The first gym.

<sub>Ergens was het best zielig. Ja, Floyd Duncan vond zichzelf zielig van wegen één simpele reden. Zijn team was sterk, dat kon je niet ontkennen. Misschien was het niet het krachtigste team dat er rond liep maar het was beter dan de teams van sommige andere mensen. Kinderen met zwakke pokémon die je met je duim kon verslaan hadden echter de eerste gym al eens verslaan, maar Floyd was nog nooit de eerste gym binnen gewandeld. Sinds dat er een limiet op de pokémon die je gebruikten stond was het er gewoon nooit van gekomen. Hij begreep het ook wel. De eerste gym zou een Vivillion hebben en een Surkit, twee pokémon die Waglington met één simpele aanval vast al knock out kon krijgen. Het zou niet eerlijk zijn om daarmee een eerste gym binnen te stappen, maar sinds wanneer was de man ook eerlijk? Die dag dus. Hij moest zich wel aan de afspraken houden wilde hij eindelijk zijn eerste gym eens voltooien.
De pokémon die hij gebruikten was dan weer minder ideaal. Zijn type en zijn aanvallen waren perfect, dus hij zou het wel kunnen winnen, maar het gedrag van de pokémon was weer wat anders. Het prehistorische ding was nu niet de zachtaardigste en ook luisteren was niet zijn beste kant. Heel lang had Floyd het ding ook nog niet want Allison had hem nog maar pas aan hem toe vertrouwd. De pokémon was in die tijd al uit zijn bal geweest, was op de meeste momenten rustiger dan je zou verwachten van de Aerodactyl maar hij was niet perfect. Wanneer het zich bedreigd voelde of een pokémon viel hem aan sloeg hij helemaal om. Luisteren deed hij dan bijna niet meer. Zeer leuk, maar het kwam ooit wel goed.

Iets van de gym vandaan stond de zwart harige dan ook met de grote gevleugelde pokémon voor zich. Het ding was aan het snuffelen aan een boom waar enkele berries aan hingen en je zou bijna denken dat het zo onschuldig als wat was. Twijfels gingen door Floyd zijn hoofd door terwijl dat hij de pokémon bestudeerde. Zou het hem lukken om daarmee de eerste gym te verslaan? Hij mocht de hoop in ieder geval niet verliezen. Als Floyd zelf rustig bleef zou de pokémon misschien ook rustig blijven tijdens een gevecht. Als dat niet het geval was kon hij er niks aan doen en dan was dat maar zo.
De zwart harige haalde vervolgens diep adem en nam nadien de pokébal van Viserys boven. Bij de beweging keek de pokémon hem meteen met een wat verwilderde blik aan maar Floyd schonk daar geen aandacht aan. Als hij er altijd op zou reageren op de verkeerde manier zou het al helemaal verkeerd gedrag worden. ‘Ik hoop voor je dat jij je wat gaat gedragen,’ zei hij streng tegen de pokémon maar die leek niet echt te luisteren. In plaats daarvan wende Viserys koppig zijn blik af en keerde hem vervolgens de rug toe. Wat een geweldige pokémon was het toch ook. Hij deed alsof hij met wat anders bezig was om zo Floyd te doen denken dat hij het gewoon niet gehoord had. De man wist wel beter en vernauwde heel even zijn ogen. ‘Je mag dan misschien Prehistorisch zijn en groot, maar ik heb nog steeds pokémon die je aan kunnen met hun ogen dicht,’ dreigde hij en daarbij wist hij de aandacht van de Aerodactyl wel te krijgen. De pokémon draaide zich meteen om, maakten zich groot en liet een luide brul horen. Het was geen pokémon die zwakte wilde laten zien of wilde aannemen dat hij zwaktes had. Dat was vast wel dat oerinstinct dat erin zat, en het kan geen kwaad. De pokémon overschatten zichzelf misschien wel, maar dat was beter dan onderschatten.
De reactie liet Floyd echter wel met zijn ogen draaien. ‘Jaja, rawsh, rawsh, zeer imponerend. Denk maar niet dat ik het niet meen, en als je zo’n gedrag gaat blijven vertonen zal je er zelf ook wel achter komen dat het zo is.’ Jammer genoeg had hij de pokémon die dag echt nodig, anders had hij al lang mogen ondervinden wat er bij zo’n gedrag zou gebeuren. Moest hij echter Waglington erop afsturen zou het eerst een gevecht stoer doen zijn, dan zou de Aerodactyl neervallen waardoor Floyd het pokémon center kon gaan bezoeken. Het was nu wel dat het er vaak aardig goed vooruit ging maar op sommige momenten was het er onmenselijk druk. Dan kon hij misschien een uur gaan staan aanschuiven om dan pas naar de gym te gaan. Het enige wat hij dus kon hopen was dat de pokémon zich gedroeg tijdens het gevecht zonder dat hij hem eerst had moeten straffen.
Floyd haalde de pokébal die bij Viserys hoorden erbij om de pokémon terug te laten keren. Het was iets dat hij absoluut niet graag deed. Hij deed zelfs een poging om op te stijgen en weg te vliegen maar het had geen zin. Gelukkig voor de zwartharige en de rest van de bevolking had de pokémon nog niet door hoe die zelf uit zijn bal moest geraken. Pokémon konden dat, maar hij was er gelukkig nog niet achter gekomen. Als het ooit gebeurde hoopten Floyd niet dat het midden in de basis van Team Rocket was of zo, dan had hij heel wat uit te leggen en kon hij misschien reparatiekosten gaan betalen. Want het geld groeiden op zijn rug. Niet dus.
Wanneer dat de pokémon terug in zijn bal stak borg Floyd die voor even op. Pas als hij in de gym was zou hij de pokémon er weer uit laten. Gelukkig was de gym niet heel ver en was hij er zo. Dat alles maar snel voorbij was want veel zin had hij niet om de eerste gym te doen. Het was echt zo de eerste en dat terwijl dat hij al aardig ver stond. Ach ja, het kon geen kwaad om de gym toch eindelijk eens te doen.

De zwart harige stapte vervolgens de Gym binnen. Hij deed de moeiten zelfs niet om te zien hoe alles er om zich heen uit zag, want hij was er niet om het gebouw te bewonderen. Soms snapte hij zelfs niet waarom de mensen in een gym zo bijzonder waren. Het waren misschien goede trainers maar ze werden zeer vaak verslagen, dus in feiten waren ze dan toch niet zo sterk? Ze bleven met hun pokémon ook altijd op hetzelfde level plakken. Er was niks bijzonder aan hen behalve dat het zwakkelingen waren. Of de eerste paar gyms waren gyms met zwakkelingen. Hij kon ze bijna omver walsen.
Met een rustige blik nam hij dan uiteindelijk plek aan één kant van het strijdveld. Terwijl hij de vrouw aan de overkant aan keek. Ze wilde haar mond open trekken om wat te zeggen, maar Floyd was haar voor. ‘Ja ik ben hier om je uit te dagen,’ zei hij voor ze haar vraag kon stellen. ‘Ow uhm, oké dan. Bespaard me de moeiten van het vragen,’ zei ze glimlachend tegen Floyd. Goed nu dat die vraag beantwoord was konden ze vast wel beginnen met het gevecht zeker? Of was er eerst nog iets belangrijks dat nog gezegd moest worden? Blijkbaar wel. Er kwam een derde persoon bij die zich langs de kant in de helft van het veld zetten. Dat moest vast de scheidsrechter zijn die bepaalde of alles goed ging of niet. Dat zou nog leuk gaan worden. ’De uitgedaagde is Gym leader Viola. De uitdager mag heel zijn team gebruiken en op ieder moment wisselen, pokémon mogen niet hoger zijn dan een maximum van level dertig. De uitgedaagde mag maar twee pokémon gebruiken en pas wisselen als een vorige pokémon verslagen is. Het gevecht is afgelopen als één van de twee partijen geen pokémon meer heeft om verder te gaan,’ kwam de stormloop van woorden uit de man zijn mond en Floyd had hem even verveeld aangekeken. Goed konden ze dan eindelijk beginnen? ’Laat het gevecht beginnen!’</sub>

VS

<sub>Floyd nam er meteen de pokébal uit van de grote pokémon die hij vanaf moment één wilde gebruiken. Deels omdat hij geen andere pokémon had die hij kon gebruiken op het moment. De bal gooide hij de lucht in waar het ding open ging en de Aerodactyl en met een luide brul uit kwam. De brul was net niet hard genoeg om de grond te doen bewegen, maar het was toch luid genoeg. Verwilderd keek de pokémon om zich heen, maar wanneer een tweede kleinere pokémon uit de bal werd gelaten keek hij meteen nar het blauwe geval. De Prehistorische pokémon bleef in de lucht hangen terwijl hij zijn ogen even vernauwde om naar het blauwe ding te kijken en dan toch naar Floyd. Bijna alsof de grote pokémon verward was omdat het tegen dat ding moest vechten. Floyd begreep de pokémon wel. Al was de pokémon zijn tegenstander misschien aan het onderschatten.
‘Begin met Supersonic,’ beval Floyd zijn pokémon met een klein hartje. Voor hetzelfde geld deed het ding helemaal niet wat hij moest doen. De pokémon deed uiteindelijk toch wat hij moest doen. Hij opende zijn bel en een vervelend geluid kwam eruit recht op de Surskit af. Jammer genoeg wist de pokémon het te ontwijken dankzij de snelheid waarover hij bezat. Viola beval haar Surskit om Bubble te gebruiken en verschillende bubbels kwamen van de Surskit vandaan en gingen recht op de Aerodactyl af. Zonder al te veel moeiten wist de grotere pokémon de bubbels te ontwijken. Goed, dat was toch iets positief. 'Thunder Fang,' zei Floyd, dat was de volgende aanval die de Aerodactyl zou moeten uitvoeren, en ook dat deed hij. Hij vloog aan een flinke snelheid naar beneden en beet de Surskit niet bepaald zacht. Een korte pijnkreet was bij de Surskit te horen wanneer het gebeten werd maar Viola was slim. Ze liet haar Surskit weer een Bubble afvuren nu de pokémon zo dicht bij elkaar waren. Het was effectief, want Viserys werd geraakt door de aanval en liet meteen los om weer de lucht in te vliegen. De blik in de pokémon zijn ogen was echter volledig veranderd. Nog verwilderder dan eerst en vooral kwaad. Een grom kwam van diep uit zijn keel. Weer dook de pokémon naar beneden met vleugels gespreid, klaar voor een wing attack. Wanneer hij met één vleugel aan viel wist de Surskit die te ontwijken door in de lucht te springen maar Viserys reageerde heel snel. Hij draaide zich om, maakten een halve draai en viel zo met zijn tweede vleugel aan terwijl de pokémon nog in de lucht hing. Die keer kon de Surskit het niet ontwijken en vloog het kleine wezen een eind naar achter en kwam het hard op de grond terecht. ‘Beheers je!’ riep Floyd, maar hij had niet het gevoel dat het wat uit maakten. ‘Gebruik nog eens Supersonic,’ zei Floyd tegen zijn pokémon, maar die reageerde helaas niet op wat er hem werd gezegd. Hij schoot gewoon weer op de kleinere pokémon af, met een Thunderfang. De kleinere pokémon had geen kans om het te ontwijken en werd weer tussen de scherpe tanden gegrepen waarna dat de Aerodactyl de lucht in vloog met het ding nog altijd in zijn bek. ‘Viserys!’ probeerde Floyd nog eens maar de pokémon luisterde niet. Hij vloog zo hoog hij kon om nadien de Surskit naar beneden te gooien. Net alsof hij aan het spelen was met zijn prooi dook de pokémon nadien naar beneden om juist onder de Surskit zichzelf om te draaien en met een Wing Attack de Surskit weer in de lucht te doen vliegen.
Even wierp Floyd een blik op de Gym Leader die met een bezorgde blik naar haar pokémon keek die weer naar beneden kwam vallen en deze keer liet de Aerodactyl het ding gewoon vallen. Alsof het wist dat het knock out was. De blauwe pokémon viel effectief de grond op en was niet meer in staat te bewegen. Volledig uitgeteld lag het ding daar. Met hoe alles was verlopen was Floyd er zeker van dat ze het niet goed keurde. Zeker niet wanneer Viserys dacht toch naar beneden te duiken voor een Iron Head, maar de Sukit werd op tijd terug gekeerd door Viola. Ze had de pokébal van haar pokémon trillend vast terwijl de Aerodactyl op de grond neerknalde.

Dat was dus gevecht één. ’Surskit is uitgeschakelt en niet meer in staat om verder te vechten, Viserys is gewonnen, maar als je met hem verder wilt vechten zal hij moeten luisteren, anders word het gevecht afgelast en is Viola de winnaar,’ sprak de scheidsrechter, en Floyd had eigenlijk niks anders verwacht. Hij keek naar de Aerodactyl die naar hem toe kwam gewandeld, zijn blik al minder verwilderd als eerst. Verdommen, dit gevecht mocht niet eindigen zonder dat hij een badge had. Floyd moest er dus voor zorgen dat de pokémon naar hem zou luisteren.
‘Luister goed jij mormel,’ begon Floyd met zijn armen over elkaar. Tot zijn geluk keek de pokémon hem gelukkig wel aan en keek hij niet naar ergens anders omdat het hem allemaal niet interesseerde. ‘We moeten winnen, maar dat gaat niet als jij hier pokémon probeert te doden want dat is niet de bedoeling. Als je word aangevallen is dat geen probleem, want dat is de bedoeling. Volgende keer luister je dus naar mij, en enkel naar mij. Doe je dat niet zal het je beste dag niet zijn,’ sprak Floyd met een kwade en zeer dreigende stem. De Aerodactyl liet een brom horen waarna die koppig de andere kant op keek. Floyd gaf het ding dan ook even een tik tegen zijn kop en daarvan keek de pokémon meteen zijn kant op. Hij gromde luid maar Floyd vervoerde niet, hij deed zelfs geen moeiten om de blik te ontwijken. Dit deed hij om geen zwakte te tonen maar te laten zien dat hij de baas was en dat er naar hem geluisterd moest worden. ‘Begrepen?’ zei Floyd en nadien knikte de pokémon enkele keren, maar niet met volle zin.</sub>

VS

_{Floyd draaide zich vervolgens om naar Viola en Viserys zetten zich op zijn plek neer op het strijdveld. ‘We zijn klaar voor ronde twee, Viserys zal zich gedragen,’ melde Floyd, maar het enige van antwoord dat hij kreeg was een knik van Viola die vervolgens de Vivillon uit haar bal liet. De vlinder keek naar de pokémon voor haar en merkte de gespannen sfeer op waardoor ze het niet helemaal leek te vertrouwen. ‘Je weet het hé, luisteren naar wat ik zeg,’ sprak Floyd en zijn pokémon knikte weer met tegenzin. ’Ronde twee is gestard na een kort onderbreking. Als de Aerodactyl zich niet weet te gedragen zal het gevecht afgelopen zijn en heeft Viola gewonnen. Begin!’ zei de scheidsrechter. Hopelijk ging het een heel pak beter dan eerder.
Viola begon en liet haar vlinder aanvallen met een Psyshock maar gelukkig wist Viserys het te ontwijken door de lucht in te vliegen. In vergelijking tot de vorige keer kon zijn tegenstander hem nu wel in de lucht volgen en dat deed de vlinder ook. ‘Doe wing attack,’ zei Floyd tegen zijn pokémon die braaf deed wat hij moet doen. Met een gespreide vleugel haalde hij uit naar zijn tegenstander die werd geraakt, maar niet op de grond viel zoals de vorige. In plaats daarvan zorgde de vlinder ervoor dat die in de lucht wist te blijven door zijn vleugels te spreiden. Poison Powder werd vervolgens ook gebruikt, en met de hulp van Gust werd het naar de Aerodactyl geblazen die het niet kon ontwijken. Meteen voelde hij de schade ervan en even leek hij kwaad te willen worden, maar een zucht kwam uit zijn neusgaten terwijl hij even keek naar Floyd. ‘Fire fang,’ zei Floyd een heel pak rustiger nu hij wist dat zijn pokémon wilde luisteren. Voor dan toch.
Viserys dook op de Vivillon af en wist zijn tanden in de pokémon te zetten Het vuur had duidelijk effect op de Vivillon, maar Viola gaf zich niet gewonnen.  Een soort poeder kwam tevoorschijn en eerst leek het niks te doen maar dan liet de Aerodactyl los. Een grijns was te zien op Viola haar gezegd. ‘Doe nog eens hetzelfde,’ beval Floyd maar wanneer dat Viserys wilde aanvallen leek hij schade op te lopen en zijn aanval te staken. Dit gaf de Vivillon de kans om een gust af te vuren die dat de Aerodactyl wist te raken. Dus vuur aanvallen waren even niet mogelijk. ‘Gebruik nu Ice fang.’ Viserys reageerde op wat hij zei en wilde de pokémon bijten en bijna was het niet gelukt. De vlinder wilde het ontwijken maar was niet snel genoeg en haar vleugel kwam tussen de scherpe tanden te zitten. Niet alleen liep ze daardoor schade op, maar ook har vleugen bevroor en ze kon niet langer in de lucht blijven. Aan een hoge snelheid viel ze door het gewicht naar beneden en kwam ze hard neer. ‘Nu Iron Head,’ en Viserys dook naar beneden en knalde zo tegen de vlinder aan om nadien terug de lucht in te gaan.
Jammer genoeg was de vlinder er nog niet aan, maar duidelijk verzwakt. De Iron Head had er wel voor gezorgd dat het ijs was gebroken en moeizaam vloog ze terug de lucht in. ‘Maak het af met Thunder Fang,’ en de Aerodactyl vloog weer op de vlinder af die niet meer snel genoeg was om het te ontwijken. De pokémon kwam tussen de draak zijn tanden terecht en wanneer deze naar beneden viel bleef het daar stil liggen.
Viserys landen in ieder geval naast de vlinder neer en hield zijn blik er geen moment van af. Dat was het moment van de waarheid. Zou de vlinder knock out zijn en had hij gewonnen of zou het weer gaan bewegen? Als het weer zou bewegen was Floyd er zeker van dat de Aerodactyl meteen zou toe happen en hij de controle over het beest weer zou verliezen. Hij was in ieder geval trots op de pokémon dat hij tijdens het laatste deel toch naar hem had geluisterd. Dat was een goed iets en hopelijk dat het de volgende keren ook zo zou gaan. Al was er zeker nog veel training nodig. Een zeer verstandige keuzen was het niet geweest om met zo een pokémon meteen aan de gym mee te doen.}