en ze pakte de tas van de grond. Op haar rug zat een gigantische rugzak, waar zowel haar kleding als andere spullen in zat en ze keek eventjes om zich heen. De kust was veilig, nu kon ze makkelijk de contest zaal binnen lopen.
Eenmaal binnen glipte ze snel in de richting van de kleedkamers, waar ze met een zucht al haar spullen op de grond dropte. Ze was nog net op tijd en moest nog zo veel voorbereiden. Vanuit haar ooghoek zag ze de lijst hangen van deelnemers en snel nam ze er een kijkje op. Ze herkende wat namen die erop stonden. Ragya, iemand waarmee ze al meerdere keren ruzie had gemaakt zag ze erop staan. Maar ook August herkende ze. Mable was een terugkerende naam en Oskar, iemand die ze ooit eens had geholpen zag ze op de lijst staan. Ze glimlachte eventjes, een sterke competitie dus. Ze rekte zich uit en zocht een rustig plekje, waar ze alles voor haar optreden kon voorbereide. Ze zou vandaag niet gaan kijken naar de andere acts, ze had zelf immers genoeg te doen. Haar kostuum was gelukkig klaar, maar ze moest nog wat dingen doornemen met haar pokémon. Vanaf haar riem pakte ze de Intimidation Ball van haar pokémon en klikte deze open. De Houndoom kwam er met een angstaanjagende zwarte gloed uit en Vivienne glimlachte eventjes. Precies wat ze kon gebruiken voor een Halloween contest. Ze gaf Kratos een aai over z’n kop heen en pakte iets uit haar tas. ”Ik weet dat je het niet leuk vind, Kratos. Maar wil je dit voor me doen?” vroeg ze aan de pokémon, die haar een lik gaf. Kratos wisselde nogal snel van karakter, maar tegen haar was hij opvallend rustig en beschermend. Hij was geen fan van contest, maar wilde het wel een keertje meemaken. Dus dan maar in de spotlichten gaan staan. Ze keek eventjes naar het scherm waar, zo te zien Oskar, druk bezig was met zijn optreden. Dat betekende dat zij zo dadelijk aan de buurt was. Snel pakte ze haar spullen en kleden zich om, ze had een prachtige act in elkaar gezet en hoopte van harte dat alles mee zou werken. Terwijl ze nog in Kalos was, had ze met wat mensen binnen de contest gesproken of ze wat dingen mocht uitvoeren en had daar gelukkig toestemming voor gekregen, dus zolang dat niet zou worden vergeten, zou dit een onvergetelijke act gaan worden. Toen ze haar pak aanhad en de gigantische rugzak weer op haar rug deed, liet ze Kratos terugkeren in zijn pokéball en wandelde naar de ingang van het podium. Ze knikte naar de bewaking die erbij stond en wandelde in de richting van het podium.
”YOU’VE MET WITH A TERRIBLE FATE, HAVEN’T YOU?”
Vivienne had speciaal voor deze contest een stemvervormer aangeschaft, wat haar een rip uit d’r lijf had gekost, maar het was geweldig om te gebruiken. Nadat de voice-over door de speakers gleed, liet ze een hoog, bijna heksenachtig, gelach horen. Het podium was donker, er was geen enkel licht aan. Totdat er één lamp op de grond werd gericht en ze daar, gekleed in een paarse overal met een grote rugzak met maskers op haar rug, naar toe wandelde. Ze stond naar voren geboren en een strooien hoed verborg haar gezicht. ”Welcome ladies and gentlemen. Today, I’m going to show you all a show of a possessed mask. A mask, so powerful, even the legendary pokémon couldn’t stop it. A mask, so powerful, it was stolen from me. And now, it’s threatening to kill us all if we don’t stop it. Enjoy the show.” Vivienne giechelde zo hoog, dat het leek alsof er een maniak op het podium stond. Daarna greep ze met één hand een hoek van haar kledij vast en met de andere hand pakte ze de Intimidation Ball van Kratos. In één vloeiende beweging vloog de pokéball door de lucht en verscheen de Houndoom in een zwarte waas op het podium, terwijl zij zelf van kleding was veranderd. Gekleed in kleding, wat eruit zag alsof het gemaakt was van riet, met een rietenhoed op en een masker voor haar gezicht, pakte ze een muziekinstrument uit haar zak en speelde enkele noten. Speciaal voor deze contest had ze zichzelf Ocarina geleerd, zodat ze nonverbaal de commando’s aan Kratos kon geven. Ze had besloten om de Houndoom niet te Mega-Evolven voor de contest, omdat het al lastig genoeg was voor de pokémon om te luisteren naar wat ze aan het spelen was. Vivienne grinnikte zachtjes, toen ze merkte dat de Ocarina juist was gestemd en ze keek de groep rond, waarna ze een hyper, maar statig dansje deed. ”Hee, hee. Just look above you... If it's something that can be stopped, then just try to stop it! DAAAAAAAAAAAAA!!” gierde ze in haar microfoon, terwijl boven het publiek de maan zichtbaar werd. ”Watch out people, watch out. When the night falls, the moon will fall. ON All OF OUR HEADS!!” Ze grinnikte nog een keer en danste vrolijk, voordat ze haar Ocarina weer aan d’r lippen zetten en een deuntje speelde. Kratos keek gelijk op en vanuit het donker, aangezien de spotlichten alleen op Vivienne waren gericht, verschenen verschillende dwaallichtjes door de Will-O-Wisp aanval. Vivienne stopte met spelen en keek geïnteresseerd naar waar de dwaallichtjes vandaan kwamen. Daarna verscheen er een lamp, die zich richtte op de Houndoom, die daardoor eventjes verbaast knipperde met zijn ogen. Vivienne grinnikte zachtjes en speelde een andere toon, waarna de Houndoom de dwaallichtjes liet omringen met een Smog aanval. Uiteindelijk had de smog aanval het hele podium in een dikke paarse laag gelegd, ze zorgde ervoor dat de aanval laag zou blijven, zodat ze niet het publiek zou gaan vergiftigen. Zelf had ze een zuurstofmasker in het masker gemaakt, zodat ze er geen last van zou krijgen. Uit het niets sprong Vivienne de lucht in en bleef daar hangen, terwijl ze de Ocarina weer aan d’r lippen zetten en nu een gehele melodie speelde. Kratos luisterde eerst eventjes en een klein vlammetje vormde zich achter in zijn keel. Met een simpele Ember aanval zetten hij de smog aanval in vuur en vlam, waardoor het podium leek te ontploffen. Toen de smog eenmaal was opgelost en de vlammen waren gedoofd, was het masker dat Vivienne op haar gezicht had, in het podium gebrand. Het meisje grinnikte, terwijl ze met haar Ocarina aan het spelen was en keek eventjes naar op het publiek en de Houndoom. Ze speelde een nieuwe melodie en liet deze bijna een minuut doorgaan. Dit was een van de lastigere opdrachten die ze aan Kratos zou geven en ze hoopte dat het in een keer goed zou gaan. De Houndoom zetten zijn voorpoten op de grond en liet een angstaanjagende Howl aanval klinken, die door de akoestiek nog eens goed echode, waarna kwam de Embargo aanval, die een patroon vormde op het podium. Kratos keek eventjes naar boven naar zijn trainster, die enkel voorzichtig knikte, zonder haar aandacht van het spelen af te laten wijken en al snel kwam de Inferno aanval. De vlammenzee verzwelgde de Embargo aanval, die uiteen spatten en een zwart glinsterend poeder lieten zien. Kratos had gelukkig genoeg ervaring met de Inferno aanval, om ervoor te zorgen dat er geen gewonden zouden vallen en maakte van de aanval een vlammenzee, die tot net het einde van het podium raakte. Vivienne grinnikte en zwaaide al schuddend van het lachen door de lucht heen. Ze had nog één dingetje in gedachten, de klapper zeg maar. Ze pakte haar Ocarina weer en speelde een vluchtig, maar enigszins treurige Melodie. Kratos wist ditmaal precies en meteen wat van hem werd verwacht en verdween onder de spotlichten weg met een Feint Attack. Hij kwam telkens weer voor enkele seconden te voorschijn, waarbij voor de nep beet in de richting van het publiek, waarbij sommige mensen licht schrokken. Maar dat was nog niet het beste stuk. Nadat hij een keer of zeven mensen bijna in het gezicht had gebeten, verscheen de Houndoom in het midden van het podium en liet met een Thunder Fang aanval zijn kaken op elkaar klappen, waardoor een het geluid van een donderschok door de zaal heen ging. Ze hoorde enkele mensen gillen, toen ze doorhadden dat de projectie van de maan die boven hen had gehangen, nu opeens heel dicht boven hun hing, wat de indruk gaf dat die op hen zou vallen. Het enige wat Vivienne deed was lachen, op een maniak achtige wijze, terwijl ze schudde door de lucht heen. ”I... I shall consume. Consume... consume everything…” klonk, dezelfde stem als die haar avond had geopend, terwijl de projectie van de maan steeds dichterbij kwam. Ze zag hoe enkele mensen probeerde weg te duiken, niet doorhebbend dat alles nep was en tegen de tijd dat de maan de stoelen raakte, ging het licht aan en stonden Vivienne en Kratos samen in het midden van het podium. Het meisje deed haar masker af, waardoor haar vuurrode gezicht van inspanning te zien was en ze boog voor het publiek. ”Ik hoop dat ik u alle een beetje vermaakt heb en niet al te bang heb gemaakt. Tot de volgende keer!” riep ze vrolijk in de microfoon, terwijl ze zwaaide naar de mensen en samen met Kratos van het podium afliep. Wat een show, wat een show.
