Time to make a change ; ( closed )

Lasse was geëvolueerd. Lasse en Ethan hadden ontzettend veel getraind en een hechte band gekregen, waardoor de Pokémon nu toch wel aardig sterk was en ze een goed team vormden. Vandaar dat Ethan het wel tijd vond voor de volgende stap. Hij had het aan Lasse voorgesteld en deze had zonder twijfel toegestemd. Ze zouden overgaan op de Mega Evolutie. Sterker, indrukwekkender, mooier, Ethan wilde het. Dus zou hij het krijgen ook. Na enkele tijd rondgeneusd te hebben op de Black Market had hij iemand gevonden die een Lucarionite te koop had voor een gunstig prijsje. Helemaal prima. Het enige wat hij nu nog nodig had, was een Key Stone. Hij had nooit eerder een reden gehad om het ding te willen of op te halen, dus had hij de steen nog niet in zijn bezit. Maar daar zij hij nu verandering in brengen.

Met een diepe zucht bleef hij stil staan vóór Allison's kantoor, waarna hij uiteindelijk op de deur klopte. De jongen liet zichzelf vervolgens stilletjes binnen, waarna hij de deur achter zich sloot en losjes salueerde. "Goeiemogge," sprak hij vervolgens opgewekt. "Ik eh, had een afspraak gemaakt? Voor een Key Stone," ging hij vervolgens wat onzekerder verder, want hoe deed je dit eigenlijk?

[ & Allison Lenier ]

Huh. Dat was Allison niet. Even wilde de roodharige jongen het kantoor uit stappen om te kijken of hij niet de verkeerde deur door gegaan was, maar hij wist toch wel heel zeker dat dit het goede kantoor was. Dus was de zwartharige jongen, die Ethan herkende als een van de hogere rangen, verkeerd. Gezien er niks tegen hem gezegd werd over Allison's make-over, slikte hij zijn vragen en verwarring maar in en nam hij stilletjes plaats nadat hij naar de stoel gewezen werd. De vraag die de ander hem stelde werd gevolgd door een korte stilte, omdat Ethan daar toch wel even over na moest denken. Nou, omdat hij hem wilde. Omdat hij een geweldig persoon was en die steen verdiende. Potverdorie. Natuurlijk zei hij dit niet. In plaats daarvan schraapte hij zijn keel wat en liet hij Lasse uit zijn Pokébal. De Pokémon stond kaarsrecht en met een zeer serieuze blik naast zijn stoel, maar het was duidelijk te zien dat hij een beetje nerveus was. Hij stond er ook wel echt bij als een of andere body guard. Ethan moest hem dat eens afleren.

"Omdat, uh, nou Lasse is een redelijk hoog level, we hebben een goede bond en we willen graag sterker worden," vertelde Ethan hem. Dat was toch wat er nodig was voor zo'n keystone? De jongen zijn gouden ogen gleden even naar de steen, die de ander in zijn handen had. "Ik wil sterker worden. Ik wil dat Lasse sterker wordt," voegde de jongen er uiteindelijk wat vast beradener aan toe. En hij wilde dreigender en intimiderende overkomen, en indruk maken, en het in de gezichten van anderen wrijven dat zíjn Pokémon wel in staat was te mega-evolueren en zijn tegenstanders in mootjes kon hakken, maar waarschijnlijk kon hij dat ook niet zeggen. Oh, Ethan...

[ OOC ] : Sorry voor de laatheid D:

De ander mompelde wat over Ethan's antwoord, waardoor er hoop op begon te bloeien in Ethan's borst. Oh! Hij was het met hem eens! Dat betekende dat hij die Keystone nu al wel in de pocket had. Ha ha haaa, geweldig! Dat was snel gegaan— Maar toen sprak de ander verder en brak Ethan's enthousiasme in duizend scherven uit elkaar. Nou. Wat sipjes en ongelovig keek hij de ander aan terwijl hij Ethan vroeg of hij het wel aan kon. Nou ja! Zag hij eruit alsof hij berserk zou gaan door één sullig steentje? Ethan mocht dan veel getraind worden, maar een stad verwoesten... Dat was iets té positief gedacht over Ethan's team. Zo sterk was hij niet. Hij vroeg zich af of hij ooit zo sterk zou worden, maar ergens betwijfelde hij dat. Zo ongelofelijk sterk paste niet bij hem, hoewel hij wel constant naar een krachtig team streefde. "Lasse doet niks zonder een bevel van mij," antwoordde Ethan uiteindelijk, een eerlijke blik in zijn ogen. Dat durfde de Pokémon niet. Lasse was toch best wel een lafaard. "Als anderen het kunnen, kan ik het al helemaal." Ethan was niet chaotisch (ehhh...) of destructief. Hij hield niet van chaos zoals sommige anderen. Als de kwaadwillende leden een Keystone konden bemachtigen zonder dat er aan hen getwijfeld werd, dan zou de toch wat luie maar goedwillende Ethan het al helemaal aankunnen.

Zwijgend wachtte Ethan af nadat hij zijn zeggetje gedaan had. En toen verdween de grijns die om de ander zijn lippen had gestaan plotseling en besloot hij dat hij niet overtuigd was. Wederom vond ongeloof zich een weg op Ethan's gezicht, hoewel het dit keer drie keer zo erg was. Hij wilde opspringen, met zijn hand op de tafel slaan en boos worden want wat de fück, hij voldeed aan alle voorwaarden. Wat weerhield die sukkel tegenover hem ervan dat stomme steentje gewoon te geven?
Je kan je dan dus wel voorstellen hoe dom Ethan zich voelde toen de ander toegaf dat hij maar een grapje maakte en hem vervolgens zelfs vertelde dat hij niet zag waarom Ethan de steen niet zou krijgen. Met een lege blik keek Ethan de ander aan terwijl hij verder ging, nog niet helemaal in staat zijn woorden te verwerken. De motherfücker... Wie had hem nou weer aangewezen als Elite Officer? Ethan's blik gleed even naar Lasse, die er net zo perplex bij stond als Ethan zelf. Nou ja. Hij schudde uiteindelijk zijn hoofd om zijn gedachten wat ordelijker te maken, waarna hij een diepe zucht slaakte en antwoordde. "Uhh, een paar weken," zei hij wat onwillig. Tja, een paar weken was niet zo heel lang, sommigen hadden hun Pokémon maanden of zelfs jaren voordat zij eindelijk aan een mega evolutie toe waren, maar Ethan besloot zich er niet te druk over te maken. De ander had hem net verteld dat ze sterke leden nodig hadden en dat hij niet zag waarom hij Ethan niet de steen zou geven. Het verschil tussen een paar weken en een paar maanden zou vast niet zo'n grote invloed hebben op het uiteindelijke besluit... Toch?

Hij was nu toch wel een beetje nerveus. Hij had geen idee meer wat de ander van plan was, met al zijn spelletjes en grapjes. Misschien was het hele 'ik zie niet waarom niet' ook een grapje. Misschien was alles een grote grap. "Nee, je krijgt hem niet. Opdonderen." MISSCHIEN WERD HIJ WEL UIT TEAM ROCKET GEGOOID. Ethan stond erom bekend (bij zichzelf) dat hij doordraaide. Hij moest er ooit iets aan doen. "Ja, hij wilde bij mijn team, dus heb ik hem gevangen," antwoordde Ethan. Hij keek wederom even naar de Lucario, die hem een korte, verzekerende blik wierp. In elk geval leek Lasse wel zeker van zijn zaak. Of zo. Misschien was de Pokémon ook aan het flippen maar wist hij zijn gezicht in de plooi te houden. Het zou Ethan eerlijk gezegd niks verbazen.
Maar toen werd de steen zijn kant op gegooid. Wat krampachtig probeerde de Grunt het voorwerp te vangen, waardoor hij de steen alleen maar verder weg sloeg. Het was Lasse die de steen vervolgens zonder enige moeite leek te vangen en vast hield. Hij kon zijn trainer er waarschijnlijk niet mee vertrouwen. "B-bedankt!" bracht Ethan uit toen hij zag dat de steen veilig was. Hij keek met opgewekt glinsterende ogen naar de Officer en wist een grijns niet van zijn lippen te houden. Wat een kind was hij toch ook...

De ander leek Ethan's enthousiasme ook op te merken—wat nou niet echt moeilijk was— en merkte op dat als hij een knuffel wilde, hij bij Allison moest zijn. Ethan knipperde een paar keer wat beduusd, waarna hij zich toch even afvroeg of hem dat inderdaad zou lukken. Hij had al eens eerder een wat onverwachtse omhelzing van Allison gekregen, maar hij wist niet of hij dat nog een keer kon doen. Hmmm. Hij zou Lasse zo meteen wel een knuffel geven, of zo.. Forever Alone. Toen de ander echter opstond en met mooie woorden zei dat Ethan op moest hoepelen, sprong de jongen ook op. Hij salueerde nogmaals losjes. "Aye, sir. Bedankt!" Na die woorden liet hij zijn arm weer zakken en liep hij met verende pas het kantoor uit, op de voet gevolgd door Lasse. Alright, het was gelukt! Hij had een Key Stone! Mega Evolutie, here they come!