Share a little sweetness

Hoewel Judah nu zijn eigen fokkerij had, kon hij het gewoon niet laten om erop uit te trekken. Met zijn goeie ouwe rugzak op zijn rug en Hector aan zijn zijde vertrok hij op een korte trip, terwijl een buurman zijn fokkerij in de gaten zou houden. Dit keer nam hij echter voor een deel van zijn tocht de bus, zodat hij niet te veel tijd zou verliezen en 's avonds weer terug thuis kon zijn. Zijn doel was Ambrette Town, want hij had gehoord dat daar een vlooienmarkt werd gehouden. Op zich niet erg bijzonder, maar soms kon je daar best mooie en nuttige dingen vinden voor een spotprijs. Eenmaal in het dorpje aangekomen liep Judah dus meteen naar de vlooienmarkt die vrij gemakkelijk te vinden was in een kleine plaats als Ambrette Town. Hij liep op zijn gemak door de straten die waren ontstaan door de verschillende kraampjes en nam rustig te tijd om om zich heen te kijken. Hector volgde het voorbeeld van zijn trainer en keer af en toe geïnteresseerd om zich heen. Ze liepen er nog geen tien minuten rond toen een meisje op hen was af gestapt. Judah keek haar wat verrast aan toen ze vroeg of hij en zijn Pokémon gratis wat snoepgoed wilden proberen, op voorwaarde dat hij een enquête zou invullen. Hij was niet verbaasd dat hem zoiets werd gevraagd, maar de vraag zelf en de stem kwamen hem wel erg bekend voor. Ondanks zijn verbazing knikte hij instemmend. “Ja hoor,” zei hij, waarna hij de enquête aanpakte en hem eens bekeek. Zodra hij de naam las die bovenaan de lijst stond, viel zijn kwartje. “Wacht... Sara Sweets?” zei hij wat verbaasd, waarna hij het meisje aankeek. “Zou het kunnen dat je eens een enquête via de Holo Caster hebt afgenomen?”

De ander knikte en zei dat ze inderdaad Sara Sweets heette. Wat een toeval! Eigenlijk was Judah al bijna vergeten dat hij ooit dergelijke vragen via de Holo Caster had beantwoord, maar nu kwam de herinnering daaraan terug. Toen had hij nog geen fokkerij en was hij verder ook niet echt een zoetekauw, maar dat was wel veranderd sinds hij veel omging met jonge Pokémon. Die waren dol op snoepjes en af en toe had Judah dan ook wat voor hen – en zichzelf – gekocht, waardoor zijn antwoorden op de enquête van toen niet echt meer van toepassing waren. In elk geval kreeg Judah nu de vraag terug of hij degene was met wie Sara had gesproken, waarop hij knikte en hij kon het niet laten om even te grinniken toen ze opmerkte dat het wel een erg groot toeval was dat ze net hem aansprak. “Inderdaad, ja. Als je ook nog eens een vriendin had die Cecille heette zou ik het haast geen toeval meer kunnen noemen,” grapte hij, terwijl hij zich herinnerde dat Cecille inderdaad een vriendin had die Sara heette. Maar zo'n groot toeval bestond niet, toch? “Geef me dan maar zo'n snoepje,” zei hij geamuseerd, waarna hij even naar Hector keek die ook wel zin had om zo'n snoepje te proeven. “En hij mag er ook eentje.”