[ C ] Now that I have you standing here...

Ze had niet verwacht hem ooit nog eens te zien. Het moment dat ze de rode haren had gezien en uiteindelijk ook zijn bouw en houding had herkend had ze zich resoluut verstopt. Als een schoolmeisje die te verlegen was om in het blikveld te verschijnen van haar senpai – was het maar zo. De situatie bij de roosharige adolescent was héél anders. Ze vermeed hem omdat ze niet gezien worden omdat ze zich schaamde, want ze had hun aanvaring enkel als gênant kunnen bestempelen. Ze had hem for fuk’s sake om zijn shirt gevraagd nadat zijn handen op een verkeerde plek zaten… Had het lef nog gehad om een nare opmerking te maken en daarna… Ze kon zich herinneren dat het enkel awkward was geworden en beiden partijen het ermee eens waren om elkaars wegen te scheiden en elkaar nooit meer te zien.
 
En toch…
 
Had ze daar om een hoekje staan, haar adem gestokt in haar keel, grote ogen en een expressie vol paniek. Haar houding was daarbij houtig geweest, had zichzelf nog nooit zo plat tegen een muur gedrukt. Toch kon ze het niet helpen om wel om het hoekje te kijken toen ze gekalmeerd was. De conclusie werd al snel getrokken dat ze hem gewoon moest vermijden, dat werkte het beste – maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want meneer was overal. Hoe kon het dat een persoon eerst verdween voor maanden en dan was hij er ineens weer en dan was hij ook gelijk BAM overal. In je gezicht haast.
Cora zou Cora echter niet zijn als ze zich er niet aan begon te ergeren. Ze had ’t shirt als pyjama gebruikt en was het bestaan van de eigenaar eigenlijk al half vergeten, maar hij had het weer helemaal voor haar moeten verpestten. Want ze kon het ding nu niet meer normaal dragen, laat staan ernaar kijken. Want iedere keer als ze het zag moest ze aan hem denken. Het brandde in haar kast, het brandde gewoon… Alsof hij d’r aankeek, haar verweet dat ze zijn shirt had afgepakt.
Er zat niks anders op: ze moest ’t teruggeven.
 
Na hem een paar keer gestalkt gevolgd te hebben wist de jonge vrouw erachter te komen waar hij verbleef. Ze had hem weer eens gevolgd, het shirt in haar handen en tegen haar borst gedrukt – dit was niet de eerste keer dat ze dit deed; ze was al vele malen van plan geweest om het terug te geven but in the end she always chickened out.
Deze keer was ze echter al verder gekomen: ze stond nu daadwerkelijk voor de deur. Natuurlijk had ze eerst een paar minuten gewacht, want ze wilde niet te vreemd overkomen – het mocht er niet op lijken dat ze hem gevolgd was hiernaartoe… Wat eigenlijk wel zo was… Ze schudde haar hoofd. Nee! Niet denken, als ze ging denken dan zou ze weer weglopen. Dus haalde ze diep adem en klopte uiteindelijk op de deur, perste haar lippen daarna op elkaar en kneep in de stof tussen haar vingers.
Verdomme waar deed ze dit?

... I must confess my sin

OOC; Gereserveerd voor Ethan!

<sub>Slikken had nog nooit zo moeilijk gebleken. Waarom deed hij nou niet gewoon open? Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze überhaupt iets hoorde van achter de deur: leek ook een beetje te schrikken wanneer dit gebeurde. Ze was bijna weer gewoon weggerend, maar omdat ze aan de vloer vastgenageld leek te zijn kon ze zich niet verroeren. Vandaar dat ze strak naar de deur staarde met een mond die niets meer was dan een gewone streep: maar aan de benauwde glim in haar ogen was het te zien hoeveel moeite ze wel niet had om haar gezicht in deze plooi te houden.
Iets wat niet veel makkelijker werd toen de deur daadwerkelijk openging en de jongen zowat tegen haar aanliep. Nog steeds recht voor zich uit kijkend knipperde ze, hoorde zijn woorden en kon al snel concluderen dat hij iemand anders had verwacht. Des te meer reden voor haar om dit gewoon snel af te handelen, want als ze hiermee klaar was dan kon ze gewoon weggaan en dan hoefde ze hem nooit meer te zien. Ok doei.
 
Ze wist uiteindelijk haar blik naar beneden te richtten, trok haar mondhoeken met moeite naar achter om zo een neutrale expressie op haar gezicht te behouden. Ze moest kalm en cool overkomen, zo moeilijk kon dat niet zijn: ze was een meesteres in het intoom houden van haar emoties! (Yea, good one Cora).
De stilte die echter volgde nadat ze weer wat ruimte kreeg was niet anders te omschrijven dan awkward. Het was duidelijk dat hij het incident ook niet vergeten was, jammer maar helaas het leek bij beiden weer vers in het geheugen te zitten – alsof het de dag van gisteren was. Ze wist haar ogen wel op te slaan en naar hem te kijken, maar hij ontweek haar blik. Iets wat ze wel begreep, de blos die zijn wangen en zelfs zijn neus rood kleurde gaf weer hoe hij zich voelde op het moment. Toen er een geluid over zijn lippen kwam hapte ze gelijk eenmaal naar adem waarna ze het shirt zowat tegen hem aanduwde. ‘Je – Je shirt!’ kwam er gehaast uit haar mond terwijl ze haar blik weer strak op de grond gericht had, ‘Ik heb het gewassen en -’ ze kapte haar zin af.
Er was iemand.
Ze mocht zo niet gezien worden, wat zou dat wel niet voor invloed hebben op het beeld dat anderen van haar hadden? Sure, ze was nog maar een simpele Grunt maar dat hield niet in dat sommigen haar wel positief konden zien. Als ze haar ineens zo zagen, zo nederig, dan was alles waarvoor ze binnen deze community had gewerkt voor niks geweest.
 
Half bewust, half onbewust, besloot ze de jongen te duwen. Duwde hem zo terug de kamer in en forceerde zichzelf ook naar binnen waarna ze de deur snel dichtdeed  en zichzelf er tegenaan drukte zodat ze kon luisteren naar wat er buiten gebeurde.
Uiterst gefocust bleef ze zo staan, maar ontspande zich uiteindelijk zichtbaar en slaakte een diepe zucht. Het duurde een paar tellen voordat ze doorhad wat ze had gedaan. Ietwat houtig draaide ze haar hoofd om, keek naar Ethan. ‘Er… Er was iemand…’ bracht ze zachtjes uit, hopend dat dat genoeg uitleg was voor haar handelingen.

OOC; Zo, dat lettertype is echt moeilijk klein man.</sub>

_{Hij had het shirt niet overgepakt, vandaar dat ze het nog in een hand vast had – krampachtig. Al haar spieren waren aangespannen, iets wat eigenlijk een soort van nadeel was aan de goede controle over al haar spieren. Je creëert je eigen stress en op het moment was ze dat niet zo’n beetje aan het doen bij zichzelf. Allemaal ramp scenario’s die door haar gedachtes schoten, gedachtes die haar bijna genoeg aan het afleidden waren dat ze niet instaat was om goed te luisteren naar persoon buiten en dus niet de conclusie had getrokken dat de persoon ook niet weg was maar gewoon voor de deur stond. Klein foutje maar hoor! Nee, nee het was een ramp die consequenties met zich meebracht. Consequenties die beiden waarschijnlijk nooit zouden kunnen voorzien, anders hadden ze nu ook niet in deze situatie gezeten om mee te beginnen.
 
Ze had zichzelf niet echt de tijd gegund om zijn kamer te inspecteren, hoewel ze wel het soort persoon was die altijd de situatie wilde analyseren tot in die kleinste details – daar hoorde dus ook alle troep bij in de kamer van de persoon in kwestie.
‘Ik denk dat we het er allebei wel over eens zijn dat het beter is als we niet met elkaar gezien worden,’ verklaarde ze haar opmerking en gedrag. Het was niet zozeer dat mensen gelijk wilde dingen zouden gaan denken, oké nu misschien wel, maar als ze met elkaar gezien zouden worden dan zouden er vragen komen waar ze elkaar van kenden… Nou leuke vraag om te beantwoordden! Zijn reactie op het wederzien van haar was een zodanig grote hint geweest dat ze ervan overtuigd was dat ze allebei hetzelfde dachten over deze kwestie.
Na die opmerking had ze eigenlijk zijn kamer willen inspecteren, maar in de tijd dat ze de woorden had gesproken was hij dichterbij gekomen en in een reflex had ze het shirt half voor haar gezicht gehouden (tot net onder haar ogen) alsof ze bang was dat hij iets zou doen. Het enige wat ontbrak aan haar houding was een iep die over haar lippen zou moeten glippen – maar thank gawd was dat niet het geval.
 
Iemand klopte op de deur.
 
Er trok schok door haar gehele lichaam heen, zorgde ervoor dat ze verstijfde. “Oh crap.” Precies haar gedachtes. Met grote ogen keek ze naar hem, alsof ze verwachtte dat hij een oplossing had. Wat hij ook wel had maar… Haar ogen werden weer normaal en met een frons wist ze woorden op hem over te brengen: meen je dit nou? Toen er echter een stem achter de deur klonk schoot ze op, liep in eerste instantie naar zijn bed toe maar terwijl ze dit deed had ze alle troep wel al opgemerkt. No way dat ze onder dat bed zou kruipen… Als zijn kamer al zo’n troep was, hoe moest het dan wel niet daaronder zijn?
Dus snelde ze maar naar de kast, deed deze open waarna ze erin stapte en hem weer dichtdeed. Vrij automatisch hurkte ze neer, alsof ze bang was dat ze alsnog gezien zou worden. Net zo automatisch drukte ze het shirt tegen haar borst, probeerde zo het ritme van haar hart weer onder controle te krijgen.
Waarom moest nou juist nu iemand langskomen? Alsof dit alles al niet erg genoeg was!}

<sub>Dit was niet best. Ze had zich echter maar ergens verstopt en pas toen ze neer gehurkt was realiseerde ze zich waar ze zich bevond: een val. Ze kon er niet uit ontsnappen, dat was onmogelijk - er was geen manier waarop ze hieruit kon komen zonder gezien te worden. Zelfs niet als ze Mittens of Crocs zou gebruiken om een gat te graven, of iets dergelijks, zoals ze in gevangenissen altijd deden. Nu was dit ook niet direct een gevangenis, maar zo voelde het op het moment wel.

Na enkel een kwartiertje al hief ze haar kin op en duwde haar achterhoofd tegen de wand van de kast. Het liefst wilde ze er tegenop bonken om zo haar frustratie een beetje weg te werken in handelingen, maar dat kon niet want dan zouden ze haar opmerken. Het enige wat ze nu kon doen was haar ogen sluiten en rustig gaan tellen.
Waarom deed hij zijn best niet om de ander de kamer uit te krijgen?
Uiteindelijk besloot ze dat ze misschien wel iets hierin kon doen, vinden... Chantage middelen waren altijd mooi meegenomen en ondanks dat ze besloten had hem hierna nooit meer te willen zien - tja: het kon altijd van pas komen! Dus zette de jonge vrouw zich een zachtjes af en begon ze om zich heen te kijken, het shirt nog steeds in een hand geklemd. Het was haar enige houvast hier en dat liet ze, letterlijk, liever niet los.

Na wat onderbroeken te hebben gevonden met grappige patroontjes, kleren overhoop gehaald te hebben en van rekken afgerukt te hebben - gaf ze het op. Er was hier niks. Noppes. Nada. Eventjes plaatste ze haar oor tegen de deur, probeerde af te luisteren of de ander misschien al richting de deur aan het gaan was, maar de filmgeluiden gaven aan dat dit overduidelijk niet zo was. Godverdomme, hij deed dit expres. De lul.
Uiteindelijk had ze het zich maar comfortabel gemaakt: lag op wat van zijn kleren, had een jas - of wat het ook was - over zich heen gelegd en had wat andere kleren gebruikt als kussen. Met het shirt weer tegen zich aangedrukt en opgerold als een klein balletje lag ze daar, staarde eerst voor zich uit en probeerde zich op de geluiden te focussen maar het duurde niet lang of haar oogleden voelden steeds zwaarder aan. Na al die stress, die al dagen aanwezig was, was het niet vreemd dat nu ze de kans kreeg om nergens aan te denken ze ook gelijk slachtoffer werd van vermoeidheid.
Vandaar dus ook dat ze niet reageerde op het feit dat de kust veilig was, zelfs niet toen de deuren opgingen, zelfs niet toen de ander wat zei; ze kon er niet op reageren want ze was niet meer in deze wereld. Nee, ze was in dromenland.

OOC; tablet post, ws is het niet al te best sorry ;v;</sub>

<sub>Waar haar droom precies overging was niet zo boeiend, meestal was het iets gerelateerd tot Mittens. Normaliter sliep ze niet erg vast, was altijd in zekere zin alert, maar iedereen heeft een limiet. In een te grote jas en een te groot shirt tegen zich aanhouden lag ze daar opgekruld, net zoals Mittens. Zelfs de kleine zenuwtrekjes waren identiek aan die van de kat; het gaf aan hoe diep ze verzonken was in dromenland.
Vandaar dat ze ook gewoon opgetild kon worden als een lappenpop, een arm rustte op haar buik maar de ander hing naar beneden. Het shirt dat ze in die hand vasthield gleed uiteindelijk tussen haar vingers door en belandde zo op de grond, iets wat ze helemaal niet door scheen te hebben ondanks dat ze het eerder nog zo dicht tegen zichzelf had aangeklemd. Met haar kin omhoog en haar hoofd dat nogal los naar achteren hing, net zoals bij een baby die nog niet instaat was zijn of haar eigen hoofd omhoog te houden, kon het niet verholpen worden dat haar lippen van elkaar afgingen. Het was niet perse oncharmant... Oké dat was het eigenlijk wel.

De plof op het bed zorgde er echter wel voor dat ze half terug de realiteit in werd getrokken. Haar ene onderbeen bungelde van het bed af, eveneens als een gedeelte van haar arm. Ze kneep haar ogen wat dichter, een vaag kreuntje ontsnapte uit haar keel. Eigenlijk wilde ze alles ontkennen om haar heen en zich omdraaien en verder slapen - maar door bepaalde geluiden was dat onmogelijk.
Langzaam opende ze haar ogen, eerst half, maar daarna helemaal. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze naar de ander. Op zich was de situatie niet geheel verkeerd, met de nodige verklaring en anderen zouden er waarschijnlijk ook niet super verkeerd over denken - maar we hadden het hier wel over Cora. Dat mens zag dit alles natuurlijk héél anders. Je kon zeggen overgeromantiseerd, maar persoonlijk zag ze het als meer dramatisch - erger, afschuwelijk, vreselijk!
Ze was zich wel enigszins bewust van haar uiterlijk, haar lichaam. Was de jongen echt van plan om zoiets te doen? Had hij zijn hormonen niet meer in toom kunnen houden en was hij aan het toegeven aan zijn mannelijke behoeftes? In een splitseconde schoten er duizend en gerelateerde gedachtes door haar hoofd, waarna ze in actie kwam. De handelingen waren vrij automatisch, plaatste een hand op een van zijn schouders en duwde hem daarmee weg - maar manoeuvreerde hem meer dan enkel wegduwen.
Zelfs duwde ze zich omhoog, voornamelijk met aanspanning van haar buikspieren, waarna ze hem naar beneden duwde - draaide de rollen eigenlijk om. Maar het feit dat ze eindigde met haar handen om zijn polsen geklemd en deze tegen het bed duwend gaf aan dat ze zich niet helemaal overgaf aan haar natuurlijke instincten: anders hadden haar handen zich nu om zijn keel gevouwen.

Met een ernstige frons keek ze naar hem. Haar mondhoeken naar achteren getrokken en een lichte blos op haar wangen. Voor een paar tellen boorde ze haar ogen in de zijne, was niet instaat iets te zeggen. Ze wilde niet stotteren, ze wilde geen trillende stem hebben - ze moest zelfverzekerd overkomen. En toch kon ze het niet helpen dat ze zich nu zo voelde, alweer. In zijn bijzijn.
Cora was een geval apart: ze kon erop los flirten als ze wilde, maar bleef toch preuts op sommige vlakken. Vrij kinderlijke vlakken eigenlijk: zo was het idee van Ethan die haar probeerde te zoenen al genoeg om ervoor te zorgen dat ze nu zo naar hem keek en niet instaat was om goed te praten. 'Ik - Ik ben geen doornroosje,' bracht ze met een trillende stem uit, alsnog. Ondanks dat ze de nodige mentale voorbereiding had genomen was ze er toch niet in geslaagd om het over te brengen op de manier die ze wenste: gecollecteerd en cool.

OOC; Oh Cora toch :'D</sub>

<sub>Ze zat een soort van op hem, benen langs zijn zijdes – raakte hem eigenlijk net niet aan omdat ze een beetje naar voren moest leunen zodat ze zijn polsen tegen het bed kon duwen. Een paar plukken van een van haar staartjes gleden over haar schouder naar beneden, bungelden rustig heen en weer – waren eigenlijk het enige wat nog bewoog in de situatie. Terwijl ze naar hem keek met op elkaar geperste lippen, een lichte blos op haar wangen en een semi ernstige blik. Het kwam allemaal omdat ze situaties weer eens anders inzag dan hoe ze werkelijk waren; je kon zeggen dat ze er een handje van had om situaties romantischer of dramatischer te maken in haar hoofd. Alsof ze naar een film keek, waarbij dat ook altijd gebeurde. In zekere zin was het best schattig en gaf het aan dat ze op sommige vlakken echt nog een meisje was van binnen, maar het zorgde er dus ook voor dat ze zaken lastiger maakte voor zichzelf.
 
Zijn blos was bijna roder dan zijn haar, maar het kon niet tegen die van haar op na het horen van zijn opmerking. Sneeuwwitje. Ze was wel bekend met het sprookje, vandaar dat er dus ook een soort van rilling door haar heen schoot – alsof al het bloed in haar aderen naar haar wangen werd gepompt. Alsof er een soort van bom aan stoom afging in haar, zorgde ervoor dat ze zijn polsen wat losser liet en hem met een nogal unieke blik aankeek UNIEKE BEELDEN. Alsof ze het antwoord echt niet had verwacht, dat ze gewoon sprakeloos was maar ze was meer dan dat: ze was zowaar de controle over haar lichaam kwijt. Als ze op het moment had gestaan dan was ze omgevallen en eigenlijk had ze nu ook moeite om zichzelf overeind te houden – maar als ze toe gaf aan dit alles dan zou zijn fantasie uitkomen en dat idee was ergens zo angstaanjagend dat ze zich in dezelfde houding wist te houden. De afstand intact houdend.
Zijn gestotter drong bijna niet tot haar door, ze moest even knipperen (want ja ze had zitten staren) zodat ze weer terug de realiteit in werd getrokken. Oh, het ging over zijn jasje… Wat ze aanhad… Hij had dat terug gewild. Ietwat afwezig keek ze naar hem, totdat de betekenis pas echt tot haar doordrong.
 
Wacht.
 
Haar handen klemden zich weer om zijn polsen terwijl ze haar kaken op elkaar klemde en hem fel aankeek. Ze realiseerde zich hoe ze naar hem had gekeken na zijn woorden, hoe dom ze wel niet had geleken. Hoe durfde hij?! Haar proberen op haar plek te wijzen vanwege zijn domme jasje! Haar half opsluiten in zijn kast omdat hij niet met haar gezien wilde worden (eh Cora, that one is on you)! Echter kon ze geen woorden vinden om haar gevoelens te uitten, maar kon ze dit ook niet. Ze was niet perse het soort persoon dat teveel trots had in dit soort situaties, het had meer te maken met haar training die erin was gedramd. Ze had geleerd om altijd kalm en rustig te blijven, hoe ze zich ook van binnen voelde.
‘O-Oké!’ kwam er uiteindelijk over haar lippen terwijl ze hem losliet en overeind kwam, kroop van hem af. ‘Wat jij wilt!’ Het maakte niet uit wat ze was, welke prinses ze was in zijn ogen: want de realiteit bleef dat ze geen prinses was. Nogal gehaast en grof (’t was nogal duidelijk te zien dat iets haar frustreerde/boos maakte) trok ze de jas uit waarna ze het onnodig hard naar hem toegooide. ‘En daar heb je je domme jas!’ Ze zei niks meer, draaide zich om en deed de deur open – gooide hem met een ruk achter zich dicht waarna ze nogal snel wegliep. Na een paar meter forceerde ze zich echter om langzamer te lopen. Waarom zou ze snel lopen? Waarom wilde ze zo snel mogelijk weg? Er was geen logische verklaring voor, maar ze wilde eigenlijk het liefst zo snel mogelijk in haar bed liggen en zich oprollen tot een klein balletje. Op het moment wilde ze haar haren door de war brengen, haar frustratie de vrije loop laten – maar dat mocht niet.
Het mocht gewoon niet.

OOC; Cora is 't topic uit :'D</sub>