DuckTales! Woo-oo! “WEH!” Die eend.
“WEH!” Die
verdomde eend. Het idee om zo een beest te vangen had Lana in eerste instantie geinig geleken. Gewoon
geinig.
“WEH!” Maar de uitkomst zelf bleek al wat minder te zijn toen de blondine erachter was gekomen dat ze het domste beest van die hele tank eruit gevist had. Hij staarde je vreemd aan, deed verder niks en maakte alleen maar gare
“WEH!” geluiden. Wat een vangst!
Toch had Lana er optimistisch onder geprobeerd te blijven. Misschien was hij nog jong, moest hij nog groeien en zou dat alleen maar beter worden als hij getraind werd. Maar die positieve kijk bleef ook niet lang leven, gezien dat domme, blauwe ding die verdomde grotten in was gewaddeld toen hij een ingang zag.
Just great.En nu moest Lana hem dus zoeken, als verantwoordelijke eigenaar. De enige aanwijzingen die ze kreeg waren de luide
“WEH!” geluiden, die door de gangen van de grot echode. En met elke stap dacht de blondine dichterbij te komen, maar helaas, geen blauwe eend. Ze vond wel andere
levensvormen. Maar nog voordat Lana echt interactie met ze kon hebben, waren er al twintig verschillende dingen gebeurd die zij nog niet eens geregistreerd had. Het moment dat ze iets op haar hoofd voelde en een rode waas op zich af zag komen wilde ze nog een verwarde
‘wat’ uitbrengen, maar zelfs dát werd haar niet gegund.
Ze lag nu op de grond met iemand bovenop haar, dus ze was ook nog eens in een bottom veranderd.
Great. “Ok, wauw.” Hoe moest je hier nou op reageren?
“Goed, ehm… ik zou bijna willen zeggen ‘kom je hier vaker,’ maar die heb ik al redelijk recent gebruikt en ik wil niet dat het zijn waarde verliest. Denk je dat ‘deed het pijn toen je viel’ hierbij beter op zijn plek is?”