On a quest for Chinglings

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven draaide zich voor de zoveelste keer om in haar bed. Het moest intussen toch al diep in de nacht zijn, gezien de stilte buiten en het feit dat het pikdonker was, maar de slaap wilde nog altijd niet komen. Het was al een poosje geleden dat ze haar laatste quest had aangenomen en ook de informatie over haar ouders wilde niet erg opschieten. Ze werd er rusteloos van en dat deed haar juist alleen maar aan haar moeder herinneren, die ook nooit te lang stil had kunnen zitten. Sewaddle opende zijn oogjes en keek haar aan vanaf zijn plek op een dekentje op het nachtkastje. Sev ontmoette de blik van haaf pokémon en zuchtte even. "'t slapen zit niet mee vannacht," merkte ze op, terwijl ze zich naar het kastje toe draaide. Het was echter veel te laat om iets zinnigs te doen buiten. Bovendien leek ronddwalen op dit uur nooit een goede uitkomst te hebben, al was ze nu niet eens in Lumiose.

Ze wist niet hoe het haar gelukt was uiteindelijk toch weg te zakken, noch hoe lang ze ongeveer had geslapen, maar Seven werd wakker met de stralen van een waterig ochtendzonnetje in haar gezicht. Op de automatische piloot werkte ze haar hele ochtendritueel af waarna ze met Sewaddle op haar schouder richting de grote hal van de Ranger Academy liep. Zonder naar iets anders op of om te kijken stapte ze op het grote bord af waar alle quests op werden gehangen. Haar blik bleef na een beetje scannend rond te hebben gekeken hangen op iets over Chinglings. Blijkbaar was het de bedoeling dat de pokémon van die mensen een keer in contact gebracht zou worden met zijn eigen soort. Sev pakte het briefje van het bord en stopte die in haar tas na alle details te hebben gelezen. Hoewel ze zeker van plan was om een stel wilde Chinglings te brengen, kon ze de familie ook nog haar geboxte pokémon aanbieden die ze ooit ergens had gewonnen.

De eerste stop op haar tripje naar Geosenge Town was dan ook het dichtstbijzijnde Pokémon Center. Hier haalde ze haar eigen Chingling op, zodat ze die bij zich had mochten de mensen interesse hebben om een nieuwe pokémon in huis te nemen. Haar eigen team zat al vol en het was nooit haar doel geweest om deze pokémon eraan toe te voegen, dus als hij elders een goed huis zou kunnen vinden dan had ze daar niks op tegen. Ze borg de pokéball op in haar tas en stapte weer naar buiten de zon in. Het was nog altijd mooi weer en behoorlijk warm. In de buurt van Geosenge was ook wel water te vinden, dus het leek haar een goed idee om een duik te nemen als ze die quest af had.

Eenmaal aangekomen op haar bestemming, althans, nog in de wildernis net buiten de stad, liet ze haar blik over het landschap gaan. Een Chingling was nu niet echt de grootste pokémon, dus het kon nog een hele opgave worden om er eentje te vinden. Met lege handen zou ze sowieso niet aankomen, maar er was specifiek gevraagd om een wilde. Een interessante omgeving was het gelukkig wel. De runen die hier op de rotsen stonden waren altijd het onderwerp geweest van onderzoek. Dat soort werk was niets voor haar geweest, maar ze had er toch wel enige interesse voor. Waarschijnlijk kwam dat door haar vader, want die kwam altijd met de gaafste dingen thuis. Hoe hij zijn ontdekkingen zo had weten te vertellen dat zij er wat van begreep was haar nog steeds een wonder. Bovendien was hij erin geslaagd om zijn bekendheid voor haar te verbergen. Het waren altijd gewoon verhalen geweest, ze had er niks achter gezocht.

Het eerste teken dat bevestigde dat er ook echt Chinglings rondhingen in dit gebied, was het zachte rinkelgeluid van een belletje dat meedreef op de zomerbries. Seven versnelde meteen haar pas, maar lette ook op dat ze niets zou afschrikken als ze eenmaal gevonden had waar ze naar op zoek was. Ze hield dan ook abrupt stil toen ze eindelijk wat zag bewegen vanuit haar ooghoeken. Gelukkig bleek het vandaag nog te gaan lukken, want er liepen twee Chinglings op een kleine afstand. Met lichte enthousiasme haalde ze haar Capture Styler tevoorschijn, die als het goed was in staat was om twee assists te gebruiken. Zonder aarzeling schoot ze de tol af en maakte vervolgens de nu al vertrouwde bewegingen die een witte ring om de pokémon brachten. Een moment later was de klus al geklaard en schoot de tol terug naar haar styler. Aangezien er toch twee waren kon ze ze net zo goed beide meenemen. De jonge vrouw schoot opnieuw de tol af, maar deze keer brak de cirkel haast direct. Seven fronste lichtjes, maar merkte toen op dat er nog een andere pokémon bij was gekomen en die leek haar net iets te nieuwsgierig. Een Houndoom was veel groter dan een Chingling, dus het was logisch dat de laatste liever de benen nam.

Ze klikte Snow’s pokéball van haar riem en riep hem eruit zodat hij haar kon helpen. “Snow, de bedoeling is dat die Houndoom afstand neemt,” vertelde ze haar Spheal die al enthousiast begon te klappen. Als ze hem gewoon zo kon laten schrikken dat hij er vandoor zou gaan, dat zou het beste zijn. ”Water Gun! Probeer hem zo vaak mogelijk te raken daarmee,” beval ze haar pokémon. Snow wachtte geen moment en raakte de Houndoom voor die echt door leek te hebben dat er hier wat anders rondspookte dan Chinglings. Gezien water een van zijn zwakke punten was, werd hij al een redelijk stuk naar achter geblazen. Van schrik viel de wilde pokémon aan met een Ember, maar dat haalde natuurlijk niet veel uit op Snow. “Brine!” Het commando was er alweer uit voor er nog iets kon gebeuren. Snow concentreerde zich en er begonnen dikke druppels boven de Houndoom naar beneden te vallen. De vuurpokémon was compleet doorweekt en leek te beseffen dat hij net zo goed weg kon rennen.

Zodra hij uit het zicht was liet Seven haar Spheal snel in zijn pokéball terugkeren, voor hij misschien iets kon uitvreten wat haar quest in gevaar zou brengen. De Chingling was nog in de buurt en degene die ze al als assist had stond al die tijd naast haar. Opnieuw schoot ze de tol van haar Styler af en vormde een cirkel om de wilde pokémon. Dit keer was er geen reden om weg te rennen en dus voegde hij zich al snel bij haar zonder verdere problemen. Ze droeg de twee wilde pokémon op haar te volgen richting de huizen, terwijl ze snel op het Quest papiertje blikte om te zien welk adres het precies was waar ze moest zijn.

Seven hield stil voor een houten deur, waar ze kort op klopte voor ze weer wat afstand nam en wachtte tot er voor haar open werd gedaan. Op het eerste gezicht leek de vrouw die open deed een beetje verward, maar bij het zien van de pokémon die de vreemdeling bij zich had, verscheen er een glimlach op haar gezicht. “Jij moet de Ranger zijn die onze verzoekje heeft aangenomen, is het niet?” Sev knikte. ”Dat klopt,” antwoordde ze. “Loop maar even met me om naar de tuin, mijn zoon is daar met onze Chingling.” Ze volgde de vrouw naar de tuin. De twee Chinglings die ze bij zich had rende direct naar de tamme. Die leek blij verrast met het plotse bezoek. “Het lijkt erop dat ze elkaar wel mogen.” ”Inderdaad,” merkte ze op, haar blik op de pokémon en het jochie gericht. “Mogen we ze houden??” werd er enthousiast door hem gevraagd. ”Je zal ze nog wel zelf moeten vangen, maar ik denk dat, dat wel goed komt,” antwoordde Seven, waarna ze zich naar de moeder keerde. ”Ik heb zelf nog een vrouwelijke Chingling die in mijn box zat. Ik zou haar graag aan jullie geven, hier zal ze het een stuk beter hebben met de rest,” stelde ze voor terwijl ze de pokéball uit haar tas pakte. De vrouw nam hem met een vrolijke lach aan. “Graag, we zullen er goed voor zorgen.”
”Dan is het maar eens tijd dat ik op de base ga melden dat ik klaar ben met mijn quest.”