It's a lonely birthday for me

Ze zat alleen in een restaurantje, voor haar stond wat te drinken. Met een verdrietige blik staarde ze naar buiten, waar een zomerse bui alle zon weg had gejaagd. Niemand om haar heen leek zich aan haar te storen, ze betaalde gewoon haar drinken, dus dan boeide het niemand dat een kind van twaalf in haar eentje daar zat. Of nou ja, dertien eigenlijk. De reden waarom ze hier in haar eentje zat, was omdat ze vandaag jarig was, maar niemand die het leek te weten of echt boeide. Binnen team rocket had ze het wel verwacht, daar keek niemand om naar zo'n jong meisje als zijzelf, maar ze had op z'n minst een bezoekje van haar broer verwacht. Ze zuchtte zachtjes en nam een slok van haar drinken. "Happy birthday to me," mompelde ze zachtjes, een poging doen om haar tranen binnen te houden. Ze voelde zich zo alleen momenteel, alsof er helemaal niemand meer was waarop ze kon vertrouwen. Ze zuchtte zachtjes en verstopte haar gezicht in d'r handen, het leven kon zo oneerlijk zijn af en toe.

[Eerste post voor Hanna ^^.]

In gedachten verzonken liep Lizzy door Shalour, na haar ontmoeting met Jane was ze terug gekomen om de Tower of Mastery te bekijken. Dante moest op een dag een machtige Lucario worden en mega evolutie zou daar zeker bij helpen. Maar op het moment had het meisje nog niet zo een zin in een les over mega evolutie dus liep ze doelloos door de stad. Dante liep vrolijk naast haar trainer en wou alles in zich op nemen. "Wat wil je gaan doen?" Lizzy keek schuin naar haar pokémon, misschien wist die wat om te doen. 'Ruu,' kwam er van de Riolu, samen met een gebaar naar haar buik. "Wil je wat eten?" Geknik van de Riolu als antwoord. "Oké," mompelde Lizzy. "Laten we kijken."
Eenmaal binnen bestelde het meisje wat te drinken en een snack voor Dante. "Ik heb je eten Dante," Lizzy draaide zich om naar waar net nog haar pokémon had gestaan. "Dante?" De Riolu, zo typisch als ze was, wilde op onderzoek uitgaan en keek rond in het restaurant. Uiteindelijk viel haar blik op een meisje, ze leek niet erg blij te zijn aan haar houding te zien. Nieuwsgierig kwam de pokémon dichterbij. 'Ruuu?' Dante stond naast het tafeltje en wilde haar poot troostend op het meisje haar knie leggen. De Riolu vond het helemaal niet leuk als er mensen ongelukkig waren.

Ze voelde zich niet lekker, misselijk en ongemakkelijk. Eigenlijk wilde ze gewoon weg, terug naar het hoofdkwartier en daar in bed duiken. Ze had toch al de meest gehaatte verjaardag ooit, dus waarom zou ze zich nog druk maken over het feit dat ze geen zak uit voerde vandaag. De kans was groot dat Allison haar toch niet mocht omdat ze op zo'n jonge leeftijd in Team Rocket kwam. Terwijl om haar heen mensen werden gepromoveerd, moest zij haar tijd als Grunt uitzitten omdat ze simpelweg te jong was om Agent te worden. Ze zuchtte zachtjes en keek met glazige, waterige ogen op toen er een pootje op haar knie werd gelucht. Een jonge Riolu stond naast haar en het zag er naar uit dat hij haar probeerde te troosten. "Alsof je me kunt helpen," mompelde ze zachtjes, voordat ze weer verdrietig naar buiten keek, naar de bui die niet leek op te willen houden.

Dante was het niet met het antwoord eens, de Riolu besloot een deel van haar vrolijke zelf op het verdrietige meisje over te brengen. De blauwe pokémon deed haar best andere vrolijk te maken, dat zat in de natuur van de pokémon. Ondertussen was Lizzy op zoek naar haar probleempokémon, Dante vond het altijd wel leuk dingen te onderzoeken, maar dan kon ze ten minste aangeven dat ze ergens heen ging. Het meisje zuchtte en keek weer rond, een Riolu met sjaal vinden was niet zo moeilijk. Het duurde even, maar toen had ze de vosachtige gevonden. "Daar ben je," mompelde Lizzy in zichzelf en liep richting het tafeltje. "Ik hoop dat Dante je niet heeft lastig gevallen," bood ze haar verontschuldiging aan toen ze eenmaal was aangekomen. Dante keek naar haar trainer en wees toen naar het meisje. Lizzy begreep eerst niet helemaal wat de pokémon bedoelde, maar nu ze beter naar degene aan de tafel keek.. "Gaat het?" vroeg ze met een hint van bezorgdheid in haar stem. Als iemand met zo een blik in een restaurant zat was er vast niet niks aan de hand.

De pokémon bleek niet echt blij te zijn met haar aandacht en voor ze het wist werd ze overspoeld door een positief gevoel. Ondertussen hoorde ze haar pokédex de beschrijving van de pokémon piepen. Riolu is a small, blue, canine Pokémon. It has black legs and torso, a blue tail, and a yellow collar. It has rounded bumps on the backs of its forepaws. It has a black "mask" and red eyes. It stands on its toes instead of its entire foot. It is sensitive to a special type of energy called Aura; however, It does not have the ability to fully use these powers, although it can still emanate these waves to communicate and sense them, albeit only in ripples. Like almost all Fighting-type Pokémon, Riolu naturally has superhuman strength, stamina, and endurance and is capable of making long journeys on foot in a short amount of time. It is a playful, energetic, and loyal Pokémon. Een Riolu dus, een pokémon die sensetive was voor emoties. Dat verklaarde dus waarom ze haar probeerde op te vrolijken. Ze glimlachte warm naar de kleine blauwe pokémon als teken van dank.
Niet veel later kwam er een meisje bij staan, net iets ouder dan haar. Die vroeg of haar pokémon haar problemen had verzorgd. Ze schudde haar hoofd. ”Nee, je Riolu hielp me juist,” antwoorden ze zachtjes. Haar rode ogen gleden naar het raam, waar het nog steeds goot van de regen. Ze zuchtte zachtjes en merkte dat haar verdriet was opgevallen bij de onbekende. Ze zuchtte zachtjes. ”Eigenlijk niet,” mompelde ze zachtjes, terwijl ze weer tranen voelde opkomen.

Het meisje antwoordde door te zeggen dat Dante juist hielp, dan was het ernstig. Lizzy keek even van haar pokémon naar het meisje en schoof toen de stoel die bij het tafeltje stond naar achteren om te gaan zitten. "Vertel, misschien voel je je er beter door," zei ze vriendelijk tegen het meisje. "Ik ben Elizabeth, maar noem me Lizzy, of Liz als je dat fijner vind," stelde Lizzy zich ook meteen voor. "En dat is Dante." De Riolu reageerde met een vrolijke 'Ruu' zoals ze zo vaak deed. Een van de poképuffs gaf Lizzy ook maar meteen aan Dante, straks ging de pokémon er weer vandoor en dat kon ze even niet hebben. Bovendien leek het haar op het moment beter om te kijken of ze het meisje kon helpen. Het leven was hard, dat had ze ook gemerkt toen ze uit Hoenn was ontsnapt en naar Kalos gevlucht, maar dat was geen reden er niet van te genieten. En om zo eenzaam in een restaurant te zitten op een regenachtige dag.. dat was geen fijne ervaring. Dus misschien kon ze net als Dante, die van haar snack genoot, het meisje wat vrolijker maken.

Ze keek een beetje verbaast toen het meisje bij haar aanschoof en op een vriendelijke toon tegen haar zei dat ze mocht vertellen wat er aan de hand was, met de hoop dat ze zich daarna er misschien beter door voelde. Het witharige meisje zuchtte zachtjes en keek eventjes naar buiten toe. Wat kon het voor kwaad als ze zou vertellen wat er aan de hand was. "Het is m'n verjaardag vandaag, maar de enige familie die ik nog heb, m'n grote broer, kan ik nergens meer vinden, dus ben ik alleen vandaag," zei ze op een zachte toon, terwijl ze met haar mouw de tranen van d'r gezicht probeerde te vegen. "Nadat ik in Kalos ben gekomen, heb m'n broer nooit meer gezien, maar ik had gehoopt dat hij mijn verjaardag niet was vergeten..." ze zuchtte nog een keertje, terwijl ze verdrietig naar buiten keek. "Oh ja, mijn naam is Yuuki trouwens," deelde ze daarna mee.

"Dat klinkt inderdaad een beetje eenzaam," zei Lizzy nadenkend, ze wist niet zeker of ze op de broer moest ingaan. Het klonk als een gevoelig onderwerp. "Ik denk dat ik wel een beetje begrijp hoe je je voelt, ik ben van huis weggelopen en heb eigenlijk niemand meer." Terug naar haar ouders wilde ze niet, voor geen goud. Dan leefde ze liever voor altijd alleen.. met Dante natuurlijk, ze wilde geen leven zonder Dante. "Maar je kunt er anders een leuke dag van maken met je pokémon," Lizzy keek even uit het raam, oké het was geen mooie dag, maar bij wijze van spreken. "Ik eh.. neem aan dat je wel pokémon hebt," voegde ze er aan toe, natuurlijk hadden veel mensen pokémon in deze wereld, maar toch niet allemaal. "Maar als je echt niks leuks te doen hebt vandaag willen ik en Dante je wel gezelschap houden. Hoe oud ben je geworden?" Nieuwsgierig keek ze Yuuki aan, ze leek niet veel jonger dan zij te zijn, maar echt zeker kon ze het natuurlijk niet weten. Dante plofte op de grond neer naast Yuuki en keek vrolijk naar boven, alsof er nu een leuk verhaaltje werd verteld.

Yuuki probeerde wat te glimlachen toen het meisje, Lizzy, tegen haar vertelde dat ze niet de enige was dit wist hoe ze zich moest voelen. Weggelopen thuis, dat klonk bijna bekend. Al had Yuuki gewoon geen idee wat er met haar ouders was gebeurd, die leken verdwenen te zijn, without a trace ...
Ze schrok op toen Lizzy begon over haar pokémon en daarna een beetje awkward vroeg of ze wel pokémon had. Yuuki grinnikte zachtjes en knikte. "Ik heb pokémon, ja. Best veel eigenlijk, al weet ik niet of ze het perfecte gezelschap zijn voor een verjaardag," zei ze zachtjes, denkend aan de pokémon die ze bij zich had. Yurei zou alleen maar voor problemen zorgen, Kimura zou te serieus zijn ervoor, Koumori zou haar waarschijnlijk alleen maar proberen rond te vliegen, wat best een leuk beeld zou kunnen worden. Ze zuchtte zachtjes en glimlachte. Nee, haar pokémons waren niet altijd het perfecte gezelschap voor haar. "Dat zou gezellig zijn," zei ze daarna tegen Lizzy. "Oh, ik ben dertien geworden," glimlachte ze daarna.

Yuuki had pokémon! Maar het waren geen geweldige gezelschaps pokémon.. Tja, maar daar had je Dante voor. De Riolu kon niet met iedereen opschieten, maar ze probeerde het wel. "Heb je leuke pokémon?" vroeg Lizzy nieuwsgierig, zelf had ze nooit veel over de beesten geleerd. Haar opleiding was meer.. zakelijk geweest. "Ik heb alleen Dante," vertelde ze kort daarna. "Mijn ouders waren er nogal streng in. Ze is niet de sterkste, maar wel leuk gezelschap om bij te hebben." Op een dag zou Dante sterker worden, maar net vandaag.. of morgen. Lizzy stelde de training stiekem een beetje uit, alsof ze bang was voor een sterkere Dante. Nou ja, op een dag dan maar. "Heb je iets wat je wil doen vandaag?" vroeg Lizzy aan het wat jongere meisje, op je verjaardag moest je leuke dingen doen! "In elk geval moet je iets van taart eten, of cake, of een ander gebakje. Dat hoort bij een verjaardag," voegde ze er half serieus aan toe, op je verjaardag moest je toch wel wat lekkers krijgen. Dante stemde in met het voorstel met haar gebruikelijke 'Ruu', al had ze haar bek nog vol van de poképuff, alsof ze nog niet genoeg kreeg.