Ren Akame

DROGON - DEINO
Ren zat in elkaar gedoken tegen een hoge boom aan en beefde. Zijn jacket was niet dik genoeg voor de winter die was neergedaald op Unova. Om hem heen was het pikdonker en had hij spijt gekregen dat hij de stad had verlaten om verder te trekken. Hij was hongerig, koud en hopeloos verdwaald. "Verdomme wat een weer" Mopperde hij toen het ook nog begon te sneeuwen. Zijn ogen sloten zich en hij zuchtte diep. Hij keek abrupt op toen hij het geluid van vechtende Pokémon opving. Zijn interesse was gewekt en hij kwam overeind. Rennend om warm te worden ging hij er op af. Verscholen achter enkele bomen en struiken op zijn hurken keek hij toe. Een groep van zeven Deino's stond om twee Deino's heen. Het zag er naar uit dat de ene Deino de andere genadeloos aanviel. Ren voelde zijn bloed in ijs veranderen maar hield zich stil. Hij was niet dom om een gevecht te beginnen tegen acht vijandige, wilde Pokémon. Deino's waren erg in trek in dit gebied van Unova en bovendien ook enorm vijandig tegen indringers. Ren keek toe hoe de andere Deino in eerste instantie terug wilde vechten maar te zwak was. Genadeloos werd hij tegen een boom gestoten en keek hij angstig op naar de groep Deino's die allemaal op hem af kwamen. En toen sprongen ze naar voren, met zijn allen. Ren gooide de eerste steen met al zijn kracht naar voren en greep een stok. Zijn kreet klonk als een kanonslag in de eerst zo stille nacht. De Deino's waren zichtbaar geschokt en overdondert. Ren greep zijn kans en haalde de eerste die binnen handbereik waren neer met een dikke stok. Zijn spieren deden de rest van het werk. Omdat ze zo overdondert waren vochten ze niet echt terug en trokken ze zich al snel terug in de duisternis. Hijgend gooide hij zijn dikke tak na achter een achterblijvertje aan die een kreet sloeg toen het doel trof. Hijgend kwam hij overeind en keek neer op de blauwe Pokémon die nog tegen de boom aanlag. Zijn kop was omhoog geheven. Toen Ren op hem af wilde lopen, rolde de Deino op zijn buik en kwam gealarmeerd overeind. "Oi" Zei hij koeltjes. "Geen zorgen ik ga je niets doen. Laat me eens kijken naar die wonden die je hebt" Deino hapte naar zijn handen toen hij zich bij hem hurkte. Nijdig sissend maakte hij zich zo groot als hij kon, om daarna weer in elkaar te zakken. Bloed sijpelde er uit de tientallen wondjes die hij had. Ren haalde een potion uit zijn zak die hij had gejat uit een tas van een nietsvermoedende reiziger niet lang geleden. Hij wilde hem eigenlijk verpatsen. Hij greep de Deino zachtjes met één hand net onder zijn kop. Deino begon te spartelen en deed een poging hem in zijn fikken te bijten. "Ophouden" Zei hij resoluut en hij spoot wat van de vloeistof op een wondje. Deino verstarde. Gestaag en heel rustig ging hij alle wondjes langs en spoelde hij de diepe uit met wat water uit een flesje, ook gejat. Uiteindelijk had hij de diepste wond gestopt door een stuk van zijn shirt af te scheuren en om zijn pootje te binden. Deino was ondertussen gestopt met grommen en wriemelen. Ren haalde zijn handen weg. "Ziezo" Hij kwam overeind en zette zijn handen in zijn zij. "Ophoepelen nu voor ze terug komen" Waarschuwde hij. Met die woorden draaide hij zich om en liep hij weer terug vanwaar hij gekomen was. Hij stapte stevig door op zijn versleten gympen. Net toen hij weer eindelijk de lichtjes van de stad begon te zien voelde hij hoe iets hem in zijn broekspijp beet. Ren stopte abrupt en keek naar beneden. De Deino van eerst stond achter hem, zijn tandjes stevig in zijn broek geboord. Vastberaden gaf hij er een rukje aan en hield vast. "Je bent me gevolgd?" Zei Ren meer tegen zichzelf dan tegen de Pokémon. Deino hield vast. Hij probeerde om hem af te schudden maar dat lukte niet. Zijn ogen knepen zich tot spleetjes. "Wat wil je nou? Rot op" Zei hij koud en hij deed een poging om door te lopen. Tot zijn verbazing kwam hij nauwelijks vooruit. Deino's kracht was enorm groot voor zo'n klein beestje. Ren zuchtte geërgerd. "Wil je wat eten? Dat heb ik niet" Gromde Ren die zijn geduld begon te verliezen. Deino duwde zijn hoofdje heel zacht tegen Ren zijn been aan en maakte een brommend geluidje. Ren verstijfde en keek toe hoe de Deino zich liefdevol tegen zijn been begon te schuren. Even kon Ren geen woord meer uitbrengen. Hij begon te beven. Deino liet eindelijk los, liep langs hem heen en ging voor hem staan met een flauwe glimlach op zijn snoet. Ren slikte moeizaam. "W-wat .." Zei hij met een stem die niet zijn eigen was. Deino liep weer naar hem toe en duwde zich weer tegen zijn benen aan. Met tranen in zijn ogen bukte Ren zich en aaide voor het eerst het kleine dinosaurusje over zijn zachte hoofdje. Deino beantwoordde zijn liefkozende gebaar en maakte een tevreden geluidje. Ren voelde een vreemd gevoel door zijn binnenste stromen en zakte door zijn benen. Bevend krulde hij zich op tegen een boom en voelde hij tranen achter zijn ogen prikken. Deino liep bezorgd naar hem toe en nestelde zich dicht naast hem, zijn warmte delend met de achttienjarige jonge.

LENA - CHIKORITA
Ren leunde nonchalant tegen een muurtje aan met een peuk tussen zijn lippen gestoken. Rookpluimpjes cirkelde omhoog en gaven aan waar hij zich bevond. Boven hem vlogen Wingull over die luid begonnen te krijsen toen een grote vissersboot hun netten omhoog haalde die vol Magikarp zat. Vanaf hier had Ren een prima uitzicht op de haven. Hij had zijn jacket uitgedaan omdat het zonnetje vrolijk scheen en hem verwarmde. Het enige wat zijn huid bedekte was een zwarte tank top die zijn gespierde borst en armen goed benadrukte. Zijn sneakers waren vies bevlekt en Ren was er van overtuigd dat het niet lang zo duren voor de zool het zou begeven en hij blootsvoets moest lopen. Zuchtend keek hij toe hoe een hele horde Wingull zich rondom de boot begaf en luid kwetterde. Enkele Peliper vlogen ook nader om een beter uitzicht te kunnen krijgen. "Waardeloos beest!" Ren keek op. Van achter een stel kratten vloog een groene Pokémon die hard op de stenen landde en geschrokken naar zijn trainer keek die om de hoek kwam. Zijn haar zat door de war en hij had een striem op zijn arm. Iets had door zijn shirt getrokken en ook een stukje door zijn huid. "Ik heb nog nooit zo'n onhandige Pokémon gehad als jij" De jongen was nog jong. Nauwelijks veertien. Hij spuugde op de grond en keek walgend naar zijn Pokémon. "Chikorita, denk maar niet dat je terug kunt komen. Zo'n klunzige en zwakke Pokémon als jij wil toch niemand hebben" Ren stapte nu uit de schaduwen en keek vernietigend naar de jonge jongen. Hij voelde er veel voor die lelijke smoel van hem in elkaar te slaan. In plaats daarvan bedacht hij iets anders. Dreigend liep hij op hem af. "En wat doet zon snotneus als jij hier, alleen in de havens?" Wilde Ren weten en hij deed zijn best zijn 'bad cop' additute op te houden. De jongen aarzelde even en keek hem achterdochtig aan. "Me zelf ontdoen van dit waardeloze stuk afval" Hij keek naar de Chikorita en gaf het toen een schop. Ren schoot in één keer naar voren en pakte hem bij zijn nekvel en broekriem. "W-wat doe je!" Riep zijn slachtoffer. Met een geweldige krachtsinspanning gooide hij hem over de rand het ijskoude water in. "Opgeruimd staat netjes" Snoof hij. Hij keerde zich om naar de Chikorita die naar de kant was gerend en haar vorige trainer had nagekeken. Hij haalde een appel uit zijn tas die om één schouder hing en bood die aan het gewonde diertje aan. "Kijk eens aan" Bromde hij. Chikorita rende moeizaam naar voren en begon er aan te knabbelen. Voorzichtig legde hij zijn hand tegen haar zij aan. Ze gaf geen reactie er op en at stevig door. Voorzichtig liet hij zijn handen over haar buik glijden om te voelen of ze geen erge verwondingen had. Ze kromp wel in elkaar toen hij een beurs plekje net tussen haar voorpoten voelde. "Het voelt niet als iets ernstig.." Zei Ren bedachtzaam tegen haar. Fronsend kwam hij weer overeind en bekeek haar kritisch. Eindelijk had ze haar appel op en keek vrolijk omhoog. "Chi" Zei de Chikorita en ze boog haar kopje als een soort bedankje? "Het is niets" Zei hij enkel. Hij maakte aanstalten om weg te lopen maar bleef toen weer staan. Chikorita keek om zich heen en leek te bedenken wat ze nu moest. Ergens voelde Ren zich schuldig dat hij zo maar wegliep en haar aan haar lot over liet. Niet mijn probleem. Hield hij zichzelf voor.

Dus daarom had hij haar opgepakt en droeg hij haar nu naar het Pokécenter. Het minste wat hij kon doen was haar daar achterlaten voor verzorging. Er zou vast wel een trainer langs komen die haar op wilde halen. Een Chikorita was enorm zeldzaam in Unova. Ze kon alleen maar van Johto komen wat ver van Unova vandaan was. De deuren van het center gleden geluidloos open en hij liep naar de toonbank. Nurse Joy heette hem hartelijk welkom. "Ik heb deze Chikorita gevonden. Haar trainer heeft haar achter gelaten .. ik vroeg me af of jullie een plekje voor haar hebben" Nurse Joy keek hem verontschuldigend aan. "Het spijt me zeer, maar we zitten bomvol. De laatste tijd vinden we veel gedumpte Pokémon.. we hebben gewoon niet genoeg ruimte voor ze allemaal" Ren zuchtte geërgerd. Net moest hij dit nu weer treffen. "Juist ja" Zei hij enkel. En zo'n kleine Chikorita kon vast niet nog één klein plekje hebben. "Het spijt me.. misschien kun je het proberen bij de eerst volgende stad" Ren stond er niet op te wachten om Chikorita mee te moeten sleuren tot dan, maar er zat niets anders op. Toch legde hij zich er niet bij neer. "Je hebt best genoeg ruimte voor een Chikorita, neem haar nou maar aan" Hij zette haar op de toonbank en draaide zich om. Ze was niet langer zijn probleem. Chikorita dacht hier anders over en sprong achter hem aan. Toen ze van de toonbank af sprong landde ze verkeerd en slaakte ze een kreetje. Ren draaide zich om en keek geschokt toe. Nurse Joy snelde toe maar Chikorita ontweek haar en gleed over de gladde vloer naar zijn helper toe. Ren pakte een Pokéball en hield die haar voor. Ze duwde met haar neus er tegen aan en verdween al snel er in. Als hij haar helemaal naar de volgende stad moest dragen .. beter in een Pokéball.

COBUS - LAPRAS
Ren keek zijn ogen uit. Wat de oude man in het dorp verteld had was dus waar! Hij stond met zijn blote voeten in het zand. Een kleine, overdekte baai keek uit op de zonsondergang. Volgens de oude man kwamen hier vaak Lapras moeders om eieren te leggen of uit te rusten. Daardoor mocht niemand hier komen. Ren was niet van plan enige Pokémon te verstoren maar hij was gewoon nieuwsgierig. Hij had zich verdekt opgesteld tussen wat rotsen zodat hij niet gezien kon worden. De baai was mooi rond en was ook via de open zee bereikbaar. Via een kleine spleet tussen de rotsen kon je de baai in zwemmen. Via een grot achter hem kwam je er op een andere manier in. De zilte zeelucht voelde vreemd aan in zijn neusgaten. Het rook hier heel anders als in de haven of op het strand. Hij aarzelde even. Eigenlijk wilde hij verkennen maar hij was bang dat hij een Lapras zou verstoren. Van heinde ver was er echter niet ééntje te bekennen. Voorzichtig liep hij het strandje op en keek om zich heen. Het zand leek wel perfect glad geharkt. Onaangeroerd en ongerept. Het was mooi om te zien dat er nog plekjes als dit waren waar geen mensen kwamen om de Pokémon in hun gebied te verstoren. Hij zou zo snel mogelijk weg gaan voor een Lapras aan wal kwam. Bijna bij het water voelde Ren dat hij op iets zachts stapte. Verbaasd trok hij zijn voet op en zag iets blauwachtig verstopt onder het zand. Wat een mooie schelp! Dacht Ren en hij stak zijn handen er naar uit. Echter toen hij het zand wegveegde zag hij dat het helemaal geen schelp was. Het was een ei! Geschrokken trok hij zijn handen terug en hij keek snel om zich heen of niemand hem gezien had. Een blauw ei met grijze puntjes er op. In die momenten dat hij het had aangeraakt was het ijskoud geweest. Ren keek om zich heen. Hij zag geen andere eieren en vroeg zich af wat hij nu moest. Hoorde het wel zo koud te zijn? Zijn aandacht werd getrokken door een schaduw die zich over het water naar hem toe bewoog. Meteen rende hij weer richting de rotsen en dook hij er vlug achter. Een lapras stak haar hoofd boven het water uit en dobberde naar de kant toe. In een beschut hoekje kwam ze aan wal en ademde ze uit. Zou dat de moeder van het ei zijn? Vroeg Ren zich bijna hardop af. Lapras leek uit te willen rusten en sloeg geen acht op het bijna helemaal begraven ei dat niet ver van haar af lag. Nerveus kwam Ren tot de conclusie dat waarschijnlijk ze niet de moeder was.

Hij had een klein kampvuurtje opgezet met behulp van aangespoeld drijfhout en wat aangespoelde bladeren. Beschut tussen allemaal rotsen zou hij niet opgemerkt worden maar toch warm blijven tegen de koude nacht. Drogon en Lena waren uit hun Pokébal gelaten en zaten nu dicht tegen elkaar aan zo dicht mogelijk bij het vuur. Drogon richtte zijn kop plotseling op en Ren keek om. Voorzichtig kroop hij achter de formatie rotsen vandaan en gluurde naar de Lapras. Eindelijk had ze zich omgedraaid en was ze bezig om weg te varen. Hij begon zich af te vragen of hij het ei niet gewoon moest pakken. "Lapras' zijn uitstekende ouders! Wanneer ze hun ei leggen begraven ze het heel diep zodat als ze langer moeten wegblijven het niet enorm af zou koelen" Echode de woorden van de oude man door zijn hoofd. Ren nam het besluit. Toen de lapras eindelijk de baai uit was ging hij weer terug naar waar het ei lag. Voorzichtig groef hij het uit en pakte het op. Hij rende er vlug mee terug naar het vuur en legde het voorzichtig ernaast. Hij trok zijn jacket uit en legde hem daar op. Hij drapeerde hem er omheen en haalde nerveus adem. Lena kwam als eerste naar voren en keek er geïnteresseerd naar. Drogon duwde voorzichtig zijn gezichtje er tegen aan om te kunnen vaststellen wat het was waar Lena zo opgewonden over was. "Voorzichtig" Waarschuwde hij. Terwijl hij tegen de koude rotsen aan leunde voelde hoe de slaap hem eindelijk begon in te halen. Hij sloot langzaam zijn ogen en voor hij het wist was hij weggezakt.

Toen zijn oogleden zich langzaam opende werd hij zich langzaam zich bewust van waar hij was. Zijn rug was stijf van de harde grond. De geur van opgebrand hout zat in zijn neusgaten. Ren kwam moeizaam omhoog. Hij was inslaap gesukkeld en daarbij was hij van de rots half opzij gegleden. Nu deden zijn spieren erg zeer van de verkrampte houding. Hij wreef in zijn ogen en geeuwde breed. Het ei lag nog in zijn jacket gewikkeld. Drogon had zichzelf om het ei gedrapeerd en Lena lag er dicht tegen aan te slapen. Met een flauwe grijns keek hij naar het verterende gezicht. Toen hij voorzichtig zijn hand tegen het ei aan legde was hij blij te voelen dat door het jack heen het warm aanvoelde nu. Drogon duwde zijn neus tegen zijn hand en maakte een brommend geluidje. "Vind ik ook, laten we het ei houden" Murmelde hij.

Zo gezegd zo gedaan. Hij had het ei moeizaam in zijn toch al kleine en versleten rugtas gestopt. Hij moest daarvoor zijn gestolen koekenpan, extra paar gympen en overgebleven brood voor opofferen. Hij wist zeker dat als hij het ei liet zien in het dorp hij vast opgepakt zou worden wegens overtreden in verboden gebied en het stelen van een Pokémon ei. Dat klonk niet aantrekkelijk.

Nu, een maand later, parkeerde Ren zich neer op een comfortabel bed. Een aardig gezin had hem langs zien komen en had hem onderdak geboden voor de nacht. Hij was weer op weg naar Castelia City om daar op een boot te komen zodat hij uit de Unova regio kon komen. Hij wilde ergens overnieuw beginnen en dat was niet hier. Het kamertje was groezelig en klein. Het bed nam de grootste ruimte in beslag. Als hij opstond en er naast stond kwam hij al bijna tegen de muur aan. Er stond een klein bureautje tegen de achterkant van het bed aan waar een gammele stoel aan stond en een lampje op stond. Als afsluiter stond er naast de deur in de hoek een stoel. Het was niet veel maar meer dan genoeg voor Ren. Hij had zijn tas op het bureau gelegd en hield nu het Lapras ei in zijn handen op zijn schoot. Het was de afgelopen dagen hoog in temperatuur gestegen en toen plotseling afgekoeld. Hij maakte zich ernstige zorgen dat er iets met de lapras binnenin was gebeurd. Alsof het hem gehoord had bewoog het ei één keer. Ren schoot meteen op uit zijn gedachten en staarde intens naar het blauw met grijze ei. Hij verschoot toen het onrustig heen en weer begon te bewegen. "Het komt uit!" Zei hij hardop en hij kroop achter op het bed zodat hij stevig zat en hield het ei op zijn schoot. Steeds harder begon het ei heen en weer te bewegen, steeds meer barsten kwamen er in. En toen brak het ei open. Moeizaam worstelde het schepsel om de schillen van het ei van zich af te krijgen. Ren haalde de grootste weg die op zijn kop lag en onthulde de Lapras die er onder zat. Zijn grijze ogen opende zich en keken recht in die van Ren. Het was in feiten een miniatuur versie van de ouderen Lapras. Zijn schild was nog niet volledig ontwikkeld echter en was nog vrij plat. Zijn hoofd was ronder waardoor je kon zien dat het nog jong was. Nieuwsgierig nam de Lapras Ren in zich op. Ren slikte moeizaam en begon er nerveus te worden. Hij stak zijn hand voorzichtig uit en liet de Lapras er aan ruiken. Hij rook er aan en slaakte toen een verrukt kreetje. Zijn trainer glimlachte breed. "Hello gorgeous" Murmelde hij. Lapras was nauwelijks groter dan Chikorita, het zou nog lang duren voor hij groot genoeg zou zijn om te trainen. Maar hij had dat geduld. De negentienjarige jongen haalde diep adem en zette Lapras van zijn schoot af. Hij wendde zich naar hem toe en glimlachte. "Welkom bij het team, Cobus"