We're all just savages.

Taking this to the grave

Het was weer hard tijd om te gaan trainen, iets wat de afgelopen tijd veel gedaan werd binnen het team van de roodharige jongen. Sinds het verlies in de tweede gym, was er al veel veranderd. Zowel Garrett als Altaïr en Ronan waren zeker sterker geworden, maar hij wist maar al te goed dat hij het met kracht alleen niet zou halen. Zowel hij als zijn Pokémon hadden gebreken. Zwaktes, karaktereigenschappen en fysieke gebreken, waardoor de kans op overwinning miniem zou zijn. Vandaag zou hij gaan proberen om hier verandering in te brengen. Allereerst zou hij gaan werken aan het onverslagen ego van Altaïr, waarbij Ronan meteen een kleine training kreeg.
“Kom er maar uit allemaal,” glimlachte hij rustig. Uit hun balls kwamen een Charizard, Scizor, Aerodactyl, Squirtle en Shinx. Het was bijna grappig om te zien hoe groot het verschil tussen de eerste drie en de laatste twee was, maar vroeg of laat zouden ook die bij komen en zou hun hulp gewaardeerd worden. Voor nu was deze kans voor de Squirtle, aangezien deze een voordeel zou hebben over de komende gym. Niet met zijn watertype moves, maar Aiden was van plan om de Pokémon de move Blizzard te leren, iets wat vrij effectief zou zijn tegen een Tyrunt. Maar, eerst zou de Pokémon moeten leren op hem te vertrouwen, iets wat zijn Aerodactyl ook moest leren.
“Garrett, ik wil dat jij en Tyrion samen gaan trainen. Tyrion probeert zijn nieuwe vlieg-type aanvallen uit en het is aan jou om te ontwijken,” sprak hij rustig. Garrett was snel, bijna angstaanjagend snel. Tyrion was minder snel, maar wel zeer krachtig. Zo zouden de twee aardig wat samen op kunnen steken. “Ik wil dat jij héél goed oplet, Sookie,” sprak hij toen, voor hij de Shinx over haar koppie aaide. Ze ging aan zijn voet zitten, terwijl hij zijn blik op de andere twee richtte.
“Jullie twee zullen het hardst bezig gaan vandaag,” sprak hij, voor hij een lint uit zijn tas haalde. De tas gooide hij op de grond, om richting de Aerodactyl te stappen. Zoals gewoonlijk duwde deze zijn kop liefkozend tegen zijn trainer aan, waardoor deze de kans kreeg het lange lint - waar hij speciaal naar op zoek had gemoeten omdat een theedoek niet om de kop zou passen - om de kop te wikkelen van de grote, paarse Pokémon. “Rustig aan, Altaïr,” sprak hij zachtjes, terwijl hij het enkele malen rond de kop liet gaan, voor hij het vastknoopte. “Je zult vandaag volledig op mij moeten vertrouwen. Je ziet niets, dus op eigen houtje werken gaat niet,” sprak hij toen. “Luister. Concentreer je op je omgeving en weet dat je tegenstander het voordeel heeft,” sprak hij toen. De Aerodactyl spreidde zijn vleugels, duidelijk makend klaar te zijn voor de uitdaging. Aiden richtte zijn blik al snel op de Squirtle. “Jij zal je aanvallen trainen. Op Altaïr, weliswaar,” sprak hij kalm. “Ook jij zal moeten luisteren naar elk bevel dat gegeven wordt. Altaïr is sterker, maar je bent in het voordeel,” sprak hij rustig tegen de Squirtle. Deze knikte en zette een enthousiaste grijns op zijn gelaat.

Nadat iedereen een geschikte plek had gevonden, keek Aiden naar de Aerodactyl en Squirtle die tegenover elkaar stonden. De Aerodactyl was duidelijk niet op zijn gemak gezien de blinddoek, maar het was nodig. Gezien het enorme zelfvertrouwen van de Pokémon, zou Aiden hem duidelijk moeten maken dat hij niet altijd de overhand had, dat hij moest vertrouwen op zijn trainer. Immers zag hij alles vanuit een veel overzichtelijker punt, kon hij sneller bedenken welke actie geslaagder zou zijn.
“Altaïr, stijg op,” sprak Aiden rustig. “Voor nu mag je zelf beslissen. Doe het rustig aan, je wil niet al je energie kwijtraken,” sprak hij tegen Ronan. De Squirtle knikte en opende onmiddelijk zijn bek, om een waterpistool richting de Aerodactyl te schieten. “Omhoog!” riep Aiden meteen. De Aerodactyl schoot omhoog en bewoog zijn kop zacht heen en weer, alsof hij wilde kijken waar de Squirtle zich bevond. “Vertrouw op je gehoor en op mij,” sprak Aiden rustig. Natuurlijk, waarschijnlijk was de training zelf voor de Aerodactyl compleet overbodig en zou hij meestal gewoon kunnen zien. Maar, dit ging simpelweg om het feit dat de oerpokémon even moest leren niet de beste te zijn. Hij stond niet langer aan de top en zou moeten vechten en werken om beter te worden. Hij moest leren te vertrouwen op degene die ook op hem vertrouwde. En de beste manier om dat te doen, was om hem hulpeloos te maken.
Voor hij het wist schoot de Aerodactyl op de Squirtle af. Althans, dat dacht hij waarschijnlijk. In werkelijkheid klapten zijn kaken ver naast de Squirtle op elkaar en wist deze met een sprong opzij de vleugels te ontwijken. De Squirtle wist van het moment gebruik te maken en raakte de Aerodactyl volop met een Water gun. Precies hetzelfde was gebeurd toen hij de Pokémon had geprobeerd te vangen. Hij bleef aanvallen, tot hij niet meer kon. Een echte tactiek zat er niet in.
“Goed zo, Ronan!” complimenteerde de jongen zijn Squirtle. “Jij niet, Altaïr. Ik wil dat je luistert. Als je niet nadenkt, zul je elk komend gevecht verliezen,” sprak hij toen. De Aerodactyl gromde even en Aiden zuchtte. “Wacht af,” werd de Aerodactyl bevolen en deze snoof even zacht, maar besloot toch te luisteren. De Squirtle scheen dit als een kans te zien en opende zijn bek opnieuw, om verschillende bubbels eruit te laten komen. “Nu, schiet omhoog!” beval Aiden de Aerodactyl. Deze schoot omhoog, waardoor de bellen onder hem door schoten. “Ancient Power!” riep hij toen. Een witte bol ontstond voor de bek van de Aerodactyl, waarna een witte straal de Squirtle volop raakte. Gezien de vorige aanval, was het inschatten van de positie van de Squirtle namelijk niet lastig geweest. “Goed zo!” riep Aiden enthousiast, waarna hij zijn blik richtte op de Squirtle, die enthousiast weer overeind kwam. “Kan je nog verder?” vroeg hij aan de Pokémon, maar deze knikte vol enthousiasme. Ja, het leek er niet op dat opgeven in zijn woordenboek stond en dat was maar goed ook. “Wing Attack, zelfde plek!” riep Aiden. De Aerodactyl knikte en schoot met een gigantische snelheid op de Squirtle af, wie een Bite gebruikte om zich vast te klemmen aan de vleugel. Hierdoor kwam de klap wel harder aan, maar had hij wel de kans zijn Water Gun af te vuren van een enorm kleine afstand, waardoor ook de Aerodactyl een flinke klap te verduren had. De Squirtle landde netjes op de grond en de Aerodactyl schudde zijn kop wild heen en weer. “Je doet het goed, Altaïr,” glimlachte Aiden. “Jij ook, Ronan. Ik zie dat je veel hebt geleerd,” glimlachte hij de jonge Squirtle toe. ‘Squirtle!’ riep deze enthousiast.
Het duurde niet lang voor een andere water gun richting de Aerodactyl schoot. “Naar links!” riep Aiden. De Aerodactyl schoot echter naar boven. Dit scheen de Squirtle verwacht te hebben, aangezien een bubble de Pokémon raakte. Aiden zuchtte een keer. Waarom was het zo enorm lastig voor de Aerodactyl om fatsoenlijk te luisteren?
“Altaïr,” begon Aiden. “Je bent immens snel en hebt een enorm uithoudingsvermogen. Laat me je helpen om je kracht ook onder controle te krijgen, zodat je nog sterker wordt,” zuchtte Aiden. De Aerodactyl knikte voorzichtig. Met elke klap die de Pokémon kreeg, leek hij zich iets meer te realiseren dat hij naar zijn trainer moest luisteren.
De Squirtle voerde normaals een Bubble uit. “Ancient Power!” riep Aiden naar de Pokémon, die onmiddelijk zijn bek opende en een witte straal afvuurde, welke de bubbels vernietigde en de Squirtle volop raakte. “Goed zo, Altaïr,” glimlachte Aiden. “Nu is het wel genoeg. Rust maar uit beiden,” sprak hij tegen de twee. De Aerodactyl landde op de grond en Aiden liep erop af om de blinddoek van zijn ogen te halen. De Pokémon sloeg een enthousiaste kreet en kreeg een belonende aai over zijn kop. “Vergeet niet wat je hebt geleerd,” sprak hij rustig tegen de Pokémon. Hij had eerlijk niet verwacht dat het zo goed zou gaan. De Pokémon scheen enorm goed in te kunnen schatten waar zijn doelwit zich bevond, of zijn ogen nou gebruikt konden worden of niet. Zou dat te maken hebben met het gigantische jachtinstinct van de Pokémon? Aiden zuchtte even een keer. Oerpokémon waren absoluut… anders.

Hij liep richting de andere twee, die hard aan het trainen waren. De Charizard schoot steeds vanuit de lucht richting de Scizor, die vermaakt de aanvallen ontweek. “Goed zo, beiden,” grijnsde Aiden rustig. Ja, normaal hoefden ze niet alleen op de vlieg-aanvallen van de Charizard te rekenen, maar het was fijn dat de Pokémon zijn vlucht beter onder controle leek te krijgen. Als hij minder lomp was in de lucht, zouden ze dit zowaar in een gevecht naar hun hand kunnen zetten. Een Pokémon in de lucht was voor velen niet raakbaar door fysieke aanvallen, dus viel er een groot deel af. Dit terwijl de Charizard juist veel special attacks had, waardoor ze een groot voordeel zouden hebben over de tegenstander. Het was ook grappig om te zien hoe de twee altijd leken te strijden om de top, al waren het duidelijk wel vrienden. Waar de Scizor vroeger altijd veel sterker was geweest, had de Charizard hem ingehaald en nu leken ze opnieuw bij elkaar in de buurt te komen. Aangezien de volgende gym een enorme weakness was van Tyrion, zou hij misschien helemaal niet gebruikt worden, wat zou betekenen dat Garrett de meeste ervaring op zou doen en dan zouden de rollen weer eens omgedraaid worden. Altaïr liep nog altijd achter op de twee en de twee jonkies liepen heel ver achter, al groeide Ronan onwerkelijk snel. Het leek alsof elke training zo veel meer effect had op de kleine Squirtle. Misschien was het door alles wat hij had gezien, misschien had hij gewoon geluk gehad met de Pokémon en was het een snelle leerling.
“Jullie kunnen ook stoppen, Tyrion en Garrett.”

Met een zucht plofte Aiden neer in het gras, om de kleine Shinx op schoot te voelen. Het ding scheen daar al sinds het begin haar plekje te hebben gevonden, aangezien ze er elke keer ging liggen zodra hij ging zitten. Erg vond hij het echter niet, aangezien alle anderen voor zichzelf bezig waren. Tyrion en Altaïr leken elkaar te vinden en vlogen samen door de lucht, soms richting elkaar vliegend en proberend elkaar te ontwijken, iets wat meer op spel leek dan op een echte training, maar dat was alleen maar positief. De Squirtle was met zijn eigen bellen aan het spelen door er een aantal de lucht in te schieten en ze vervolgens allemaal lek te schieten met zijn water gun, terwijl Garrett rustig op de grond was gaan zitten en leek te genieten van de rust. De variatie aan karakters liet een glimlach op Aiden’s gezicht verschijnen. Ze leken allen totaal niet op elkaar. De vrolijke Tyrion, de rustige Garrett, de zelfverzekerde Altaïr, de speelse Ronan en tot slot had je… de baby, Sookie. Het enige meisje binnen het team, die nog alles behalve klaar leek voor gevechten en die liever aan de kant lag te kijken, de vrienden (teamgenoten) aanmoedigend en hopend op winst. Al zou Aiden haar graag trainen, echt deel laten uitmaken van het team, had hij besloten het kleine ding de tijd te geven. Als ze er klaar voor was, zou ze dit vanzelf duidelijk maken. Met een kleine glimlach op zijn gezicht aaide hij haar daarom over haar koppie, terwijl zijn blik gericht stond op de andere Pokémon.

* OPEN.
** Alleen de laatste alinea is interessant.