Got lots of thinking to do.

[ Open! ]

Home sweet home. Het was altijd prettig weer naar huis te gaan, merkte de jongen nu. De laatste keer dat hij thuis geweest was, was al weer even terug en er was zo veel gebeurd… Na heel wat gedoe had hij uiteindelijk een Vulpix en een Ninetales bij zijn Team gekregen, waar hij zeer blij mee was. Vooral de Vulpix, die hij Aveline had genoemd, was geweldig. Ze was nog jong en dus ook niet zo heel sterk, maar god wat was ze mooi. Hij was zo trots op dat kleine, vuurrode dametje van hem. En niet te vergeten: Hij had een contest gewonnen. Zijn aller eerste contest, en hij had gewonnen! Alphonse kon dus niet wachten tot hij het nieuws aan mams en paps kon vertellen. Met een brede grijns liep hij de stoep op, waarna hij meerdere keren de bel indrukte. “Ik kom eraan!” hoorde de jongen zijn moeder roepen van binnenin het huis. Na wat gestommel werd de deur eindelijk open gedaan. Zijn moeder stond met een schort om en een bak cake-deeg in haar hand in de deur opening, en zodra ze haar zoon daar zo zag staan, lichtte haar gezicht op in een brede grijns. “Oh, Alphonse!” bracht ze uit. Ze zette de bak op het kleine, houten tafeltje dat tegen de muur stond en omhelsde haar zoon. “Ik zag je op de televisie! Bij de Contest, de… De Rain Contest! Oh, gefeliciteerd lieverd! Kom binnen, kom binnen, ik was net bezig met het maken van een cake,” ratelde ze vervolgens door en breed grijnzend stapte de jongeman naar binnen. Ja, het was goed om weer thuis te zijn.

Eenmaal binnen werd de jongen gelijk getackeld door een hele kudde Pikachus, die zijn Pokéballen stalen en één voor één wisten te openen. Eerst kwam Khosekh tevoorschijn, toen Rayne, vervolgens Deerling en toen eindelijk… Pikachu! Hoera! Het kleine gele muisje werd hartelijk verwelkomd door de andere Pikachus, die hem meetrokken de huiskamer in. Deerling, Khosekh en Rayne waren allemaal ene beetje verbaasd, maar toen de twee viervoeters de gang herkende, maakte ze opgewekte geluidjes en volgde ze de Pikachus de huiskamer in. Alleen Rayne bleef een beetje onzeker staan. Oh, wat was ze mooi. Alphonse hurkte voor haar neer en legde met een warme glimlach om zijn lippen zijn hand op haar hoofdje. ”Hey Rayne, dit is thuis. Hier woon ik! Iedereen is heel aardig en beleefd, dus wees maar niet bang!” zei hij sussend. De Kirlia keek naar hem op, leek nog steeds te twijfelen. ”Kom, ik stel je wel voor. Even mijn jas ophangen hoor!” Nadat de jongen zijn tas aan de haak gehangen had, zijn laarzen uitgeschopt had en zijn tas naast het tafeltje gegooid had, tilde hij Rayne op en liepen ze samen naar binnen. De Pikachus hadden zich ondertussen naar de achtertuin begeven, waar ze vrolijk tikkertje speelde, en Khosekh en Deerling waren tegen de bank aan gaan liggen om eens lekker te dutten. De enige die nu nog niet uit hun Pokéballen waren, waren Aveline en Ninetales…

”Hey pap!” zei de jongen opgewekt. Zijn vader, die de krant aan het lezen was, keek om en glimlachte breed toen hij zijn zoon daar zag staan. “M’n jongen! Het is goed je te zien! En.. Oh? Wie is dat dan?” De oudere man keek naar Rayne, die op Alphie’s arm zat en zich wat nerveus tegen zijn borst aandrukte. ”Dit is Rayne, ze is nieuw in mijn Team! Heb je het gehoord? Ik heb de Rain Contest gewonnen!” vertelde Alphonse, en wederom verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. “Ja! Je moeder en ik hebben gekeken, oh we zijn zo trots op je!” zei zijn vader, die dolgelukkig leek. Net als Alphonse zelf! ”Oh, en Rayne is niet de enige die nieuw is!” ging de jongen uiteindelijk verder, en met zijn vrije hand haalde hij eerst Ninetales’ Pokébal tevoorschijn om de Pokémon vrij te laten, en vervolgens ook Aveline. Het kleine meisje keek nieuwsgierig rond, maar trippelde toen wat verlegen naar haar moeder. ”Dit zijn Ninetales en Aveline. Ik heb Aveline gefokt! Ze is de dochter van Ninetales en Khosekh! Leuk toch?” zei de jongen opgewekt. “Ooooh! Wat een prachtig meisje!” zei zijn vader, die zijn hand naar de vurige Pokémon uitstak. De vos rook er even aan, om Alphonse’s vader vervolgens een likje over zijn hand te geven. Ah, Alphonse was blij weer thuis te zijn!

Na Rayne ook aan een groot deel van de Pokémon die in het huis rondzwermde voor te stellen, zette hij het meisje op de grond en verzekerde haar dat het allemaal niet zo eng was. Ze leek de gevleugelde Pokémon wel leuk te vinden, dus was ze die gaan opzoeken terwijl Alphonse de trap afliep, op weg naar beneden. Al dagenlang had hij zitten denken. Denken en denken, over van alles en nog wat. Zijn Team, vooral. Vandaar dat de jongen nu voor de slaperige Khosekh neer bukte. ”Hey maatje, wat zeg jij ervan om eens een tijdje thuis te blijven?” vroeg de jonge Coördinator voorzichtig. Khosekh keek hem wat verbaasd aan, maar leek het idee toen te overwegen. ”Denk er maar even over na, oké?” En met die woorden gaf Alphonse de Blitzle een aai over zijn kop, om vervolgens naar de achtertuin te gaan. De Pikachus waren lekker gaan liggen en de helft was in slaap gesukkeld. Het was niet zo moeilijk zijn eigen Pikachu eruit te pikken. Ook voor deze Pokémon hurkte Alphonse neer en vroeg hij dezelfde vraag als hij aan Khosekh gevraagd had. De Pikachu leek de keuze echter niet zo moeilijk te vinden. Hoewel hij het reizen ontzettend leuk vond, miste hij zijn broertjes en zusjes en vond hij het ook leuk om zo nu en dan thuis te zijn. Vandaar dat de Pokémon knikte. Na hem eventjes geaaid te hebben, stond Alphonse weer op en liep hij terug naar binnen.

De jongen plofte aan de keukentafel neer en leunde zijn hoofd op zijn handen. Zijn ellebogen steunden op het oppervlakte van de tafel. “Mam, is het goed als Khosekh en Pikachu hier voor een tijdje blijven?” vroeg de jongen voorzichtig. In plaats van de opgewekte grijns, was een klein fronsje op Alphonse’s gezicht te zien, en zijn ogen staarde bedenkelijk voor zich uit. “Hm? Vanwaar die beslissing?” vroeg zijn moeder, die net de cake in de oven schoof. ”Nou, als Coördinator heb je toch een Coördinator-ig Team nodig? Gras, Water en Normal doen het goed tijdens contests, en hoeveel ik ook van Pikachu en Khosekh houd, ze… Passen niet in mijn Team? Gosh, ik voel me lullig als ik dat zo zeg, maar eh, ik denk dat dat ’t wel is,” antwoordde Alphonse, hoewel het duidelijk was dat hij wat twijfelde. “Je weet zelf vast wel wat het beste is. Je Pokémon zijn hier altijd welkom, lieverd,” zei zijn moeder, die tegenover hem op één van de stoelen plaats nam. “Waar zat je aan te denken qua team?” vroeg ze vervolgens. ”Ummm,” begon Alphonse, die wat afwezig met zijn vinger tegen zijn kin tikte, ”Nou, ik denk dat ik er nog een Water Type bij wil, en ook nog een Gras Type.” Zijn moeder knikte nadenkend. “Hmm, nou Gras Types hebben we helaas niet, maar je kunt misschien kijken of je één van de Goldeens mee wilt nemen. Ik weet zeker dat er wel eentje is die zin heeft om te reizen,” sprak zijn moeder. Alphonse knikte wat afwezig, maar duwde zich toen van de tafel weg. ”Ik denk dat ik even een wandelingetje ga maken,” mompelde Alphonse toen, waarna hij opstond en de keuken uitliep. Hij moest even nadenken, hoor…

Zijn wandelingetje was de straat uit en de haven in. Verrassend genoeg hielp drukte Alphonse zeer goed. Hij voelde zich prettiger in gezelschap, en dus was de drukke haven de beste plek om nu heen te gaan. Khosekh en Pikachu vonden het beide vast niet erg thuis te blijven, dat wist hij wel zeker, maar vond Alphonse het erg als ze thuis bleven? Khosekh was al zo lang bij hem geweest, het idee van van de Pokémon verwijderd zijn was gewoon… Absurd. En toch. Het zou moeten kunnen, toch? De twee zouden blij zijn hier en Alphonse zou blij zijn met zijn Coördinator achtige Team. God, het was allemaal toch wel lastig. Hij wist van zichzelf dat hij te veel om zijn Pokémon ging geven, maar wat verwacht je als je de ene je hele leven al kende? Maar als hij een échte, goede Coördinator wilde worden, dan was het belangrijk een goed Team daarvoor te hebben. Alphonse kon ze altijd nog opzoeken als hij ze miste. Het was niet alsof hij ze nu nooit meer zou zien… Met een zucht nam de jongen plaats op een van de houten bankjes die langs de haven stonde. Hij leunde zijn ellebogen op zijn knieën en cupte vervolgens met zijn handen zijn wangen. Hoewel de broeken van langslopende mensen niet zo interessant waren, keek Alphonse toch niet weg. Nee, de jongen was helemaal weggezonken in gedachten. Het was zelfs zo erg dat hij zijn omgeving eventjes helemaal niet meer in zich op nam…