True loyalty takes years to build, and only seconds to destroy.

Een half jaar. Ze had het niks genoemd, maar na een half jaar hier gezeten te hebben, met al die limieten en beperkingen, was ze het enorm beu. Ze wilde weg, eruit en de wijde wereld ontdekken. Het was moeilijk om iedere dag dezelfde taken te vervullen, vriendelijk en lief te blijven en alles op te volgen wat je werd opgelegd. Ze had er een hekel aan, aan die mensen die dachten haar te kennen. Haar te kunnen veranderen in iets wat zij beter noemden, alsof ze haar van een soort ziekte wilde genezen. Ze was niet ziek. Waarom kon niemand dat begrijpen? Ja, ze was beschadigd, kapot, verdord misschien, maar dat viel niet meer te helen. Haar moeder was vroeg gestorven, ze had niet eens afscheid kunnen nemen van haar, en sinds een jaar was haar vader er ook niet meer. Hij was niet dood, nee, was hij dat maar. Hij was een crimineel, een terrorist. Nee, ze kon die man die haar zo verraden had geen vader meer noemen. Haar vertrouwen in hem had hij geschaad, waarom had hij tegen haar gelogen? Waarom deed hij zo aardig tegen haar, zodat ze hem in zijn hart had opgesloten? Het had een lelijk litteken op haar hart gemaakt, de pijn van het verraad van haar vader voelde ze nog steeds branden. Het was gewoon oneerlijk, kon ze niet gewoon één normale ouder hebben? De een dood, de ander gestoord. Waarom hadden andere kinderen meer geluk dan zij? Ze was een lief kind, beleefd zelfs, maar haar psychische wonden waren haar te groot geworden. Amanda ontkende het dan ook niet dat ze een probleemkind was, want dat was ze zeker weten. Ze gaf niets om de meningen van anderen, beukte zich overal doorheen als het nodig was. Het tienjarige kind dat ze eigenlijk zou moeten zijn was er niet meer, het vriendelijk, vrolijke meisje. Kalmte om op iets te wachten had ze niet, ze was zo ongeduldig als de pest en wanneer haar emoties eruit kwamen dan kwamen ze er als een echte vloedgolf uit. Het meisje had er een sport van gemaakt haar emoties op te proppen, natuurlijk niet gewild, en soms liep haar emmer gewoon over en vloeide alles eruit. Woede, verdriet, allerlei emoties overvielen haar dan en huilen of woedende bewegingen waren daar meestal het gevolg van. Ooit had ze als blond meisje met een onbezorgde, grote glimlach op haar gezicht over het strand heen gerend, samen met haar huisdier Sammy, een wat klein uitgegroeide Furfrou. Samen met haar jeugdvriend Jack had ze zoveel dingen beleefd, schatkisten begraven en weer opgegraven, pokémon opzoeken en proberen vrienden ermee te worden. Ze waren een goed duo geworden samen en er ging geen dag voorbij dat ze hem nog miste. Hij was belangrijk voor haar, dat zou hij altijd blijven. Misschien dat ze over de jaren dat ze hem zo weinig had gezien, toch gevoelens voor hem had gekregen, maar die gevoelens zou ze nooit meer kunnen uiten. Ze zou Kanto verlaten nadat ze haar Starter had gekozen, op naar een nieuwe regio voor een nieuwe start. Een plek waar niet iemand zomaar kon schreeuwen ‘Hey, is dat niet die dochter van Clarke?’. Ze wilde weg uit Kanto, om ooit weer terug te keren als alles over was. Als niemand haar meer lastig kwam vallen met haar vader, de terrorist die een boot heeft laten zinken met heel wat mensen erop. Ze begreep het niet. Hoe had haar vader dat kunnen doen? Als ze goed nadacht kon ze zich geen moment bedenken waarop hij zoiets had kunnen plannen, ze was altijd bij hem geweest of hij was bij die kreng van een vrouw Victoria, met wie hij een nieuwe relatie leek te hebben. Amanda had het niet begrepen, ze was kwaad op hem geweest toen ze de vrouw voor het eerst zag. Ze betraden hun huis en Amanda had op haar vader zitten wachten. Kussend liepen ze richting de trap en zonder er verder nog iets over te zeggen, kruisten de twee vrouwen elkaars ogen. Ze ging gewoon door en vertelde haar vader niets van dat ze daar zat. Die nacht was ze weggelopen, maar haar vader wist haar al snel weer terug te vinden en had haar overtuigd dat het oké was. Dat het niet erg was. Maar Amanda had het nooit leuk gevonden, hoe kon papa nou haar mama vervangen met een andere? Haar donkerbruine ogen staarden in de spiegel, terwijl ze met een borstel door haar zwarte haren heen ging. Ze had haar haren geverfd, direct nadat ze in de jeugdgevangenis kwam te zitten, omdat ze niet meer herkend wilde worden als het lieve, schattige meisje dat je Mandy kon noemen. Ze wilde niet meer herkend worden als ‘die dochter van Clarke’. Je zou denken dat ze vandaag veel vrolijker zou zijn dan normaal, want vandaag was haar tiende verjaardag, 13 juli om precies te zijn. De dag dat ze zou vertrekken. Weg van deze verschrikkelijke plaats waar ze zo’n grote hekel voor had gekregen. De mensen hier waren niet aardig, ze keken haar maar wat gemeen aan en als een negen jarig meisje was dat heel intimiderend geweest. Hadden ze haar niet gewoon ergens anders naartoe kunnen sturen? Een plek die misschien fijner zou zijn geweest voor zo’n jong meisje als zij was? Nee, natuurlijk niet. Gelukkig was ze niet zo’n meisje dat over haar heen liet lopen, want meteen op de eerste dag raakte ze al in een ruzie met een ander meisje – iemand waar ze nu beste vriendinnen mee was geworden – genaamd Emily. Haar blik gleed naar haar kamergenoot, iemand die niet echt veel sprak en ook weinig emoties leek te hebben. Het leek erop dat ze hier wel vaker terecht kwam en dat ze al genoeg dingen had gedaan. Ze betwijfelde of dit meisje er ooit nog uit zou komen, want gedragen deed ze niet, maar zij had geen andere keuze. Ze zou hier nog doodblijven, niet door de mensen die haar in elkaar konden slaan, maar door de dagen die voorbij leken te kruipen. Amanda was een buitenmens, iemand die de frisse lucht in moest kunnen snuiven en moest kunnen doen waar ze zin in had. Natuurlijk waren er nog steeds limieten, ze mocht niet nog eens op het verkeerde pad belanden, want dan zou ze terug moeten, maar dan voor nog langer dan een half jaar. Dat zou haar emotioneel breken, ze mocht niet nog een keer de emmer doen overlopen, dat risico om hier weer terug te komen wilde ze niet nemen. Haar ogen gleden weer over de spiegel heen, haar gezicht nog voor de laatste keer keurend voordat ze het oké vond. Haar zwarte haren vielen stijl langs haar gezicht door, iets waardoor ze misschien minder opviel dan andere meisjes, met hun krullend en speels haar. Zij kon dat ook, maar ze had ervoor gekozen om wat minder opvallend te zijn. Dan zouden mensen haar misschien wel minder lastig vallen, of misschien wel helemaal niet. Haar uiterlijk zag er nu uit alsof je niet met haar moest sollen, haar blik leek wel moordend door de zwarte lokken die langs haar gezicht vielen. De deur werd open gemaakt en verbaasd keek ze op. Wie kwam haar nu nou bezoeken? Het was nog zo vroeg in de ochtend en de bewakers die haar naar Professor Oak zouden brengen, zouden toch pas om tien uur komen? In de deuropening stond Emily, de enigste en beste vriendin die ze zich had kunnen wensen in deze jeugdgevangenis. Met grote passen liep ze op haar vriendin af en omhelsde ze haar. Er was bijna niks dat ze hier ging missen, behalve de aanwezigheid van haar beste vriendin. Ze zou er nu namelijk alleen voor staan, aangezien Emily pas later uit de jeugdgevangenis zou komen. De twee waren ongeveer even oud, maar Emily had haar emmer wat meer laten overlopen dan zij had gedaan. Wat ze had gedaan wist Amanda niet, daar wilde haar beste vriendin niet over spreken en dat respecteerde ze. ”Ik kan nog goed herinneren hoe we elkaars haren bijna hebben uitgetrokken op mijn eerste dag,” Lachend trok Amanda zich los van de omhelzing nadat haar vriendin deze zin had uitgesproken. ”Inderdaad, ik had op die dag nooit kunnen denken dat we ooit vriendinnen konden worden.” De twee waren niet zo verschillend, maar dat was juist het probleem. Ze hadden bijna dezelfde ergernissen, waren beiden koppig genoeg om hun zin door te drammen en dan ontstond er wel eens een ruzie tussen ze, maar naast al die ruzies, hadden ze genoeg perfecte tijden gehad samen. Dingen uithalen die niet mochten – desondanks dat ze er nooit de schuld van had gekregen, zij waren immers nog ‘te jong’ om ergens echt de schuld van te krijgen. Gelukkig hadden ze die dingen altijd in een groep gedaan, er was altijd wel een oudere die de schuld op haar nam. Haar blik gleed naar haar bagage. Veel had ze niet. Een paar schone kleren, wat ondergoed en sokken en wat spulletjes die haar dierbaar waren en nog een paar dingen die noodzakelijk waren om er goed uit te zien op een dag – en niet rond te lopen alsof je net was opgestaan uit je bed, zoals een borstel. Rustig liep ze op haar bagage af, deze open makend. Ze glimlachte even toen ze een ketting eruit haalde en liet deze even door een van haar hand heen glijden. ”Ik heb nog iets voor je,” Weerklonk haar stem, waarna ze zich in één simpele draai met haar voeten omdraaide en op haar vriendin af liep, de ketting naar haar uitstekende. ”Ik heb er ook een, zie het als een soort vriendschapsketting – maar dan stoerder.” Een grijns verscheen op het gezicht van Emily, ze was zelf niet zo’n meisjes-meisje maar wel iemand die zoiets kon waarderen. ”Ik kom voor je terug,” Het was een verdrietige zin om te zeggen, maar ze zou haar vriendin ooit weer opzoeken, dat kon niet anders. ”Bedankt..” Amanda knikte en haar blik gleed nu naar de deur die weer open ging, om tot de conclusie te komen dat het alweer wat later was dan ze gedacht had. De klok had al tien uur geslagen en voor haar deur stond de bewaker die haar mee zou nemen naar Professor Oak. ”Ben je klaar?” Beleefdheid kreeg ze niet van de man, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Waar had ze zoiets nou weer voor nodig? Het was onnodig en ze deed ook niet zo beleefd terug naar hem. Hij was de perfecte man om haar weg te brengen, sarcastisch bedoeld natuurlijk. Ze mocht hem niet en die gevoelens waren ook wederzijds. Het klikte al niet van dag 1 en het was nooit echt veranderd. Amanda knikte en haar blik gleed nog even naar haar vriendin, waarna ze haar bagage pakte en achter de bewaker aanliep om de kamer te verlaten. Ze zou deze man uit duizenden herkennen, gewoon weg omdat ze al vanaf dat ze hem ontmoette een hekel aan hem had. Hij was chagrijnig, werd snel kwaad en was bovendien erg streng. Ze had al genoeg ruzie met hem gehad, gelukkig was de emmer bij hem niet overgelopen, want ze had geen verlenging van straf gekregen door ruzie met hem te hebben. Helaas had het bestuur hem wel als dé bewaker aangewezen die haar weg zou brengen naar Professor Oak. Daar was ze natuurlijk niet blij mee en dat was duidelijk zichtbaar. Ze volgde met haar donkerbruine ogen zijn bewegingen en begon ook met lopen zodra hij dat deed, straks zou ze vast nog een preek krijgen van hoe ze zich nu wel moest gedragen en ze kon er nu al uithalen dat hij heel intimiderend over zou willen komen zodra hij zo’n preek zou geven. Niet dat ze bang voor hem was, zodra ze haar pokémon aan haar zijde had, was ze voor niks meer bang. Het meisje zou vandaag naar Professor Oak gaan om haar allereerste pokémon uit te kiezen, ook wel een Starter genoemd. Ze kreeg dezelfde keuze als iedereen die kreeg in Kanto. Ze kon kiezen uit Charmander, Bulbasaur en Squirtle. Bulbasaur viel dan meteen weg uit het lijstje, ze wilde niet beginnen met een graspokémon. Bulbasaur mocht dan misschien wel de beste keuze zijn voor een beginnende trainer, omdat hij makkelijk te trainen was en daarnaast ook eens sterke aanvallen bezat, maar het was niet de keuze die voor haar weggelegd was. Ze ging niet graag de makkelijke weg op, dat was niet hoe ze in elkaar zat. Meestal koos ze de moeilijkste weg, om uiteindelijk erachter te komen dat, dat misschien niet zo heel slim was geweest. Desondanks dat, zou ze geen Bulbasaur willen hebben. De graspokémon beviel haar niet en was in haar ogen niet sterk genoeg, niet hoe zij dat in ieder geval wilde. Dan kwam je bij Squirtle. Een goede pokémon om mee te beginnen, niet moeilijk om te trainen maar ook weer niet heel gemakkelijk en ze moest toegeven dat Blastoise wel erg intimiderend over kon komen, met zijn kanonnen op zijn rug, maar toch. Squirtle bleef een soort schildpad, en ze wist nu al dat dat haar niet ging bevallen. Waarom? Ze wist het niet. Een Squirtle wilde ze zeker ooit hebben, maar was het de beste keuze voor nu? Om mee te beginnen? Ze had geen idee. Vuur had haar daarnaast altijd al geïnteresseerd – kijk maar naar haar weeshuis dat ze per ongeluk had platgebrand omdat ze een vuurtje wilde stoken. Charmander zou hier misschien wel de beste keuze zijn. Het was een vurige pokémon, wat betekent dat hij lastig te trainen is, maar ze wist dat hun karakters goed overweg zouden gaan – of juist enorm zouden botsen. Ze waren beiden koppig, sterk van geest en misschien zou het wel helpen om iemand net zo fel als haar bij haar te hebben. Dan zou ze misschien wat verminderen, omdat ze niet de felste meer hoefde te zijn. Zachtjes en in haar gedachten verzonken liep ze achter de bewaker aan, tot de conclusie komend dat haar besluit zou liggen bij Charmander of Squirtle. Zeker wist ze het nog niet en voor nu besloot ze het ook maar zo te houden. Ze zou het wel zien zodra ze bij Professor Oak was, wie wist kon ze wel vragen stellen en konden ze samen tot de conclusie komen welke pokémon het beste voor haar was. Wie wist zag ze het wel meteen welke pokémon ze wilde hebben. Als ze er nu haar hoofd over brak, kon ze straks misschien niet eens meer helder nadenken. Dan zou ze spijt krijgen van haar keuze en dat wilde ze niet. Ze stopte abrupt met lopen toen ze tegen haar bewaker aan knalde, die gestopt was met lopen en zich naar haar toe draaide. ”Mevrouw Clarke!” Zei hij geschokt en ze zette een grote pas terug om hem aan te kunnen kijken – ze was immers nog best klein en hij was zeker 1 meter 90 groot. ”Ja?” Geen verontschuldiging, dat zou hij niet van haar krijgen. Hij was nooit beleefd tegen haar en had haar respect niet gewonnen, dus zou ze ook geen respect naar hem toe tonen. Zijn bik verharde nog meer en even leek het alsof iets in hem knapte en hij haar het liefst de gevangenis uit wilde gooien, zodat ze maar kon lopen! Ondankbaar kind dat ze was, dat kon ze zo in zijn ogen lezen. Een onschuldige blik verscheen in haar ogen en ze hief haar wenkbrauwen iets op – dat hielp altijd, vooral als je nog jong bent. ”Is er iets?” Haar stem klonk zo onschuldig, maar het was te zoet. Zoet in de manier van dat het eerder uitdagend eruit kwam dan hoe ze het gewild had – ze kon dan ook niet lief tegen hem zijn, dat had hij allang bij haar verpest. Zijn blik werd nog norser en hij slaakte een diepe, geërgerde zucht. Alsof hij haar zo wilde vertellen dat hij haar helemaal zat was en hij haar zo op straat zou willen gooien – echter was het zijn plicht om haar te brengen en daar moest hij zich aan houden als hij geen problemen wilde hebben met de directie. Het had een seconde geduurd voordat hij een pas naar haar toe zette en haar persoonlijke ruimte aanviel – voor haar mening. De man boog zich over haar heen en keek haar strak aan, zo streng als hij maar kon zijn. ”Onthoud Mevrouw Clarke, dat je nu de beschaafde wereld in stapt en dus beschaafd moet zijn. Doe je dit niet en laat je de touwtjes weer vieren, dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je voor drie hele jaren hier vast blijft zitten en ik je wat manieren bij kan schaven, heb jij dat begrepen?” Zijn stem trilde van de woede en ze kon ook het spiertje dat in zijn wang vertrok toen hij haar nog even aankeek opmerken, waardoor ze een lach in moest houden. Serieus nam ze hem niet, het waren loze bedreigingen. Ze zou zich vast wel redden, sowieso dat ze Kanto verliet. Hij zou niet eens weten als ze weer eens over de streep heen was gegaan. ”Luid en duidelijk, meneer.” Weerklonk haar stem op een onserieuze, nep-beleefde toon, waarna ze langs hem door wilde lopen. Een hand op haar schouder hield haar achter tegen en zorgde ervoor dat ze niet langs hem door kwam. Hij draaide zich schuin naar haar toe en ze voelde hoe de hand druk zette op haar schouder, een felle blik werd op de man geworpen. Raak me niet aan, was erin te lezen en ze kon zo gemakkelijk uitbarsten. ”Ik meen het serieus, Clarke.” Spuugde hij naar haar, waarna hij haar een stuk achteruit duwde, om weer voor haar uit te kunnen lopen. Zachtjes snoof ze en keek hem woest na, waarna ze achter hem aanbeende. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Ze was heus niet bang voor zijn dreigementen! Haar passen werden wat langzamer toen ze zag dat hij op haar aan het wachten was en met zijn handen over elkaar geslagen keek hij toe hoe ze dichterbij kwam. Irritant kon ze wel zijn tegen deze man, ze vond het gewoon leuk om hem een beetje te treiteren. Hij werd snel kwaad, en wanneer iemand kwaad werd moest ze vaker gewoon lachen. Het was lachwekkend wanneer hij kwaad werd, dan probeerde hij intimiderend over te komen en dat werkte bij hem niet. Hij was namelijk al een beetje kaal aan het worden en desondanks dat hij veel groter was dan haar, had ze niet echt het gevoel dat hij intimiderend boven haar uitstak. Zodra ze haar pokémon gekozen had zou hij er vast nog een keer over nadenken om haar weer te intimideren, want dan had ze een sterke pokémon aan haar zijde staan en denk maar niet dat ze zonder een pokémon rond ging lopen. Ze zou zeker één van haar pokémon uit de pokéball laten, sowieso was dat beter voor de pokémon om wat lichaamsbeweging te krijgen en had ze ook weer een partner om op avontuur mee te gaan. Alleen was het ook weer zo saai en zo eenzaam – dan voelde ze zich namelijk ook niet op haar gemak. Niemand om mee te dollen, mee te praten of iets dergelijke, gewoon alleen wat rondlopen en je wat vervelen. Nee, daarom had ze dus ook een pokémon nodig. Niet alleen voor de badges die ze wilde bereiken, en ooit misschien zelfs de lintjes en de titels, maar ook voor het gezelschap. Rustig liep ze langs de man door, die haar geïrriteerd had bekeken, en opende op een kalme manier de deur, die uiteindelijk voor haar open werd gezwaaid door de man. Hij had geen geduld en dat vond ze grappig, hoe was hij ooit een bewaker geworden? Dan stond je toch iedere dag wat te staan en op te letten, ze dacht dat juist die mensen geduld moesten hebben. Blijkbaar niet, want deze man kookte nu al en dat terwijl ze nog een hele reis moesten afronden. De reis naar Professor Oak was redelijk lang en dus zou ze een hele tijd bij hem in de auto moeten zitten. Toen ze eenmaal zat en haar deur had dichtgemaakt en gordel om had gedaan, begonnen ze met rijden. Zijn rijstijl was ook niet de beste, ze hield haar hart vast iedere keer als hij weer door een bocht heen schoot en de auto bijna zijn greep op het wegdek verloor. Haar blik gleed naar de man, zijn norse blik op de weg gericht en het duurde even voordat hij opmerkte dat ze verschrikt naar hem staarde. ”Wat?” Snauwde hij. Amanda haalde haar schouders op. ”Niks, ik vroeg me af of je wel een rijbewijs hebt.” Hij had haar zo uit de auto kunnen duwen om haar gewoon te laten lopen, een ader begon flink te kloppen bij zijn slaap en ze besloot haar blik weer op het wegdek te richten. ”Goed, ben je klaar met je slimme opmerkingen?” Zachtjes grinnikte ze, haar ogen weer op hem richtend. Wie wist zou ze nog wel meer opmerkingen krijgen tijdens hun weg naar Professor Oak, maar het was misschien slim om nu niet nog eentje erachter te maken. Ze wist er nog zoveel. Zijn kloppende ader bij zijn slaap, zijn vernauwde ogen, zijn kromme neus.. zoveel dingen waar ze een opmerking over kon maken.”Misschien,” Haar blik werd van hem afgescheurd en rustig keek ze het raam uit, naar de waas van gebieden die langs hun door raasden. De rit zou nog best lang duren, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Zij zou het wel redden en zodra ze bij Professor Oak was kon ze eindelijk haar reis vervolgen. Dan zou ze naar Kalos gaan, de regio waar ze naartoe wilde gaan. Ze had het kaartje voor de boot al geregeld en een glimlach verscheen op haar gezicht bij het idee een nieuwe regio binnen te stappen. Een nieuwe plek en nieuwe kansen, niks kon nog mis gaan nu! Het was weer stil in de auto en terwijl de man ondertussen de radio had opgezet om de stilte te doorbreken, keek ze uit het raam naar de gebieden die langs hun door schoten. Zo af en toe zag ze nieuwsgierige kopjes omhoog kijken, wanneer ze voor de zoveelste keer door een afgelegen route heen reden en een glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van een gezin. Twee volwassen Pikachu’s en kleine Pichu’s die om hen heen renden, allen zorgeloos spelend. Het aanblik ervan zag er zo schattig uit dat ze besloot ooit ook kleine pokémon te nemen. Een Breeder mocht ze dan nog niet zijn, maar wanneer ze ouder was zou ze dat zeker weten willen gaan doen. Nadat ze alle badges had behaald natuurlijk, ze wilde eerst haar reis helemaal afronden voordat ze zich daar op ging focussen – natuurlijk kon ze ondertussen ook nog wel zo af en toe fokken. Welke pokémon ze vandaag ook ging kiezen, ze wilde sowieso nog een Squirtle of Charmander erbij hebben in haar team – want ze vond ze allebei heel erg leuk. Maar voor vandaag moest ze zich even bezig houden met haar Starter, de pokémon waarmee ze haar reis zou starten. Tot de tijd dat ze een tweede pokémon zou kunnen behalen, moest ze dit eerst goed afronden. Ze moest de juiste keuze maken, want zo’n pokémon kon je geen tweede keer kiezen! Bulbasaur werd hem niet, zo was niet zo verliefd op graspokémon en vooral niet een Bulbasaur. De keuze was tussen Charmander en Squirtle, maar ze had onderhand al besloten om het ter plekke te kiezen, ze moest namelijk ook rekening houden met de karakters! Die zou ze vast al zien als ze daar was, Professor Oak zou het niet erg vinden als ze vroeg ze alle drie uit de bal te halen. Ze wilde ze namelijk eerst van te voren alle drie zien, dan pas kon ze haar keuze volledig maken! Charmander, de vuur pokémon die ooit zal evolueren in Charmeleon en dan in Charizard. Ook wel bekend als een hagedis pokémon. Squirtle, de water pokémon die ooit zal evolueren in Wartortle en Blastoise. Ook wel bekend als de kleine schildpad pokémon. Nee, de keuze ging nog lastig worden. Ze vond de twee beiden geschikt voor haar reis. De stem van haar man deed haar opkijken. ”Welke pokémon ga je kiezen?” Het liefst had ze de vraag met zekerheid beantwoord, maar zekerheid had ze nog niet. Squirtle, Charmander, ze wist het niet. Haar blik werd weer op het raam gericht en ze schudde even zachtjes met haar hoofd. ”Dat weet ik nog niet,” Er weerklonk een verbaasd geluid uit de mond van de man, bijna een arrogant gepuf. Alsof hij wel had gedacht dat ze een bepaalde pokémon zou kiezen, natuurlijk, hij knoopte weer een standaard pokémon aan haar vast. Dé pokémon waar ze de meeste problemen mee kon maken, of course! ”Als je zo arrogant gaat zuchten, vertel me dan maar eens wat jij in gedachten had voor mij?” Een felle blik werd op de man gericht, die moest stoppen voor een stoet pokémon die langzaam de weg over staken. Hij legde zijn arm op het stuur en draaide zich naar haar toe, haar even strak aanstarend, alsof hij haar in zich opnam. ”Ik dacht dat je zou gaan voor de meest verwoestende Pokémon en als ik denk over het vuurtje dat je hebt opgestookt in je voormalige huis-“ Hij staakte zijn zin om haar even met een vernauwde blik aan te kijken. ”-dan denk ik dat je voor een Charmander gaat.” Haar mond viel bijna verontwaardigd open, waardoor ze haar kaken al snel op elkaar spande en hem fel aankeek. ”Dat was een ongeluk!” Schreeuwde ze door de wagen heen, haar emoties van woede kwamen weer als een wervelstorm omhoog. ”Precies,” Zei hij, even arrogant snuivend. Het was duidelijk wat hij daarmee bedoelde en beledigd wierp ze haar blik van hem af. De eikel dat hij was! Wat dacht hij wel niet! Zo tegen haar doen! Ze mocht dan wel zo vurig zijn als een Charmander en het feit dat als ze één pokémon zou mogen zijn, ze een Charmander zou kiezen, was er. Maar dat betekende niet dat hij haar zo oppervlakkig kon vinden! Wie wist ging ze wel gewoon lekker voor de Squirtle, om hem eens wat te laten zien! Ze was niet zo oppervlakkig! Het meisje beet op haar lippen toen ze zich bedacht dat ze nu weer een keuze maakte op de manier hoe ze die altijd maakte. Als iemand haar vertelde dat te doen, dan deed ze het andere en andersom precies hetzelfde. Ze luisterde niet naar wat anderen vonden, ging altijd tegen hun adviezen in, om uiteindelijk weer terug te stuiten op het advies en te doen alsof het haar eigen idee was – maar hierbij kon dat niet. Ze kon niet terugkomen naar Professor Oak om haar Squirtle in te ruilen naar een Charmander en andersom ging dat ook niet. Ze kon niet meer ruilen nadat ze haar pokémon had gekozen en dat stak haar. Er was geen andere optie dan nu een keuze maken en er later geen spijt van te krijgen. Daar moest ze rekening mee houden, ze mocht er nooit spijt van krijgen. Haar blik gleed weer naar de man. ”Wat je ook zegt, mijn keuze is mijn keuze en ik laat me niet door jou beïnvloeden!” Hij begon alweer met rijden en knikte. ”Goed.” Wat had ze er toch een hekel aan als mensen zo vaag en kort reageerden, alsof ze het niet met haar eens waren maar ook geen zin hadden om terug tegen hun in te gaan. De auto stopte ergens dichtbij de stad, waarna hij zich duidelijk naar haar toedraaide. Ze wist wat nu ging gebeuren, hij ging haar een preek geven over hoe ze zich moest gedragen en wilde dat hier doen zodat ze niet uit de auto zou stappen en meteen weg zou lopen om haar pokémon op te halen – midden in de stad wilde hij haar niet meer terug roepen of een hele ruzie met haar starten. Ze keek hem met een diepe frons aan en wachtte op zijn woorden. ”Oké, luister even goed Clarke.” Hij had haar altijd bij haar achternaam genoemd. Het stak, iedere keer als hij haar met ‘Clarke’ benoemde, alsof ze net zo erg was als haar vader. Misschien had hij daarom wel zo’n hekel aan hem, hij dacht dat ze net zo erg was, ooit uit zou groeien tot dezelfde terrorist die haar vader nu was. ”Welke keuze je straks ook maakt, je bent verantwoordelijk voor de daden die je pokémon doen. Steekt je Charmander een gebouw of wat dan ook in de fik? Dan zullen wij met de vingers naar jou wijzen. Laat jouw Squirtle de gym overstromen? Dan ben jij het schuld. En zelfs als je een Bulbasaur pakt, wat mij stug lijkt-“ Hij staakte zijn woorden weer om haar met een vernauwde blik even aan te staren. ”-ben je er zelf verantwoordelijk voor als hij de fout in gaat.” Zijn preek werd even gestaakt en ze knikte om duidelijk te maken dat ze het begreep. ”Ik weet dat je ooit toch weer de fout in gaat, je vader kennende, zal je vast ooit op hetzelfde pad als hem belanden.” Ough, dat stak. Dat stak heel hard. Net alsof hij een mes door haar hart heen stak en die op hol sloeg. Het mocht er misschien raar uitzien voor een tienjarig meisje, maar uitdagend kwam ze wat dichter in zijn buurt. ”Ik ben niet zoals mijn vader, beschuldig me niet van zijn daden.” Gromde ze, maar het zag er helemaal niet intimiderend uit. Ze kon ook niet intimiderend overkomen. Misschien waren het haar zwarte haren die haar soms wat enger maakten dan andere tienjarigen, maar ze had nog steeds het jonge gezichtje en was nog steeds klein. Ze zou nog puur moeten zijn, niemand die haar nu zou moeten verafschuwen. Maar nee, ze was geschaad, een kapot weeskind, de dochter van een terrorist. Natuurlijk zou iedereen vooroordelen over haar maken. ”Goed,” Zei hij, zijn neus ophalend en zijn bik weer op de weg richtend, maar hij begon nog niet met praten. ”Weet wel dat we op je letten, een verkeerde pas en we zijn er en dan zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat je langer moet zitten dan een half jaartje!” Hij leek er nog steeds zo van overtuigd te zijn dat ze slecht was en ze had al helemaal geen zin meer om tegen hem in te gaan. ”Oké, zoals ik eerder al gezegd hebt, je bent nu in de beschaafde wereld en dient je beschaafd te gedragen. Wees beleefd tegen Professor Oak en als ik ook maar één klacht binnen krijg dat je hem gedreigd hebt om meerdere pokémon te kijgen of wat dan ook, dan kun je meteen weer terug en kun je gedag zeggen tegen je starter!” Een geërgerde zucht verliet zijn mond en hij begon weer met rijden. Het leek wel alsof hij nog iets wilde zeggen, maar er geen zin in had om het te zeggen. Alsof hij van zijn baas iets moest aanbieden voor haar en dat niet wilde – dat met alle macht probeerde te weigeren, maar uiteindelijk lukte het hem niet. Toen ze bij het gebouw waren aangekomen en Amanda haar deur wilde openen om te vertrekken, greep hij haar bij de arm om haar tegen te houden. ”Wacht,” Zei hij en ze luisterde, om haar arm vervolgens los te rukken en weer te gaan zitten. ”Ik..” Hij stamelde even en zocht naar de juiste woorden. Hij moest vast iets aardigs tegen haar zeggen en een genietende glimlach verscheen op haar gezicht. Oh wat hield ze hier toch van, mensen het bloed onder de nagels vandaan halen. ”Ja?” Vroeg ze, met diezelfde glimlach op haar snoet. ”Ik heb begrepen dat je een boot naar Kalos te halen hebt bij de haven en..” De man beet zijn kaken op elkaar en het leek wel alsof hij de woorden het liefst terug wilde nemen. Ja, hij was hier duidelijk toe geforceerd. Zijn baas had het hem vast bevolen en hij moest het nu voorstellen, anders zou hij ooit nog in de problemen komen als ze erachter kwam – want sowieso dat Amanda daar gebruik van zou maken om hem zwart te maken. ”Ja?” Zei ze weer ongeduldig, fronsend. ”Ga verder,” Het was grappig om te zien hoe zijn gezicht rood werd, of het nu van schaamte of woede was, misschien zelfs allebei. ”Ik wilde vragen of je een ritje naar de boot toe nodig had.” Het kwam er in een snelle ademhaling uit en even moest Amanda erover nadenken. Ze wou eigenlijk gewoon ernaartoe lopen, maar als ze zich bedacht hoe lang dat nog lopen was – dacht ze dat het misschien handig was om hier gebruik van te maken. Hoe eerder ze weg was uit Kanto hoe beter, en ze kon hem misschien ook nog haar keuze laten zien – of weigeren het te laten zien. Zeggend dat het een leuke verrassing voor hem zou zijn die hij later wel te zien kreeg. Wie wist. ”Dat klinkt als een goed aanbod!” Zei ze grijnzend en ze zag een soort teleurstelling in zijn ogen, dat hij haar nóg langer moest verdragen. Ze vond het wel leuk, om hem het bloed onder de nagels uit te halen. Precies goed voor hem, dat had hij al een half jaar bij haar gedaan namen. ”Nou, ik ga mijn pokémon maar eens kiezen, het kan wel even duren.” Dat hij maar rustig bleef wachten – niet dat hij daar heel goed in was natuurlijk. Ze voelde de blik van de man die haar nog nakeek, voordat ze op de deur klopte en wachtte tot de Professor open deed.

Het duurde even voordat ze zijn stem aan de andere kant hoorde – hij was vast nog druk bezig met iets. ”Ik kom er zo aan!” Gelukkig had Amanda vandaag genoeg tijd om te wachten. Ze vind het zelfs niet erg dat hij haar even liet wachten, maar de man in de auto zou het vast enorm irritant vinden. Hij kon niet wachten, zo ongeduldig als hij was. Het duurde zeker een paar minuten voor ze achter de deur het geklik hoorde van een paar sloten die opengemaakt werden, voordat de deur voor haar geopend werd en een man van zeker 1 meter 80 groot voor haar stond. Zijn haren waren grijs en hij droeg een witte lab jas, iets waar ze Professor Oak meteen aan herkende. Hij moest zijn huis vast goed onder slot en grendel zetten, want wie wist wat voor ongure types langs kwamen om zijn starter pokémon te stelen – het waren namelijk zeer gewilde pokémon en aangezien je er maar één mocht kiezen, ook nog eens best zeldzaam. Het was duidelijk dat hij haar verwacht had, maar misschien net iets later dan op dit tijdstip – misschien kwam dat wel door de snelle rijstijl van haar chauffeur meneer de bewaker. Hij had vast al gehoord wie hij tegenover zich had staan. Een meisje van tien met een vader als terrorist. Vooroordelen waren vast al gemaakt en hij had vast alles wat er normaal stond achter slot en grendel gezet – bang dat ze het weg zou pakken en mee zou nemen. Sommigen zouden er misschien om lachen, want aan de ene kant was het wel hilarisch als mensen zo over een tienjarig meisje dachten, maar zij kon er niet om lachen. De man zette een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en stak een hand voor zich uit. ”Amanda Clarke, neem ik aan?” Weerklonk zijn warme stem en ze knikte duidelijk, de hand van de man aannemend en deze even schuddend. Het was altijd moeilijk, dat handen schudden. Je wist nooit hoe hard je moest knijpen en hoe stevig je moest schudden, ze wilde namelijk niet overkomen als iemand waar hij zomaar overheen kon lopen. Dat was niet het imago waar ze voor ging. ”Kom binnen,” Hij stapte wat opzij, genoeg ruimte makend voor haar om naar binnen te lopen en dat deed ze ook. Nog even wierp ze een snelle blik op de man die haar gebracht had, die meteen zijn blik van haar afscheurde toen ze even naar hem terug staarde. Al snel ging haar volledige aandacht weer op lab van de professor. Het zag er allemaal heel netjes uit, alsof hij net in die paar minuten alles had opgeruimd voor haar. Dat zal vast wel – of hij moest zich nog even formeel aankleden en een lab jas aandoen. Dat zou hij vast niet altijd dragen, toch? Het was iets té voor haar. Ze wist toch al dat hij een professor was? Waarom uitsloven dan? ”Deze kamer” Hij wees naar een kamer waar de deur wagenwijd van open stond en ze wist meteen dat dat de kamer moest zijn waar ze haar pokémon zou kiezen. Eigenlijk kon ze helemaal niet wachten, het zou vast fantastisch zijn! Ze wilde haar keuzes wel zien voordat ze een keuze maakte, bang om de verkeerde keuze te maken en er later spijt van te krijgen. Ze doorzocht de kamer met haar ogen, geleerd dat ze niet alles ongevraagd mocht aanraken om iets beter te kunnen bekijken. Er hingen vele foto’s op zijn muur, foto’s van pokémon die hij onderzocht – want daar stond hij bekend om. De man die onderzoek deed naar pokémon en ze waardeerde hem daarvoor. Hij was vast slim genoeg om haar het een en ander uit te leggen – wat te leren over het vak van pokémon zelve. Wie wist deed hij het wel, wie wist zou hij dat zelfs weigeren. Ze was tenslotte de dochter van een terrorist, hij wilde vast niks met haar te maken hebben. Uit haar ooghoeken zag ze hoe hij haar naar hem toe wenkte en rustig liep ze op hem af, haar blik werd meteen gericht op het tafeltje dat voor hem stond. Op de tafel lagen drie pokéballs, precies zoals uitgelegd. Drie keuzes waar je één uit mocht kiezen. Een lastige keuze voor heel veel trainers, waaronder zij ook was. Ze slikte even en bekeek de drie ballen, ze zou bij god niet weten welke pokémon in welke ball zat en haar blik gleed weer terug naar de man. ”Charmander, Squirtle of Bulbasaur.” Het was alsof hij haar een optie gaf om meteen te kiezen, maar dat wilde ze helemaal niet. Ze stapte nog dichter bij de pokéballs en bekeek ze even. ”Mag ik ze alle drie even zien?” Haar blik werd weer op de man gericht en haar ogen leken hem vriendelijk aan te kijken, bijna smekend zelfs. Ze wilde ze alle drie even goed zien, kijkend of er een klik was tussen haar en een pokémon, maar waarschijnlijk zou ze toch weer gaan voor de moeilijkste optie. Voor de pokémon die niet enthousiast naar haar toe ging, maar haar eerst met zijn ogen leek te onderzoeken en haar zelfs leek af te keuren. Wie wist deed ze dat weer, want dat had ze altijd al zo gedaan. Gelukkig leek Professor Oak hier geen problemen mee te hebben en hij pakte de eerste Pokéball op. ”Dit is Bulbasaur, de gras pokémon.” Door middel van op het knopje van de pokéball te duwen, kwam er een witte straal uit, dat zich uiteindelijk vormde tot Bulbasaur. De gras pokémon die ze niet wilde kiezen. De pokémon keek haar vriendelijk glimlachend aan. Nee, te lief. Ze liet de Bulbasaur naar haar toe komen en gaf het een aai over zijn hoofd. Het was geen verkeerde pokémon, maar niet de pokémon die ze wilde hebben als háár starter. Haar starter moest perfect zijn, het juiste karakter hebben en er sterk uitzien. Dan pas zou ze tevreden zijn, dan pas zou ze hier weggaan. ”En dit is Charmander, de vuur pokémon.” Een Charmander verscheen voor haar en het duurde even totdat het dier haar opmerkte. Hij zag er niet al te enthousiast uit, een beetje afwezig zelfs. Toen ze haar hand naar hem uitstak, doelend om hem bij haar te roepen, leek hij verlegen en bang voor haar achteruit te springen. Een angsthaas. Serieus?! Kon ze een Starter kiezen en dan had deze professor een angsthaas als Charmander? Wat was dit voor rotzooi! Ze rechte haar rug en keek de pokémon strak aan, niet precies wat ze in gedachten had van een Charmander. De man leek het op te merken en hij wenkte de bange Charmander naar hem toe, die zich achter hem verschool en met zijn pootjes zich aan het been van de professor vastklemde. ”Hij is niet zo sociaal,” Sociaal? Was dat het woord wat je hiervoor kon geven? Deze pokémon was bang, verlegen, niet stoer genoeg om een Charmander te kunnen zijn. Wat deed hij? Vonkjes spugen? Nee, zoiets had ze niet nodig. Dan zou die bewaker haar vast uitlachen als ze die Charmander tevoorschijn haalde. ”Ik had gedacht.. dat ze wat vuriger waren.” Antwoorde ze subtiel, maar het kwam minder subtiel over dan dat ze bedoeld had. ”Pokémon kunnen hun eigen karakter ontwikkelen, mevrouw Clarke.” Hij noemde haar bij haar achternaam en vanaf dat moment knapte er iets in haar. Hij wist het ook, hij had ook vooroordelen gemaakt over haar. Ze was een terrorist in zijn ogen, de dochter die in de voetsporen van zijn vader zou treden. Geërgerd beet ze op haar tong, om niet daarover te beginnen en ze knikte bijna onopmerkelijk. ”Goed, het is niet precies wat ik zoek in een Starter, begrijpt u dat? Kunt u de Squirtle laten zien?” Ze hoopte, oh ze hoopte zo erg, dat dit de pokémon was die ze zocht. Dat dít de juiste pokémon voor haar was. Diep van binnen voelde het alsof de man haar de slechtste starters wilde geven. Een angsthaas, een te vriendelijke pokémon en wat kwam er dan? Een Squirtle bang voor water? De man knikte even moeizaam, alsof hij niet trots was om de pokémon te laten zien. ”Ik wil je er even voor waarschuwen.. dat deze pokémon-“ Ze onderbrak hem fel. ”Wat? Bang voor water is?” Haar blik stond fel. ”Zeg me niet dat je me de slechtste Starters geeft met een reden, want daar kan ik heel boos om worden.” Haar stem trilde en het klonk meer verdrietig om het feit dat het misschien fout zou gaan, dat kiezen van haar starters, en dat ze een slechte pokémon mee terug moest nemen. Een pokémon waar ze zich voor zou moeten schamen. Een Charmander die niet durfde te vechten en bij iedere aanval achter haar kroop, een Bulbasaur die te lief was om iemand pijn te doen of een Squirtle die bang was voor water? Nee, alsjeblieft niet. ”Oh nee! Mevrouw Clarke, denk niet dat ik zoiets doe! Zelfs als ze me dat zouden vragen dan-“ Ze onderbrak hem weer, waar was haar respect heen gegaan van eerder? ”Hebben ze dat gedaan?” Haar stem klonk als een ademhaling, geschokt. Hadden ze gevraagd haar slechte pokémon te geven? Haar zwakker te maken dan de andere trainers, zodat ze misschien niet zoveel schade kon aanrichten. Haar adem stokte bijna in haar keel en ze kreeg zin om te huilen, uit te barsten en weer terug te gaan naar de gevangenis omdat ze iets had gebroken. Hoe durfden ze?! ”Wat?” Hij leek het niet te begrijpen en Amanda moest rustig praten anders zou hij haar waarschijnlijk niet eens meer verstaan. ”Gevraagd of je mij slechte pokémon wilde geven.” Haar donkerbruine ogen brandden van woede terwijl ze hem zo aanstaarde. Alsof ze ieder moment in een Charizard kon veranderen en de boel in de fik kon steken. Geschrokken zette hij een stap achteruit, alsof hij de warmte in haar ogen aanvoelde als een vlam die hem raakte. Alsof een Charizard zijn aanvallen op hem wierp. ”Het spijt me,” Zei hij, waarna hij knikte. Ja dus. ”Maar ik heb geweigerd, natuurlijk.” Het was alsof hij weer opbloeide, blij dat hij het niet had gedaan en met een sierlijke beweging draaide hij zich naar de pokéball en pakte deze op. ”Goed, ik wilde je waarschuwen.” Hij hield de pokéball voor hem uit en keek haar recht aan. ”We hebben er alles aan proberen te doen om deze Squirtle wat bij te schaven, maar ze is nooit veranderd zoals wij dat willen – ze is nooit de perfecte Starter geworden en ik raad je af haar te kiezen.” Ik raad het je af om haar te kiezen – de woorden herhaalden zich wel duizenden keren in haar hoofd, werden vervormd tot een bevel. Je mag het niet kiezen! Het is te gevaarlijk! Ze ging deze pokémon kiezen, dat voelde ze nu al aan haar tintelende vingers. Ze kon niet wachten om haar te zien! ”Ze kan aanvallen of wat dan ook, ik raad je aan haar niet te prikkelen.. wil je haar nog zien?” Het liefst had hij een nee van haar gehoord, maar hij kreeg ja geknik van haar terug. Natuurlijk wilde ze die pokémon zien! De angsthaas van een Charmander ging ze toch niet kiezen en de Bulbasaur wilde ze op de eerste plaats al niet hebben. Het werd de Squirtle, zeker nadat hij haar had afgeraden haar te kiezen. ”Natuurlijk, laat die Squirtle maar zien!’ Een redelijk grote Squirtle kwam tevoorschijn, haar blik niet al te blij dat ze geroepen werd om weer uit haar pokéball te komen en een duivelse, felle blik werd op het meisje gericht toen ze gezien werd. Een vreemdeling, dat moest ze vast zijn voor de pokémon. Amanda was niet bang voor deze Squirtle, wat kon ze doen? Een arm afbijten? Natuurlijk niet. Rustig hurkte ze op haar knieën en keek ze de pokémon net zo fel terug aan. Deze werd even overrompeld door de blik van de vreemdeling, omdat normale mensen haar meestal straal negeerden, bang om haar te prikkelen en een aanval van haar te krijgen, maar Amanda was net even iets anders. Iets nieuws. Een nieuwsgierige blik verscheen in de ogen van de pokémon, maar verdween alweer snel toen ze zag dat de professor ook stond te kijken en wierp haar hoofd naar de andere kant, weigerend haar nog aan te kijken en haar ogen sluitend. Amanda grinnikte. ”Wat jij wilt,” Zei ze, waarna ze opstond en haar blik op de Charmander richtte. ”Char.. mander..?” De pokémon liet een bange kreet horen toen ze dichterbij kwam en klemde zich nog steviger vast aan de man, die de pokémon met een beweging van zijn been wist los te krijgen. ”Kom, Charmander, beman jezelf eens even.” Maar daar had de Charmander geen zin in en al snel had hij zich weer ergens verstopt waar Amanda niet bij kon komen. Ze haalde haar schouders op en voelde een geaai over haar rug heen. Het was de lieve Bulbasaur die een sliert tevoorschijn had gehaald en haar probeerde te troosten – alsof ze geraakt was door de boosheid van de Squirtle en zich als een monster voelde toen een Charmander voor haar weg rende. Even keek ze de Bulbasaur aan. ”Bulbasaur zou een perfecte start zijn, Amanda.” Weerklonk de stem van Oak en ze schudde met haar hoofd. ”Nee,” Ze zag hoe de Squirtle vanuit haar ooghoeken naar haar opkeek, met grote ogen. Alsof ze wist wat er nu ging aankomen en daar deels niet blij mee was maar deels ook weer wel. ”Ik wil Squirtle.” Haar blik werd nu fel op de man gericht en hij keek haar verontwaardigd aan. ”Serieus?” De Squirtle maakte een arrogant pufje na het horen van de stem van de professor en Amanda knikte, een glimlach verscheen op haar gezicht. ”Serieus.” Zei ze vastberaden en de man knikte, alsof hij onder de indruk was. ”Hier is haar pokéball, zorg goed voor haar.” Hij gaf haar de pokéball en ze legde die even op de tafel. Straks zou ze haar Squirtle in de bal doen, maar ze wilde eerst even fatsoenlijk kennis maken. ”Dit zijn vijf extra pokéballs, hiermee kun je vijf pokémon vangen. Als ze op zijn moet je echter nieuwe pokéballs kopen, wees zuinig op je geld, je hebt het voor heel wat dingen nodig.” Hij gaf haar vijf pokéballs en rustig duwde ze, ze in haar tas, op de juiste plek zodat ze haar pokéballs snel en gemakkelijk kon vinden, zou ze die nodig hebben. ”Dit is een kaart van de regio’s, zodat je de weg weet.” De kaart werd ook zorgvuldig in een vakje gedaan en ze nam het volgende ding meteen aan, haar donkerbruine ogen stonden vol enthousiasme toen ze het in haar handen had. Haar eigen pokédex! Ze vond het fantastisch om er eindelijk eentje te hebben, het had zo lang geduurd. ”Hiermee kun je alle pokémon registreren die je tegen bent gekomen en het is je ID voor de komende tijd.” Ze knikte en glimlachte, waarna ze haar lichaam naar de plek waar de Charmander zich had verstopt draaide en even toekeek hoe die weer in een hoekje sprong bij het zien van de aandacht die hij weer van haar kreeg. ”Doei, Charmander, ik hoop dat je de juiste trainer vind, er zal vast wel iemand daarbuiten zijn die het geduld heeft om je minder bang te maken, dat weet ik zeker.” Ze glimlachte even en draaide zich naar de Bulbasaur, hem een aai over zijn hoofd gevend. ”Hetzelfde geldt voor jou.” En nadat ze afscheid had genomen van de twee pokémon, keerde ze haar hoofd naar haar Squirtle, die nog steeds weigerde haar aan te kijken. ”Je zal toch mee moeten, Squirtle.” Haar ogen keken fel naar de pokémon, die zich nu naar haar toedraaide en haar mond tot een streepje trok. Ze had er duidelijk geen zin in. ”Squirt!” Weerklonk de stem van de pokémon, hoog en stevig en ze rechtte haar rug weer. ”Luister, ik ben jouw trainer en we gaan samen op pad, of je dat nu wilt of niet.” Ze kwam dichterbij en hurkte voor de pokémon, om deze naar haar toe te draaien en eens goed aan te kijken en terwijl ze begon met praten verlaagde ze haar stem. ”Ik weet dat ze je hebben geprobeerd bij te schaven, maar dat hoeft niet meer bij mij.” Een frons verscheen op het gezicht van de pokémon, alsof ze haar niet begreep. ”Ze hebben mij ook geprobeerd te veranderen – ik leg het later wel aan je uit – maar je kan iemand niet veranderen, je bent zoals je bent en daar moeten mensen maar akkoord mee gaan. Doen ze dat niet? Dan zijn ze stom.” Simpel, heel simpel. Ze gaf een kleine por tegen de schouder van de pokémon aan, die haar met grote ogen aankeek. ”Is het oké?” Daar kwam de enthousiaste blik waar ze op gehoopt had en de pokémon knikte. Bijschaven hoefde niet bij haar, haar Squirtle mocht zij hoe ze wilde zijn, ze ging niet dat soort persoon worden zoals de mensen waar zij altijd al zo’n hekel aan had gehad. Rustig ging ze weer staan en richtte ze zich naar de tafel, haar pokéball oppakkend en die voor haar uitstekend. ”Ik open hem zo weer, dat beloof ik.” Zei ze, waarna ze de pokéball naar haar Squirtle toe gooide en vanaf dat moment was het officieel. Het was haar Squirtle en niet die van iemand anders, haar eerste pokémon! ”Bedankt voor uw tijd, meneer!” Zei ze, waarna ze van plan was haarzelf uit te laten, maar ze werd gestopt doordat hij een hand op haar schouder legde, waardoor ze stijfjes bleef staan en haar blik weer op hem richtte. Wat wilde hij nu weer? ”Ik heb je verkeerd voorgesteld, miss Clarke.” Ja, hij had vooroordelen gemaakt. Slechte zelfs. ”Ik kende je vader en hij was zeker geen terrorist, onthoudt dat meid.” Haar blik werd fel en met een stoot duwde ze zijn hand van haar schouder af. ”Mijn vader was een terrorist, hij was geen lieve man en heeft me voorgelogen, probeer me niet te troosten want dat heb ik niet nodig! Ik heb hem niet nodig!” Schreeuwde ze over de top van haar longen, waarna ze zich omdraaide en wegliep. De deur zachtjes achter haar sluitend en even diep de buitenlucht in haar opnemend. Dat ging niet zo heel soepel, als hij nu maar geen klachten maakte. De deur werd weer achter haar geopend en de moed zonk in haar schoenen toen hij daar weer stond. Ging hij het zeggen? ”Dat was niet mijn bedoeling, ik wens je heel veel succes op je reis en dat meen ik.” Ze knikte, maar het voelde niet alsof hij het meende. Haar donkerbruine ogen gleden weer naar de auto en ze hief haar pokéball op, alsof het een trofee was die ze net gekregen had, waarna ze op de auto afliep en instapte. Een klap van de deur van het lab die dichtging maakte duidelijk dat professor Oak ook weg was. ”Waar ging dat over?” Zei de bewaker opeens en ze keek naar hem op. ”Oh niks bijzonders, hij wenste me succes.” Ze glimlachte even en hield de pokéball weer omhoog. ”Wat denk je?”’ Hij zou het vast nooit raden! ”Charmander?” Ze schudde met haar hoofd en een grijns verscheen op haar gezicht. ”Bulbasaur?” Ze zag hoe de bewaker even fronste, alsof hij het bijna niet wilde geloven. ”Nee joh, een Squirtle.” Haar handen geleden over de pokéball en even dacht ze na over haar keuze. Een Squirtle, misschien wel de beste keuze tussen alle drie. ”De Charmander was een angsthaas en de Bulbasaur te vriendelijk en deze Squirtle had een.. interessant karakter.” Het was bijna alsof de man op het punt stond om te huilen bij het horen van het interessante karakter. Nee toch, leek hij te denken. Ze wierp haar blik op hem en glimlachte zoetjes. ”En probeer de volgende keer niemand om te kopen om me slechte pokémon te geven, wil je?” Sprak ze poeslief, waarna ze wenkte dat hij kon gaan rijden. Ze wilde zo snel mogelijk met haar Squirtle Kanto verlaten. De man begon met rijden en zo duurde het weer een heel uur voordat ze eindelijk bij de haven terecht kwamen. Het was de stad van haar oude thuis en ze glimlachte eventjes waterig. Haar thuis, de plek waar ze vanaf haar vijfde tot haar negende had gewoond.

Daar was het dan. De haven, de plek waar ze in haar boot zou stappen en op weg zou gaan naar Kalos, om daar een nieuw begin te starten. Een zucht verliet haar mond terwijl ze uit de auto stapte en haar bagage over haar rug heen liet hangen, haar bewaker stapte ook uit – het was zijn plicht waarschijnlijk om zeker te weten dat ze de bus gehaald had – en liep met haar mee over de haven heen. Plots bleef ze staan en draaide ze zich naar de bewaker toe, die haar ongeïnteresseerd aankeek. ”Goed, voordat ik ga, wil ik je even een voorproefje geven van wat ooit de beste pokémon gaat worden!” Ze hield ervan hem te irriteren en ze wist dat ze hem zo geërgerd kon krijgen. Hij hief een van zijn wenkbrauwen verbaasd op en toen ze op het knopje van haar Squirtle’s pokéball drukte kwam deze tevoorschijn. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen de Squirtle om zich heen keek, afvragend waar hij nu was. ”We gaan naar Kalos, een andere regio. Daar kunnen we beginnen met onze reis, Squirtle!” De pokémon keek fel op naar de vreemdeling, waardoor de bewaker even verbaasd een pas achteruit zette. ”Is dat wel.. veilig?” Zei hij. Ja, nu was hij bang voor haar pokémon! Natuurlijk, deze man was bang voor een pokémon! Zachtjes grinnikte en ging ze naast haar Squirtle staan. ”Misschien,” Antwoorde ze geheimzinnig, waarna ze haar blik op de Squirtle richtte die ook weer omhoog keek. Ze vond het wel iets hebben, die felle blik in haar ogen. The eye of the tiger – dat had je nodig om te kunnen vechten. Intimiderend zou ze zeker overkomen met zo’n blik – pokémon zouden misschien zelfs bang zijn om tegen haar te vechten! ”Maar dat maakt mij niks uit, dat laat ik helemaal over aan haar.” De man leek het daar niet mee eens te zijn en wilde tegen haar trainingsplannen in gaan, maar een felle blik van beide dames deed hem zwijgen. ”Zoals al duidelijk is, meneer, ga ik nu mijn eigen pad op en ga ik mijn eigen beslissingen maken. Tot nooit meer!” Ze draaide zich in een soepele beweging om en liep op een charmante manier weg, haar Squirtle nam haar pasje al snel over en leek nog even een felle blik op de man te richten voordat ze haar neus voor hem ophaalde en doorliep – hem alleen achter latend. Ze had zo’n gozer niet nodig, zonder zijn adviezen kwam ze er ook wel! Ze had het al een heel jaar gered zonder haar vader, hem had ze dus al zeker niet nodig. Dat hij maar terug ging naar zijn bewakingswerk! Uiteindelijk kwam ze aan bij de boot die haar naar Kalos zou brengen, de regio waar ze eindelijk vrij zou zijn! Met een sierlijke beweging en zonder enig slecht humeur, haalde ze haar ticket tevoorschijn en gaf ze het aan de man die erom vroeg. Deze bekeek het even en liet haar en haar Squirtle door. Tijd voor de reis naar Kalos, het zou even duren voordat ze er was, maar het uitzicht op zee deed het hem waardoor ze zich vast niet zou vervelen. Squirtle had de hele tijd al naar de grote plas water gekeken vol interesse, alsof ze er ieder moment in wilde springen en wilde gaan zwemmen. Zo ontdekte Amanda dat de pokémon vast heel veel van water hield en dus ook van zwemmen - nodig tijd dus om haar pokémon te vertellen dat ze dat straks in Kalos mocht doen, nu was het nog een te grote reis en ze zou niet zo heel makkelijk meer terug op de boot kunnen komen – of eraf kunnen open. ”Straks in Kalos mag je het water in springen, wat vind je daarvan?” Ze leek daar koeltjes mee akkoord te gaan en de nieuwsgierige blik verdween weer, waarna ze op het bankje ging zitten en daar bleef zitten, braaf was ze duidelijk niet. Een pokémon die naast haar wilde komen zitten werd afgesnauwd en ging met zijn staart tussen zijn poten terug naar zijn eigenaar, van wie Amanda een vuile blik kreeg toegeworpen. Ach, het maakte haar niet veel uit. Haar Squirtle beet van haar af, dat was goed. Ze wilde geen te zachte pokémon, zoals de Bulbasaur die ze had gezien. Ze had een pokémon met pit nodig, eentje die het vechtersbloed in haar had! De bootreis was alles behalve saai. Ze zag in de verte Kalos al verschijnen, maar haar aandacht ging volledig uit naar de verschillende water pokémon die soms hun kop boven water staken of eventjes met een deel van het lichaam boven water kwamen. Meeuwen en vogels die over het water heen vlogen, ze vond het fascinerend. Het was voor een meisje van tien dan ook erg groots, iets wat ze nog nooit had gezien. Met haar vader had ze nooit Kanto verlaten, dus dit was wel weer iets anders. Ze was Kanto gewend, maar ging leven in Kalos. Hoe raar eigenlijk, dat ze niet eerst wat had rondgezworven in Kanto voordat ze naar Kalos vertrok – maar het was haar plan geweest om weg te gaan van de regio die haar zoveel deed herinneren aan haar vader. Weg van de regio die haar herkende als de dochter van een terrorist. In Kalos zou dat vast anders zijn – daar zouden ze vast geen kranten van Kanto lezen en hoogstwaarschijnlijk waren er maar een paar die wisten hoe de man heette. David Clarke, haar vader, de terrorist. Nee, ze zouden die naam vast herkennen – maar ze kon altijd nog zeggen dat ze hem nooit gekend heeft. Ze hoefde niet meteen zijn dochter te zijn, niet waar? Een hele verre familielid, dat kon ze mensen wijs maken. Squirtle had de hele tijd op het bankje gezeten, haar blik op de oceaan gericht en zo af en toe een snauwend geluid makend naar een pokémon die té dichtbij kwam. Algauw deed geen enkele pokémon nog een poging om naar haar toe te gaan en eigenlijk vond ze dat wel fijn. Squirtle was blijkbaar geen hele vriendelijke – of misschien had ze er gewoon geen zin in op het moment. Ze was tenslotte net de pokémon van een trainer geworden, het zou vast net zo spannend zijn voor haar als dat was voor Amanda. De boot arriveerde in de haven en Amanda kwam in beweging, haar Squirtle een duw gevend om mee te komen. ”We zijn er!” Zei ze, duidelijk makend dat de pokémon haar moest volgen. Ze wist niet hoe snel ze van de boot af moest komen en voordat ze iets tegen haar Squirtle kon zeggen, hoorde ze een plons. Vrolijk als haar Squirtle leek te zijn was ze in het water gesprongen, bezig met het nat spetteren van voorbijgaande mensen. Dus dat maakte de Squirtle blij, nu leek het niet meer zo’n felle bitch te zijn dan dat ze was op de boot. Nu wist ze tenminste wat haar pokémon fijn vond!

10197 woorden
Amanda staat nu op de haven naar haar Squirtle te kijken, die in het water ligt te spelen, je hoeft niet alles te lezen, de laatste paragraaf is het belangrijkst om te lezen.

Er liepen een heleboel mensen langs, die door haar pokémon werden nat gespoten als ze even niet op leken te letten. Haar Squirtle leek er zoveel plezier in te hebben dat Amanda niets anders kon doen dan lachen. Ja, die man had haar er wel voor gewaarschuwd niets uit te voeren wat haar terug de jeugdgevangenis in kon krijgen – maar een beetje klieren mocht toch wel? Ze was tenslotte een kind en haar Squirtle was nog maar een level 5, onervaren met de wereld en kende vast alleen andere starters en Squirtles, had er vast alleen mee gespeeld omdat trainen niet bij haar leek te werken. Amanda wist wel dat ze nog heel veel moeite met trainen zou krijgen met Zoia, want volgens Professor Oak had de pokémon geen moment naar hun geluisterd en hadden ze haar moeilijk kunnen trainen – wie wist had ze zelfs de kleinste aanvallen nog niet eens onder de controle. Of was het iets anders waar Professor Oak op doelde? Was het haar interesse die ze niet toonde in het trainen? Wie wist was ze wel sterk, maar wilde ze gewoon niet luisteren. Ze had tenslotte een mind on her own. Het was pas toen de jongen naast haar begon met spreken dat ze hem opmerkte. Schrikken hiervan deed ze niet echt, het was meer een soort van opkijken en zich naar de jongen toedraaien. “Mooie Squirtle heb je daar,” Zijn woorden drongen al bijna niet meer tot haar door, want haar blik was gericht op de Pokémon die naast hem stond. Een Charmeleon! Een prachtige Charmeleon, de pokémon die zij niet had kunnen kiezen omdat het een angsthaas was. Zelfs hier, op de plek waar hij het minst wilde zijn, zag hij er veel stoerder uit dan die angsthaas die ze in het lab gezien had. Nee, zo’n pokémon had ze kunnen kiezen. Een pokémon die lef had, zoals haar Squirtle dat ook had. ”En jij hebt een mooie Charmeleon,” Zei ze, nu pas merkend dat ze een redelijke tijd naar zijn pokémon had gestaard en dat haar Squirtle vijandig starend naar de Charmeleon naast haar was gaan staan. Het was karaktereigen van Zoia om vijandig te doen tegen anderen, waarom ze het deed wist Amanda niet. Was er iets gebeurd in haar jeugd waardoor ze dit deed? Of was ze gewoon altijd al zo geweest? Vijandig geboren en getogen? “Kom je misschien uit Kanto?” De vraag was best een logische vraag en een goede gok – al was het vast geen gok. Haar Squirtle naast haar en haar leeftijd duidde erop dat de kans groot was dat ze uit Kanto kwam en ze kwam ook net met de boot hier, dus hij wist het vast bijna zeker. Duidelijk knikte ze. ”Ja, ik heb vandaag mijn Squirtle gekozen bij Professor Oak. Heb jij je Charmeleon daar ook gehaald?’ Het viel te vragen, maar hij kon net zo goed de pokémon gekregen hebben van iemand anders dan van de professor. Kanto was een fijne regio, maar ze had genoeg redenen om de regio voor nu te verlaten. Het zou teveel problemen maken als ze iets verkeerds deed in de regio waar haar vader toch al zo bekend was.

Ze hoorde hoe Zoia arrogant naast haar een pufje maakte en haar neus ophaalde voor de Charmeleon, die toch al niet zo blij leek te zijn met het water waar hij naast stond. Vanuit haar ooghoeken bekeek ze de pokémon echter op een interessante manier, want nieuwsgierig was ze blijkbaar wel. Amanda begreep haar Squirtle nu al niet meer. Wat was er nu zo erg aan andere pokémon? Waarom deed ze altijd meteen zo vijandig? Ze schudde even haar hoofd terwijl ze naar haar starter keek, dit ging nog een lange dag worden. Een lange eerste dag met haar arrogante Squirtle. Niet dat ze er nu al spijt van had – in tegendeel zelfs – ze kon beter met haar rondlopen dan met die angsthaas van een Charmander. “Bedankt,” Zijn stem haalde haar weer uit haar gedachten en meteen keek ze weer omhoog naar de jongeman die voor haar stond. Hij was duidelijk al een wat oudere trainer, maar had hij al meerdere pokémon dan zijn Charmeleon? Of was het gewoon de Charmeleon die zo graag buiten de pokéball liep? Amanda vond een pokéball onzin, maar ze wist dat ze het nodig zou hebben in gevallen van nood, als haar pokémon zwak waren of tijdens een gevecht. Haar Squirtle liep nu los, gewoon omdat ze nog een band met haar wilde creëren. Helaas was ze er nu al achter gekomen dat dat een stuk lastiger ging worden dan ze eerder gedacht had. “Ja, al is dat voor mij al meerdere jaren geleden,” Even bedacht ze zich iets. Wat als ze hem nou zou vragen.. Nee, dat kon ze toch niet maken om te vragen? Haar blik gleed naar de Charmeleon, wat een prachtig dier dat het was. Ze wilde ook zo graag een Charmander hebben en wie wist was dit haar enige kans om er een te krijgen – want wie wist hoeveel trainers hier met een Charmander rondliepen, dat waren er vast niet heel veel. Zoia had haar blik nu ook over de Charmeleon laten glijden, toen ze merkte dat die niet zoveel leek op de Charmander die ze zelf kende. Vuur was niet haar favoriet, maar bang ervoor was ze niet. Dat de Charmeleon voor haar zo bedrukt naar het water keek zei al genoeg – hij was bang voor al dat water. ”Uhm..” Begon ze, niet wetend hoe ze het moest formuleren. Ze wilde ook een Charmander, maar was het niet een beetje raar om aan een ander die je net leerde kennen en waarvan je nog niet eens zijn naam wist. Maar dit was misschien haar enige kans om het te vragen. ”Mijn keuze lag tussen een Squirtle en een Charmander, maar die was snel gemaakt toen ik de Charmander zag. Hij was een of andere angsthaas en rende meteen voor me weg om achter professor oak te schuilen.” Begon ze. ”Dus heb ik Squirtle hier gekozen,” Haar blik gleed even naar Zoia, die nu alweer wegkeek. ”Dit klinkt misschien raar..” Godsamme wat deed ze nu? ”Maar misschien zou het leuk zijn om onze pokémon samen te fokken.. ik bedoel, dan krijg jij misschien een Squirtle en ik een Charmander?” Zenuwachtig beet ze op haar lip, maar eigenlijk maakte het haar niet zoveel uit dat ze dit vroeg. Ze kende hem niet en wat maakte het haar uit als hij haar uit ging lachen? Ze zou hem wel laten zien dat ze graag een Charmander wilde hebben en ze zou het dan wel aan iemand anders vragen – iemand die aardiger was dan hem.