Yanma_angry += 1 [Open]

Yanma_angry += 1

Met zijn laptop op zijn schoot en zittend aan een bankje in een park, staarde hij doelloos naar voren. Alles van de afgelopen dagen probeerde hij at te laten bezinken, van de boef tot de vreemde ontmoeting met Layla. In een korte tijd was hij immers bevriend geraakt met de meest vreemde figuren, maar het erge was dat er vast nog ergere exemplaren rondliepen. Een goed voorbeeld zou deze 'kippenkuffelaar' zijn waar Layla het over had. Het was een pyromaan die kippen at en tegelijkertijd er zelf over één beschikte, maar deze echter niet opvrat. Liefde ging eenmaal door de maag. Schijnbaar. Niet dat hij überhaupt iets van liefde begreep. Dat terzijde, hij kon beter zijn laptop opbergen. Dat project van hem was al werkend en hij had nog niets gevonden wat hem inspireerde. Nadat hij zijn laptop in zijn tas had opgeborgen keek hij kort op om een rondvliegende Yanma te zien die vrij zeldzaam waren in Johto. De rode schim -hij vloog té snel om de contouren goed te zien- zigzagde rusteloos door de lucht, maar landde uiteindelijk op… zijn hoofd? Een tel lang bleef hij muisstil en keek recht naar boven waar de kop van de Pokémon opdoemde. 'Yan?' kraamde de Yanma uit na zijn kop scheef te houden. Dat was de druppel! Verrast sprong Tore naar voren, maar de plotseline beweging was niet genoeg om de Pokémon weg te jagen. “Ga weg!” kraamde hij uit, terwijl hij flinke uithalen naar zijn hoofd maakte, maar elke keer de Yanma wist te missen. Het had er gek uit moeten zien voor voorbij standers om hem heftige bewegingen te zien maken, maar in deze situatie kon hij weinig anders. Wat hij niet door had was dt hij zich inmiddels op het stukje gras, grenzend aan een sloot had gewerkt. Hij was enkel een stap verwijderd van het smerige water toen de Yanma besloot dat het genoeg geweest was en van zijn hoofd af vloog. “Eindelijk, rot-Yanma,” mompelde hij geagiteerd, waarna hij zijn blonde haren weer in model bracht. Hopelijk had hij zijn lesje geleerd. Ai.

'Yanma, Ya-Yanma!'

Plotseling rees een hele zwerm uit de struiken en bomen op, elk met hun kraaloogjes tot spleetjes getrokken. Muk, muk, muk. Hij moest weg wezen, en dan wel nu! Net toen hij zich omdraaide zakte zijn schoen weg in de zachte aarde en plonste hij het slootje in. Lucht. Oppervlakte. Negeer de kou en smerigheid. Negeer het. Het waren primitieve gedachte die door hem heen gingen toen hij richting het licht zwom. Gelukkig wist hij het oppervlak te bereiken en proestte direct water uit. “G-…. Gatverdamme, smerig, dit,” mompelde hij gefrustreerd, waarna hij een stukje op keek. Het feit dat hij compleet doorweekt was en dat zijn laptop nou zeker wéér overleden was ontging hem toen de zwerm Yanma woest op hem af vloog.  Ho, halt! Wacht. Pokémon. Ja, dat moest hij gebruiken! Met één hand spastisch peddelend rukte hij met zijn andere hand zijn tas open en wierp een Pokéball recht de zwerm in. Het licht dat eruit verscheen verblindde direct de voorste linie van anma, die schudded met hun kopje afremde. 'Mareep!' kondigde de Pokémon zichzelf aan toen het licht verdwenen was en ze op de oever stond met haar staart omhoog geheven. Veel leek ze niet van de situatie te begrijpen, maar zolang ze naar hem zou luisteren scheen er geen enkel probleem te zijn. “Joule, gebruik je Thundershock!” Met een vastberaden knikje liet ze schokgolven om haar vacht dansen, voordat ze de Bug type's de kans gaf zich te kunnen herstellen, waarna ze de hoge lading op ze afvuurde. De schokken schakelde direct de zwakkere, jonge exemplaren uit, maar de sterke bleven over en wisten de aanval met een Quick Attack te ontwijken. Ze sloegen dreigend met hun lange, dunne vleugels en vuurde een schokgolf af die versterkt werd door met de aanvallen van de rest van de zwerm op te botsen. “Blijf kalm,” Het was eerder tegen zichzelf dan de Mareep die er nog kalm bij stond, “Ontwijk die aanval en combineer dan je Thundershock met je Thunder Wave,” Als hij de zwerm minstens kon verlammen was de dreiging voorbij en zou hij zijn koud wordende lichaam uit het water kunnen loodsen. Joule sprong op tijd weg en de flinke schokgolf passeerde haar, maar hield de grassprieten niet heel. En direct draaide al vele Yanma hun lichaam naar de Pokémon die tot een stilstand kwam en een tweede schokgolf afvuurde, ditmaal met een verlamde werking. De grootste deel van de zwerm werd geraakt en zakte in elkaar, doordat ze niet meer in de lucht konden blijven.

Er bleef zelfs maar één over; de Yanma die zich vermaakt had op zijn hoofd. Hij was schijnbaar groter dan de rest geweest en de meest strijdlustige gezien hij razendsnel op de Mareep afschoot en zijn lichaam tegen haar voorhoofd knalde. Ze sprong verrast naar achteren en knalde met de horens op de zijkant van haar kop tegen de Yanma aan, zodat hij op de grond neer plofte. Dat was eigenlijk een slimme zet van haar geweest. “Een laatste Thunder Wave,” Ze hield met haar blauwe pootje de Bug type op de grond en vuurde een elektrische lading op hem af, waarna hij volledig verlamd op de grond lag. Hij wilde zichzelf puur verdedigen tegen de zwerm, en hen compleet uitschakelen was niet zijn bedoelig geweest. Zo ruw was hij ook weer niet. “Help eens, Joul,” Moeizaam zwom hij weer naar de oever en stak zijn hand naar de Pokémon uit. Genoeg kracht zat er gewoon niet in zijn armen. De Mareep snelde al huppelend naar hem toe en stak bezorgd haar kopje naar zijn hand uit welk hij direct vastgreep. Hopend dat hij genoeg grip had liep ze traag naar achteren en wist hij zijn bovenlijf uit het water te sleuren. Hij voelde zich uitgeput. Echt… compleet uitgeput en knalde neer op het gras, waardoor zijn doorweekte kleding onder de grassprieten zat en wat aarde. Nog niet beseffend dat zijn laptop naar de maan was, hees hij zijn hoofd op en bedankte Joule met een glimlach. “Bedankt.. Echt waar,” sprak hij moeizaam uit, waarna hij de rest van zijn lichaam op het gras wierp. Echter gaf de schaap plotseling licht. Wacht, licht? Hoe? Sprakeloos duwde hij zijn bovenlichaam omhoog en zag tot zijn verbazing dat Joule ineens veranderde. Haar dikke, warme wol werd bij haar middel kaler en ze werd plotseling groter in lengte. Meer kon hij niet zien tot het licht verdwenen was en ze enthousiast haar poten om zijn hoofd sloeg. Zo.. warm. En.. roze? Verward probeerde hij de Pokémon tot zich op te nemen. “Joule?” Hij duwde haar voorzichtig van zich af en keek recht in haar kraaloogjes, “Ben je nou… gëvolueerd?” Dat was toch wat dát proces heette? Instemmend knikte ze en liet een vrolijke 'Flaaf' van haar af horen.