Enough with the stone-puns

Ragya liep humeurig rond door de stad. Sleipnir was weg, Aldrei was weg. Ze had alleen nog maar Fenrir, een eend en een ei. Echt, haar dag kon niet beter zijn. Maar ze had besloten wat meer te doen dan te wachten tot alles weer goed zou komen. Want haar kennende duurde dat toch veel te lang. Vandaar dat ze naar het lab zou gaan om een mega stone op te halen. Die dingen zou Fenrir sterker kunnen maken en dat had ze op het moment wel nodig. Al wou ze natuurlijk niet dat haar hond nog meer ego kreeg dan nu. Want ja, hoewel Fenrir trouw tot haar was had hij altijd Aldrei’s plek in willen nemen. En op het moment was die droom uitgekomen. Hij liep nu buiten de bal en was wederom leider van zijn roedel. Al wou de roodharige het beest geen valse hoop geven, zonder Aldrei bij zich voelde het zo leeg. Het was gewoon zo anders zonder de Ninetales. Ze ging immers nergens zonder de teef en was gewend aan diens aanwezigheid, het maakte gewoon een deel van haar uit. Nu was ze zo incompleet. Natuurlijk deed Fenrir zijn best, want ook hij was niet zó onopmerkzaam. Hij wist dat Aldrei belangrijk voor haar was en deed zijn best diens trainer te helpen en te troosten. Maar het punt was juist dat de Houndoom was gewend dat sommige leden weg gingen en het niet gewoon was dat dit zo’n ramp was. Maar hij deed zijn best en dat was in ieder geval iets. Met die gedachtes liep Ragya naar het lab toe, in de veronderstelling dat ze gewoon door zou kunnen lopen en zonder veel moeite die steen kreeg. Maar het was maar afwachten. Al snel kwam het gebouw in beeld en opende ze de zware houten deuren, die ze even open hielt voor Fenrir en daarna weer netjes achter zich sloot. Zodra ze zich omdraaide ontmoette ze de nieuwsgierige blik van de mensen achter de balie. Hun blik gleed hierna nog een beetje wantrouwend naar de Houndoom, blijkbaar op het ergste voorbereid. Ragya liep naar voren en begon met spreken; “Hey, ik wou vragen of ik hier een Mega Stone op kon halen?” De vrouw waaraan ze het vroeg knikte begrijpend en brabbelde wat over het op te zoeken in de agenda. Na wat getik op de computer bleek het zo te zijn dat Sycamore tijd had voor haar. Met die woorden werd ze door verwezen naar de lift achter haar. Ze knikte nog een laatste keer en gebaarde naar Fenrir dat hij mee moest lopen. De roodharige nam de lift naar boven en kwam uit op de volgende verdieping. Wat nieuwsgierig keek ze opzij naar het lab gedeelte van het gebouw en naar de wetenschappers die hun werk deden. Ze had er geen verstand van maar vond het zeker interessant, in ieder geval genoeg om wat te gaan gapen. De mensen keken echter niet op van hun werk en leken kijkende ogen gewent te zijn. Vandaar dat de roodharige hun maar liet doen en verder liep naar rechts. Zodra ze de hoek omging kwam ze in de open werkruimte van de professor zelf terecht. Een stel vriendelijk staande ogen begroette haar terwijl hij even opstond van zijn stoel. “Kom verder en ga eens zitten. Ik neem aan dat je niet voor je Starter komt?” Met die woorden verwees hij natuurlijk naar de Houndoom die naast haar stond. Deze keek dreigend en wantrouwig naar de vreemde, blijkbaar niet gelovend dat er ook maar iemand zo vriendelijk kon klinken. Ze deed wat er van haar gevraagd werd en ging zitten, waarna ze gebaarde dat Fenrir naast haar mocht liggen, iets wat de hond ook met een klagelijk geluidje deed. “Nee, ik kom voor een Mega stone” Haar pigmentloze ogen lagen in de onderzoekende van de ander. Maar de professor had al te lang met pokémon en kinderen gewerkt om aan te voelen dat er iets verkeerds zat. Even veegde hij de haren uit zijn gezicht en leunde naar achteren. Zijn stem was zowel vriendelijk als eisend; “Wat nou als je eerst vertelt wat je dwars zit en dat we daarna terug komen op de Mega Stone hmm?” Wat koppig beet de roodharige op haar wang, nog niet bepaald in de stemming om toe te geven. Daarbij voelde ze zich al redelijk opgefokt de laatste tijd door de loop van activiteiten, en ze nam vrijwel alles op als een belediging. Zo dus ook dit vriendelijke gebaar en ze stond op het punt iets terug te snauwen toen Fenrir zijn snuit tegen haar aan duwde. De Houndoom lag er nog altijd en keek droogjes op, duidelijk makend dat ze zich weer opfokte voor niks. Het was erg dat zelfs de Dark type wist wanneer ze zich te boos maakte, dus probeerde ze zichzelf tot rust te krijgen. Iets wat minder goed lukte, want haar blik schoot nog altijd vuur toen ze weer opkeek naar de professor. Deze leek er echter niet van onder de indruk, en na een tijdje heen en weer gestaart te hebben zuchtte ze toegeeflijk. “Twee van mijn pokémon zijn gestolen” Ze zei het met een ondertoon van frustratie die vooral op zichzelf gericht was. Sycamore leunde naar voren en keek geïnteresseerd terug, hij had immers al genoeg problemen met Team Rocket gehad, en wou helpen waar het kon. Zo leek het in ieder geval vanaf haar oogpunt, maar ze vervolgde toch. “Sleipnir mijn Shiny Rapidash en Aldrei mijn Ninetales, ze is mijn partner” Haar partnerpokémon, ze kende geen leven zonder de fanatieke en felle pokémon. Ze betekende meer voor haar dan ze uit kon leggen, en had een hekel aan dit hulpeloze gewacht zonder vooruitgang. Wie weet wat er met haar gebeurde, ze kon over gekocht worden, in een lab geduwd en nog erger. Maar haar paniekgedachtes werden weer onderbroken door de heldere stem van degene voor haar. “Ben je al naar een Ranger gestapt? Deze kunnen je zeker helpen” Ze zuchtte even en wreef over haar slaap heen. “Ja, maar ik heb het gevoel dat het weinig uitmaakt. Wat willen ze doen? Met die tollen vrienden worden met Team Rocket en dan netjes mijn pokémon terug vragen?” Ze sprak haar woorden fel uit, alsof er vergif in zat. Maar de roodharige kon het niet helpen dat ze zo sceptisch was over heel dat Ranger gedoe. Ze kende het immers nog niet en had ze nog nooit in actie gezien, naar haar weten waren het alleen maar een stelletje kinderen die perse goedzakken wouden zijn. Was zij letterlijk de enige die geen zin nog geloof had in een boel powerrangers? Haar blik was dus ook star terwijl ze naar de prof keek. Maar deze had meer geduld dan dat de roodharige had, en keek kalmpjes terug. Hij werkte met ongeduldige jonge pokémon, kinderen en scientist die maar door wouden werken. Van heel dat boeltje ongeregeld was hij de baas en moest orde houden, een Ragya kon hij er dus ook nog wel bij hebben. Met een aanmoedigende glimlach knikte hij dus terwijl hij opriep vanaf beneden of iemand koffie wou brengen. Nog voor hij de bestelling bevestigde keek hij Ragya vragen aan, maar ze knikte gewoon en bevestigde dat ze het gewoon zwart dronk. In ware dronk ze koffie in iedere vorm verkrijgbaar, maar ze hielt wel van het bittere smaakje. Hierna begon de man weer te spreken, op een toon zo geduldig en onbezorgd dat de roodharige alleen daar van al humeurig werd. Nu was het ook helemaal niet moeilijk haar chagie te maken, maar goed. “Ik begrijp dat het zo mag lijken, maar geef ze een kans. Ik heb al genoeg gehoord over Rangers die Trainers hebben geholpen met hun pokémon terug te brengen” Ze zuchtte, wetend dat ze met haar woede niet kon winnen van deze redeneringen. Wederom keek ze de ander verslagen aan, en met een veel rustigere toon gaf ze antwoord. “Ik zal ze een kans geven” Er zat een koppige mok in haar stem, iets wat de professor liet grijnzen terwijl er een twinkel in zijn ogen stond. “Geen gekke dingen doen hé?” Hoe de hell kende hij haar al zo goed? Nu was ze ook niet zo heel diepgaand in deze dingen en uitte ze haar afkeur en woede vrij open, iets wat zeker hielp in dit oordeel. Maar ondanks dat alles hielt ze nog altijd stand bij haar motivatie, maar degene voor haar leek te begrijpen dat dit onderwerk niet zo veel verder uitgepluisd kon worden. Hij ging door. Megastone, daar waar ze immers voor gekomen. Hij opende zijn laatje en pakte er de veelgekleurde steen uit, die hij voor hun op tafel legde. Het geslepen ding rolde nog een beetje rond voor het tot stilstand kwam. Het was een doorschijnende steen met roze, paarse, blauwe en groene tinten. Zodra het licht er doorheen viel kleurde ook de tafel erachter nar deze kleuren. Ze kon zweren dat vanuit een bepaalde hoek je er een tekentje in zag, maar tijd om ernaar te vragen had ze niet want Sycamore begon erover te praten. “Een mega stone is een middel waardoor je pokémon kan mega evolueren in een gevecht. Na het gevecht zal hij weer terug gaan naar zijn normale staat” Even gleed zijn blik naar het steentje, alsof ook hij niet kon geloven dat een steen die kracht bezat. “Je pokémon moet natuurlijk wel diens stone dragen, anders werkt het niet.” Ze knikte begrijpend en keek even opzij naar Fenrir, die zijn blik meteen omhoog wierp in de vraag of hij weer in actie moest komen. Maar na dit zicht ontspande ze weer en liet haar rode blik naar voren dwalen. Sycamore zag dit als een begrijpen en ging verder naar het minder saaie gedeelte; “Welke pokémon ga je gebruiken om te mega evolven?” Ragya maakte een gebaar opzij, waardoor Fenrir omhoog kwam en de professor schattend maar deels dreigend aan keek. Hij vertrouwde de vreemde immers niet en hij was de alpha reu in zijn ogen, dus was het zijn taak zijn roedel te beschermen. “Voor Fenrir, hij is de enige van mijn team die zou kunnen mega evolven” De zwartharige moedigde haar aan wat meer over de reu te vertellen, even moest de roodharige nadenken voordat ze antwoord gaf. “Ehem, ik heb hem nu al een flinke tijd, ik heb hem in Lumiouse gevangen. Hij ziet het team als zijn roedel en maakt vooral ruzie met Aldrei om wie de baas mag zijn, maar hij is heel beschermend over ons. Ik denk dat hij wel klaar is voor de volgende stap, al moeten we aan zijn ego werken” Even werd haar blik vragend, niet wetend of dit was wat er van haar verwacht werd. Ondertussen nam Fenrir de kans van zijn aandacht te genieten door de professor uitdagend aan te kijken. Want tja, waarom zou hij uberhoud afgewezen worden? Hij was de perfectie van kracht en alles bij elkaar. Maar goed, omdat hij er nu toch was zou hij de ander maar eens grondig gaan besnuffelen. Dus liep de reu om het houten tafeltje heen en snuffelde aan de broek van de man, om uiteindelijk langs heel diens kantoor te gaan. Ragya leek het zich niet te deren zolang de ander er niks over zei, dus keek ze nieuwsgierig terug. De man keek bedenkzaam naar de steen die op tafel lag, of hij echt nadacht of een dramaking was wist ze niet met zekerheid te zeggen. Op dat moment pakte hij de steen op, en stopte hem terug in het laatje. Meteen verbaast keek ze op, kreeg ze geen steen? Maar de man leek er een andere voor in de plaats te pakken. Hij was bijna hetzelfde en de roodharige begreep het punt niet. “Een steen past bij een trainer als persoon, je draagt hem immers altijd bij je.” Ze bekeek de steen nogmaals en zag dat hij kleiner was, maar de kleuren evengoed duidelijk waren. Hij leek wat ouder te zijn dankzij de krasjes en enkele scheurtjes. Het was inderdaad een steen met meer persoonlijkheid als zo’n gloednieuwe. “Ik zal je niet langer in spanning houden, ik heb besloten dat je de steen…”

{ Open na het oordeel~