[ C ] Well... Excuse me ~

<sub>Het was vreemd hoe je gewend kon raken aan bepaalde kleding die je normaal nooit droeg. Om de een of andere reden had ze het nodig gevonden om een beetje te veranderen van kledingstijl gezien haar huidige bezigheden: simpel papierwerk. Het was eigenlijk het enige wat ze nog deed, soms nam ze wel de tijd om haar Pokémon te trainen – maar buiten dat viel er niet zoveel te doen.
Toch was ze hiermee wel een beetje gegroeid, maar ze kon niet ontkennen dat dit niet de manier was waarop ze Team Rocket wilde helpen. Ze wilde veel liever het veld op en dan ook gelijk overwinning proeven en resultaten zien. Ze wist wel dat haar harde werk hier ook beloond werd, maar ze zag er zo weinig van terug… Ze vond het gewoon jammer.
 
Gelukkig voor Cora leek het lot haar een kans te geven een nieuw pad te kiezen, vandaar dat ze nu door de gangen liep met een document in haar handen en gevolgd door de Glameow. Het geklak van haar hakken klonk eenzaam in de hallen, er waren nou eenmaal niet zoveel mensen rond dit uur. Meestal probeerde ze zoveel mogelijk overdag te regelen zodat ze in de avond wat tijd had voor zichzelf. Hopelijk kon ze wel verandering brengen in dit ritme, want ze moest zowaar documenten leveren aan Allison en daar lag de mogelijkheid om dit alles aan te kaarten in de hoop dat zij er verandering in zou kunnen brengen.
Voor de deur bleef de roosharige staan, waarna ze diep inademde en vervolgens net zo diep uitademde. Rustig blijven, ze kon dit. Ze hief een hand op en klopte beheerst met haar knokkels op de deur waarna ze haar hand weer liet zakken en om het document vouwde dat ze nog steeds voor haar borst hield.

Ze kon dit.

OOC; Gereserveerd voor Allison!</sub>

_{Haar schouders gingen langzaam omhoog toen ze diep ademhaalde en zakten weer naar beneden toen ze weer diep uitademde. Met gesloten ogen wachtte ze af, het document in haar armen geklemd alsof ze het met haar leven moest bewaken. Dat was in zekere zin ook wel waar, maar de reden dat ze nu zo nerveus was en dat uitte in die handeling was anders dan wat voor de hand lag.
Toen er een stem van achter de deur klonk die aangaf dat ze naar binnen mocht opende ze haar ogen langzaam terwijl ze tegelijk de klink van de deur omlaag duwde en deze opende. Rustig betrad ze de kamer waarna ze eerst keurig de deur achter zich sloot en zich vervolgens richting de Executive omdraaide. 'Ik heb de documenten waarnaar gevraagd werd,' verklaarde ze haar bezoek waarna ze vanuit haar ooghoek even naar de Lucario keek en daarna haar blik ophief richting Allison. 'En daarbij heb ik nog een andere vraag,' kondigde ze aan, 'Ik vroeg me af of U mij uit wilt horen?'}

_{Er werd aangegeven waar ze de documenten moest laten, iets wat ze braaf deed. Keurig legde ze de map bovenop de andere stapel, waarna ze eigenlijk alweer aanstalten maakte om weg te lopen. Iets wat ze betaamde te doen: gewoon doen wat haar was opgedragen en verder geen protest, geen verdere vragen of wat dan ook. Vragen over de zaken van Team Rocket zou ze echter nooit hebben, daar was haar loyaliteit te groot voor.
Toen Allison naar haar keek nadat ze haar woorden had gesproken keek ze echter niet weg. Ze zag het niet als een (staarwed)strijd maar meer als iets waarbij ze zich misschien moest bewijzen? Daarbij was ze ook niet het type om gedwee weg te kijken naar de grond en met haar staart tussen haar benen zich toch maar terug te trekken - ook al was de ander haar meerdere. Haar gedrag scheen echter beloond te worden wanneer de ander aangaf dat ze verder mocht gaan en zich dus nader mocht verklaren. Ze gaf een kort knikje: 'Dank U.'
Hierna hapte ze eenmaal naar adem waarna ze begon met spreken: 'Ik ben erg blij dat ik deel mag uitmaken van Team Rocket en ik mag ook zeker niet klagen over mijn huidige positie... Maar ik merk dat er hier geen uitdagingen meer zijn voor mij.' Ze zweeg even. Het was waar dat ze dit meerdere keren voor de spiegel had geoefend, maar het was toch heel anders als je het voor het echie moest doen. 'Ik wil graag meer groeien in mijn kunnen zodat ik Team Rocket nog beter kan helpen bij het behalen van haar doelen,' ging ze verder, 'Ik zou graag... Het veld op willen.' Onbewust had ze haar hand laten afdwalen naar het bureau en liet ze haar vingers er nu op rustten. En toch voelde het alsof ze zou omvallen als ze haar hand daar niet, als de extra steun er niet was.}

<sub>Er is altijd een soort van drang om goed over te willen komen tegenover personen waarnaar je enkel met ontzag kunt kijken. Dan waren er ook nog de gevallen waarbij je wist dat het je meer zou opleveren als je je gewoon goed gedroeg en hoewel het bij Cora meer om het tweede geval ging, was er nu sprake van reden nummer een. Ze was bang om het voor zichzelf te verpestten, net nu ze de kans had gekregen om verandering te brengen in de gang van zaken.
Haar hand gleed langzaam van het bureau af bij het horen van de opmerking van Allison en ietwat beschaamd krulden haar mondhoeken omhoog en wendde ze eindelijk haar blik af. 'Dat is waar,' stemde ze in. Ze voelde nog de behoefte om een verdere uitleg te geven, maar was ergens bang dat ze dan weer teveel zou praten - wat ze eigenlijk al had gedaan.

Met grote ogen keek ze op toen haar werd opgedragen om haar Pokemon te showen. Ze knikte, alweer, waarna ze beiden Pokeball tevoorschijn haalde - ze groot maakte en de Pokemon eruit liet komen. Mittens kwam keurig zittend tevoorschijn en Crocs typerend half zenuwtrekkend. 'Dit zijn Mittens en Crocs.' Het was duidelijk dat ze niet de sterkste Pokemon waren, maar ze waren loyaal naar haar toe en voerden hun taken altijd goed uit. Ze besloot dat het overbodig was om erbij te meldden dat ze ze in de tussentijd al wat had getraind, want wat moest Allison nou met die informatie? Niks. Dat was wat ze ermee moest.</sub>

_{Mittens was dit soort situaties wel gewend... Of ja, ze was gewoon altijd erg rustig en kwam meestal pas in beweging als haar eigenares haar een signaal gaf - bewust of onbewust. Daarom hoefde ze zich ook geen zorgen te maken over de kat, het was meer het reptiel waar ze zich zorgen over maakte. Hij trilde altijd wel, omdat hij zoveel energie had, maar hij zag anderen die hem strak aankeken altijd als personen of Pokemon die hem uitdaagden. En Allison deed nu precies dat, maar zolang Crocs niet op zou kijken zou het goed zijn. Als hij zijn blik strak naar de grond gericht zou houden zou het goed zijn.
Gelukkig voor Cora's zenuwen keek de jonge vrouw uiteindelijk weg, wendde haar blik op haar eigen Pokemon die blijkbaar Lucy heette. Ze volgde de blik echter niet, want ze wist al dat de ander er was en aan de nee te horen die over Allisons lippen kwam moest alles in orde zijn. 'Ik moet dus niet zo dom zijn om te proberen een level vijftig Pokemon te stelen met mijn huidige Pokemon in deze staat,' merkte ze op, 'Die conclusie had ik hiervoor gelukkig al getrokken.' Nee, ze was verre van dom. Ze was een harde werkster en wilde zich graag bewijzen, maar was daarbij niet blind. Uiteindelijk trok ze haar mondhoeken omhoog en keek met een dankbare, maar ook zelfverzekerde blik naar de ander: 'Ik zal U niet teleurstellen.'}

<sub>Haar wat natuurlijke houding scheen niet afgestraft te worden, nee er werd gewoon normaal op gereageerd – maar Cora zou Cora niet zijn als ze er weer iets héél erg speciaals van maakte. Ze leerde het ook nooit; dacht gelijk dat Allison haar daarom in een zekere zin accepteerde. Natuurlijk was dat wel zo, maar niet op de manier waarop zij het zag. Alsof er een kans was dat die band die ze had met haar trainer destijds weer opnieuw gemaakt kon worden – maar dan met iemand anders. De man die haar bij Team Rocket had gehaald, dat was lang geleden zeg.
Blij knikte ze naar de jonge vrouw, vond het zelf overbodig om nog echt woorden te spreken. Haar dankbare houding was daarbij ook zo obvious dat het bericht vast wel over moest komen. Hierna draaide ze zich om en liep richting de deur. Mittens volgde haar zoals gewoonlijk trouw, maar Crocs bleef achter. Over haar schouder keek ze naar het blauwe wezen waarna ze een keer in haar vingers knipte, wat ervoor zorgde dat hij soort van opsprong en gelijk naar haar toerende.
Eenmaal buiten het kantoor en met haar Pokémon weer terug in hun ballen kon ze een zucht slaken, gevolgd door een air punch en een zachte: ‘Yessss’. You go girl.

- Topic uit denk ik ;o ?</sub>