Put your hands in the air if you don't give a damn +Riddle

Daar stonden ze dan met z'n drieën te staren naar het groepje burgers. Beter beschreven was het gewoon een groepje dudes die blijkbaar schijt hadden aan de regels en waarschijnlijk ook schijt hadden aan Team Rocket, maar dat tolereerde ze dus absoluut niet he. Ezio was ondertussen op een van de daken gaan zitten en keek neer op het groepje jongens. Riddle keek even naar Nathan toen hij sprak dat ze dan maar is uit moesten zoeken wie of wat het waren. Ze knikte, de kans dat het burgers waren was groot, maar je wist nooit tegenwoordig. Riddle had haar 'R' teken ook verstopt. "Oké, wacht hier voor even" sprak ze met een glimlach tegen Nathan. Hij begreep vast wel wat ze van plan was, als Nathan tevoorschijn zou komen was er waarschijnlijk sneller ruzie en als alleen zij tevoorschijn zou komen dan was er waarschijnlijk alleen interesse, genoeg tijd om uit te vogelen of het ook TR leden waren dan of niet. Ze had de pokéball van Hiro erbij gepakt maar die hield ze achter haar rug, met de meest onschuldige glimlach ever stapte ze uit het donkere steegje op het groepje dudes af. Zonder erover na te denken, liep ze er recht op af en al snel trok ze alle aandacht, mooi. De neppe glimlach bleef op haar gezicht staan. Met haar rode ogen keek ze van de ene naar de andere "Jullie weten vast de weg wel hier?" vroeg ze met die onschuldige glimlach.

Nathan had gefronst, maar liet haar maar gewoon doen, mooi, het kwam allemaal wel goed. Oké ze had niet een water dicht plan, maar zo ging ze wel erachter komen of deze personen van TR waren of hier gewoon niet hoorde rond te lopen. Met haar onschuldige face stond ze een metertje of zo van de jongens af die haar nu vragend aan staarde. Hoe makkelijk je de aandacht kon krijgen van een groep jongens, Arceus. Toen ze had gevraagd of ze hier vast wel de weg wisten, keken er een paar elkaar wat vragend aan. Een van de jongens kwam naar voren en boog zowat voorover, ugh te dichtbij, met een grijns op z'n face 'Natuurlijk weten wij dat' sprak hij. De andere kregen nu ook een grijns op hun face. Well, dit waren dus normale burgers, anders had ze gelijk naar d'r hoofd gekregen waarom ze hier nog rond liep. 'Maar... waarom blijf je niet gezellig bij ons' sprak een andere dude die ook dichterbij was gekomen. 'Is vast veel gezelliger dan naar huis gaan' ging hij verder. Van binnen rolde ze met haar ogen, maar van buiten had ze nog steeds die iets te onschuldige glimlach op haar face. "Maar ik moet echt naar huis, sorry~" sprak ze met een zoete stem. Ondertussen achter haar rug maakte ze Hiro's pokeball groot, nog eventjes tijd rekken. 'Ah bij ons ben je wel veilig van Team Rocket hoor' sprak de andere weer, die echt iets te dichtbij stond. Ze grinnikte, of course, Team Rocket. Oké dit was wel honderd procent duidelijk dat ze niet van TR waren. De jongens keken dan ook wat verbaasd toen ze aan het grinniken was. Zo onopvallend mogelijk keek ze vanuit haar ooghoeken naar de plek waar Nathan was, alleen ze zag hem niet, hmm dan iets anders bedenken. "Om Team Rocket maak ik mij geen zorgen...." sprak ze, haar zoete stem was verdwenen, ze klonk nu geamuseerd. De jongens keken haar nu wat verbaasd aan en totaal niet snappend wat er aan de hand was. Vervolgens liet ze Hiro dan maar tevoorschijn komen, die gelijk vanuit zijn pokéball in een aanvalshouding ging staan en flink en vals begon te grommen. De jongens schrokken zich een ongeluk en namen gelijk afstand, mooi.