Hungry for Lunch~ [ Ranger Quest ]

Member Kasper Davis Punten : 484 Age : - Icon :

kasper davis,

someday i will put a nice line of lyrics here ;

Met geheven staart liep Stunky trots voor hem uit. Wat was Kasper blij dat hij wind mee had en niet wind tegen. Meer dan twee minuten in de ondragelijke stank die de Stunky kon produceren redde de jongen al niet. Het liefst had hij het beest, dat eigenlijk helemaal nergens goed voor was, dan ook in haar Pokébal gedouwd en die onderop zijn tas gelegd. Maar dat mocht nu niet meer. Het was nu ongeveer een week geleden sinds hij zich bij de Ranger Academy had aangemeld. Zijn simpele outfits waren vervangen door het felle uniform waarin Rangers rondliepen en een Capture Styler had de plaats van twee Pokéballen ingenomen. Kasper mocht, zolang hij een Student Ranger was, maar met één Pokémon op zak rond lopen. Dat was omdat hij dan een betere relatie met het beest kon krijgen, want dat was belangrijk. In zijn verwarring en besluiteloosheid had Kasper maar aangegeven dat hij Stunky als partner Pokémon wilde, omdat hij haar het langst gehad had. Hij had er echter al snel spijt van. Stunky was niet behulpzaam. Ze dacht alleen maar aan hoe ze het lekkerst kon liggen en wanneer ze weer eten zou krijgen en liet niemand die niet Kasper was haar aanraken. Alleen Kasper mocht in haar buurt komen, mocht tegen haar snauwen en mocht lichamelijk contact maken. Dat was altijd al zo geweest, maar nu was het toch wel lastig. Het was niet dat alleen hij in haar buurt mocht komen omdat ze zo veel om hem gaf, of zo. Ze maakte het maar al te vaak in de vorm van stinkende luchtgolven duidelijk dat ze het vaker oneens dan eens was. Het was… Kasper wist het eigenlijk niet. Stunky was een vreemde Pokémon en meer had hij nooit als verklaring nodig gehad. Kasper mocht Stunky dan ook niet bepaald. De relatie tussen de twee was dus helemaal niet hoe de relatie tussen een Ranger en een Pokémon zou moeten zijn. Zijn docenten kwamen daar dan ook snel achter, maar geen van de twee studenten leken erg veel zin te hebben zich te gaan aan te passen. Kasper had zijn handen altijd al vol aan de paarse Pokémon, hij kon het echt niet aan om nog meer tijd met haar door te brengen… Maar helaas. Hij was verteld dat hij vanaf nu Stunky zo veel mogelijk uit haar Pokébal moest houden. Uiteindelijk zouden ze dan wel een betere band krijgen. Ja ja. Kasper hoopte maar dat het uiteindelijk iets op zou leveren, want hij had er helemaal geen zin in. Hij wist echter wel dat het nodig was om te slagen en als de goede leerling die hij was, had hij dan ook geluisterd. Dus daar liep ze dan, in al haar glorie. De meeste mensen zouden hun Pokémon gelijk weer terug de Pokébal in gedaan hebben zodra er niemand meer toekeek, maar Kasper niet. Hij was een goede student. Hij was altijd al een goede student geweest. En tot nu toe was het niet zo heel erg geweest. Als ze zich zo bleef gedragen, was het nog best te doen…

De blonde jongen was eerder die dag langs het prikbord gelopen. Een groot, bruin ding dat in de grote hal hing en waar allerlei verzoeken, missies en andere dingen hingen. Nieuwsgierig was hij even blijven staan om de verschillende briefjes te lezen, toen zijn oog op een in nette letter geschreven blaadje viel. “Hey, wat moet ik doen om zo’n quest te kunnen doen?” vroeg hij vervolgens aan een voorbij lopende Graduate Ranger, het briefje in zijn hand en een overwegende blik op zijn jonge gezicht. “Oh, het is heel simpel. Je moet gewoon een leidinggevende zoeken en dan besluit hij of het goed is. Meestal wel, hoor. Het enige waar ze op letten is of de quest niet te moeilijk is voor je huidige rang en skills. Daarna krijg je het uitgebreide verslag ervan en kan je erheen. Succes!” Kasper had hem bedankt voor zijn hulp en was toen stilletjes gaan nadenken. Hm. De quest die hij nu in zijn handen had was op zich wel te doen en hoewel hij nou niet echt stond te popelen om de handen uit de mouwen te steken, waren Quests wel de enige manier om in de rangen te stijgen. Met het papiertje stevig in zijn hand was de jongen dus maar naar de kamer van zijn leidinggevende gegaan. “Hallo? Um, ik wilde graag een quest aannemen,” sprak de jongen mompelend. Hij keek de man even aan, maar richtte zijn blik toen ergens anders naartoe. “Oh? Welke?” vroeg de man geïnteresseerd, die met zijn ellenbogen op de tafel leunde en zijn hoofd op zijn handen had gelegd. “Deze,” antwoordde Kasper, waarna hij naar de ander toe schuifelde en hem het briefje gaf. De ander zijn ogen schoten even over het blaadje heen, waarna hij nadenkend naar achter leunde. “Zonder de Pokémon pijn te doen… Ja, dat maakt het een lastige, hoewel Rangers natuurlijk altijd naar een pijnloze oplossing zoeken. Ik denk dat het een goede missie voor je is, je bent slim genoeg om een strategie te bedenken,” besloot hij. Omdat de missie diezelfde dag nog aangevraagd was, had de man nog geen tijd gehad het verslag op te bergen en kreeg Kasper het gelijk mee. “Je kunt het beste direct vertrekken, Slateport City is nog even reizen.” De jongen knikte, bedankte de man en hobbelde toen het kantoortje uit. Oké. Een missie. Spannend. Het was nog vroeg, dus als hij inderdaad binnen nu en snel zou vertrekken, kon hij er tegen het begin van de middag al zijn. Maar eerst nog even langs zijn kamertje om zijn tas en andere handige spullen te pakken. En natuurlijk zijn vest, want hoewel hij niet zonder de Ranger kleding kon lopen, kon hij het wel bedekken. Tot op zekere hoogte. Hij had een grote trui vanuit de onderste laag in zijn koffer getrokken en had die buiten de Academy gedragen, simpelweg omdat hij zich te opvallend voelde door dat vervelende groen. En eigenlijk stond het hem ook helemaal niet. Hij hoopte dat, zodra hij geslaagd was, hij wel iets anders aan kon. Maar ja.

De trip met de trein duurde een uurtje, met enige vertraging. Ach, had erger gekund. Kasper had tijdens zijn rit genoeg tijd gehad om na te kunnen denken over hoe hij het precies aan ging pakken. Een Wailmer had een Pokédex op gegeten. Oké. Koop een nieuwe. Misschien kon hij dat doen, langs de winkel gaan en een spliksplinter nieuwe Pokédex halen voor de ongelukkige verliezer. Dat was wel zo makkelijk, maar werd waarschijnlijk niet gewaardeerd. Diegene had er vast een emotionele waarde aan gehecht, of zo. “De Pokédex van mijn heldhaftig overleden vader!”, dat soort dingen. Dus moest Kasper het uit de Wailmer zien kijken. En waarschijnlijk was het idee dat hij daarvoor Pokémon zou gebruiken. Nou, oké. Dat kon hij wel doen. Maar hoe? Hij kon de Pokémon niet bevechten, want dan zou hij het beest pijn doen. Hij kon zijn Stunky ook niet op andere manieren gebruiken, want haar gif was sowieso schadelijk. Lastig. Misschien kon hij de Wailmer laten overgeven, of met een stok of draad door de keel de Pokémon eruit vissen. Hoewel hij het geleerd had met mensen (dat was echter wel enkel de theorie…), durfde hij het eigenlijk niet te doen met Pokémon. En daarvoor moest hij de Wailmer ook eerst kalm zien te krijgen én zien te houden. Eén foutje en hij kon zo maar geplet worden. Dat klonk nou ook niet bepaald aantrekkelijk. Nee, Kasper moest de Pokémon onschadelijk zien te maken zonder het beest pijn te doen, zodat hij vervolgens zijn gang kon gaan. In slaap brengen of verlammen, bijvoorbeeld. Dat waren dingen die Pokémon ook voor elkaar konden krijgen, maar Stunky behoorde helaas niet tot die groep. Oké, dan moest hij dus aan een Pokémon komen die over een aanval bezat die andere Pokémon in slaap kon brengen. Daar had hij de Capture Styler voor, hoewel hij zich ergens niet zo goed voor kon stellen dat een Pokémon zou staan te popelen hem te helpen. Het was toch een feit: Kasper had het niet zo met Pokémon. Maar daar zou hij zich later wel zorgen over maken.

Eenmaal uit de trein, had Kasper braafjes Stunky uit haar Pokébal gelaten en haar bevolen in de buurt te blijven. Ze was waarschijnlijk in een van haar goede buien, want ze knikte enkel en was toen enkele passen voor hem uit gaan lopen. Nog steeds peinzend over wat hij precies ging doen om dit probleem op te lossen, liep hij het laatste stukje van het station naar waar hij verwacht werd. Zodra de opdrachtgever hem aan zag komen, was de relatief jonge man dankbaar opgesprongen. “Ah! Een Ranger! Jij bent hier om me te helpen, toch?” vroeg hij terwijl hij op Kasper af kwam benen. “Um, j-ja, ik kom je helpen,” antwoordde de jongen wat eentonig, waarna hij handen schudde met de dankbare man. “Oh, gelukkig! Ik ben zo blij dat je zo snel kon komen! De Wailmer zit in het water, daar, volgens mij vindt hij het ook erg dat hij mijn Pokédex heeft opgegeten. Ik denk wel dat hij je zal laten helpen,” vertelde de man, die Kasper meetrok naar een meertje. Ze bevonden zich net buiten de stad, waar veel meren, riviertjes en slootjes lagen. Kasper vroeg zich af hoe de Wailmer hier terecht gekomen was, maar schudde de vraag weg. Het maakte ook niet uit. Hij was hier enkel en alleen voor zijn missie. “Ah, oké. Ik zal het regelen. Ga alsjeblieft weer terug naar je huisje, dan kom ik je Pokédex brengen als het gelukt is,” antwoordde Kasper, die iets meer kortaf klonk dan hij bedoeld had. De man keek hem dan ook bijna een beetje wanhopig aan, alsof hij heel graag wilde helpen, maar draaide zich uiteindelijk toch maar om en liep weg. Mooi. Niet dat Kasper zijn goede intenties niet waardeerde, maar hij werkte veel beter in zijn uppie.

In plaats van echter de Wailmer op te gaan zoeken, begon Kasper in de omringende struikjes en tussen de boompjes die er stonden te zoeken. De arme man een eind verderop had vast fronsend zitten toekijken, want waar was dat joch nou mee bezig? Al snel had Kasper echter gevonden wat hij zocht: Een Pokémon. En niet zo maar een Pokémon, een klein blauw ding met grote bladeren op zijn kop. Zodra Kasper de Oddish gezien had, was hij op zijn hurken gaan zitten en had hij Stunky wat ruw dicht tegen zich aan gedrukt. Het laatste dat hij wilde was dat de paarse Pokémon de ander weg zou jagen of aan zou vallen, en Stunky kennende, kon je niet voorzichtig genoeg zijn. Uit zijn zak haalde hij vervolgens wat Pokébrokken, waarmee hij de aandacht van de Oddish gemakkelijk getrokken had. Nieuwsgierig hopte het diertje dichterbij, waarna Kasper de brokjes naar hem toegooide. De Oddish at het op, was even stil en besloot de smaak toen lekker te vinden. Opgewekt keek hij dan ook op naar de blonde Ranger, die zijn Capture Styler uit zijn tas haalde. Zodra hij het ding gevonden had, liet hij het tolletje wegschieten en keek hij toe hoe het om de Oddish heen draaide. En succes! De Oddish bleef rustig staan en zou nu Kasper helpen. Dat was makkelijk. Opgelucht liet hij Stunky weer los, borg hij de Capture Styler op en duwde hij zichzelf weer overeind. “Kom,” zei hij tegen beide Pokémon, die hem braafjes volgden.

Ook het vinden van de Wailmer was niet zo moeilijk: Het was niet bepaald een kleine Pokémon en het meertje waarin het zich bevond was niet bepaald groot. Kasper wist de aandacht van het dobberende, blauwe beest gemakkelijk te trekken door wederom wat Pokébrokken te gebruiken. Zodra de Wailmer voor een deel aan land gekomen was, was Kasper er voorzichtig naartoe gestapt. “Hé daar, ik kom je helpen. Je hebt de Pokédex van iemand ingeslikt en ik kom hem weer uit je halen,” sprak hij geruststellend, waarna hij een hand op de Wailmer zijn kop legde. Het beest knikte wat wanhopig en leek ook erg graag te willen dat Kasper het rode voorwerp weg zou halen. Zodra Kasper hem echter aanraakte, trok de Pokémon zich toch weer wat terug. Zo vertrouwd met Pokémon was hij dus niet. “Rustig, rustig. Het is al goed. Je zult er niks van merken!” sprak Kasper, waarna hij zich naar de Oddish keerde en zei: ”Oddish, doe alsjeblieft een Sleep Powder!” De Pokémon knikte en al snel werd het zacht glinsterende stofje richting de Wailmer geblazen, die binnen enkele seconden als een blok in slaap gevallen was. Mooi zo.

De Ranger stapte vervolgens op de Wailmer af en trok met enige moeite zijn bek open. Pfoeh. Dit was best zwaar. Een korte blik in de mond vertelde Kasper echter niks. Nee, waarschijnlijk moest hij erin. Eugh. Met een vermoeide zucht liet Kasper de bek weer dicht vallen, waarna hij naar een van de bosjes liep en daar een stevige, lange tak vond. Ah, perfect! Precies wat hij nodig had. Eenmaal terug bij de drie Pokémon, trok hij nogmaals de bek van de Wailmer open en zette de tak tussen zijn kaken. Toen de tak zichzelf bewezen had door niet onder het gewicht te bezwijken, kroop Kasper iet was walgend de slijmerige bek in. Hij gebruikte zijn zaklampje om wat bij te schijnen. Veel verder dan de bek kon de jongen waarschijnlijk niet. Misschien kon hij een hele kleine Pokémon vinden die hij met de Capture Styler om hulp kon vragen…

Het bleek echter niet nodig te zijn. Na toch goed gekeken te hebben in de bek zelf, vond Kasper de Pokédex achter een van de kiezen van het arme beest. Dus vandaar dat hij zo graag hulp gewild had. Zo’n Pokédex achter je kies was nou niet bepaald prettig, nee. Met een opgelucht lachje om zijn lippen duwde Kasper zichzelf met enige moeite weer de bek uit, waar hij even bleef staan om de Pokédex te bekijken. Een krasje hier en daar, maar verder leek het ding het nog goed te doen. Mooi. De jongen stak de Pokédex in zijn zak en trok toen voorzichtig de stok tussen de tanden van de Wailmer uit. Het beestje zou snel weer wakker worden en dan vast blij zijn te merken dat de pijn in zijn bek weg was. Hoera voor iedereen. Met de Pokédex op zak begon de jongen vervolgens weer terug te lopen naar de man die het apparaat verloren was, toch wel blij dat zijn missie geslaagd was~

Onderwerp: Re: Hungry for Lunch~ [ Ranger Quest ] za sep 26, 2015 4:29 am

Wailmer looks happy. You've successfully finished your quest!
You can now claim your reward at the ranger base.