Where no one goes

‘Mon Dieu, hoe kon dat gebeuren...’ Raven had besloten de professor te vertellen wat er was gebeurd met Luca’s mega-evolutie. De ongeloofwaardige stem aan de andere kant van de lijn klonk bijna net zo verrast als hij was geweest. ‘Ik heb wel eens gehoord over dit soort gevallen, maar tot nu toe heeft geen van de trainers het nog meegemaakt. En je Lucario is zo goed getraind… Hij was echt helemaal de controle kwijt zei je?’ Raven liet even een bevestigend geluid horen. Dus geen van de trainers had dit nog gehad. Fijn, nu voelde hij zich echt beter. Professor Sycamore leek de telleurstelling in zijn stem te horen en deed meteen een poging de situatie te herstellen. ‘Hey, maar dat kan de beste overkomen. Zowel jij als Luca hadden dit niet kunnen voorspellen,’ zei hij snel, waarop Raven een beetje ongeloofwaardig snoof. ”Heeft u enig idee waarom Luca er zo op reageert?” vroeg hij maar. De professor leek na te denken aangezien het voor een tijdje stil was aan de andere kant. ‘Hmm.. Ik denk..’ mompelde hij langzaam, waarna hij weer stil viel. Raven fronste en wachtte tot de professor zijn speculaties met hem ging delen. Elke suggestie om de mega-evolutie onder controle te krijgen was welkom op het moment. ‘Bij de mega-evolutie van een Lucario groeit niet alleen zijn kracht en snelheid, zijn aura wordt ook vele malen sterker. Zo sterk dat het zelfs vorm krijgt buiten zijn lichaam. Misschien was het teveel voor hem,’ sprak de professor uiteindelijk. Raven knikte. Ja, dat had hij gemerkt. Luca’s aura was zo krachtig geworden dat het zelfs in grote golven van hem af was geslagen. Het had hem volledig overweldigd. ‘Aha, ik heb het!’ De plotselinge roep van de professor deed hem ff opschrikken. De man begon enthousiast iets te ratelen over Shalour city, waardoor zijn Franse accent alleen maar erger werd en hij hem amper nog kon verstaan. ”Sorry, wat?” vroeg Raven niet-begrijpend. ‘Shalour City. Daar is iemand die je kan helpen. Haar naam is Korrina. Ze is de Shalour gymleidster en haar familie heet een lange geschiedenis in de mega-evolutie. Ik weet zeker dat als je met haar gaat praten, ze weet wat je moet doen,’ herhaalde de professor, rustiger dit keer. Raven knipperde even met zijn lege ogen om de informatie te verwerken. Shalour City dus. Dat was niet ver van hier. ”Oke, bedankt professor,” knikte hij toen. ‘No problème jongen, veel succes!’ De lijn werd verbroken en Raven stopte de telefoon terug in zijn zak. Hij draaide zich om naar Luca, die zwijgend had zitten meeluisteren. Nanook begreep het niet zo goed en keek hem vanachter zijn been met grote ogen aan. ”Dus, dat wordt een trip naar Shalour City jongens.,” sprak Raven met nieuwe moed. Hij had hier een goed gevoel over.

Al snel hadden ze Geosenge town achter zich gelaten en stapte ze nu richting het pad dat hen door de bergen naar Shalour City zou leiden. Raven was benieuwd hoe Korrina hem kon gaan helpen. Ze was een gymleidster, dus dat betekende al heel wat, maar volgens Sycamore had ze ook ervaring met mega-evolutie. Hij vroeg zich af hoe sterk ze dan wel niet was, misschien gebruikte ze zelfs mega-pokémon in haar gymgevechten. Dan hadden ze nog een flinke training voor de boeg. ‘Oi, mag ik vragen waar jij en je Pokémon naartoe gaan?’ De plotselinge stem van een wat oudere man hield hem staande. Raven draaide zich om en hief vragend zijn wenkbrauwen. De man kwam hijgend aanlopen, alsof hij zijn pas versneld had om hem tegen te houden. Hij vroeg zich af wat hij van hem wilde. ”Naar Shalour City,” antwoordde hij kort. De man begon meteen te spreken. ‘Dat dacht ik al. Ik wil je aanraden om niet dit pad te nemen. Je kunt het beste een omleiding nemen zodat je niet door de bergen hoeft.’ Raven snoof. Een omleiding om de bergen? Maar, dat ging op zijn minst een week duren! ”Wat is het probleem dan?” vroeg hij een beetje wantrouwig. ‘Er schuilt een heus monster in de bergen. Een Noivern, en die teistert onze stad al voor maanden. Iedereen die de berg in gaat, komt er weer toegetakeld uit en niemand heeft hem nog weten te passeren,’ Raven bleef de man een beetje met een ongeloofwaardige uitdrukking aanstaren, ook al kon hij merken dat hij niet aan het liegen was. Een Noivern? Wat deed die hier zo dicht bij de kust? Hij vond het moeilijk te geloven dat één Pokémon een heel dorp kon terroriseren. Raven draaide zich even om naar Luca, die er net zo over leek te denken als hij. De Lucario was nog nooit teruggedeinsd voor wat dan ook. En een Noivern ging hen echt niet tegen houden. ”We redden ons wel,” sprak hij vastberaden, waarna hij even naar de man knikte en toen weer verder liep. De man bleef verontwaardigd achter, maar hield hem tot zijn opluchting niet tegen. Goed, want Raven zou toch niet naar hem luisteren.

Het hele gedoe met de Noivern had hem wel aan het denken gezet, en onderweg hield hij ineens halt om iets uit zijn tas te vissen. ”Wacht even, Nanook ik heb iets voor je,” mompelde hij. De Riolu liet zijn hand los en volgde met nieuwsgierige ogen zijn meester die een soort cd uit zijn tas haalde en toen voor hem neerknielde. Het voorwerp glinsterde fel in het heldere zonlicht en weerspiegelde in zijn grote rode ogen. ”Dit is een nieuwe aanval die je kunt leren, de TM Protect. Ik heb het gekocht zodat je jezelf kunt beschermen. Denk je dat je dat kunt?” Het zou misschien niet altijd werken, maar het gaf hem in ieder geval iets meer gemoedrust gezien Nanook graag uit zijn pokéball was en ook nogal geneigd was om in de problemen te komen. Sinds het incident met Luca en zijn mega-evolutie, had Raven besloten dat zijn Pokémon moesten leren om zichzelf beter te kunnen verdedigen. Nanook keek hem even aan en liet toen een enthousiast geluidje horen. Raven vatte dat op als een ja en haalde toen met een kleine glimlach zijn pokédex tevoorschijn. Hij schoof de cd een beetje onhandig in de zijkant, haalde toen Nanook’s pokéball tevoorschijn en riep hem voor even terug. Raven had nog niet eerder een TM aan zijn Pokémon geleerd, maar het was hem uitgelegd hoe het moest en eens moest de eerste keer zijn. De pokédex begon de pokéball in zijn hand te scannen. Een piepend geluidje vertelde hem vervolgens dat de installatie compleet was. Hij stopte zijn pokédex weer terug en haalde toen verwachtingsvol Nanook weer uit zijn pokéball. De Riolu knipperde met zijn ogen en liet zijn blik toen weer vragend naar Raven glijden. ”Oké, probeer het eens. Protect.” Nanook twijfelde en strekte toen zijn armpjes, waarna er voor een kort moment een krachtveld om hem heen verscheen. Het haperde, en was maar voor een enkele seconde, maar het was voor Raven voldoende. Het vertelde hem dat het gelukt was, de rest zou enkel nog wat training vereisen. ”Goed gedaan,” mompelde hij tevreden, waarna hij zijn Pokémon weer wenkte mee te lopen. Nanook pakte dit keer niet zijn hand vast, maar liep trots vooruit, alsof hij meteen al een stuk sterker was. Hij bleef echter nog veilig in de achterhoede van Luca. Raven liep hen hoofdschuddend achterna.  

Ze konden voor een hele lange tijd ongestoord door de bergen lopen. Er was niemand, geen mens of Pokémon te bekennen, en Raven begon zich af te vragen of die man het hele verhaal over die Noivern niet gewoon verzonnen had. Waarschijnlijk was het één of andere grap geweest, om wat angst te zaaien tussen de jongeren. Dat ging bij hem echter niet werken. Raven was in dat opzicht misschien nog wel minder onder de indruk dan zijn Lucario. Gevaarlijke ‘monsters’, zoals de man het had omschreven, waren voor hem niet veel enger dan de duisternis waarin hij was opgegroeid. Hij had zich vroeger voorgenomen dat als hij dat kon overwinnen, hij alles kon overwinnen. En dat maakte hem onbevreesd. Misschien wel meer dan goed voor hem was.
Het was pas later op de avond, op het moment dat Raven eigenlijk net van plan was om te stoppen en een kamp op te slaan, toen de plotselinge schelle kreet door het gebergte weergalmde. Hij dook niet in elkaar, maar hield halt en keek met een ruk op. Nanook drukte zich angstig tegen zijn been en Luca spitste met vernauwde ogen zijn oren. Raven volgde zijn voorbeeld en luisterde geconcentreerd of hij nog iets hoorde. De echo was door merg en been gegaan en hij hoefde niet te raden waarvan het afkomstig was geweest. Het was het monster, de boosaardige Noivern waar de man het over gehad had. Raven had niet gedacht dat het waar zou zijn, maar de aankomst van het gevaarte bewees hem anders. Nu balde hij zijn vuisten en probeerde hij met een diepe frons op zijn gezicht te ontdekken waar dit zogehete monster vandaan kwam. Het was stil. Te stil. Opeens weerklonk het geluid van vleugels en de zoevende wind die de Pokémon achter liet toen die door de lucht schoot. Raven was even overweldigd door de snelheid, niet in staat om het geluid zo snel met zijn eigen zintuigen te volgen. Hij sloot daarom snel zijn ogen om zich in plaats hiervan op de aura te concentreren, en die vloog als een wazige schim boven hem heen toen de Noivern een tweede duik maakte. Hij hoorde het knetterende geluid van een opladende aanval, en met een schok opende Raven weer zijn ogen. ”Zoek dekking!” schreeuwde hij naar Luca, voordat hij razendsnel naar voren dook en Nanook snel onder zich mee trok. De Noivern vuurde de Dragon Pulse af en de grote hete golf kwam met een gigantische verwoestende klap in de grond terecht. Meteen vlogen de stenen om zijn oren en Raven hief zijn armen om zijn hoofd hiertegen te beschermen.  Hij klemde zijn Riolu stevig vast en bad ondertussen dat Luca op tijd weg had kunnen springen. Toen er geen aanval meer leek te komen, kwam hij voorzichtig weer omhoog en zocht hij met vernauwde ogen opnieuw naar de Noivern. Raven verwachte niet dat de Pokémon het hierbij ging laten. Niemand had tot nu toe de berg weten te passeren… De Noivern zou niet rusten voordat hij de indringers uit zijn gebied had verjaagd. ”Luca, ben je oke?” riep Raven door de onheilspellende stilte. Het antwoord van zijn Lucario kwam van de andere kant, Luca moest op tijd weggesprongen zijn. ”Wat was dat?” Raven klemde een arm om Nanook en drukte de Riolu voorzichtig tegen zich aan. ”De Noivern..” mompelde hij. ”En ik heb zo het gevoel dat hij weer terug gaat komen.” Luca knikte en liet zijn blik even zacht grommend naar de lucht glijden. De Noivern leek net zo snel weer verdwenen, als dat het was gekomen, maar Raven wist dat het terug zou keren. De Pokémon was als een schaduw in de nacht en gebruikte dit in zijn voordeel.  Maar, dat kon hij ook. Raven sloot zijn ogen en zond een seintje naar Luca toen hij de aura weer aan voelde komen. Ze zette zich schrap. Ze moesten op het juiste moment aanvallen, de Noivern uit zijn element halen. Raven kon weer het geluid van een opkomende Dragon Pulse horen, maar dit keer was hij er op voorbereid. De Noivern vloog over en hij hief snel zijn arm. ”Luca, Aura sphere!” Met een woeste grom laadde Luca een sterke Aura sphere tussen zijn poten en gooide hij die toen met een enorme snelheid de lucht in. Raven kon het bijna niet geloven toen hij de klap hoorde. De Noivern werd vol geraakt en staakte zijn aanval. Hij bleef voor een kort moment hangen in de lucht, waardoor Luca zijn kans greep en nog een Aura Sphere afvuurde. Er klonk weer een schelle, hoge kreet toen de aanval doel trof en de Noivern naar beneden stortte. Raven, die nog altijd beschermend over Nanook was gebogen, kwam langzaam omhoog toen hij het geluid van de Pokémon in de verte hoorde afsterven. ”Hij is weg,” sprak Luca hardop. De Aura Sphere had niet veel schade aangericht, maar hopelijk was het genoeg om hem voorlopig uit de buurt te houden. Raven knikte en richtte zich toen op Nanook, die alleen enkel wat geschrokken was maar verder in orde leek. Opgelucht liet hij zijn gezicht naar de lucht dwalen. Oké, hij nam zijn woorden terug. Misschien was de Noivern toch iets gevaarlijker dan hij gedacht had.

”Ik denk dat het slim is als we één voor één de wacht houden,” opperde Raven, terwijl hij met een stok in het vuur porde. De hitte van de vlammen sloeg tegen zijn huid en verwarmde de kleine kampplaats. Nanook lag tegen hem aangeleund en was al diep in dromenland gezonken. Luca knikte en met een blik op Raven en Nanook besloot hij dat hij als eerste zou gaan. Ze wilde geen risico nemen dat de Noivern terugkeerde als ze lagen te slapen, ook al hadden ze dan het kamp iets verderop opgeslagen. De Lucario sprong op één van de grote rotsen en begon oplettend de koele nachtlucht in de gaten te houden. Raven aaide even afwezig over Nanook’s hoofd en sloot toen ook zijn ogen om te proberen een uurtje te slapen. Hij had wel eens onder ergere omstandigheden in slaap moeten vallen, dus dat was op zich het probleem niet. Maar, alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd, zoals de mega-evolutie van Luca, maakte hem nog altijd een beetje rusteloos. Het zat hem niet lekker dat hij niks had kunnen doen toen zijn beste vriend de controle verloor. Hij had hem op dat moment er weer uit moeten halen, of moeten stoppen, of iets... Dat was zijn plicht als trainer. Als meester, zoals Luca hem noemde. Maar, hij had niks kunnen doen. Hij had alleen maar kunnen toekijken hoe zijn Lucario in een onherkenbaar monster veranderde.
Raven schrok op uit zijn slaap, pas toen beseffende dat zijn gedachten in een droom waren overgegaan. Hij wist niet hoe lang dat al bezig was, maar hoorde toen Luca op hem afstappen en keek meteen alert op. ”Alles is rustig,” fluisterde Luca. Raven knikte en wreef even in zijn glazige ogen. ”Probeer jij nu maar nog wat te slapen, ik neem het wel over van hier,” sprak hij zacht terug. Luca bracht een zwijgende oké uit en nam toen plaats op de grond. Raven sloot opnieuw zijn ogen, maar in plaats van opnieuw in slaap te vallen, begon hij zich nu op de omgeving te concentreren. Hij bleef zo voor een tijd lang wakker om er zeker van te zijn dat de Noivern echt niet meer terugkeerde, en pas toen het vuur was geslonken tot alleen nog een brandend hoopje as, besloot Raven dat het veilig genoeg was om te gaan slapen. De Noivern leek niet meer terug te komen, voorlopig niet in ieder geval. Waarschijnlijk had Luca hem toch iets meer afgeschrikt dan hij dacht. Misschien was de Noivern het niet gewend om meteen zo’n sterke tegenstander tegen te komen. Raven trok even zijn mondhoek omhoog en zakte toen weer langzaam weg in een lichte slaap, niet wetende dat hij bij het aanbreken van de ochtend al snel weer gewekt zou worden.

De plotselinge kreet van verderop deed hem met een schok zijn ogen weer opentrekken. Het was lichter, wat betekende dat de nacht voorbij was, maar het was nog vroeg want zowel Nanook als Luca sliepen nog toen hij overeind schoot. Ze werden echter al snel wakker door zijn plotselinge beweging. Nanook keek vragend omhoog, nog half in slaap, maar Luca’s aandacht stond meteen op scherp. Weer hoorde ze het zelfde geluid. Het klonk als een schreeuw van pure frustratie, en er was maar één beest die hij zo had horen krijsen deze avond. De Noivern. Raven wreef in zijn ogen, griste snel zijn tas overeind en liet Nanook terugkeren in zijn pokéball. Luca keek hem even met opgeheven wenkbrauwen na. Natuurlijk, elk gezond persoon zou juist rechtsomkeert maken als zo’n groot moordlustig beest zich liet horen, maar Raven moest er natuurlijk op af gaan. Hij wist niet waarom, maar iets had ervoor gezorgd dat hij wilde weten waar het vandaan kwam. De Lucario schudde even zijn hoofd en stapte toen snel achter zijn meester aan.

De grond leek ruiger te worden. Raven moest bij elke stap goed opletten waar hij zijn voeten neerzette. Hij wilde geen misstap maken en een ravijn in donderen, want dat klonk wel als het soort geluk dat hem kon overkomen. Het terrein was hem in ieder geval bekend. Raven had vroeger als kind altijd heel veel met zijn Lucario getraind in de bergen van Sinnoh. Hij wist hoe hij zich hier moest redden en kon daarom twee keer zo snel de afstand afleggen dan een gemiddeld persoon. Vandaar dat hij al snel de locatie had bereikt. Het was niet moeilijk te vinden, de Noivern had tijdens zijn weg ernaartoe nog een aantal keer een boze kreet laten horen. Gaandeweg was Raven zich af gaan vragen waarom hij niet gewoon was gaan vliegen. Hij verborg zich met Luca achter een grote steen en kon aan de rollende ademhaling van de Noivern horen dat ze erg dichtbij waren nu. Ze moesten oppassen geen geluid te maken, of hij zou een Dragon Pulse naar zijn hoofd krijgen. ”Wat is er aan de hand?” stuurde hij vragend naar Luca, die zich naast hem tegen de steen had aangedrukt. De Lucario gluurde even voorzichtig langs de rand en richtte zich toen weer tot zijn meester. ’Hij zit klem,’ reageerde die zwijgend terug. ’Hij moet een lawine hebben veroorzaakt. Hij ligt onder het puin.’ Raven beeldde zich voor dat de Noivern vol tegen de berg was gegooid en toen met stenen en al de afgrond in stortte. Hij snoof. Ze hadden nu in ieder geval geen last meer van hem. Een wijs persoon zou zich hier van wegdraaien en ongestoord zijn weg vervolgen. De Noivern zou er wel weer uitkomen. Dus, wat was dat vreselijke knagende gevoel dat hem zei dat dit zijn schuld was. Zou dit door hen gekomen zijn? Hij gromde even en kwam toen vanachter de steen omhoog. De worstelende Noivern viel meteen stil en draaide met een ruk zijn kop naar de indringer. Hij snoof woest en liet toen een grom horen die hem vertelde niet dichterbij te komen. Het liefst draaide Raven zich om en liep hij weg, maar natuurlijk moest zijn geweten hem anders vertellen. Hij was niet het soort type om de held uit te gaan hangen, maar hij kon het beest ook niet zo laten liggen. Niet nu hij het idee had dat dit door hem veroorzaakt was. Raven zuchtte even gefrustreerd om zichzelf en stapte toen kalmpjes naar voren, Luca seinend achter de steen te blijven. Hij wilde niet dat de Noivern zich nog bedreigder ging voelen, maar Raven hield de Lucario wel op stand-by mocht de Noivern ineens besluiten weer een aanval zijn kant op te gooien. De Noivern zag hem op hem afstappen en ontblootte zijn tanden in een vijandige grauw. Raven kon de razernij zowat in de atmosfeer voelen en vroeg zich af wat er voor gezorgd had dat de Noivern zo vijandig was. Het zinde Luca, die vanaf een afstand toekeek, helemaal niks, maar zijn meester had hem een duidelijk commando gegeven te blijven waar hij was. ”Rustig,” mompelde Raven in een poging het beest wat te kalmeren. Hij deed nog een paar passen naar voren, en omdat de Noivern geen kant op kon, bleef hij Raven met vernauwde ogen en ontblootte tanden aanstaren. Die legde zijn hand voorzichtig op één van de grote stenen en sloot toen zijn ogen om te zien hoe erg de situatie was. De Noivern was precies onder een stapel rotsen terecht gekomen. Zijn vleugels lagen volledig klem en zo te merken had hij al een hele worsteling achter de rug in een poging onder het puin vandaan te komen. Raven zuchtte en zette zich schrap, waarna hij met alle kracht tegen de steen begon aan te duwen om het te verplaatsen. Hij hoorde de Noivern snel ademhalen onder zijn bewegingen, terwijl diens blik strak op hem gericht bleef. Dat hij nog geen aanval had afgevuurd was hem al lang al een hele opluchting, en hij hoopte maar dat dat door de uitputting kwam. De steen begon eindelijk onder zijn gewicht te verplaatsen en rolde toen al snel van de grote stapel af. Dat was één. Hijgend zette Raven zijn handen naar de volgende en begon hij die naar zich toe te trekken. Zodra de Noivern merkte dat het gewicht lichter werd, begon hij weer tegen te stribbelen. Raven trok zijn mond omhoog in een grimas toen hij de volgende steen pakte. ”Doe rustig, ik probeer je te helpen,” mompelde hij, al had hij geen flauw idee of de Pokémon hem zou begrijpen op niet. Toen ging alles opeens heel snel. Blijkbaar was het voldoende, want de vleugel van de Noivern kwam ineens vrij waardoor hij in een krachtige zwaai alle stenen van zich af gooide. Raven viel door de plotselinge beweging naar achter en belandde op zijn rug. De Noivern vloog naar voren en drukte hem nog verder tegen de grond door zijn voorpoten op zijn borst te zetten. Raven voelde de klauwen dwars door zijn shirt prikken en staarde hijgend met zijn lege blik naar boven. De snuit zat gevaarlijk dicht bij zijn gezicht, hij kon de briezende adem op zijn huid voelen. Één beet en het zou over zijn. Hij hoorde in de verte de snelle voetstappen van zijn Lucario en wist dat die ieder moment de Noivern kon aanvallen om hem bij hem weg te halen. Dat zou niet goed aflopen. Snel hief Raven zijn hand om zijn Lucario tegen te houden. ”Nee, Luca, stop!” De Lucario stopte abrupt en wierp een vragende blik naar Raven. Bloed gonsde door zijn oren toen de Noivern nog verder voorover boog. Hij draaide zijn gezicht weg en kneep zijn ogen dicht bij het horen van een dreigende grom. Het klonk twijfelend en Raven legde al zijn hoop op die twijfel. Hij zette zich schrap, half verwachtend dat hij ieder moment een aantal tanden in zijn gezicht zou krijgen, maar die bleef uitgesloten. Met een klap sloot de Noivern zijn bek. Hij snoof, sprong van Raven af en vloog toen snel weg, waardoor de wind van zijn vleugels het haar uit zijn gezicht sloeg. Verstard bleef Raven liggen, nog half in shock van de hele gebeurtenis. Op de schrik na, was hij ongedeerd en hij kon het zelfs niet eens geloven. Luca kwam snel bij hem staan en hielp zijn meester overeind. ”Wat was er zojuist gebeurd?” mompelde Raven een beetje schokkerig. Hij kon zweren dat hij in die paar seconden zijn leven voorbij had zien schieten. ”De Noivern besloot je in leven te houden,” reageerde Luca, terwijl zijn rode ogen even vernauwd naar de lucht gleden. De schim van de Pokémon was allang al verdwenen, Arceus wist waarnaartoe. Raven liet zijn adem ontsnappen, nu pas beseffend dat hij die al die tijd had ingehouden. ”Ik denk… Dat hij besefte dat je hem hielp.” voegde Luca zacht toe. Hij snoof. Wat een dankbaar beest was het dan. Hem zo de stuipen op het lijf jagen. ”Laten we verder gaan,” mompelde hij, waarna hij zijn tas weer van de grond pakte en verder liep. De schrik zat hem nog altijd in het lijf, maar Raven was te koppig om daarvoor te gaan stoppen. Nu de Noivern blijkbaar genade toonde, hoopte hij dat hij hen nu ook ongestoord verder liet.

En dat was zo. Ze hadden een flinke afstand afgelegd, toen een rommelend geluid in zijn buik plotseling zijn aandacht trok. Raven stopte en draaide zijn gezicht richting de hemel, terwijl hij met zijn hand beschermend over zijn ogen naar het felle licht van de zon zocht. Af en toe was er een eenzame wolk voor gaan drijven, maar verder was de lucht helder waardoor het voor hem niet moeilijk was om te ontdekken hoe laat het was. Al ver na 12en. Ze hadden een flinke tijd gelopen. ”Wie heeft er honger?” opperde Raven. Nanook begon meteen te juichen, alsof hij dagen geen eten had gehad, en renden naar Raven toe om zijn deel op te eisen. Raven duwde hem lachend aan de kant terwijl hij neerknielde om de lunch uit zijn tas te halen. Hij had enkel nog wat boterhammen, maar daar moesten ze het maar mee doen. ”Hier,” hij overhandigde Nanook een broodje voordat die in zijn been ging klimmen, en gaf er toen ook een paar aan Luca. Ze maakte het zich gemakkelijk door plaats te nemen op de grond. Raven was niet echt van het uitgebreide kokerellen. Sterker nog, hij kon helemaal niet koken, dus waren zijn maaltijden nooit echt uitgebreid. Niet dat hij daar echt om gaf. Zolang ze maar voedzaam waren. Raven wilde net een hap nemen, toen hij plots een bekend geluid hoorde. Het slaan van vleugels, toen het verschuiven van kiezelsteentje toen de Noivern grauwend op de grond landde. Hij had helemaal niet door gehad dat de Noivern hen had gevolgd, zo stil dat hij zich door de lucht kon verplaatsen. Hoe lang deed hij dat al, de hele weg? Raven keek geschrokken op en zocht toen een beetje op zijn hoede naar de Pokémon. Hij klonk niet zo vijandig als eerst, maar hij wist niet zeker of de Pokémon nog steeds ‘genade’ zou tonen. Hij spotte de aura van de Pokémon verderop, waar hij vanaf een afstandje toekeek en toen voorzichtig dichterbij kroop. Zijn klauwen maakte bij elke twijfelende pas een schrapend geluid over de stenen grond. Toen hij nog maar een paar meter van hen was verwijderd ging hij zitten en keek hij naar ze met een scheve kop. Nanook liet geschrokken zijn boterham vallen en begon achter Raven te schuilen, maar die had niet het idee dat hij reden had om bang te zijn. Hij leek zelfs… Vriendelijk? Raven kreeg een vreselijk onzinnig idee. Hij reikte zijn boterham naar hem toe. ”Wil je ook?” vroeg hij twijfelend. De Noivern sloeg zijn grote oren grommend naar achter toen hij de hand dichterbij zag komen, maar toen hij de boterham rook trok hij ze weer nieuwsgierig naar voren. Hij deed weer een paar passen naar voren, zijn snuit nu binnen handbereik. Hij hoefde nu alleen maar toe te happen en hij zou zijn hand kwijt zijn. Raven probeerde die angst te onderdrukken en moedigde de Noivern aan door met de boterham te schudden. Hij gooide hem omhoog en de draak griste hem vrijwel meteen uit de lucht, waarna hij zich weer terugtrok en op een veilig afstandje de boterham begon te verorberen, met de nodige smakende geluiden van dien. Raven grinnikte even. Misschien was de Pokémon toch niet zo slecht als hij deed geloven. ”Je bent eigenlijk best vriendelijk, of niet soms?” De Noivern keek op bij het horen van zijn stem en snoof even met vernauwde ogen zijn geur op. Vervolgens ging hij weer een beetje sullig zitten en liet hij een kraaiend geluidje horen dat meer weg had van een vogel dan dit beest. Toen hij zag dat Raven geen beweging meer maakte, kwam hij weer naar voren om nog een boterham op te eisen. Er lag er één op de grond, en Nanook maakte even een jammerend geluidje toen hij zijn lunch de grote bek van de draak in zag verdwijnen. Hij rende van achter Raven vandaan naar de Noivern toe, die vragend zijn blik op de Riolu wierp toen die boos voor hem op en neer begon te springen. Hij keek hem met een scheve kop aan, en toen hij uiteindelijk snapte wat hij wilde, begon hij ineens vreemde braakgeluiden te maken totdat de boterham heel en wel weer uit zijn bek viel. Raven trok een vies gezicht toen het slijmerige broodje terug op de grond belandde. Nanook leek er nu ook niet meer zo’n trek in te hebben, en keek de Noivern met een boze pruillip aan. Die trok even met zijn kin om de Riolu aan te moedigen de boterham te eten, maar toen die nee schudde likte hij het weer vrolijk van de grond. Raven onderdrukte de neiging om zijn hand tegen zijn mond te drukken, waarna hij even verbaasd met zijn hoofd schudde. Dit was het grote moordlustige beest dat het dorp terroriseerde? Hij pakte een nieuwe boterham uit zijn tas en gaf die aan Nanook, terwijl hij de laatste zelf in zijn mond stopte. De Noivern leek teleurgesteld toen er niks meer zijn kant op werd gegooid en liet een protesterend geluidje horen. Raven hief verontschuldigend zijn handen. ”Sorry, ik moet ook eten,” mompelde hij met de boterham nog tussen zijn tanden. De Noivern schudde verontwaardigd met zijn kop, en liet zijn aandacht toen naar de Lucario gaan, die snel de laatste hap doorslikte om hem geen kans te geven. De Noivern sprong vrolijk naar hem toe en begon aan zijn schouder te snuffelen, waardoor Luca zich even aarzelend weg trok. Het leek hem allemaal al vergeven dat hij pas geleden nog een Aura Sphere zijn kant op had gelanceerd. Raven was blij, dit betekende dat ze zich in ieder geval niet meer druk hoefde te maken om het zogehete monster.

Eenmaal zijn boterham op was, kwam hij weer overeind en maakte hij een gebaar naar zijn Pokémon om mee te lopen. De Noivern, die bezig was geweest zijn tas te onderzoeken en vragend opkeek toen Raven die voor zijn neus weghaalde, liet een rommelend geluid ontsnappen toen hij ze weg zag lopen. Hij sprong met grote zwevende passen naar voren en ging voor Raven weer stil staan, zijn lange zwarte staart enthousiast zwiepend door de lucht. Raven hield weer halt en trok zijn wenkbrauwen vragend op. De Noivern gromde weer, en boog door zijn voorpoten, zijn blik uitdagend op hem en Luca gericht. ”Hij daagt je uit voor een gevecht,” vertaalde Luca, die net zo verbaasd klonk als Raven was. Een gevecht? Maar, hij wist wat dat betekende, toch? ”Wil je met ons mee?” vroeg hij verrast. De Noivern gromde opgewonden en zwaaide weer uitdagend met zijn staart. Luca hoefde dat niet te vertalen, het was een overduidelijke ja. Mits hij hem wist te verslaan in een gevecht natuurlijk. Er verscheen een kleine glimlach op Raven’s gezicht. Een Noivern in zijn team. Dat zag hij eigenlijk wel zitten. ”Oké dan,” stemde hij toe, waarna hij Luca naar voren liet komen. De Noivern maakt een paar blije huppelsprongen, echt het zag er niet uit bij zo’n uit de kluiten gewassen vleermuis, en ging toen klaar staan, zijn houding plotseling weer in gevechtspositie. Raven deed met Nanook een paar passen naar achter en besloot toen meteen de eerste aanval in te zetten, aangezien de Noivern nog op de grond stond. ”Luca, Metal Claw,” zei hij vastberaden. Nu de Noivern zo duidelijk had laten merken dat hij een gevecht wilde, was het een gevecht dat hij kon krijgen. Luca liet zijn voorklauw groeien en stormde toen met een enorme snelheid op de Noivern af. Die gromde opgewonden en sprong toen razendsnel omhoog, waarna hij met krachtige slagen opsteeg. Één overduidelijk voordeel, maar Raven liet zich daardoor niet zo snel imponeren. Hij focuste zich weer op de aura en hief zijn hand. Zij hadden ook een paar trucjes. ”Aura sphere!” riep hij. Luca laadde een grote bal van energie tussen zijn poten vuurde die met een krachtige beweging de lucht in. Een aanval die nooit zou missen. De Noivern werd vol geraakt, maar wist zich in de lucht weer te herstellen en opende zijn bek om een sterke Dragon Pulse af te vuren. Luca sprong op tijd omhoog en de aanval sloeg in het gesteente. Snel richtte Raven zijn aandacht op Luca. Hij was nu op dezelfde hoogte als de Noivern. ”Power-up Punch.” Het was niet de meest effectieve aanval tegen de Noivern, maar krachtig genoeg om hem neer te halen. Luca laadde zijn vuist op en sloeg die toen doeltreffend tegen de verraste Noivern aan. Die viel door de klap een stuk naar beneden, maar wist net op het juiste moment zijn vleugels weer uit te slaan om niet tegen de grond te slaan. Hij was echter niet voorbereid op Luca, die weer naar beneden kwam vallen en toen een tweede rake klap uitdeelde tegen zijn rug. De Noivern klapte op de grond en Luca sprong snel weg van de uitgeslagen scherpe klauwen. De Pokémon gromde, krabbelde weer overeind en steeg toen snel weer op, waarna hij zich in de lucht razendsnel omdraaide naar Luca en een Air Cutter op hem afvuurde. "Bone Rush,” sprak Raven snel. Een aanval die totaal geen effect had op de Noivern, maar daar zou het ook niet voor dienen. Luca liet het grote bot verschijnen en begon er toen razendsnel mee te spinnen zodat de Air Cutter door de Bone Rush werd tegengehouden. Eenmaal de aanval was opgelost, was de Noivern al op hem aan het afvliegen met een Agility, waarna hij een tweede Dragon Pulse afvuurde. Luca had dit niet zien aankomen en werd geraakt, maar zijn sterke zwarte poten wisten hem tot Raven’s opluchting staande te houden. De Noivern vloog vlak voor hem weer omhoog en maakte een gracieuze salto, waarna hij opnieuw op Luca afvloog, bemoedigd door zijn eerste succes. Plotseling begonnen de grote oren op zijn kop een krachtige echo uit te stralen. Het geluid was zo sterk dat Raven met een pijnlijk gezicht zijn handen op zijn oren drukte en daardoor even de concentratie op het gevecht verloor. De Boomburst wist ook Luca te overweldigen en doordat Raven even niets meer zag of hoorde had hij ook geen flauw idee wat er gebeurde. Er klonk een harde klap, waarna het geluid van de supersonische echo afstierf en Raven snel zijn aandacht weer op het gevecht focuste. Luca lag op de grond en was geraakt door een Wing attack, die nog nagloeide op de vleugels van de Noivern. Hij wist zich echter al snel weer overeind te hijsen, er was wel meer nodig dan dat op Luca klein te krijgen, en de Lucario liet snel zijn blik weer op de Noivern vallen. Raven concentreerde zich op zijn vlucht, en net toen de Noivern weer een duik maakte, greep hij zijn kans. ”Aura Sphere!” riep hij. Lucario gooide een Aura Sphere naar voren en wist één van de grote vleugels te raken. De Noivern verloor de controle en zwenkte gevaarlijk door de lucht, waardoor Raven snel weer een aanval inzette. ”Metal Claw.” Luca sprong omhoog en sloeg toen met zijn gloeiende klauw tegen de rug van de Noivern. Die stortte voor een tweede keer neer en Raven greep zijn kans. Hij klikte een pokéball van zijn riem, liet die vergroten in zijn hand en gooide hem toen met een krachtige beweging naar de Noivern. Raven keek toe hoe diens aura werd opgezogen en uiteindelijk in de kleine bal verdween. Hij opende zijn grijze, lege ogen en luisterde toen geconcentreerd naar het kleine, technisch piepende geluidje dat uit de bal ontsnapte. Hij merkte dat hij zowaar zenuwachtig was. Door het gevecht was hij erg enthousiast geworden om de Noivern te vangen. Het was lang geleden dat hij en Luca zo’n tegenstander waren tegengekomen. En wie weet was die tegenstander straks een nieuwe aanwinst, nee een nieuwe vriend, voor in hun team. Gespannen luisterde Raven of het geluid dat uit de pokéball kwam zou ophouden.

OOC: Ik heb om toestemming gevraagd voor de verschijning van de Noivern