In the night +Thom

Bijna zou de avondklok ingaan, bijna alle mensen hadden de straten ondertussen verlaten. Precies zoals het hoorde. Al liep hij voor nu maar gewoon wat rond, zou hij zo maar echt aan de patroulle beginnen. Met zijn handen ongeïntresserd in zijn zak gestoken liep hij in een vrij snel pasje verder. Mensen leken elkaar proberen te vermijden, ook de jongen dus. Hij keek voor eventjes op zijn holo caster, al was het enkel om de tijd te bekijken. Nog een minuut of twee. De mensen die er nog liepen mochten of beter weggaan, van de straten bij dit tijdstip gaan verdwijnen, of de konden maar beter van Team Rocket zijn. Een enkeling was te zien. Nathan deed er niets aan, waarom zou hij nu nog? Zolang dit persoon maar binnen was voordat de klok inging was er niets aan de hand. Een minuut. Stilte heerste nu, op het regelmatige, holle geluid van zijn voetstappen na. Lantaarnpalen die al langere tijd aanstonden zorgden voor genoeg licht om hoogstens acht, misschien tien meter vooruit te kijken. Niemand was te horen. Niemand was te zien. Een glimlachje verscheen op zijn mond. Er werd een keertje aan de regels gehouden, iets wat hij totaal niet erg vond. Dat zou de patrouille een stuk aangenamer maken, zelfs al zou ook wat actie hem goed doen.

Een tevreden uitdrukking op zijn gezicht was te zien bij het zicht dat er niemand rondliep die nu niet buiten zou moeten zijn. Tot er echter iets heel anders gebeurde dat totaal niet de bedoeling was geweest. Met een flinke klap was iets tegen zijn kop gekomen, waarbij het ook heel erg duidelijk te voelen was dat er wat over zijn hoofd droop. Dat tweede was niet eens zijn grootste zorgen, wel wat het precies wat dat hem had geraakt en door wie. Met zijn hand over zijn hoofd wrijvend gezien deze nog bonkte van de klap keek hij naar de grond, waar een emmer te zien wat met rode verf. Wist hij wel wat het spul was dat over zijn hoofd aan het druipen was. Nu nog wie het had gedaan, want ten eerste; iets als dit zou niet vanzelf gebeuren. Ten tweede betwijfelde hij het dat dit de schuld was van een Pokémon. Als eerste ging zijn blik meteen naar boven, gezien dat wel de enige logische plek zou zijn ervoor. Waar zou het anders vandaan moeten komen? Hij vernauwde zijn ogen toen er niemand leek te zijn. Mooi niet dat dit zo gemakkelijk ging verlopen voor het andere persoon als Nathan deze natuurlijk kon gaan vinden. Maar in plaats van dat hij onnodig energie ging verspillen kon hij net zo goed de hulp van zijn Pokémon gebruiken. Hij pakte de Poké Ball van Aella, zijn Vibrava en liet het ding eruit komen. "Zoek " luidde als enige bevel, waarna hij een klein knikje gaf naar het gebouw voor hem. Meteen vloog ze weg. Hij kon maar ook net zo goed naar boven gaan, het gebouw in en bekijken. Manier om naar het dak te komen? Niet dat hij zo snel kon gaan zien, hm. Dat was maar afwachten. Ondertussen probeerde de groenharige wat van het rode verf van zich af te krijgen, wat nog ellendig lastig lukte. Als hij weer thuis zo zijn zou hij meteen een douche nemen.

Kwaad, ja dat was hij wel zeker. Al kon het nu, op dit moment als een kalme woede worden gezien. In werkelijkheid zou hij bij het geringste ding flippen. Hoe zou het nu met Aella verlopen? Zijn 'vraag' werd al snel beantwoord door een enorm hard geschreeuw, arme oren. Het was namelijk een Boomburst geweest, een verdomde Boomburst. Hij wist in welk geval nu dat ze het persoon, of wat dan ook had gevonden. Tegen het gebouw aan stond een trap, het was het zo een noodtrap. Dat zou hij wel kunnen gaan gebruiken. Meteen liep de jongen ernaar toe, vol ergenis. Doei rustige avond, hij kon dat nu wel mooi gaan vergeten dat dit rustig zou gaan verlopen. Al was de noodtrap niet bepaald dicht bij de grond, kon hij er zelf makkelijk bijkomen door te gaan springen. Hij hield zich stevig vast aan het ijzeren trap, waarvan het roestende verf los liet en wat bleef kleven aan zijn handen. Nathan trok zichzelf omhoog, om de trap zowaar op te gaan rennen. Met elke stap die hij meer naar boven kwam werd hij meer en meer kwaad. Het dak was bereikt, niet veel verderop was een jongen te zien, ook Aella was vlak bij hem te zien.

Een jongen, niet heel veel ouder dan hem, was te zien. Waarschijnlijk ook nog eens de veroorzakers dat de emmer met verf op zijn kop was gevallen. Er werd wat door de ander gemompeld, al had Nathan dat niet verstaan. In snelle, toch wel pisnijdige stappen was hij dichterbij gekomen. "Zei je wat?" Al klonk het niet echt als een vraag. Als blikken konden doden, was de onbekende morsdood. Hij zag hoe de Vibrava haar mond weer open deed, waarschijnlijk om weer een aanval te gebruiken. Ehm, nee, liever niet. Hij behield zijn gehoor nog even wat langer dan die dag. "Genoeg." of in welk geval, tot nu was het wel genoeg. Hij balde zijn vuist, om vervolgens naar de ander uit te halen. Mooi niet dat hij even snel klaar zou zijn met de ander.

Geen antwoord van de ander, iets dat hem om de een of andere reden meer irriteerde dan hoorde. Op zijn vuist had de ander razend snel gereageerd, het ding met gemak ontweken. Kijk eens aan, iemand die nog een beetje kon vechten, dat was nou niet iets dat nou altijd werd gezien zeg. Iets dat naar zijn smaak wel wat vaker mocht gaan gebeuren. Een klap in zijn buik werd gegeven, die was best hard aangekomen vooral omdat Nathan deze niet had zien aankomen. Met een schijnbeweging leek hij de ander weer een klap te willen verkopen, maar in werkelijkheid wou hij een arm pakken van de jongen, deze om te draaien en met een schop tegen de knie op de grond te krijgen. Als dat hem gelukt zou het voor de groenharige immers een stuk makkelijker maken dit af te ronden, misschien iets minder.. prettig voor de ander, maar dat was niet zijn probleem. Misschien wel, maar het zou hem net zoveel uitmaken dat als er ergens iemand doodging, in andere woorden niet.

Het was nog te merken geweest hoe de ander het had geprobeerd dat diens arm niet werd vastgegrepen, maar dat was voor Nathan goed gelukt, gezien hij de ander toch nog vast had kunnen pakken. Maar het op de vloer werken lukte een stuk minder goed, gezien de donkerharige zich al had kunnen loswerken voordat Nathan een trap had kunnen geven, geweldig zeg. Dus niet. De stoot had hij kunnen vermijden door een snelle pas opzij te zetten, en al had hij de klap bij zijn voeten aan zien komen, was het door de nog eerdere beweging dat het hem niet lukte dit te ontwijken. Wel had hij snel zijn evenwicht weer kunnen vinden, dus dat scheelde wel weer. Dit zou duidelijk niet een gevecht zijn dat in een oogwenk over zou zijn, niet erg. Hij tilde zijn voet in een oogwenk op, een trap uitdelend naar de ander, als dit mislukte had hij nog wel iets wat nathan kon helpen, twee dingen zelfs.

ooc: beste bijnaam ooit :')

Al was het even wat minder goed voor hem omdat de ander zijn been had vastgenomen, scheelde het wel weer zeker dat Nathan's schop niet ver genoeg kon worden tegengehouden om nog een klap tegen diens maag te geven. Door de impact van de klap werd zijn been maar met een hand vastgehouden, wat het wel wat makkelijker zou gaan maken om los te komen. In wat hij hoopte dat een oogwenk was greep hij naar het hoofd van de ander, sprong op om met zijn knie te beuken tegen de ander zijn hoofd, waardoor hij losgelaten zou moeten worden, of iemand kon wel goed tegen zo een klap. Hij nam een snelle stap naar achteren, het was nu wel heel erg duidelijk geworden dat de ander niet een maand pas met vechten bezig was, nee, heel lang zelfs.