The boy who cried Chinchou

Dit was de eerste keer dat Tiffany naar een stad toe was gegaan omdat ze hier hoopte een quest te kunnen vinden, maar er heen ging omdat hier juist een opdracht was. Ze had pas recent kennis gemaakt met de Ranger applicatie, waarop dagelijks aanvragen binnen kwamen van mensen die de hulp van een Ranger nodig hadden. Het was ideaal voor de organisatie, en de brunette vroeg zich af waarom haar er niet eerder over verteld was. Ze vond het natuurlijk niet heel erg om zelf een plek te kiezen en dan te hopen op het beste, maar dit maakte het toch wel een stuk makkelijker. Het belemmerde niet eens haar tijd om te vloggen, want dat kon ze nog steeds onderweg doen.

“Zo, dus dit is Shalour City? Ik had er denk ik meer van verwacht,” sprak ze, beide tegen haar camera en haar Charmeleon, Ra. Haar blik was op geen van beide gericht, maar op de omgeving. “De Tower of Mastery ziet er wel cool uit. Jammer dat de quest niet daar is.” Ra maakte een instemmend geluidje, waarop de brunette breed glimlachte.

Haar blik ging nu wel naar de camera, want ze moest hem zo opbergen. “Goed, het is tijd om aan het werk te gaan, dus ik spreek jullie allemaal later weer. Bwaaaah!” Bij het laatste geluid dat ze maakte, bewoog ze de camera naar haar mond toe, waardoor het zou lijken alsof ze haar kijkers op probeerde te eten. Dit was de laatste tijd een ding aan het einde van haar videos en tijdens grote tijdsprongen in de video. Tiffany had geen idee hoe lang ze met de quest bezig zou zijn, dus ging ze maar van het ergste uit. Ze borg haar camera op en richtte toen haar blik op Ra. “Dus we zoeken een visser. Geloof ik. Ik heb hier coördinaten staan dus als we die volgen vinden we de goede persoon wel.” Ra knikte en gaf Tiffany de tijd om de weg te leiden.

Al snel kwamen ze aan bij een klein huisje dichter bij de kust dan een groot deel van Shalour City. Het leek er op dat de melding van binnen was gekomen, want volgens de Holocaster kon ze nog een paar stappen naar voren toen ze bij de deur aan kwam. In plaats van de coördinaten heel precies te volgen besloot ze netjes te doen en aan te bellen. Ongeduldig wachtte ze tot er open werd gedaan. Het was een jonge dame die voor haar stond, waarschijnlijk niet meer dan vijf jaar ouder dan Tiffany zelf. “Hai! Ik ben Tiffany, een Pokémon Ranger,” begon ze aan haar enthousiaste begroeting. Ze gaf de dame geen tijd om er tussenin te komen. “Er was hier een melding dat iemand de hulp van een Ranger nodig had? Klopt dat?” De dame deed de deur wat verder open en knikte. “Ja, dat klopt. Dat was ik.” Een glimlach versteen op Tiffany’s gezicht en Ra wist deze moeiteloos na te doen. “Mooi zo! Dan wil ik u graag van dienst zijn. Kunt u me de situatie nog eens uitleggen?” Ze knikte. “Natuurlijk. Kom maar even binnen.”

Zoals gevraagd stapte de brunette de dame achterna naar binnen. Van binnen zag het huisje er net zo klein uit als van buiten. Het was niks voor Tiffany, maar ze begreep het wel als iemand anders het fijn vond om hier te wonen. Ze nam plaats op een stoel en er werd haar gevraagd of ze iets wilde drinken, waarop haar al snel de ice tea gebracht werd waar ze om vroeg. De dame nam ook plaats en begon aan haar verhaal.

“Goed, dus ik heb mijn zoon laatst een vishengel gegeven voor zijn verjaardag omdat hij dit graag wilde en we zijn toen samen er op uit gegaan om voor hem zijn eerste vis te vangen. Ik ging er van uit dat het hem wel zou lukken om een Magikarp aan de haak te slaan, maar toen we na een half uur eindelijk beet hadden bleek dit zowaar een Chinchou te zijn. Ik heb dit vol trots aan mijn collega’s verteld, maar zij lachten mij vierkant uit. Niemand geloofde dat wij een Chinchou konden vangen, laat staan dat deze hier leefden. Ik weet toch zelf beter wat ik gezien heb?” Ze zuchtte. Frustratie was te horen in haar stem en Tiffany begreep maar al te goed waarom. “Ik zou graag willen dat je ook een Chinchou vangt en deze naar mij brengt. Dan kan ik mijn collega’s laten zien dat er wél Chinchou hier te vinden zijn.” De brunette knikte. Ze vatte dit op als een teken dat zij nu mocht spreken. “Wat een onzin dat ze je niet geloven! Alsof je er uit ziet als iemand die liegt.” Dat ze haar beleefdheid volledig vergat en meteen op ‘je’ overging in plaats van ‘u’ had ze niet eens door. “Natuurlijk wil ik je hier mee helpen. Sterker nog, ik ga meteen.” Haar ice tea gooide ze in één keer achterover om te laten zien dat ze dit meende. Ra gromde op een toon die duidelijk maakte dat hij er ook zin in had. “Oh.” Dat herinnerde Tiffany echter aan iets. “Sorry maatje, het gaat hier over vissen en water Pokémon, dus jou kan ik niet gebruiken. Ik denk dat Mut hier de beste keuze voor is.” Ra keek teleurgesteld en liet dat met een geluidje horen, maar knikte toch als teken dat hij het begreep.

“Het pad wat voor ons huis langs loopt leid direct naar een perfecte visplek. Ik neem aan dat je je hengel bij je hebt?” Tiffany barstte spontaan in lachen uit. “Hengel? Pfff, wie gebruikt er nou een hengel?” De dame schraapte haar keel streng. “Er is een verbod op vissen met de hand, weet je. Ik heb liever niet dat je door mij een boete op loopt.” Nu was het Tiffany die teleurgesteld gromde. “Goed dan, dan zit er niks anders op dan eerst een hengel halen. Bedankt voor de waarschuwing.” Echt dankbaar klonk ze niet, maar dat zou later wel komen. “Ik ben zo snel mogelijk terug. Mét Chinchou natuurlijk!” Ze stak haar duim op als teken dat het helemaal goed zat en de vrouw glimlachte breed. “Dank je wel. Jullie Rangers zijn echte helden.” Ze liet de brunette weer de deur uit, zodat ze op weg kon naar de hengelwinkel en daarna de visplek.

Tiffany had Ra na het kopen van de hengel zijn Pokéball in gelaten en had daarna Mut tevoorschijn gehaald. Het schaapje keek wat verward om zich heen en liet toen haar blik op Tiffany rusten. De kleine kraaloogjes hadden een vragende glans. “We gaan vissen.” Natuurlijk was dat al duidelijk door de hengel in haar handen, maar ze vond het toch nodig om het te zeggen. “Voor een quest. Een dame wil een Chinchou, dus wij brengen haar een Chinchou.” Mut blaatte, en hoewel het niet heel enthousiast klonk wist Tiffany dat ze het wel zo bedoelde. “Kom, deze kant op zou een goede plek moeten zijn.” Gehoorzaam volgde de Flaaffy haar trainster.

De plek die de dame had aangewezen zag er inderdaad uit als een fijne plek om te vissen. Er zat niemand anders en het was redelijk beschut, dus hoefde de brunette niet een uur in de felle zon te zitten. Behalve dat was ze eigenlijk alleen maar in het nadeel. Oké, alleen Mut was nog een voordeel, maar ze had nog nooit gevist en hoewel de man in de winkel aardig genoeg was om het uit te leggen, begreep ze er geen bal van. Met een diepe zucht en een gedachte ‘yolo’ gooide ze de hengel uit en hoopte ze op het beste. “Kom maar hier, Chinchou!” riep ze, zich niet beseffend dat dit de water Pokémon misschien juist weg zou jagen.

Nog geen drie minuten zat de brunette aan het water of ze begon zich al te vervelen. Haar concentratie verplaatste zich van het op en neer gaan van de dobber naar de mini golven die tegen de kant aan kwamen naar de bladeren boven haar en de schaduw die ze op de grond wierpen. Alles was verbazingwekkend oninteressant en ze wenste dat ze een andere quest gekozen had om te doen. “Uuuuugh,” uitte ze haar verveling na nog twee minuten in stilte te hebben gezeten. “Waarom is dit zo saai?” Mut was op de grond gaan liggen, maar tilde bij het geluid wat Tiffany maakte haar kopje op. Ze staarde haar in stilte aan. Ra zou iets terug hebben gezegd, maar Mut was duidelijk niet zo spraakzaam. Jammer, want een gesprekspartner kon ze nu wel gebruiken. Niet dat een gesprek met een Pokémon zo boeiend was het grootste deel van de tijd, maar het zou haar bezig houden. Staren naar dingen was niet Tiffany’s favoriete bezigheid en ze besloot bij deze dat ze het niet meer zou doen als ze klaar was met deze quest. Tenzij het grappige filmpjes waren, natuurlijk. Daar kon ze uren naar staren zonder verveeld te raken.

Toen de dobber eindelijk naar beneden getrokken werd begreep Tiffany eerst niet wat er gebeurde. Ze dacht dat ze het zich verbeeldde. Mut was degene die deze keer beter oplette, want ze blaatte toen ze de beweging zag en haalde Tiffany daarmee uit haar trance. Haar blik schoot direct van de wolken naar de dobber, welke precies op dat moment een duik in het diepe maakte. Gelukkig lette ze net op, want anders was de hengel zo uit haar handen getrokken en moest ze naar de dame toe stappen met het bericht dat de missie gefaald was.

Goed, hoe ging dit ook alweer? Ze probeerde zich de stappen die de man had uitgelegd te herinneren. Als eerste… De hengel binnenhalen? Ja, dat klonk goed. Als een gek begon ze aan de hendel te draaien waarmee ze de draad inkortte. De Pokémon aan de haak merkte deze verandering en begon harder tegen te werken. “Oh nee vriend, dat dacht ik dus even niet,” gromde Tiffany tijdens de inspanning. Ze zette meer kracht en voelde dat de Pokémon bijna boven was. “Oké Mut! Tijd voor een Thunder Wave!”

Wat de Pokémon ook was, ze wilde het een kans geven. Ze moest hem sowieso al niet helemaal uitschakelen, want om een helemaal toegetakelde Chinchou aan de dame aan te leveren klonk niet als iets wat een Ranger zou doen. Ze wilde haar niet de kosten van de verzorging opleggen. Een simpele verlamming zou genoeg zijn. Tiffany trok een keer hard aan de hengel en haalde hiermee de Pokémon naar boven, waarop Mut haar Thunder Wave deed. De klap was raak, maar nog voor het raakte zag Tiffany al dat ze hier niet met de juiste Pokémon te maken hadden. Zodra de lichtflitsen wat weg trokken zodat ze kon zien zag ze goed wat het echt was. Een Tentacool. Verdomme. Daar hadden ze dus helemaal niks aan. Het liefste gooide ze het ding direct weer het water in, maar de verlamming had hem boos gemaakt en nu viel hij aan. Een gifwolk, waarvan Tiffany vermoedde dat het Acid was, kwam Mut’s kant op. De aanval werd gelukkig afgekapt door een schok die door Tentacool heen schoot en hem verlamde, maar het was alsnog een gevaarlijke aanval.

Tiffany legde de hengel neer, alsof dit er voor zorgde dat ze betere bevelen kon geven, en riep opdrachten naar haar Flaaffy. “Doe er een Electro Ball tegen in!” Ah, ja, aanvallen laten botsen. Zelfs de meest onlogische combinaties konden een explosie veroorzaken in de Pokémon wereld. Het was gevaarlijk, omdat door de klap het gif verschillende kanten op gegooid werd en nu ook Tiffany moest uitkijken dat er niet iets raars met haar gebeurde, maar zo kreeg Mut in elk geval niet de volle lading over zich heen. “En nu Confuse Ray!” Meestal maakte de brunette niet zo veel gebruik van aanvallen die geen directe schade aanrichtten, maar het Ranger zijn begon op haar in te werken en ze wilde geen halfdode Tentacool terug het water in laten. Mut deed een poging de Tentacool te verwarren, welke tot haar geluk slaagde. Verlamming en verwarring, wauw. Je zou denken dat ze dit gevecht flink onder controle had. Dat was ook precies wat er door Tiffany’s hoofd ging: ze had dit in de pocket. Haar houding werd wat arroganter en ze kreeg een grijns op haar gezicht. “Goed zo! En nu een Tackle om hem weer het water in te krijgen!” Mut sprong op Tentacool af. Ze ramde hard tegen hem aan, waardoor hij richting het water gleed. Voor hij hier in viel, echter, greep hij zich aan de Flaaffy vast met zijn tentakels en begon hij hard in haar lijf te knijpen. “Arceus! Moet dat nou?” riep Tiffany boos. Waarom moest het altijd langer duren dan gepland?

“Mut, Thundershock!” Dan maar zo. Een elektrische aanval zou veel schade aanbrengen. Meer dan Tiffany oorspronkelijk van plan was, maar de Tentacool wilde dit blijkbaar zo. Elektrische golven gleden over zijn lichaam en hij verloor de greep op de Flaaffy. Ze zorgde er voor dat hij precies in het water terecht kwam. Even bleef hij bij de kant zwemmen – hij botste er zelfs een paar keer tegenaan – maar zodra de verwarring over was, kwam hij terug bij zinnen en zwom hij dan toch weer verder de zee in.

Tiffany zuchtte, maar het was niet opgelucht. Schijnbaar ging het toch moeilijker worden dan verwacht om een Chinchou te vangen. Als ze nog vaker van die Tentacool aan de haak sloeg zou ze het mogelijk nog opgeven ook. Met een frons op haar gezicht pakte ze de hengel weer op. Hoe het kon wist ze niet, maar bij deze beweging viel er een apparaatje op de grond. Eerst dacht ze dat het haar camera was, maar toen ze keek zag ze dat haar Capture Styler op de grond lag. Oeps, die had ze ook kunnen gebruiken in plaats van te vechten… Ach ja, één gevechtje kon geen kwaad toch? Ze had niet zo agressief gehandeld als ze vroeger zou hebben gedaan. “Poging twee,” mompelde ze nadat ze de styler had opgepakt. Hopelijk ving ze nu wel een Chinchou.

“Weet je… Die wolk daar lijkt echt precies op een Mega Tyranitar.” Opnieuw had het nog geen tien minuten gekost of Tiffany’s aandacht lag alweer compleet ergens anders. Ze kon wel honderd keer herhalen hoe saai ze het vissen vond en hoe erg ze hoopte dat ze het nooit meer hoefde te doen, maar als haar geluk zo tegen bleef vallen zou ze nooit die verdomde Chinchou kunnen vangen. Ondanks dat ze nog maar één Pokémon gevangen had begon ze al aardig gedemotiveerd te raken. Wat dat wachten wel niet met je kon doen, zeg.

Mut leek minder last te hebben van afwendende gedachtes. Haar blik was constant op Tiffany gericht, op de enkele seconden na dat haar blik naar de dobber gleed. Ze leek de rust zelfs prettig te vinden. Wat dat betreft paste Ra veel beter bij de brunette, want die had net zo veel energie als zij en weerspiegelde zelfs haar emoties zonder problemen. Het had zo zijn voordelen dat ze hem op jonge leeftijd gekregen had, want daardoor had hij haar als voorbeeld genomen. Een heel goed voorbeeld, al zei Tiffany het zelf.

Het enige waarvoor Mut haar stem liet horen, was het bewegen van de dobber. Gelukkig deed ze dat, want Tiffany had – opnieuw – de hengel losgelaten en hoewel ze hem deze keer sneller weer oppakte dan hiervoor, had het alsnog heel anders af kunnen lopen als ze haar Flaaffy niet had. “Dank je Mut! Ben je er klaar voor?” Tiffany zette zich vast schrap om de Pokémon binnen te halen terwijl Mut overeind kwam en vonken over haar wol liet lopen. De brunette telde tot drie en haalde bij het laatste getal de Pokémon binnen. Een Luvdisc had blijkbaar toegehapt. Shiftry, dat was helemaal niet wat ze wilde hebben!

Haar frustratie nam haar daden zo langzamerhand over, en ze zou bijna vergeten dat Rangers vredig met wilde Pokémon om moesten gaan. Gelukkig had ze Mut, wie in uiterlijk en gedrag altijd vrede uitstraalde, en zij herinnerde Tiffany er aan dat het ook anders kan. “Thunder wave,” beval Tiffany haar Flaaffy, al klonk het meer als een zucht dan een oproep om een aanval te doen. Voor de roze schaapachtige Pokémon maakte het allemaal niet uit. Ze deed haar aanval, of het nou naar haar geschreeuwd werd of haar werd ingefluisterd. Vonken schoten op de roze vis-Pokémon af en sloten haar met gemak in. Een verlamming werd toegebracht. Luvdisc’s reactie was een tegenaanval: een Water Gun. Duidelijk realiseerde ze zich niet wat type voordeel inhield, waarop Tiffany toch weer even haar gebruikelijke zelfvoldane grijns opzette. Zij wist maar al te goed wat voor voordeel ze momenteel had met haar elektrische Pokémon. Ze liet dan ook zonder zorgen de Water Gun raken en maakte zich klaar om een volgende aanval te roepen. Echter maakte ze ook iets anders klaar: namelijk haar Capture Styler. Op de een of andere manier was het haar gelukt om een techniek te bedenken. Eentje die nog best kon werken ook.

“Knal haar de lucht in met Electro Ball!” Mut maakte een hoge sprong – opmerkelijk hoog voor een Flaaffy die normaalgesproken zo rustig en onbeweeglijk leek. Vanuit de lucht deed ze haar Electro Ball, welke de Luvdisc in eerste instantie alleen maar verder omlaag duwde. Echter ontplofte de bal en werd door deze knal de roze vis Pokémon juist weer omhoog gebracht. Dit was Tiffany’s kans. Gelukkig had ze de styler al klaar gehad, anders was het misschien alsnog niet gelukt. De verlamming deed wonderbaarlijk genoeg ook eens zijn werk, waardoor de Pokémon niet tegen kon stribbelen terwijl de tol van de styler enkele rondjes om haar heen draaide. Het voelde als de makkelijkste capture tot nu toe. Tiffany gaf zichzelf een denkbeeldig schouderklopje.

Luvdisc viel terug het water in, en hoewel het er eerst op leek dat ze het tweetal ging verlaten, liet ze toch haar kopje weer zien na een paar tellen. Tiffany hurkte neer bij de waterkant. In haar hand had ze nu weer iets heel anders dan haar styler: namelijk een Oran Berry. “Hier, dit heb je wel verdiend.” Ze hield de bes uit naar Luvdisc, welke het dankbaar aannam en gulzig opat. Het was meteen te zien dat ze zich beter begon te voelen. “Helaas geneest het je verlamming niet, maar ik denk dat dat straks wel over is.” Luvdisc maakte een knikkende beweging, waar Tiffany op reageerde met een glimlach. “Ik heb eerst nog wel je hulp nodig voor ik je laat gaan. Ik zoek namelijk een Chinchou in dit water, omdat een vrouw mij heeft verteld dat deze hier te vangen zijn. Kan jij er eentje naar mijn hengel toe lokken zodat ik hem op kan vissen?” Luvdisc maakte opnieuw een knikkende beweging. Man, wat was die Capture Styler heerlijk. Nee, Pokémon werden geen gehoorzame slaafjes, maar ze luisterden en vertrouwden mensen wel onder invloed van het apparaat. Het deed Tiffany sowieso al goed als mensen deden wat ze vroeg, maar dat deze vis haar nu wilde helpen om iemand anders te helpen voelde toch wel speciaal. “Mooi zo! Dan ga ik me weer zitten vervelen. Succes!” Ze kwam weer overeind en Luvdisc verdween onder water. Haar plek aan de waterkant nam ze opnieuw in, maar deze keer met herwonnen moed. Om de een of andere reden stelde het haar enorm gerust om wat hulp vanuit het water te krijgen. Natuurlijk garandeerde het geen succes, maar daar dacht de brunette niet over na. In haar ogen had ze de quest al afgerond.

Daarom ging ze lekker achterover zitten op haar plaats. De hengel uitgooien deed ze lang niet zo fanatiek als de eerste keer, maar ze deed het in elk geval niet met frustratie. “Zo Mut, als het goed is hebben we nog maar één poging nodig. Driemaal is immers scheepsrecht.” Een enorme grijns sierde haar gezicht. Ra zou hem hebben weerspiegeld, maar Mut keek haar enkel met kraaloogjes aan. Dan niet he. Tiffany wist dat de Pokémon er niks aan kon doen en zou over twee minuten waarschijnlijk net zo goed met haar praten, maar ze verloor daar toch een beetje motivatie voor door de stilte die de Flaaffy altijd liet vallen. Misschien was het maar beter, want nu focuste ze zich eindelijk voor een moment op haar uitgegooide hengel. Ze moest die Chinchou hebben.

Opnieuw viel die akelige stilte die tot nu toe elke keer was gevallen bij het vissen. Tiffany besloot het maar tegen te gaan door in haar hoofd een deuntje te neuriën. Het hielp niet echt om de concentratie hoog te houden, dus als ze geluk had zou het niet al te lang duren voor de Luvdisc een Chinchou naar haar hengel had geleid. Ze vroeg zich af hoe dat in zijn werk zou gaan. Zou de Pokémon vertellen wat er aan de hand was, of zou deze de Chinchou volledig bedriegen? Hoe dan ook wilde ze dat het snel gebeurde, want die vrouw verloor straks al het geloof in Tiffany en ze moest en zou haar reputatie hoog houden.

Wonderbaarlijk genoeg had ze de hengel nog wel stevig beet toen de dobber begon te bewegen. Mut maakte hetzelfde waarschuwende geluid als eerst, ondanks dat Tiffany het al lang en breed door had. De brunette haalde de hengel binnen en gaf op het laatst een krachtige ruk aan het voorwerp zodat de vangst naar boven zou komen. Ze verwachtte teleurstelling – een Magikarp ofzo, maar de Pokémon die aan de hengel hing was deze keer toch echt een Chinchou. “Ik heb hem!” gilde ze meteen. Snel volgde de realisatie dat ze hem nog helemaal niet had. “Thunder Wave, Mut!” Net als voorheen schoot de elektrische energie af op de wilde Pokémon. In plaats van dat deze verlamd werd, echter, leek ze energie te krijgen van de aanval. Tiffany fronste, maar werd bovenal gefrustreerd. “Hey! Dat is niet de afspraak.” Was het de ability van de Pokémon, misschien? Als dat zo was, dan had ze waarschijnlijk beter haar huiswerk moeten doen. Ze besloot het nog eens te proberen in de hoop op ander resultaat, maar ook de tweede Thunder Wave zorgde er voor dat de Chinchou zich alleen maar beter leek te voelen.

Met de gegeven energie laadde Chinchou een Electro Ball aanval en vuurde deze af op Mut. Dat het een elektrische aanval was beperkte de schade, maar het was toch tegen de planning van Tiffany in en ze werd al bijna boos omdat het gevecht nu al zo stom liep. Ze was niet eens van plan geweest om te vechten. De Chinchou moest immers zo gezond mogelijk aan de dame aangeleverd worden. Het was een groot nadeel dat Mut voornamelijk elektrische aanvallen kende, maar met het kleine aantal aanvallen van andere types moesten ze in principe ook overweg kunnen. “Confuse Ray!” Geen schade. Alleen een verwarring die het hopelijk makkelijker maakte om haar capture styler te gebruiken. Gele bollen verschenen rondom Mut en werden afgevuurd naar Chinchou, welke inmiddels op de kant stond. Deze volgde ze met haar ogen, haast alsof ze in een trance verkeerde. Die trance was echter al snel over toen de bolletjes haar raakten en ontploften, waarmee de verwarring in gang werd gezet. Mooi zo, dat was alles wat Tiffany nodig had.

Haar Capture Styler werd weer tevoorschijn gehaald. Zich afvragen of ze de band met Luvdisc nog had deed ze niet, want zelfs als dat er nog was maakte het niks uit. Ze mocht als Graduate twee Pokémon bij zich houden zonder ze te vangen en daar zou ze van profiteren wanneer het maar kon. Wel moest ze onthouden om de Luvdisc op te zoeken en te vertellen dat ze weer vrij mocht gaan – alhoewel, zat daar niet een knop op de styler voor?

Tiffany had geen tijd om daar over na te denken. Ze had een missie: het vangen van Chinchou zodat deze dame er over op kon scheppen. Ze vuurde de Styler af op een punt dat Chinchou erg verward leek en liet het voorwerp om de Pokémon heen cirkelen. De tol leek succesvol, thank Arceus. Het gebeurde niet vaak dat ze maar één keer het ding af hoefde te vuren, maar gezien ze zo veel moeite had gedaan om de Chinchou te vangen vond ze dat dit wel een keertje mocht van karma. Chinchou leek alleen maar zichzelf pijn te doen in plaats van de tol van de Capture Styler te raken.

Meteen toen het witte licht de Pokémon omsloten had liep Tiffany op de Pokémon af. Als er iets was wat ze op de Ranger Academy had geleerd, was het dat het welzijn van de Pokémon voor ging. Zelfs bij zo’n belangrijke quest als deze. Ze hurkte bij Chinchou neer, welke nog steeds in de war leek te zijn. “Hey kleintje,” sprak ze haar toe. “Rustig maar, ik doe je niks. Adem diep in en uit. Die verwarring gaat zo voorbij.” Ze zag vonken over de antennes van de Pokémon lopen en maakte zich even zorgen of ze wel veilig was in haar buurt, maar na nog een aantal tellen te hebben gewacht kwam ze weer bij en keek ze Tiffany verbaasd aan. Zij schonk op haar beurt de Pokémon een glimlach. “Zie je? Dat is al een stuk beter.” Ze kwam weer overeind, bewust er voor te kiezen om de Pokémon geen aai over haar kop te geven in verband met de vonken die net over haar antennes rolden.

“Ik heb je nodig ome en vrouw en haar zoon heel blij te maken. Zij willen namelijk aan iedereen bewijzen dat jouw soort hier leeft. Jij gaat dat voor hen doen. Durf je dat?” Chinchou keek haar nog steeds niet begrijpend aan, waarop Mut besloot het gesprek over te nemen. Veel meer dan een langgerekte ‘Flaa!’ kwam er niet uit, maar het was genoeg om Chinchou te laten knikken. Dat was alles wat Tiffany nodig had. “Mooi zo! Volg mij dan maar naar onze opdrachtgevers.”

De brunette volgde zonder moeite de weg terug. Ze mocht dan misschien geen fantastisch richtingsgevoel hebben, maar dit was zo’n simpele tocht geweest en ze had met geen mogelijkheid de woning van de jonge moeder kunnen vergeten. Voor de deur hees ze haar vuist op en klopte ze driemaal. Er was geen logische redenering waarom ze nu klopte in plaats van aan te bellen, terwijl ze dat eerder wel had gedaan. Wat ze wel hetzelfde deed was ongeduldig wachten, want ze wilde dolgraag weten of de opdracht goed was uitgevoerd of niet. De dame opende de deur en Tiffany zette meteen een brede glimlach op haar gezicht. “Kijk eens wat ik gevonden heb!” zei ze triomfantelijk, waarna ze een stap opzij deed en naar de Chinchou gebaarde. Volgens Tiffany was de quest al helemaal afgesloten.