Moments in the woods

Uitgebreid strekte Tiffany zich uit. Santalune City was best een eind van de Ranger Academy vandaan geweest, maar het was de reis waard. Het idee dat ze straks weer terug moest zag ze tegen op, maar zich er echt mee bezig houden deed ze niet. Ze vond het veel te leuk dat ze weer een nieuw gebied bezocht en kon zien wat zich er hier allemaal speelde. Als Ranger was het natuurlijk belangrijk dat ze de omgeving kende. Ze was nu nog wel een student, maar als ze zo door ging zou het vast niet lang duren voor ze afstudeerde. Hoe lang zat ze nou al op de school? Het was eigenlijk veel te leuk om de weken bij te houden. Of maanden.

Wat ze wel wist was dat zij en Ra een enorm sterke band hadden opgebouwd in die tijd. De Charmander had sowieso al vanaf het begin opgekeken naar de brunette, maar in de tijd die ze samen hadden besteed was dat uitgegroeid tot een vriendschap die van beide kanten even sterk was. Dat ze samen veel hadden kunnen trainen maakte het alleen maar beter. Tiffany vroeg zich af of Ra ooit toe zou zijn aan evolutie of dat hij te gehecht was aan zijn kleine salamandervorm om daar aan te beginnen. Alleen met tijd zou ze dat te weten kunnen komen.

Behalve Santalune City, was Tiffany ook erg benieuwd naar Santalune Forest. Ze had veel positieve dingen over het bos gehoord, en ze had ook horen zeggen dat de Pokémon er erg geschikt waren voor beginnende trainers. Nou was zij geen beginner en geen trainer, maar ze was wel benieuwd geworden naar het bos – en misschien kwam ze zo’n beginnende trainer tegen die hulp nodig had bij iets. Ra was sterk genoeg om de meeste Pokémon die in het bos voor kwamen aan te kunnen. Tenminste, dat vond Tiffany. Of het echt zo was wist ze niet, want ze was veel te ijdel om er onderzoek naar te doen. Voor ha was Ra de sterkste Pokémon die er maar was. Dat hij maar level 36 was, maakte verder niet uit.

“Zin in een boswandeling?” vroeg de brunette terwijl ze haar blik naar onderen liet gaan. De Charmander keek op naar zijn trainer en knikte met een enthousiaste fonkel in zijn ogen. Alsof dat nog niet genoeg was, liet hij zijn goedkeuring ook blijken door een vrolijk geluid te maken wat haast als ‘Ja!’ klonk. Een glimlach ontstond op Tiffany’s gezicht, waarop ze de leiding besloot te nemen. Ze had het bordje wat hen naar het bos wees al zien staan en wist dus voor de verandering eens waar ze heen moest. Dat betekende echter niet dat ze niet werd afgeleid. Niet ver voor de ingang van het bos hoorde Tiffany muziek. Hoe dichter ze bij het bos kwam, hoe luider het werd. Ze wist niet enorm veel van instrumenten, maar kon dit toch wel duidelijk herkennen als de muziek van een ukelele. Zonder er bij stil te staan dat haar eigenlijke doel rechtdoor was, sloeg ze af naar rechts, waar de muziek vandaan kwam. Daar zag ze een man in zijn voortuin zitten met het instrument in zijn handen, terwijl hij voorzichtig zijn vingers over de snaren haalde om muziek te laten klinken.

Tiffany en Ra hadden precies dezelfde uitdrukking op hun gezicht: bewondering. Tiffany was een muziekmens, maar het maken kon ze absoluut niet. Dansen er op deed ze met liefde, maar om haar een instrument in de handen te duwen was een slecht idee. Bovendien vond ze het leren veel minder leuk dan het luisteren. De man merkte op dat er naar hem geluisterd werd, maar in plaats van door te spelen koos hij er voor om te stoppen. Teleurgesteld keek Tiffany hem aan. De kans om hem aan te spreken kreeg ze niet, want hij begon op geïrriteerde toon tegen haar te praten. “Dit is privé terrein. Heb je niet iets belangrijkers te doen?” De man stond op van zijn plek en stapte van zijn kleine stukje terrein af. Tiffany had gedacht dat zij nog op openbaar terrein stond, en keek hem daarom met een frons aan. Dat Ra zich slechts met de ukelele bezighield, viel haar totaal niet op. “Sorry meneer, ik moet het bordje hebben gemist.” Ze probeerde vriendelijk te klinken, wat haar gelukkig gemakkelijk af ging. De man moest er echter niet veel van hebben. “Bordje? Wat dacht je van gezond verstand?” gromde hij naar haar. Tiffany keek hem beledigd aan. Hier had ze eigenlijk helemaal geen zin in. Ze kreeg haast spijt dat ze eerder nog zoveel bewondering had gevoeld voor hoe de man speelde. “Weet u wat, aangezien ik een ranger ben en mensen in nood help, bied ik u bij deze aan om een bordje voor u te maken, zodat dit niet nog eens gebeurt. Helemaal gratis!” Ze gaf hem een klopje op zijn schouder, maar dit had hij duidelijk niet verwacht. De ukelele glipte tussen zijn vingers weg. Ra had schijnbaar zo’n interesse in het ding gehad dat hij er onder was gaan staan om er aan te snuffelen, maar dat zorgde er voor dat hij precies stond waar het ding zou vallen. In plaats van hem op te vangen activeerde zijn vlucht-instinct en deed hij een sprong opzij, waardoor de ukelele niet zijn hele lijf raakte, maar alleen zijn staart. Een pijnkreet klonk van de Charmander en meteen dook Tiffany op hem af om hem te sussen. “Ra! Ben je in orde?” Ra haalde het puntje van zijn staart naar zich toe en keek er naar met traantjes in zijn ogen. Tiffany tilde hem op in haar armen. Fijn, dat werd weer een bezoekje aan het Pokécenter.

De man hield zich met iets heel anders bezig. Bij de val had de ukelele namelijk de vlam van Ra’s staart volledig geraakt, waardoor er nu een enorme brandplek op het voorwerp zat. Dat niet alleen, maar het smeulde nog na ook. De man werd razend. “Kijk nou wat je gedaan hebt! Laat dat bordje maar zitten, ik geloof er niet in!” Hij draaide zich om om weg te lopen, kwaad iets mompelend over het repareren en speciaal hout uit Santalune Forest.

Daar piekte Tiffany’s interesse. Hij draaide zich nog om om naar haar te roepen dat ze hier voor zou gaan betalen, en ze kreeg meteen een goed plan om dat te doen. “Meneer, sorry, het was een ongeluk,” begon ze, “maar ik kan het fixen. U wilt hout uit het bos? Vertel me hoe die speciale boom er uit ziet en ik haal het voor u. Als Ranger is het bos geen gevaar voor mij, ziet u.”
Ze zag nog steeds hoe boos hij was, maar zijn woede leek een beetje te minderen na het horen van het aanbod. Waarom wist ze niet, maar ze klaagde niet. “Prima. Maar denk maar niet dat ik je zomaar laat gaan als je niet het goede hout brengt.” Tiffany knikte. Dat was begrijpelijk. Het meest begrijpelijke wat uit zijn mond was gekomen, eigenlijk, want zijn woede omdat ze zat te luisteren sloeg nergens op. Ach, ze kon hem nu helpen met een gevaarlijke taak. Dat maakte het weer een beetje goed.

De uitleg van de boom was een beetje apart. De man begon met vertellen dat deze boom een bruine stam en groene bladeren had. De stam was dik, één van de dikkere soorten in het bos. Behalve dat de algemene eigenschappen enorm algemeen waren, legde hij ook uit dat deze boom anders was dan alle anderen. “Je weet het als je hem ziet,” had hij gezegd. Precies zoals ze altijd zeiden van je ware liefde. Was dat toch even mooi misgelopen bij Tiffany.
Maar goed, daar ging het nu niet om. De brunette en haar vuur salamander stonden inmiddels in het bos en keken rond, benieuwd naar of ze de speciale boom al zagen. Ergens bij de ingang stond wel een enorm dikke boom, maar behalve dat hij gigantisch was verschilde hij niet veel van de rest. De brunette besloot daarom dat dit niet de boom was waar ze naar zochten en stapte een willekeurig pad op.

“Hoe moeilijk is het om een boom te vinden in een bos?” zuchtte Tiffany gefrustreerd na zo’n tien minuten rondlopen. Alles leek op elkaar. Er was geen enkele boom waarvan ze het gevoel had dat er een goede ukelele van gemaakt zou kunnen worden. Ze had het gevoel dat ze al drie keer hetzelfde rondje had gelopen en nog steeds geen resultaat. Wat een ramp. Waarom had ze dit ook alweer voorgesteld? Omdat ze dacht de man te kunnen helpen. Dat bleek nogal tegen te vallen.
Het duurde niet veel langer voor ze opnieuw zuchtte en haar pas staakte. “Dit werkt niet,” concludeerde ze. Gelukkig had ze ook een oplossing. “We moeten splitsen. Dan kunnen we meer terrein in korte tijd afleggen.” Het klonk als een briljant plan. Er was alleen één probleem: elkaar terugvinden. “Als je iets vindt, stuur dan – eh, nee, vuur is zeker niet veilig met al die bladeren? Hmm… Gewoon een harde gil geven dan maar?” Ra knikte, de opdracht begrijpend. Een glimlach vormde zich op haar gezicht. “Goed zo. Tot straks dan!” Met die woorden liep ze bij hem weg, terwijl hij zich in de andere richting verplaatste.

Het was nog geen vijf minuten later dat de Charmander een luide roep liet klinken en Tiffany een poging deed om in zijn richting te snellen. Ze miste een beetje, waardoor ze Ra eerst niet terugvond, maar na zijn tweede roep bereikte ze hem dan toch. Met een brede grijns wees hij met beide handjes naar een grote boom met een heel bijzonder gekleurd hout. Het leek meer oranjerood dan bruin. Sterker nog, de hele boom had een apart aura om zich heen hangen. Tiffany zag dat er nog wat meer bomen omheen stonden, dus zou het niet erg zijn om het hout van deze te pakken. “Goed gedaan maatje!” prees ze haar Charmander terwijl ze de boom naderde. Ze wilde het ding nog eens goed bekijken. “Nice…” mompelde ze wat afwezig. “Goed, we zijn hier om dit hout te verzamelen, dus als je je scratch kan doen om het los te krijgen…” De stille hint werd direct door de Charmander opgevangen, welke naar Tiffany gebaarde dat ze uit de weg moest gaan. De ranger gehoorzaamde, wat Ra de ruimte gaf om met zijn klauwen los te gaan op de stam. Vreemd genoeg leek dit echter niet te werken. Het was niet sterk genoeg om de schors door te komen. “Ah kom op, wat is dat voor raar hout?” vroeg Tiffany gefrustreerd. Ra de schuld geven zou ze nooit, maar de Charmander had toch wel een klein deukje in zijn ego. Hij had zo veel getraind, maar een beetje hout van de boom af krabben kon hij niet.

“Weet je waar dit om vraagt? Poké Assist!” Waar Ra zichzelf vervloekte om zijn zwakke klauwen, wist Tiffany een positieve houding aan te nemen en zelfs een plan B te verzinnen. Dit bracht ook weer positieve energie terug in de Charmander, want als ze een Poké Assist er bij moesten halen, moest hij waarschijnlijk helpen met de vangst. Dan kon hij bewijzen dat hij alsnog sterker was dan het nu leek. Met een blij geluidje liet hij merken dat hij voor stemde, waarop Tiffany breed grijnsde. “Ik heb gehoord dat Farfetch’d gebruikt worden bij houthakken. Misschien kunnen we proberen er zo een te vinden?” Ra knikte instemmend. “Prima. Deze keer lijkt het me wel beter om samen te zoeken. Dan kunnen we hem meteen capturen namelijk.” Opnieuw knikte Ra, waarop Tiffany zich omdraaide, zodat ze in de omgeving kon gaan zoeken. Ra volgde haar gehoorzaam.

De zoektocht naar Farfetch’d leek al net zo hulpeloos te beginnen als die naar de speciale boom. Tiffany begon nog sneller dan hiervoor haar zin in het zoeken te verliezen. Het hielp dat ze Ra bij zich had. Hij motiveerde haar indirect om door te gaan met waar ze mee bezig was. Ze herinnerde zich nog haar Pokémon in Johto wie hetzelfde effect op haar hadden gehad. Toch was het niet genoeg geweest om door te gaan met het leven als een Pokémon trainer. Het geluk daar van was dat de brunette aan het vloggen was geraakt, wat ze toch echt een stuk leuker vond. Ranger zijn beviel haar ook wel, omdat het zo’n vrij beroep was. Ze kon tussendoor nog steeds haar video’s maken terwijl ze het leven van mensen verbeterde. Dat klonk allemaal geweldig, maar tijdens het uitvoeren van Quests voelde ze toch vaak wat frustraties opborrelen. Zeker als ze dacht een makkelijke taak te hebben wat dan een stuk moeilijker bleek te zijn.

Farfetch’d verraadde zichzelf toen hij plotseling niesde. Tiffany draaide zich met een ruk om, zich hiervoor niet bewust van hun achtervolger. De vogel trok een geschrokken gezicht en maakte zich al snel klaar om te ontsnappen. “Ra! Pak hem!” riep de brunette instinctief, waarna ze een tel later haar Capture Styler er bij pakte. Ra wist niet goed wat ‘pak hem’ moest inhouden, maar hij besloot dat een Smokescreen zou helpen bij het afleiden van de Pokémon. Dit belemmerde helaas ook Tiffany’s zicht, waardoor ze niet wist waar ze de styler naar moest richten. “Eh, zicht graag?” riep ze, haar blik gefocust op de zwarte wolk waar Farfetch’d had gestaan. Ze meende iets aan de achterkant te zien ontsnappen. Meteen zette ze een paar grote stappen met haar lange benen en stapte ze door het wolkje heen. Ra had het ook al gezien en was al tussen de struiken door verdwenen.

Farfetch’d was helaas bijzonder snel. Dat, of hij was goed in verstoppen. De vogel Pokémon was in elk geval nergens te bekennen. Tiffany liet haar blik op Ra vallen in de hoop dat hij meer wist dan zij, maar ook hij leek niet te weten waar hij moest kijken. Shiftry. Daar ging hun eerste poging. Tiffany wilde echter niet opgeven. Die vogel zat hier ergens. Ze kon natuurlijk niet haar tol zomaar ergens naar afvuren, dus moest ze kijken wat mogelijke verstopplekken waren. Er waren een aantal bomen waar ze wel een Farfetch’d achter kon zien verdwijnen, maar ook een verdacht struikje wat wel eens de schuilplaats zou kunnen zijn. Wetend dat de tol toch alleen maar kapot zou gaan tegen een boom aan, gebaarde ze in stilte naar Ra dat dat zijn taak was. Zij zou het verdachte bosje wel aanpakken met de styler.

Met haar vingers telde ze af tot het moment van aanval. Drie, twee, één, go. De tol schoot los van het apparaat en Ra sprong op de eerste boom af. De tol bleek de verkeerde plek te hebben, maar de tweede boom waar Ra naartoe sprong kwam de Farfetch’d achter weg. “Haal hem neer met Scratch!” Tegen een boom was de aanval misschien ineffectief, maar hij kon prima met zijn klauwen uithalen naar Farfetch’d om hem met zijn gehele gewicht te vloeren. Nu kon Tiffany de tol inzetten. De handeling ging wat gehaast, wat helaas betekende dat de tol volledig zijn doelwit miste. Dit gaf Farfetch’d de tijd om zich los te wurmen uit Ra’s greep en hem een behoorlijke klap te verkopen met zijn prei. De Charmander dook ineen, zijn handjes grijpend naar de pijnlijke plek.

Tiffany vergat volledig de missie en sprong meteen bezorgd op Ra af. Haar Charmander was belangrijker dan die gekke eend met zijn groente. Ra vond echter van niet. Met een boze blik en een grom keek hij op, zijn tanden stevig op elkaar gedrukt alsof dat de pijn verhielp. De zet van Farfetch’d was hem blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten en nu wilde Ra wraak. Nou ja, hij wilde eigenlijk gewoon de Pokémon vangen en de missie afronden. Hij was niet zo wraakzuchtig. Toch was het strijdvuur aangewakkerd en wachtte hij niet op een bevel van Tiffany om achter de Farfetch’d aan te gaan. Dat deed hij uit zichzelf al. De brunette keek hem bezorgd na, maar omdat ook bij haar een vuurtje begon te branden, volgde ze de twee al snel.

Het enige probleem was dat Farfetch’d het bos veel beter kende dan zij twee, en waar hij makkelijk tussen de bomen door zigzagde moesten Tiffany en Ra constant uitkijken dat ze niet ergens tegenaan liepen. Het was frustrerend, want de afstand tussen hen en hun prooi werd aanzienlijk groter. “Ra, ik ga de tol proberen, denk je dat jij een sprong kan maken en hem kan afleiden of iets dergelijks?” Ra liet een instemmend geluid horen tussen het hijgen van het rennen door. Tiffany pakte wat onhandig de Capture Styler opnieuw tevoorschijn en schoot zo snel ze voor elkaar kreeg de tol weer op Farfetch’d af. Het ging deze keer beter: de tol kwam zo terecht dat deze een boog voor Farfetch’d langs maakte. De Pokémon schrok hier van en staakte zijn pas voor lang genoeg om Ra een opening te geven om op hem te duiken. Het leek er op dat Farfetch’d opnieuw met zijn prei tegen de Charmander wilde slaan, maar hij was voorbereid en greep de vleugel van de Pokémon vast voor hij iets kon doen. Tiffany kreeg de tijd om de tol te laten draaien. Hoeveel rondjes ze maakte wist ze niet, maar er leek geen einde aan te komen. Kwam het omdat Ra ook binnen de cirkel zat?

Net toen ze hem wilde vragen uit de cirkel te komen klonk er een geluidje en stond de tekst ‘capture complete’ op het scherm van haar Capture Styler. Voor haar werd het bevestigd doordat de Farfetch’d werd opgeslokt in het licht wat de tol had achtergelaten. Alleen was het niet alleen Farfetch’d die in licht werd gehuld, want ook Ra begon opeens te gloeien. Evolutie! No way!
Zijn lijf groeide en veranderde van vorm. Tiffany grinnikte bij de gedachte dat hij nu veel zwaarder was dan net en de Farfetch’d dat waarschijnlijk niet leuk vond. Zijn verdiende loon. Het licht verdween en een Charmeleon zat nu op een half geplette Farfetch’d. “Nice!” riep Tiffany met een brede grijns. “Kom nu maar van Farfetch’d af, ik denk dat het wel veilig is.”

Zoals gevraagd stond Ra op. Het kostte de vogel Pokémon iets langer dan Ra, maar ook hij stond langzaam weer recht overeind. Tiffany deed een paar stappen naar hem toe om hem toe te spreken. “Yo. Sorry voor al het ongemak, maar we hebben je hulp nodig. Kan je Fury Cutter?” Tiffany wist dat die aanval sterker was dan Scratch en dus gemakkelijk een stuk hout van de boom af kon halen. Farfetch’d knikte kalmpjes. Het deed Tiffany goed om te zien hoe veel effect de Styler wel niet had op wilde Pokémon. “Oké, kom maar mee dan,” zei ze, waarna ze gebaarde dat de Pokémon haar moest volgen. Ra liep al aan haar zijde voor ze hem kon aanspreken.

De vreemde, maar desalniettemin mooie bomen stonden er nog net zo bij als de vorige keer dat Tiffany en Ra hier waren geweest. Het was bijna zonde dat ze een boom om moesten hakken. Nah, eigenlijk vond Tiffany dat helemaal niet. Ze wilde gewoon die quest voltooien zodat die man niet meer boos op haar was. “Oké, deze is wel goed.” Tiffany stond voor de boom waar ze eerder Ra zijn klauwen op los had laten gaan. Er waren een paar ondiepe krassen te zien. Zou hij als Charmeleon wel genoeg kracht hebben? Dat ging Tiffany niet testen, want anders had ze voor niets al die moeite voor Farfetch’d gedaan. “We hebben het hout nodig voor het repareren van een ukelele. Zie maar hoe ver je komt.” De brunette deed een stap achteruit, bij de boom weg, en gaf Farfetch’d daarmee de ruimte om het hout van de boom af te hakken. De Pokémon had meer kracht dan ze had verwacht, want de klus was binnen tien minuten geslaagd en ze hadden genoeg hout om minstens drie ukeleles te repareren.

“Toppie! Dank je wel Farfetch’d, vanaf hier kunnen we het zelf,” sprak Tiffany zodra ze door had dat Farfetch’d klaar was. Ze drukte op het schermpje van haar Capture Styler om de Farfetch’d weer vrijuit te laten gaan. De Pokémon keek niet eens om, maar rende gewoon weg op dezelfde schuwe manier als hij eerst had gedaan. Jammer dat het effect niet blijvend was.

Ra en Tiffany namen elk zo veel mogelijk hout mee in hun armen als ze konden. De man was vast positief verrast als ze dit naar hem kwamen brengen. Waren ze uitslovers? Ja, wel een beetje ja. Maar dat zorgde alleen maar voor goede indrukken. Als er dan weer een ongeluk gebeurde met de ukelele, kon die meteen gerepareerd worden. De brunette zag de man al van een afstandje in zijn voortuin zitten. Ze had gezwaaid als ze een hand vrij had, maar nu moest ze zijn aandacht met haar stem trekken. “Meneer!” riep ze. Hij keek op, gelukkig, en stond vervolgens ook op van zijn stoel. “Dat duurde lang,” bromde hij zodra hij binnen gehoorsafstand was. Tiffany besloot het te negeren en bood in plaats daar van maar gewoon het hout aan. “Alstublieft, speciaal hout uit Santalune Forest. Ik hoop dat dit genoeg is – en als er verder nog iets niet naar wens is, dan hoor ik het graag.” Met een triomfantelijke blik keek ze hem aan. Ze had goed werk verricht, vond ze. Of de man dat ook vond dacht ze niet over na.

Met open mond staarde Tiffany enkele seconden naar de man. Ongeloof was te zien in haar ogen. Dat ze dit best had kunnen verwachten kwam niet in haar op. Ze was veel te ijdel. Al die moeite die ze net had gedaan was in haar eigen meer dan genoeg, maar de man dacht hier schijnbaar anders over. Volgens hem moest ze zich nog eens uitsloven. Wist hij wel wie ze was?! Hier had ze veel te veel online volgers voor! Nee, wacht, dat was niet waar. Ze had inderdaad heel veel volgers, maar ze stond ook ingeschreven als Ranger en daarmee had ze het haar plicht gemaakt om mensen te helpen, zelfs als het oude zeuren waren. Goed, dan ging ze wel een bordje maken voor hem. Ze liet de verbazing van haar gezicht vallen en nam een wat serieuzere houding aan, hoewel ze in haar stem nog wel liet doorklinken dat ze zich hier niet voor ingeschreven had.

“Oké. Wat wilt u dat ik doe? Genoeg hout heeft u al,” merkte ze op, wijzend naar de hoeveelheid hout die ze net gebracht had. De man glimlachte, maar het kwam op Tiffany niet over als vriendelijk. “Genoeg voor een ukelele of twee, ja, maar voor een stevig bord heb ik ander hout nodig.” Tiffany wilde al vocaal boos worden, maar ze hield zich in. Had ze zich zo erg uitgesloofd, en dan werd het hout niet eens gebruikt voor een stom bordje in zijn tuin?! Oké dan. “Prima. Welk hout wilt u?” De brunette vergat even om geduldig te klinken. De man fronste hierom, maar gaf wel antwoord. “Als je het hout van een al overleden boom kan halen is dat goed. Dan ga ik nu de ukelele repareren.” Tiffany knikte, maar schonk de man geen woord meer waardig. “Kom, Ra, we gaan nog meer hout halen.” Zonder haar gebruikelijke enthousiasme draaide ze zich om, om opnieuw het bos in te gaan op zoek naar een boom.

Een dode boom… Had ze die eerder al ergens gezien of niet, als dat zo was, dan had ze het niet onthouden. Ook Ra leek nog geen idee te hebben waar hij moest zoeken en dat zorgde niet bepaald voor goede hoop bij de brunette. “Goed dan, weer splitsen?” De Charmeleon knikte instemmend, al stond zijn blik niet enthousiast. Zorgelijkheid was eerder in zijn ogen te zien, maar ook niet in grote maten. Zoals altijd bleef hij de emoties van de brunette weerspiegelen en dat was een vorm van frustratie. Ze had geen zin meer, dus dat liet ze blijken ook.

In haar eentje strompelde ze door het bos, haar blik rond glijdend naar iets wat er uit zag als dood hout. Zo moeilijk moest het niet zijn om zoiets te spotten. Daarom frustreerde elke seconde haar dat ze niks vond. Het voelde alsof ze faalde in een taak die zo makkelijk was… Misschien was de taak wel gewoon té makkelijk voor haar. Ja, dat was het. Of nee, toch niet! Daar was een dode boom! “Ra!” riep ze direct zo luid ze kon. Ze liet haar blik op de boom hangen terwijl ze de Pokémon de tijd gaf om zich bij haar te voegen. “Ik heb er een!” Voetstappen klonken achter haar en al snel verscheen daar haar Charmeleon. Die maakte een trots geluid, alsof hij de trainer was en Tiffany de Pokémon.

“Goed, ik denk dat we deze zelf wel om krijgen. Kan je een Slash uitvoeren?” Ra maakte een beweging alsof hij zijn mouwen opstroopte en haalde vervolgens krachtig uit met zijn klauwen. Een enorme kras ontstond op de boom. Dat het hout niet leefde was al te zien, maar dit was een duidelijke bevestiging. “Blijf doorgaan!” Ra herhaalde de aanval en bracht zo steeds meer schade aan de boom. Het duurde niet lang voor er een luid, zeurderig gekraak klonk en de stam om begon te vallen. “Kijk uit!” Tiffany greep Ra vast en trok hem bij de boom vandaan. Hij had zelf ook kunnen lopen, maar zo wist ze zeker dat hij veilig was.

“Oké, en nu dit naar de man brengen.” Tiffany had geen idee hoe, want het was een enorme stam en zo sterk was ze nou ook weer niet. Ra moest sowieso helpen, maar als ze nog wat hulp konden krijgen zou dat ook niet verkeerd zijn. De brunette liet haar blik rond glijden en zag tot haar geluk een Bidoof. Die waren actief bezig met het verslepen van hout voor hun nesten, right? “Moment,” zei ze tegen Ra, waarna ze tegelijkertijd op de Bidoof af liep en haar Capture Styler tevoorschijn haalde. In plaats van het beest te laten schrikken door hem direct te capturen, kondigde ze haar aanwezigheid eerst aan. “Yo Bidoof, ik heb wat hulp nodig en jij bent uitverkorene. Ik moet alleen zeker weten dat je me vertrouwt dus hier komt de Capture Styler.” Bidoof keek haar wat wantrouwend aan, maar toen de Styler om haar heen draaide bleef ze zitten tot de capture voltooid was. Haar angst verdween uit haar ogen en ze keek zelfs geïnteresseerd op naar de blondine toen die haar gebaarde om mee te komen. “We moeten deze boom verslepen, het bos uit. Ra en ik kunnen het niet met ons tweeën, dus als jij zou willen helpen zou het top zijn.” Tiffany wees naar de boom en wachtte tot Bidoof een teken van begrip gaf. In dit geval een knikje. “Nice! Pak die kant maar, dan pak ik het zware deel.”

Zo gezegd, zo gedaan. Tiffany ging aan het zwaarste deel staan en greep het beet. Ze had spijt dat ze de afgelopen weken haar dans training had overgeslagen, want man wat had ze hier een spierkracht bij nodig. Ra pakte het midden en Bidoof tilde het puntje op. Tiffany begon zich af te vragen of de Pokémon wel echt hielp, maar merkte al snel dat denken haar spierkracht niet bevorderde en besloot daarom maar om gewoon te gaan lopen. De rest volgde haar wel.

“Oi! Hier is dood hout.” Ze klonk precies zoals het was: alsof ze iets zwaars aan het tillen was. Met de man in zicht dropte ze het hout op de grond en dat zagen de Pokémon als teken dat ze dat ook konden doen. Ra en Bidoof wisselden wat woorden uit waarna laatstgenoemde zich weer terug naar het bos verplaatste. Pokéassist volbracht – zelfs al had Bidoof niet bepaald een aanval gebruikt. De man glimlachte alsof hij heel lief was, maar Tiffany moest er niets van weten. Ze wilde door gaan. “Dan mag je het nu in planken zagen.” De brunette stopte hoofdschuddend naar voren. “Meneer, ik help graag, maar ik ben niet uw persoonlijke hulpje.” Zijn glimlach viel van zijn gezicht, tot Tiffany’s geluk. Zijn woorden bevielen haar minder. “Niet? Waarom ben je dan een Ranger geworden? Die zijn er voor de mensheid en Pokémon. Ik kan niet hard werken. Daar ben ik te oud voor. Jij bent nog jong en sterk, maar als ik je vraag om iets simpels te doen weiger je. Wordt dan geen Ranger!”

Nu werd ze echt boos. Hij had gelijk: ze was een Ranger om de mensen te helpen, maar dat betekende niet dat ze zich als een slaafje liet behandelen. “Heb ik het zwaarste werk niet al gedaan dan?! Ik heb een halve boom meegenomen naar uw huis, om nog maar niet te beginnen over het hout voor de ukeleles. Ik heb echt wel mijn taak volbracht, maar u heeft er geen respect voor! Ik wil best werken voor de mensheid, maar ik wil er ook respect voor terug!”
De man keek haar vuil aan, maar zei geen woord meer. Tiffany geloofde niet dat hij haar gelijk gaf, maar dat hij niks meer zei stelde haar al tevreden.

Die tevredenheid verdween toen hij terug strompelde naar zijn veranda. Ze was een ranger om mensen te helpen en deze man had ze geweigerd te helpen. Weliswaar nadat ze hem al twee keer geholpen had, maar dat betekende niet dat ze goed bezig was door hem nu te weigeren. Ze zuchtte en vouwde haar armen over elkaar. Ze wilde niet toegeven eigenlijk, maar…

“Waar is de zaag?” De man stopte en bleef even staan. “Wat zei je?” vroeg hij, terwijl hij over zijn schouder naar Tiffany keek. “Ik moet het toch tot planken zagen? Waar is de zaag dan?” Ze keek hem niet aan bij het stellen van de vraag. Dat zou haar trots alleen maar meer deuken.
Dat de man niet glimlachte zag ze dan ook niet, maar ze hoorde wel dat zijn stem wat zachter klonk. “Achter, bij de schuur. Je loopt om de veranda heen en dan zie je de deur vanzelf. Hij staat al open.” Tiffany knikte, bedankte de man en gebaarde toen naar Ra dat hij haar moest volgen. Ze zei verder niks, maar deed gewoon haar werk.

Ze deed ook haar werk met het zagen, al voelde het wat ongemakkelijk met de man op de veranda die toekeek. Ze kon het natuurlijk niet fout doen want ze was Tiffany, maar dat maakte dat gevoel als iemand over je schouder meekeek niet veel beter. Ra’s gezelschap was een stuk fijner, want hij moedigde haar aan en dat werkte daadwerkelijk motiverend om de boom sneller te zagen. Uiteindelijk had ze een stuk uitgezaagd waarvan ze vond dat ze wel een mooi bordje kon maken.

“Yo! Wat nu?” riep ze naar de man terwijl ze het zweet van haar voorhoofd veegde. De positieve energie was weer teruggekeerd, al keek ze de man nog wel met een beetje verbittering aan. “Als jij van de top een balk maakt om de plank op te timmeren, zal ik de tekst er op maken,” instrueerde hij. Verbazing was op Tiffany’s gezicht te zien. Hij ging zelf ook iets doen? De man stond inderdaad op uit zijn stoel en liep naar de schuur. De brunette herinnerde zich dat zij ook een taak had gekregen en begon de top van de boom af te zagen. Ze was net iets eerder klaar met zagen dan de man met schilderen. Alles wat nog gedaan moest worden was de plank op de balk timmeren. Gelukkig had haar opdrachtgever al aan een hamer en spijkers gedacht en kon ze de klus zo klaren, zelfs al had ze die opdracht nog helemaal niet gekregen. Ze sloeg een paar extra spijkers door het hout zodat het extra goed vast zat en deed toen een stap naar achteren om haar werk te bewonderen. “Vreselijk. Ik moet maar geen timmervrouw worden,” noemde ze haar mening met een grijns. De man liet een grinnik ontsnappen. “Zolang je dat maar niet over mijn schilderwerk zegt. Kan je hem nu zetten waar jij hem gepast vindt?” Tiffany voelde zich vereerd dat zij dit mocht doen, al was het eigenlijk alleen maar omdat zij het idee geopperd had en de man dus dacht dat zij wel wist waar mensen het bordje zouden zien. Toch streelde het haar ego en zette ze met plezier het houten voorwerp waar ze aan had meegewerkt neer iets verderop voor de struiken. Nog net in het zicht, zodat mensen wisten dat dit privé terrein is.

De brunette wist niet zeker of ze nu nog terug naar de man moest of niet. Ze had zo het idee van wel, al was het alleen al om een bedankje te innen, maar feit bleef dat dit nu officieel privé terrein was en het hele conflict tussen haar en de man was ontstaan omdat ze hem had benaderd ondanks dat hij zei dat hij het niet wilde. Het zat echter in haar bloed om niet naar regels te luisteren en ze wilde zelf nog wel even met de man praten. Misschien was het ook wel zo netjes om de troep van het zagen op te ruimen. “Hij staat,” kondigde ze met een glimlach aan toen ze de man naar haar zag kijken. Hij glimlachte voor de verandering eens terug. Mooi, als het bordje niet werkte had ze hem in elk geval geleerd zijn vreugde te uiten. “Dank je wel. Ik ben wat streng voor je geweest, maar je hebt goed werk geleverd.” Tiffany wuifde het weg met haar hand, al liet ze in werkelijkheid haar ego strelen. Heerlijk. “Dan gaan Ra en ik maar weer. U weet de Rangers te vinden als u nog iets nodig heeft. Vraag maar naar Tiffany, dan wordt u zeker goed geholpen.” Ze knipoogde. Tiffany maakte al aanstalten om zich om te draaien, maar de man had nog een voorstel. “Zullen we samen nog wat opruimen?” De brunette glimlachte breed. “Sure!” Dat was ook eigenlijk haar bedoeling geweest, maar ze vond opruimen zo stom dat ze geprobeerd had om er onder uit te komen. Oh well. Hierna kon ze lekker relaxen. Misschien zo nog even Santalune Forest in om te chillen. Ja, dat klonk goed…