RAVEN STRIDER
Vervolg op topic [x] en [x]Gefrustreerd sloeg Raven de deur achter zich dicht, misschien iets harder dan nodig was. Kamer A13. Het had hem een tas naar zijn hoofd gekost en een beschamende vraag om hulp aan één van de zusters, maar hij had de kamer gevonden. Eindelijk. En hij was gesloopt.
Vermoeid leunde Raven zijn voorhoofd tegen de deur. Het liefst plofte hij meteen neer op het bed, maar hij wist dat hij er dan niet meer van af zou kunnen komen. En hij had nog steeds z’n natte kleding aan. Eerst maar even douchen dan. Hij liet een zucht ontsnappen, en terwijl hij Luca plaats hoorde nemen op de grond – die had ook een zware dag achter de rug –, begon Raven zich naar het badkamertje te slepen. De kamers in het pokécenter waren niet groot, maar hij was blij dat ze voor elke trainer een eigen bed en douche hadden. Met dit weer was hij nu liever niet buiten. Raven trok zijn natte T-shirt over zijn hoofd en nadat hij al zijn kleding had uitgetrokken, stapte hij achter het douchegordijn en zocht hij met zijn handen naar de knoppen. Het stomende hete water liet hij meteen op zijn koude lijf neervallen. Zijn hele lichaam voelde beurs aan van de lange dag en hij was dankbaar dat hij nu eindelijk een warme douche kon nemen. Even gleden zijn gedachten naar de Riolu, die nu waarschijnlijk lag te slapen in de behandelkamer. Raven vroeg zich af hoe het met hem zou gaan. Hopelijk kon de zuster hem helpen. Dat zal wel, toch? Ze had hem beloofd dat het weer helemaal goed ging komen. Hij moest daar mar vertrouwen in hebben.
Raven sloot zijn ogen en voelde hoe het stromende water zijn lichaam langzaam begon op te warmen. Hij zocht naar de shampoo, die er blijkbaar niet was, en besloot zich toen maar alleen schoon te maken met zeep. De stoom sloeg op zijn huid toen hij weer uit de douche stapte en zich snel afdroogde met een handdoek. Hij was te moe om echt goed zijn haar te drogen, en trok snel een simpele joggingbroek aan, om vervolgens dankbaar op het bed neer te vallen in de kamer. Nog nooit was hij zo blij geweest met een zacht matras.
”Weltrusten,” mompelde hij naar zijn Lucario, die zo te horen al in slaap was gevallen. Raven gaf hem groot gelijk. Vermoeid trok hij de dekens over zich heen en legde hij zijn hoofd op het zachte kussen. Het leek wel alsof hij meteen al wegzakte op het moment dat hij zijn ogen had dichtgetrokken.
De volgende ochtend kwam veels te snel. Raven had de moeite niet gedaan om het gordijn te sluiten, en daar moest hij nu voor boeten. De eerste stralen van het zonlicht prikte op zijn gesloten ogen. Luca was ook al wakker en begroette zijn meester met een vriendelijk grommend geluid toen Raven kreunend zijn arm over zijn hoofd sloeg. Man, wat voelde hij zich brak. Kon hij niet nog even langer blijven liggen? Het bed voelde zo comfortabel… Toen besefte hij zich plotseling waarom hij überhaupt op een bed lag en niet in een slaapzak op de koude bosgrond. En hij was wakker. Raven schoot omhoog, stapte uit zijn bed en griste snel een schoon T-shirt tevoorschijn toen hij zijn tas had gevonden.
”Kom, laten we kijken hoe het met de Riolu is,” zei hij tegen Luca, zijn stem gedempt door het T-shirt dat hij nog niet eens volledig over zijn hoofd had getrokken. De Lucario knikte en liep achter Raven aan toen die eenmaal was aangekleed en naar de deur toe liep, zonder verder nog de tijd te nemen om wakker te worden.
Het was rustig in de wachtruimte. Waarschijnlijk lag iedereen nog te slapen, maar de zuster was wakker en begroette hem met een opgewekte ‘Goedemorgen’ toen Raven aan kwam lopen. Ze wist meteen waarvoor hij kwam en liet even een geruststellende glimlach op haar gezicht verschijnen. Raven kon dit niet zien, maar hoorde het tot zijn opluchting meteen aan haar stem. ‘Geen zorgen, hij heeft goed geslapen vannacht en is er weer helemaal bovenop. Ik heb hem net-‘ Verder kwam ze niet, want er klonk een enthousiast geluidje van achter de balie en de Riolu was voor dat hij het door had al in zijn armen gesprongen. Verrast stapte Raven naar achter en ondersteunde hij de Pokémon met zijn armen, blij om te voelen hoe levendig hij weer was. Dat was heel wat anders dan het zwakke, koude lichaampje dat hij gister naar het pokécenter had moeten dragen. Raven glimlachte opgelucht en draaide zijn gezicht naar de Riolu.
”Hey jongen, voel je je weer helemaal beter?” vroeg hij lachend. De Riolu slaakte weer een vrolijk kreetje en bracht zijn blik toen nieuwsgierig naar de grote Lucario, die zijn soortgenootje met een vriendelijke blik begroette. ‘Ja, hij was een tijdje in kritieke toestand, maar de medicijnen sloegen goed aan,’ hoorde hij de zuster zeggen. ‘Je hebt geluk dat je Riolu nog zo jong is, de krassen op zijn lijfje helen goed en hij zal er geen littekens aan over houden.’ Haar blik werd even zorgelijk. ‘Maar, hoe heb je hem ooit bij die Houndours kunnen laten?’ merkte ze toen kritisch op. Raven fronste.
”Oh, nee, hij is niet van mij,” zei hij snel, waarna hij weer even naar de Riolu lachte toen die in zijn wang begon te prikken. Het verbaasde hem hoe vrolijk de Pokémon nog was. ‘Nee?’ De verbaasde reactie van de zuster zorgde ervoor dat hij zijn gezicht weer even naar haar draaide.
”Nee,” bevestigde hij,
”Ik vond hem zo in het bos. Mijn Lucario heeft de Houndours kunnen wegjagen. Ik weet ook niet waarom ze achter hem aan zaten.” De zuster zweeg bij het aanhoren van zijn verhaal en hij kon haar bijna horen nadenken. ‘Ik hoop maar dat ze niet nog meer Pokémon last vallen…’ hoorde hij haar zacht mompelen. Raven knikte een beetje afwezig en peuterde ondertussen de handjes van de Riolu los die zich hadden vastgegrepen in zijn haar.
”Bedankt dat je hem hebt kunnen oplappen,” mompelde hij zachtjes. De reden dat hij zo vriendelijk tegen was was alleen omdat hij het gevoel had dat hij bij haar in het krijt stond. Als zij er niet was geweest had de Riolu het waarschijnlijk niet gehaald, en daar was hij dankbaar voor. De zuster wuifde het vriendelijk weg. ‘Wat ga je met hem doen?’ Raven was verbaasd dat ze dat aan hem vroeg.
”Eh.. Daar heb ik nog niet echt over nagedacht,” bekende hij. Was dat aan hem dan? Ze lachte toen ze zijn verraste uitdrukking zag, aangezien de Riolu volgens haar zijn besluit al had genomen. ‘Hij heeft een trainer nodig..’ moedigde ze hem aan. Twijfelend bracht Raven zijn grijze ogen weer naar de Riolu in zijn armen.
”Wat zeg jij, wil je vanaf nu met mij mee?” vroeg hij voorzichtig. De Riolu liet meteen een opgewekt geluidje horen. Hij hoorde Luca achter zich even grinniken.
”Dat is een hele duidelijke ja, meester,” zei hij geamuseerd. Raven draaide zich even naar zijn Lucario. Als die het er ook al mee eens was..
”Oké dan,” besloot hij, terwijl hij de Riolu voorzichtig op de grond zette. Die keek hem met nieuwsgierige grote ogen aan toen hij voorover bukte om een pokéball uit zijn tas te vissen. Toen hij eenmaal de kleine bal had gevonden, klemde hij hem tussen zijn vingers en liet hij hem in zijn hand vergroten. Hij hurkte voor de Riolu neer zodat hij op dezelfde ooghoogte kwam. De Pokémon slaakte weer een schattig kreetje, en met een glimlach op zijn gezicht drukte Raven voorzichtig de bal tegen zijn kop. Hij hoorde hoe het ding open klikte en de Riolu toen naar binnen slokte. Nieuwsgierig wachtte hij af. Als de Riolu bleef zitten, zou dit zijn eerste ‘vangst’ zijn. Het was dan misschien geen spectaculair gevecht waarbij hij net op het goede moment zijn pokéball had moeten gooien, hopende dat zijn pogingen de Pokémon te verzwakken voldoende waren geweest. Nee, dit ging om een kleine babypokémon, die hem een hele zware en vermoeide nacht had bezorgd. Maar, toch kon Raven zich op het moment geen beter nieuw teamlid wensen. De Riolu had inderdaad een trainer nodig, en hij zou hem samen met Luca maar al te graag willen trainen.
