Lunch

Tara flapperde enthousiast met haar vleugels en vloog omhoog, de Flygon was op weg naar Littleroot Town met haar trainer op haar rug. Kate hield zich vast aan de nek van de pokémon en kon niet anders dan denken dat ze het liefst zo snel mogelijk op de grond terug wilde zijn. Vliegen was leuk.. voor sommigen. Helaas had ze geen ander manier van vervoer behalve lopen en van Fortree naar Littleroot was een reis van een paar dagen. Dus was ze gedwongen op haar Flygon te zitten en zo naar het stadje te komen. Het ging wel ongelofelijk snel, Tara had de halve reis al gemaakt in een kwartier terwijl ze anders al ruim een dag op weg zouden zijn. Fly was handig, dat was duidelijk. Wat de missie precies was wist Kate niet, maar aangezien ze haar er op af hadden gestuurd kon het niet anders dan iets simpels zijn. Zij kreeg nog steeds de makkelijke opgaven, ook al had ze een shiny Flygon van level 50. Het meisje zuchtte en keek naar de voelsprieten van haar pokémon. Het strikje dat Tara had gedragen had ze nu niet om, het gouden ding werd alleen omgedaan als ze vrij waren. Zo wist de Flygon wanneer ze moest werken en wanneer ze vrij was. Dat had de leider van de Fortree Rangers verteld, hij had ook zo een systeem met zijn pokémon en het werkte erg handig. Daarom had ze het gouden ding gekregen. En bij Tara werkte het ook, al droeg ze het ding nog maar een paar dagen, ze was al helemaal aan het systeem gewend. Kate was persoonlijk niet dol op het item, maar Tara vond het leuk en dus hield ze het om. “Zijn we er al bijna?” vermoeid keek de Ranger in opleiding het achterhoofd van haar pokémon aan. De Flygon humde was als antwoord en begon langzaam te dalen. Eindelijk!
Eenmaal in Littleroot liep Kate direct richting lab, Tara volgde en keek nieuwsgierig om zich heen. Bij de deur drukte het meisje op de deurbel en wachtte. Al snel werd de deur open gedaan door iemand die er werkte en kon de Ranger naar binnen. Professor Birch, Kate herkende hem van TV, liep in haar richting en bleef voor haar staan. “Wat is het probleem meneer?” zo beleefd mogelijk keek ze naar de man die al een paar jaar werkte als prof. De man keek haar even aan, krabde aan zijn achterhoofd en begon voorzichtig. “Ik heb een zoontje, Brandon, en hij helpt me altijd met de pokédex. Elke dag staat hij weer voor me klaar en doet zijn werkt, alleen.. kijk, hij krijgt altijd een lunchpakket mee van zijn moeder en nu... is hij het vergeten.” Kate keek Birch nog steeds vragend aan, oké, lunch, vergeten.. en nu? “Wil jij hem zoeken en dit geven?” De man hield haar nu een soort broodtrommel voor. Verbijsterd keek de Ranger terug, moest ze nu echt serieus een lunchpakket afleveren? Ze had bijna iets van ‘muk it’ en wilde naar buiten lopen, maar omdat ze tegen haar baas had gezegd dat ze zou helpen kon dat niet. “Oké,” mompelde ze met een wat zuur gezicht en pakte het ding over, misschien iets ruwer dan nodig.
“Kun jij het geloven Tara?” Zuchtend liep Kate voor de Flygon uit. “Ik bedoel, we hebben wel vaker rare missies gehad, maar dit slaat echt alles.” De Ranger zuchtte en keek voor zich uit, een van de assistenten had gezegd dat Brandon richting route 117 was vertrokken omdat daar zeldzame pokémon waren. Dat werd weer vliegen. Toen ze op een open plek waren aangekomen klom Kate weer op haar shiny die meteen begon te vliegen. Tara was blij om weer te vliegen, haar trainer? Wat minder. Het was ongeveer een kwartier vliegen richting route 117, dat was heel wat minder dan het half uur van Fortree naar Littleroot en nog veel minder dan de vijf dagen van Fortree, naar Littleroot, naar route 117. Kate zuchtte en probeerde zich zo goed mogelijk vast te houden aan haar Flygon. Vliegen was niks voor haar, Tara was er misschien dol op, maar zij? Liever twee benen op de grond. Al snel waren ze bij bestemming aangekomen en begon Tara weer te landen. Zoekend keek Kate om zich heen, route 117 was groot net als alle andere routes, dus moesten ze een plan van aanpak hebben. “Tara, voel jij hier ergens een aanwezigheid, van een mens?” afwachtend keek de Ranger haar partner aan, Tara was altijd goed in dit soort dingen geweest. De Flygon ging stevig op de grond staan en sloot haar ogen, geen afleiding. Het duurde niet lang en ze had een spoor. Tara humde wat en gaf aan dat ze wilde dat Kate op haar rug ging zitten. Het meisje klom er op en hoopte dat de shiny niet zou gaan vliegen. Gelukkig voor haar begon Tara te rennen en was ze bezig bomen te ontwijken. Hoewel de Flygon het makkelijk kon was het nog steeds eng om op de pokémon te zitten en alle bomen voorbij te zien schieten.
Vlak voor een jongen stopte Tara, het was duidelijk dat de Flygon er in was geslaagd de tiener de schrik van zijn leven te bezorgen. Kate trok zich er niet veel van aan, deze hele missie was belachelijk, en gleed van de pokémon af. “Ben jij Brandon?” vroeg ze met een verveelde blik in haar ogen. De jongen reageerde door te knikken, tja, het overkwam je vast niet elke dag dat een shiny Flygon met Rangermeisje je lunch kwam bezorgen. “Ik moest dit geven.” Kate stak het lunchpakket naar voren en wachtte tot het werd gepakt. Zonder echt op een bedankje te wachten klom ze weer op Tara, die bukte, en vloog er vandoor. Normaal was ze vrolijker op missies, maar deze.. deze wilde ze eigenlijk niet doen. “Laten we maar zeggen dat we de lunch hebben afgegeven,” mompelde de Ranger in opleiding voor zich uit. Dit wilde ze niet een tweede keer! Echt niet!

Kate hield vast aan de nek van haar pokémon, Tara had het prima naar haar zin. In elk geval voordat de vogel aanviel. Een wilde Pelipper kwam aangevlogen en hield zijn ogen op de schoudertas van het meisje. Daar zat háár lunch in, haar eigen lunch. En de wilde pokémon was er duidelijk op uit. Tara kon net de uitval van het dier ontwijken en gaf daarmee haar trainer de schrik van haar leven. Kate klampte zich vast aan de nek van de Flygon, dit was zo eng. Pokémon gevechten waren heel normaal, maar als je op de rug van je pokémon zat in het moment.. De Pelipper gaf alleen niet zo makkelijk op, de vogel maakte zich klaar voor een nieuwe uitval. Tara kon het met gemak ontwijken, maar als de wilde pokémon zo zou blijven doorgaan zou wegvliegen geen optie zijn. “We moeten hem kalmeren,” mompelde Kate tegen het achterhoofd van haar pokémon aan. Tara humde instemmend en ging boven de vogel vliegen. De ranger op de rug van de pokémon had even nodig om te bedenken hoe ze dit ging doen. Stylers waren zo ontworpen dat ze ook werkten in de lucht. Dan zouden rangers ook in zulke situaties kunnen helpen. Kate griste het ding van haar riem en probeerde de styler correct aan te spannen, anders zou het ook niks helpen in de situatie. De Pelipper ging door met aanvallen, hij was blijkbaar echt hongerig, en stuurde een Water Gun op de beiden af. Tara ving de aanval op en zoemde geïrriteerd met haar vleugels. Vervelend allemaal. Kate was het ondertussen gelukt de styler goed te krijgen, ze moest er echt eens op oefenen, dan waren deze situaties makkelijker. “Tara, probeer een goede positie te krijgen,” murmelde ze tegen de shiny Flygon. Die reageerde meteen en probeerde de juiste houding te vinden. Het werd haar niet makkelijk gemaakt, de Pelipper had door gekregen dat zijn tegenstander redelijk sterk was en een tweede waterstraal kwam op Tara en haar trainer afgeschoten. Alleen deze keer geen Water Gun, maar een echte, gevaarlijke Hydro Pump. De Flygon was echter slim, ondanks voor haar jonge leeftijd, en een beschermende bol verscheen rondom de Dragontype. Protect. Het was toch slim geweest die aanval te leren. Met grote ogen keek Kate naar het water dat er met grote kracht tegenaan spoot. Yikes, dat wilde ze niet tegen zich aan krijgen. Toen Tara er weer in slaagde ongeschonden uit te komen veranderde de uitdrukking op de kop van de Pelipper is irritatie. Hij wilde zijn eten en dat zou hij krijgen ook! De vleugels van de vogel sloegen steeds harder en het werd duidelijk dat hij van plan was zijn tegenstanders met een Hurricane uit balans te brengen. Tara reageerde op instinct, de Flygon opende haar bek en een afgrijselijk gekrijs kwam er uit. Boomburst. In reflex drukte Kate haar handen tegen haar ogen en de styler glipte als gevolg uit haar vingers. Geschrokken keek de ranger naar het ding en probeerde ernaar te grijpen. Domme actie natuurlijk als je je op een paar duizend meter hoogte bevond, maar een ranger zonder haar styler? Dat kon gewoon niet en ze wilde niet haar baas vertellen dat ze het ding was verloren, de schaamte.
Door de grijpactie tuimelde Kate van haar twee meter grote libelachtige draak. Tara gaf een geschrokken kreet en de Pelipper keek ook met grote ogen toe. Zijn eten! Het meisje sloot haar fingers om het ding en toen leek de ernst van de situatie zich pas tot haar door te dringen. Hoewel de grond nog erg ver weg was, kwam hij gevaarlijk snel dichterbij. “Taraaaaah!” Hoewel de gil grotendeels verloren ging in de wind kon Kate haar trouwe partner naar onder zien duiken. De Flygon deed haar best de ranger te vangen. Ook de Pelipper dook naar onder, al was dat puur voor zijn maaltijd. Tara dook ongeveer naast haar trainer, die zich doodsbang vastklampte aan haar tas. De pokémon humde wat, het gaf aan dat ze wilde dat Kate zich aan haar vast hield. Het meisje strekte een arm uit en sloeg die om de nek van haar pokémon. Tara deed de rest en het lukte de Flygon haar trainer weer op haar rug te krijgen. Rillend zat Kate op de rug van haar pokémon en keek naar de Pelipper. Nu zou hij het krijgen ook! De spande haar tol aan en schoot die op het beest af. De vogel wist eerst niet wat te doen en liet de tol zijn gang gaan voordat hij zich herstelde en van het ding weg probeerde te komen. Tara was dat echter niet van plan te laten gebeuren en stuurde een Sonic Boom op hem af. Door de geluidsaanval hield de wilde vogel even stil, al was het niet heel lang. Helaas voor Kate wist de Pelipper los te breken en was de eerste poging niet gelukt. Het meisje beet gefrustreerd op haar onderlip, deze pokémon irriteerde haar mateloos, en ving de tol op. Tweede poging dan maar. Ze spande het ding weer aan en vuurde het voor de tweede keer op de Pelipper af. De vogel vond het ding nog steeds eng en klapperde wild met zijn vleugels. Kate gaf een ruk aan haar styler en liet de tol een andere richting op gaan, zodat de Water Gun die de watervogel afvuurde niks raakte. Tara hielp door met haar vleugels te staan en de Pelipper wat uit balans te brengen. Kate grijnsde en liet haar styler de tol zo goed mogelijk besturen. Je kon zeggen wat je wilde, maar een styler gebruiken vanaf de rug van een vliegende pokémon was lastig. Je kon niet zeggen dat Tara bepaald stil hing, dat deden Flygon’s eenmaal niet, waren hun vleugels niet op gebouwd. De Pelipper gaf nog wel wat weerstand, maar nu ze de tacktiek van de vogel door had was het een stuk makkelijker voor Kate. De ranger in opleiding liet het ding nog een paar meer rondjes draaien en liet de tol toen terug keren. De lichtringen die waren gecreëerd door het ding trokken in de pokémon, hopelijk kalmeerde het de Pelipper ook. Anders konden ze vluchten of ze hadden geen lunch meer..