Make A Wish

Mis! Zijn vingertoppen streken nog net over de rug van de goudgekleurde Magikarp, maar deze spartelde heftig en wist aan hem te ontkomen. Het waren niet de meest snuggere Pokémon, maar ze konden ondanks hun weerloosheid aan hem weten te ontsnappen en zelfs een waterval opspringen om vervolgens in een almachtige Gyarados te evolueren. Ditmaal haakte hij met zijn handen een andere vis Pokémon aan de haal en trok met een teleurgesteld de Pokémon uit het water en overhandigde deze aan de man die achter een houten plaat zat. De twee antennes van de Pokémon gaven direct licht, maar dit exemplaar was verre van volgroeid en kon hem amper nog elektrische schokken toedienen. De man keek hem inmiddels met een opgetrokken wenkbrauw aan, telkens weer verrast dat hij geen hengel gebruikte om de vissen uit het water te krijgen. Het gaf geen menselijke indruk, maar het werkte net wat efficiënter dan met een soort stok een vis te zitten vangen. Voor deze keer liet hij het ook even gaan, zijn menselijke act. Het ging tenslotte om en gouden Magikarp en die schenen volgens een legende verrukkelijk te zijn en gezien zijn maag rommelde was dit het beste moment om het uit te proberen. Maar goed, de Chinchou spartelde nog in zijn handen en uiteindelijk greep de man een Pokéball, tikte die tegen de Pokémon aan en overhandigde het object aan hem. Direct greep Averill het object vast en verstopte die in zijn broekzak waar inmiddels, met de Chinchou erbij, drie nieuwe Pokémon waren bijgekomen. Het was ten minste een voedselvoorraad. Het scheen er echter op dat hij nog een gokje moest gaan wagen en direct overhandigde hij de nodige punten aan de man, voordat hij weer vlak met zijn hoofd boven het water naar de Magikarp zocht. Zijn enige hoeveelheid aan  “geld”, iets wat mensen gebruikten om spullen te verkrijgen, ging wel drastisch omlaag, maar hij wilde de Magikarp al te graag oppeuzelen.
Vol goede moed hield hij elke beweging in het troebele water in de gaten en hield zijn neus er vlak bovenop om een eventuele verandering van geurpatroon waar te nemen. Vele malen snoof hij aan het water, totdat hij de zure geur van een Magikarp rook, gemengd met iets bitters. Dat was de geur van de goudgekleurde Magikarp. Gezien de sterkte van de geur bevond hij zich niet al te ver van hem vandaan, om precies te zijn; twee meter en net onder het wateroppervlak. Het verschijnen van trillingen in het water verried dat de Magikarp weg zwom, recht zijn kant uit zonder enige reden. Deze kans liet hij niet aan zich voorbij gaan en direct greep hij de Magikarp met zijn tanden en stapte direct naar achteren met zijn handen om de staart van de Pokémon en de ander over diens ogen om het te kalmeren. Het was hem dus eindelijk gelukt na al die andere vissen! Het was echter bizar dat de Magikarp plotseling zijn kant was geschoten, haast gedreven door pure angst. Hij stond er niet te lang bij stil, want de man kwam verrast op hem afgelopen en overhandigde hem met tegenzin de Pokéball van de Magikarp. Dat werd moeilijk om vast te houden gezien zijn mond en bek bezet waren, maar een ander scheen daar al een oplossing voor hebben gevonden. Agami had met haar donkerblauwe staart de Pokéball vastgegrepen en wist daarmee de mond van de man van verbazing te openen. Averill negeerde de man echter verder en liep triomfantelijk met de Pokémon naar het rustiger deel van het festival om aan zijn maaltijd te zitten. De Dragonair volgde hem op de voet, maar zweefde vlak boven de mensenmassa, grommend naar elke tegenligger. Ze kon natuurlijk niet vlak naast hem zweven, gezien ze met haar grootte vrij makkelijk de constructies omver zou gooien en de kans groter was dat de mensen tegen haar zouden opknallen. Agami trok haar “oortjes” naar achteren, maar hij corrigeerde haar deze keer niet, gezien het teveel zou opvallen als hij ter plekke zou grommen en om haar terug te keren in haar Pokéball was pure onzin. Een Pokémon wilde vrij zijn, al had hij vis Pokémon op zak die in zulke objecten vastzaten, al was dat wegens het feit dat ze het buiten het water niet zouden uithouden. Terwijl hij echter doorliep en de diverse interessante geuren en geluiden probeerde te negeren viel het hem op hoe vele mensen jaloers naar hem keken, loerend naar het vis die hij tussen zijn kaken hield. “Van mij!” gromde hij een enkele keer toen een van zulke mensen net te lang direct oogcontact met hem maakte, waaraan Agami een luidere grom aan toevoegde en dreigend de punt van haar staart vlak boven de man hield. Hij wilde echter niet teveel opvallen en wist uiteindelijk zichzelf te bevrijden van de menigte.

Een kraampje viel hem nog het meest op en na een korte wisselwoord opgevangen te hebben van twee mensen die er vlak bij stonden scheen het een locatie te zijn waar je schijnbar een wens kon doen. Hij was vrij sceptisch betreft dat  “wens-gedoe”, maar wenkte Agami naar zich toe en stapte erop af en kreeg een stuk papier en een pen toegereikt. Wat beduffeld keek hij van de pen naar de ander die hem afwachtend aankeek, totdat hij zijn wens opgeschreven had. Er was een probleem; hij kon niet schrijven, althans, enkel zijn naam. Het was echter de vraag hoe hij het voor elkaar zou krijgen dat de ander het voor hem zou schrijven. Idee! “Z-Zie je, ik heb last van mijn hand, zo zou u het volgende kunnen schrijven?” Eerst keek degene ook weer verrast op, maar diens gelaattrekken ontspande zich en na een korte knik, ontspande hij zich en vertelde zijn wens. In de tussentijd voelde hij dat Agami haar ogen nauwlettend op de ander hield en haar kop dan dihtbij het papiertje hield, deze besnuffelend met enige achterdocht. Het klopte dat inkt vreemd rook, maar het scheen normaal te zijn voor mensen om daarmee iets schriftelijk te verduidelijken. Door kort zijn hand tegen de hals van de Dragonair te kloppen, ontspande ze haar gespierde lichaam en keek ze wat kalmer toe hoe de ander de laatste woorden met een stalen gezicht opschreef.
Het was een wellicht vreemde wens, ma- Bekende geur! Alert keek hij op, nogmaals de geur insnuivend. Nou was hij er zeker over; deze zoete geur herkende hij uit Fortree City. Zijn nieuwsgierigheid was te sterk en door het dolle heen dat hij een bekende geur rook baande hij naar een blonde dame die bij een dichtbij zijnde kraampje stond en zich net leek af te scheiden van een groenkleurige Trapinch. Hetzelfde scheen ook door Agami heen te gaan, maar haar aandacht viel echter op de groene Pokémon die ze al zwevend benaderde en kort aan snuffelde. Nogmaals snoof Averill aan het meisje en nou wist hij wel zeker dat hij haar geur daadwerkelijk kende, maar ook die van de Trapinch die al door Agami gesnoven werd. Direct snelde hij zich naar de Trapinch die gezien haar grootte nog maar een jonkie leek te zijn en het viel hem op dat de geur van het meisje vrij sterk, maar recent op de Pokémon was gekomen. Ondanks de verbaasde Trapinch kon hij het niet laten door zich weer op het meisje te richten, de Magikarp met zijn mond weer even los te laten. “Ben je uit Fortree City?!” Een overbodige vraag, maar het maakte hem dolgelukkig als een jonge Growlithe om bekende geuren te ruiken. Agami scheen echter iets minder vrolijk te zijn met de aanwezigheid van Averills-soortgenoot en dat liet ze blijken door een grommend geluid van haar te laten horen. Direct gromde hij tegen Agami dat ze zich moest ontspannen en met een boel tegenzin keek ze maar naar de Trapinch en hield de Pokéball enkel steviger vast met haar staart. En daarmee had hij zeker weer iemand af weten te schrikken, zoals bij het meisje rond Fortree City. Oeps. Hopend zijn indruk te verbeteren greep hij de Magikarp anders vast om zijn mond en een hand vrij te houden. Dit had zelfs zijn honger doen verdwijnen, die wens en natuurlijk die geur. “De naam is Averill, trouwens,” Hij stak zijn hand naar haar uit, iets wat mensen schenen te doen en wachtte af hoe ze op hem zou reageren. Zijn indruk was niet bepaald “menselijk” geweest en daar was hij zich maar al te goed bewust van.

Er volgde direct een onzekere reactie uit het meisje en dat veraste hem eerlijk gezegd ook niet. Natuurlijk kwam hij zonet direct over door gelijk te vragen of ze uit een bepaalde stad kwam en vast en zeker gelijk in hebben. Zijn neus bedroog hem dan ook nooit en toen het meisje instemmend reageerde werd dat weer bewezen. Al had hij gehoopt wellicht deze ene keer het mis te hebben, gezien hij liever een minder onzekere reactie had willen ontvangen en zijn nogal wilde en directe behandeling wilde terugdringen. Dat was dan ook de reden dat hij überhaupt voet gezet had in de menselijke beschaving vanaf deze zekere dag. Pas toen hij zichzelf op vriendelijke wijze voorgesteld had besefte hij toen pas op dat zijn entree wellicht ook wat té wild was geweest. Zomaar naar een onbekende figuur toe rennen en vragen of beter gezegd, vaststellen’ of ze uit een bepaalde stad kwam was vrij abnormaal. Tsk. Het ging niet naar wens, maar wellicht kon hij ondanks Agami’s dreigende gedrag zich uit de situatie helpen of althans zijn fouten doen vergeten. Verassend genoeg nam het meisje die zichzelf voorstelde als ‘Kate’ zijn hand aan, weer een groep klanken die hij mocht onthouden. Hij herinnerde vooralsnog de geuren van individuen beter dan een groep klanken, waarmee mensen naar elkaar refereerden. Het ontging hem echter niet toen ze haar blik richtte op de gouden, zwak spartelende Magikarp die hij nog steeds in zijn handen vasthield en wiens hartslag al spoedig begon af te nemen. Zo te voelen zou de vis het niet lang meer uithouden op het droge wat voor de hand liggend was voor een Water type Pokémon. Het was hem echter geheel ontgaan, want met vis, oftewel voedsel in zijn handen hield hij er zelden rekening mee om deze daadwerkelijk in leven te houden. Toen zelfs Kate een opmerking over maakte besloot hij met enige tegenzin oogcontact met Agami te maken en wendde zich vervolgens tot haar staart waar de Pokéball zat. De Dragonair scheen verre van geamuseerd te zijn nu ze hun voedselbron moest laten terugkeren in het bolvormig object. Ze koesterde persoonlijk afschuw in het misselijkmakende bolvormig object waarin Pokémon’s werden opgesloten door Averill’s soortgenoten die het zelfs heel normaal vonden. Met de vleugels op haar kop ontevreden naar achteren getrokken tikte de Pokéball tegen de vis aan die direct stopte met spartelen en in een roodkleurige bliksemflits in het object verdween. Het was een vreemd proces hoe het een hele Pokémon kon “opzuigen” als het ware, maar hij stond er niet te lang bij stil.

Iets anders had zijn en Agami’s aandacht getrokken, namelijk een ritsend geluid, gevolgd door een heerlijke pittige aroma. Het rook exact naar Slakoth vlees, maar op een of ander manier pittiger en meer aangebrand, alsof een Ponyta een Slakoth had aangebrand. Dat gebeurde echter zelden, gezien de twee Pokémon in verschillende leefomstandigheden leefden die bovendien werd gescheiden door water en natuurlijk de welbekende vulkaan die hier niet al te ver vandaan stond. Direct brak bij hem het speeksel uit, evenals de Dragonair wiens wantrouwen gedaald was en haar blik strak op de zak gevestigd stond. De groen gekleurde Trapinch smulde van wat daadwerkelijk aangebrand stukjes vlees scheen te zijn. “Mag ik ook wat?” Op tijd slikte hij het overtollige speeksel in en hield zich uit alle macht in om de zak niet van haar vast te grijpen en samen met Agami op een veilige afstand ervan te smullen. Zo werkte het in zijn leefomgeving waar het stelen van voedsel niets nieuws was, maar dit was de wereld van zijn soortgenoten en dat werkte net even anders. De Dragonair slikte het echter niet weg en hield haar blik strak gericht op de zak waar de heerlijke geur vandaan kwam. Klaar om zich elk moment eraan te smullen spande ze al haar spieren aan en trok haar staart krachtiger samen, maar dit had een naar gevolg; de Pokéball glipte uit haar greep en knalde regelrecht op de grond neer. Nog net merkte Averill de plotselinge beweging in zijn ooghoek op en herkende direct de rood-witte schim als een Pokéball, want hij herkende vrij weinig objecten of Pokémon met deze kleurpatroon. Uit zijn momentele houding was het echter onmogelijk en bovendien, te traag om er met zijn arm naar uit te reiken. Snel haalde hij met zijn been uit en nog maar net knalde het object tegen zijn voet aan. Het kaatste tegen zijn enkel aan, waardoor de Pokéball recht de mensenmassa inschoot en uit zijn zicht te verdwijnen. Sprakeloos van verbazing keek hij naar de mensenmassa met al hun geuren en erger nog; ze droegen geuren die sterk op die van Agami leken. “N-Nee,” Pas op dat moment scheen tot de Dragonair te dringen wat ze zonet gedaan had en met een licht gebogen kop liet ze duidelijk haar schuldige gevoel blijken. Dit werd geen plezierig karwei met de drukte, geuren en zijn beperkte zicht op de grond en mede dat Agami hem minder effectief kon helpen met het zoeken; ze moest boven de menige blijven zweven. Was er geen manier waar hij over kon schakelen? De hindernissen waren duidelijk; beperkt zich, Agami’s grootte en de diverse geuren. Zijn gehoor zou hier ook niet op werken, want er klonken teveel geluiden op dit zekere moment en op een concentreren was aardig pittig in deze omgeving. Wellicht was er toch een restende optie nu hij er dieper over nadacht en voordat hij het wist keek hij met een serieuze blik in zijn ogen de dame aan, waarop Agami niet-begrijpend hem strak aankeek. Agami was nog niet tot een oplossing gekomen, maar schijnbaar was het Averill wel gelukt, maar waarom keek hij naar zijn vrouwelijke soortgenoot? “Een Trapinch zou op basis van de trillingen in de grond kunnen lokaliseren waar mijn Pokéball is. Zou je daarmee willen helpen, K-…Ja, Kate?” vroeg Averill nog half in gedachten gezonken, maar het was een idee en bovendien, had het meisje alle recht om hem niet te helpen. Hij had zich zonet weer bij het ruiken en zien van voedsel even laten gaan. Bij Jeanne had hij al waarschijnlijk geen beste indruk achter gelaten en bij de tweede soortgenoot waar hij in contact mee was gekomen wilde hij dat rechtzetten. Al hoopte hij vooralsnog dat ze ondanks zijn vreemde acties hem wel wilde helpen, want op zichzelf zou het maar lastig worden en werd wellicht de Pokémon zelfs gejat.

Zo te horen scheen Kate verrast te zijn door de speciale kleur die de Magikarp had, al liet ze dat niet via woorden, maar lichaamstaal en toon blijken. Het was natuurlijk een ‘shiny’ en veel van zijn soortgenoten zagen grote waarden door het feit dat deze andere verkleuring vrij zeldzaam was. Het bood echter geen extra voordelen aan de Pokémon in kwestie, zeker niet in het wild, want over het algemeen kregen ze een totaal andere kleur wat hun camouflage te niet deed. Hoewel zijn voorlopers bij het kraampje streefden naar een ‘anders’ uitziende Pokémon, had hij enkel het als voedsel voor ogen, maar of dat beter was..? De jongen negeerde maar de gedachte en besloot de vraag van haar maar te beantwoorden, gezien het nu weinig zou uitmaken. “Van een viskraampje, heb het zelf eruit gevist,” vertelde hij, enigszins trots dat het hem uiteindelijk gelukt was om de Magikarp te vangen. Het was vrij pittig geweest, namelijk, want deze had zich degelijk verdedigd.
Haast op het moment dat Kate het goed vond voelde hij zijn buik weer rommelen, al moest hij rekening met de Trapinch houden die zich er ook te goed aan deed. Het zag er zeer smakelijk uit van wat hij er nog van kon zien, gezien de kop van de Pokémon in de tas was verdwenen. Zijn Trainer had hem echter gewaarschuwd dat hij haar niet woedend moest krijgen, maar dat was vanzelfsprekend. Niet enkel in de jungle had hij namelijk rondgelopen om te weten hoe gedreven Trapinch met hun voedsel waren en over het algemeen vrij koppig waren. Als een ander hun eten aanraakte klemde ze direct hun enorme kaken om hem of haar heen en er zat veel kracht in, genoeg om ledematen los te rukken van het lichaam. Een enkele keer had een Trapinch enkel maar zijn hand tussen zijn kaken vastgegrepen toen hij dacht dat het eten was, gezien hij de geur niet opgevangen had en er enkel een roodbruine bobbel boven het zand uitstak. Sindsdien wist hij wel beter. Echter had hij amper zijn hand uitgestoken en was hij het volgende moment de Pokéball kwijt waar de shiny Magikarp in zat en zat die geheid ergens in de mensenmassa die hen voorbij liep. Nu had hij écht wel de hulp van Tara nodig, want zijn zintuigen zouden hem hierbij niet kunnen helpen en Agami’s enorme omvang was ook niet handig. Averill keek toe hoe Kate op een vrij speelse wijze zich naar Tara keerde en deze probeerde te overtuigen om hem te helpen en dus de Pokéball terug te vinden. Het was geen verassing dat ze deze aanpak gebruikte bij een jonge Pokémon, want op deze wijze had hij Agami ook veel geleerd en zijn peetmoeder ook bij hem, al was het wellicht wat ruwer, gezien ze hem aan gevaar blootstelde en enkel hints gaf hoe hij kon overleven. Het was effectief, maar wellicht net wat minder zachtaardig dan hoe Kate haar Pokémon behandelde. Agami dacht waarschijnlijk hetzelfde en wierp hem kort een blik toe, waarop hij enkel traag knikte ter teken dat hij oké was. Inmiddels plaatste Kate de Pokémon op de grond en keek deze haar vragend aan, maar na enge verduidelijking waar ze naar zochten begon Tara al te zoeken. Ze groef zich in de zachte aarde in en verdween vlak onder het oppervlak, maar het was geen uitdaging om deze te volgen, want zelfs Kate kon het volgen. De Pokémon veroorzaakte namelijk trillingen die makkelijk te traceren waren. Nou was het echter handig indien Agami hen maar niet de mensenmassa in zou volgen en met een grom bleef de Dragonair waar ze was al scheen ze er niet vrolijk mee te zijn. Toen hij zijn aandacht kort op Kate vestigde hoorde hij haar wat in zichzelf mompelen dat ze Tara moesten volgen en hij knikte zwijgzaam. Na een ogenblik verminderde de Trapinch vaart en begon hij alerter om zich heen te kijken, hopend een glim van het voorwerp op te vangen. Tot nu toe had hij het nog niet gevonden en toen Kate er naar vroeg moest hij het slechte nieuws vertellen. “Nee, nóg niet,” Spoedig stak de Trapinch haar groene kop boven het grond uit en keek geconcentreerd naar een kraampje en wat eronder zat was..

“Daar!” De Pokéball lag vlak onder een kraampje waar echter een hele groep mensen stonden en bovendien zat er een houten bureau boven. Het werd hem niet makkelijk gemaakt, maar gedreven baande hij zich een weg door de mensenmassa heen, en zakte vlak voor het kraampje door zijn knieën en greep de Pokéball vast. ‘Yo, zout eens op!’ ‘Je staat in de weg knul!’ De agitatie en frustratie weerklonken helder door de stemmen heen en met een ruk draaide hij zich naar de mensen om, de wilde blik wederkeerd in zijn ogen. Direct stapten een paar mensen naar achteren, maar een enkeling haalde naar hem uit met zijn vuist. Hij begreep niet waaraan hij deze agressie te danken had, maar stopte vooralsnog de aanval eerst door de pols van de hand vast te grijpen en deze over zich heen te trekken, waardoor de man direct met zijn voorhoofd tegen het bureau aan knalde, al was het natuurlijk geen zeer pijnlijke zwaai die hij gemaakt had. Het was pure zelfverdediging, al schenen zijn soortgenoten daar anders over na te denken nu ze hem vol angst en woede aankeken. Hij meende niets ergs gedaan te hebben, al had hij al een hoge niveau van frustratie bij de groep mensen opgemerkt toen hij ze benaderde. Ach, ongegrond of niet, nu ze hem benaderden en klaar stonden om rake klappen uit te delen besloot Averill in een fractie van een seconde dat een confrontatie aan gaan hem enkel zou bezuren en dat vluchten toch het beste was wat hij kon doen. Binnen een tel kam hij dan ook overeind, daarmee een schop vermijdend en wurmde zich direct een weg door de mensenmassa. Direct stak hij zijn neus de lucht in, proberend de geur van Kate op te vangen en spoedig was het raak en zag hij haar verderop staan met waarschijnlijk Tara vlak naast haar. Triomfantelijk liep hij op haar af met de Pokéball vrolijk de lucht in gestoken en met een kleine glimlach op zijn gezicht. “Bedankt voor jullie hulp,” Nog beter was dat hij de geur van de geagiteerde mannen rook, maar ze tamelijk ver van hem af stonden.

De dame mompelde dat het geen probleem was en ook Tara liet duidelijk blijken dat ze dezelfde mening deelde. Dat was dus best goed om te horen dat het hun amper moeite gekost had. Vervolgens vroeg ze echter naar de reden waarom hij een Magikarp wilde, ongeacht zijn kleur en voor hem was het antwoord daarop simpel. Het was een smakelijke voedselbron wat vrij makkelijk te verkrijgen was in de jungle. Zelfs een jonge, zieke of zelfs een oude Pokémon kon vrij makkelijk aan de Pokémon komen door een meer te doorzoeken en in het ondiepe water hun felrode kleur op te sporen, maar de gouden kleur viel ook genoeg op. Het was ook een vreemde schutkleur, want onder water viel de rode kleur nogal op, terwijl een Feebas met zijn bruin gekleurde lichaam gemakkelijk ander stukken hout kon schuilen of bij het zand. Die was natuurlijk zeldzamer, maar het was een vergelijkbare Pokémon voor de rest. Maar goed, als reactie knikte hij instemmend naar haar en liet zijn blik kort op de Pokéball vallen. Het was nu eigenlijk de vraag of hij dus daadwerkelijk de Pokémon zou opvreten nu hij deze op zak had, gezien hij deze beter een betere toekomst kon geven. Het was zijn menselijke deel die dat in zijn achterhoofd zei, maar hij gaf er nog niet volledig aan toe. Daar was het nog te vroeg voor. Na enkele tellen keek hij Kate en Tara weer aan en verstevigde zijn grip op de Pokéball. “Opeten, maar… Als hij niet smaakt, houd ik dít exemplaar wel,” Zomaar een Pokémon wegdoen welk hij op eerlijke wijze had gevangen was verre van handig en de gevolgen van het loslaten van de getemde Pokémon zou direct de dood van de Pokémon betekenen. Dat was geen fijn vooruitzicht. Wellicht kon Agami ook eens een vriend erbij hebben, want het was niet de bedoeling dat hij enkel met haar de gymbadges zou innen en zou rondreizen.

Plotseling haalde Kate de zak weer tevoorschijn met de naar vlees ruikende stukjes eten erin wiens geur hem bijna deed watertanden. Ze scheen duidelijk nog hem er wat van te willen geven en zo te zien had Tara amper belangstelling ervoor. Het eten zou dan inderdaad makkelijker vergaan dan een Trapinch te benaderen die de zak over haar heen getrokken had, en het scheelde wonden. Wel moest hij onthouden om wat over te laten blijven voor Agami, gezien ze nog aan de zijde van de mensenmassa op hen zat te wachten met haar brullende maag. “Graag!” zei Averill maar en wroette direct met zijn hand in de zak en greep de stukjes vlees eruit. Kort bracht hij het dichter bij zijn neus en rook er een extra keer aan, maar het rook niet direct bekender. Ach, dan maar het uitproberen. Hij greep een stukje tussen zijn vingers en wierp het zijn mond in en kauwde er direct op. Het speeksel brak hem uit, nadat hij de zoute smaak proefde en de textuur van gebraden vlees erin herkende. Dit was écht verrukkelijk, zoals het vlees van een Bouffalant. Al spoedig nam hij meerdere happen van het goedje en was het maar moeilijk om rekening te houden met Agami’s maag.

Gelukkig wist Kate hem halverwege tot een halt te roepen door aan hem te vragen wat er bij het kraampje gebeurd was. Een tel keek hij haar verrast aan, terwijl hij zijn handen welk onder het zout zaten, aflikte. Oja, dat kraampje waar hij zonet de Pokéball vandaan had gehaald! Maar veel was er op zich niet gebeurd, maar eerder waarom ze zo geagiteerd waren was de vraag. In zijn geval, althans. Er was echter een kans dat Kate wel de achterliggende reden wist, gezien zij meer geïntegreerd was. “Nou.. Ik raapte mijn Pokéball op, maar de mensen waren vrij geagiteerd en beweerde dat ik in de weg stond. Duidelijk onrustig,” begon Averill op een neurale toon, maar al spoedig liet hij met korte gebaren zien hoe hij zich uit de situatie wist te krijgen, “.. Ik keek enkel naar ze en opeens scheen een van hen naar mij uit te willen halen. Natuurlijk greep ik zijn pols vast, wierp die over mij heen en vertrok,” Kort keek hij maar weer richting het kraampje waar de onrustige groep mensen nog stonden, maar duidelijk nog op zoek naar hem waren. Gezellig. “Maar ze waren al woest, voordat ik er stond,” vervolgde hij zijn verhaal, waarna hij Kate weer aankeek. Het moest wel aan het kraampje liggen, maar wat er nou exact gaande was, was duidelijk nog een mysterie voor hem. Van wat hij geroken had werd er geen voedsel geserveerd wat meestal de hoofdoorzaak van agitatie was. Averill sloeg zijn armen over elkaar en dacht een tel wat dieper na. Ze zouden het kunnen uitvogelen door er daadwerkelijk heen te gaan, maar of dat nou een verstandig én veilig idee was? “Weet jij anders waarvoor dat kraampje dient?” vroeg hij maar voor de zekerheid aan haar, al verwachtte hij niet een antwoord, gezien ze anders niet vroeg naar wat er daar gaande was. Zelfs een vermoeden zou momenteel helpen.
Toen hij nog een hapje wilde nemen herinnerde hij zich echter dat hij Agami nog niets gegeven had of überhaupt had aangegeven dat ze de Pokéball hadden. Dan maar het fluitsignaal. Direct floot hij, al stak het amper boven het geluid van de menigte uit, maar binnen enkele tellen vloog de Dragonair vlak boven hem en keek ze over zijn schouder van de Pokéball naar het voedsel in de zak. “Ga je gang!” Direct liet Agami een instemmend geluid horen, al nam ze eerst kleinere hapjes uit pure wantrouwen, maar als spoedig verdween haar snuit erin en was ze niet te stoppen. “Houd wat over voor mij!” snauwde Averill, maar de Dragonair at zelfs de kruimels af en schudde wild met haar kop in de hoop de zak van haar snuit af te krijgen. Direct grinnikte de jongen om het tafereel, maar besloot haar te helpen en haalde de zak van haar kop op af en overhandigde die weer aan Kate. Terwijl Agami haar onder zout zittende snuit aflikte merkte Averill al de geur van de eerdere kerels op die dreigend dichterbij kwam. Zo te zien kwam er elk moment een confrontatie, maar zo intimiderend waren ze niet.

Zo te zien leek Kate compleet uit het veld geslagen te zijn door zijn reden wat hij met de Magikarp wilde gaan doen. Hij dacht dat het eten van visachtige Pokémon ook vrij standaard voedsel was onder zijn menselijke soortgenoten, maar zo te horen klopte daar niets van. Dan vroeg hij zich af waarop hij ze dan wel in die grote gebouwen vol klaargemaakte voedselwaarden had zien zitten. Echter leek de verbazing berust te zijn op het eten van de shiny Magikarp dan een normaal exemplaar. Averill zag inmiddels al af van het idee nu hij toch al eraan gehecht begon te raken. Ergens lag het idee dat hij de Magikarp een betere toekomst kon geven dan zijn maag hem best goed, al kwam dat wellicht doordat hij elk moment zijn honger mocht stillen met zalig vleesruikend voedsel. En die van Agami, natuurlijk. Uit Kate’s woorden kwam echter de simpele redenering dat hij beter de Magikarp kon verkopen en van dat ‘geld’ – boomschors en metalen- eten kon halen dan enkel dít exemplaar op te peuzelen. Nadenkend wreef hij met zijn duim langs zijn onderkin en staarde richting de glimmende Pokéball in zijn hand waar de shiny Magikarp veilig in zat. Hij wist wel dat de vreemd gekleurde exemplaar veel waard was en zelfs een enorme populariteit had onder zijn soortgenoten, maar hij had natuurlijk niet de macht over wat ze met de Pokémon vervolgens zouden doen. Het zou een vreselijke onderhandeling zijn indien hij met geld eindigde om menselijk eten te verkrijgen, terwijl de Pokémon zelf een vreselijk leven zou ondergaan of ook zou eindigen als voedsel. Of erger nog; eerst jarenlang zou lijden om vervolgens in iemand’s maag te moeten eindigen. De jongen zuchtte diep, richtte zijn blik weer op de dame, maar greep de Pokéball nog steviger vast. Zijn beslissing stond vast en zo te zien had hij een nieuwe partner gemaakt welk met hem de gyms in Hoenn zou veroveren na natuurlijk de nodige training. “Volgens mij kan mijn maag wel even wachten. Het leek erop dat zijn lot was mijn lunch te worden, maar bij nader inzien… kan dit visje wellicht meer bereiken dan om als eten te eindigen,” antwoordde Averill met een hoopvolle blik op de Pokéball gericht die weer naar Kate en Tara gleed. Het was een aandoenlijk gezicht hoe ze de Trapinch wat affectie gaf en even deed het hem aan Agami en hem denken. De band tussen de twee voor hem was duidelijk nog niet zo sterk als tussen hem en de Dragonair, maar nu al zag hij een diepe connectie tussen de twee. Het bracht zelfs onbewust een glimlach op zijn gezicht.
Kate ging echter dieper op de Magikarp in, bewerend dat ze waardeloos waren tot ze uiteindelijk geëvolueerd waren in een machtige Gyarados  en direct keek hij haar licht fronsend aan. Daar was hij het niet geheel mee eens. Een Magikarp was niet gelijk ‘waardeloos’, gezien ze wel een rol in het ecosysteem vervulde en daarmee een eigen bijdrage eraan hadden. Ze stonden enkel onderaan de voedselketen, maar ze waren net zoals ‘plankton’. Wailord’s peuzelden deze minuscule wezens op en Sharpedo’s joegen weer op deze kolossale wezens. “Incorrect,” begon Averill met een strak, maar volkomen serieus gezicht, “Dat ze zich niet zo goed kunnen verdedigen en dus als ‘zwak’ bestempeld worden betekent niet dat ze geen bijdrage hebben. De Pokémon voed zich met minuscule wezens en speelt de rol van prooi voor vele roof Pokémon die zonder hen zouden uitsterven. Zonder hen zouden roofPokémon uithongeren en zal dit grotere gevolgen hebben,” Hij hoopte maar dat hij niet té ernstig gereageerd had, gezien dit de waarheid in zijn ogen was, maar gelukkig sprak Kate verder en beweerde dat een Dragonair al intimiderend genoeg was en een Gyarados al helemaal. Hoewel het trainen van de Magikarp naar de brute Gyarados zeker een interessant idee was wilde hij zeker geen Pokémon of mensen mee gaan intimideren. Dat was niet de reden dat hij ze had, hij wilde ook enkel Pokémon hebben die op dezelfde niveau als hem stonden, oftewel als ‘vrienden’ onder elkaar. Het maakte niet uit als het een Torchic of een Slaking was, hij zou ze accepteren, zoals zij waren en hij verwachtte ook dat ze dat bij hem deden. De jongen nam maar een ontspannende houding aan en knikte traag haar kant op. Hij begreep zeker dat ze het goed bedoelde, dus vandaar dat hij de serieuze kant van hem even weg schoof en er maar niet op in ging. Eerlijk gezegd had hij geen zin in een discussie, hij wilde liever zijn maag vullen. Daarvoor onderbrak de jonge Trapinch hun echter en oogde deze nieuwsgierig en scheen Kate wat dieper over Gyarados in te gaan, bewerend dat ze gevaarlijk waren en een tel meende hij angst te kunnen horen in haar stem. Het zou hem niet verbazen met de zachte toon waarop ze over de vrij agressieve Pokémonsoort begon.
Als een soort les vervolgde ze inderdaad met wat voor een risico iemand liep met een Gyarados op zak, al zag hij er persoonlijk weinig gevaar in. Het grootste probleem was dat men de Pokémon als Magikarp zodanig onderschatte en mishandelde, dat het als een krachtpatser van Gyarados enkel wraak voor ogen had waar het met zijn krachtige lichaam eindelijk toe in staat was. Het was enkel die gebrek aan kennis hoe je een Pokémon moest behandelen dat Gyarados als ‘gevaarlijk’  werd bestempeld. Dat was gewoonweg teleurstellend. Averill besloot zijn kennis echter aan Tara te delen en boog lichtjes naar de groene Trapinch toe op een veilige afstand dat deze zich niet bedreigd zou voelen. “Zolang je ze als Magikarp goed behandeld zijn ze ook vriendelijk als Gyarados. Dus niet zomaar een Magikarp of Gyarados bijten, goed?” zei Averill zacht, maar luid genoeg zodat de Pokémon het zou horen. Dan was er echter no een probleem wat er resteerde; waarom waren de mensen zo geagiteerd rond het kraampje waar hij de Pokéball vandaan gehaald had? Kate scheen daar niet direct een antwoord te hebben en keek allereerst naar de locatie in kwestie, voordat ze een suggestie deed. Het was zeker beter dan niets, want hij had geen flauw benul wat zijn soortgenoten geagiteerd kon krijgen. Uit haar antwoord kon hij niet direct opmaken wat ze met een ‘goktent’ bedoelde, maar toen ze eraan toevoegde dat het ook een ‘afzetterij’ kon zijn werd het hem duidelijk. De toevoeging dat er ongure typen rondhingen en hij hen beter kon vermijden was wel duidelijk, al waren ze nog steeds niet zo intimiderend. Om echter hun weer op te zoeken klonk als een uitnodiging die hij maar al te graag afsloeg; zomaar de mensen uitlokken tot een gevecht of zichzelf onnodig in de problemen te laten komen was evenmin een optie. Averill rechtte zijn rug weer en knikte als teken dat hij het begreep, althans de bedoeling achter haar woorden.

Nadat hij en Agami hun honger gestild hadden had hij de zak overhandigd aan Kate, al had ze moeite deze vast te grijpen met de Trapinch in haar armen. Het volgende moment greep de Trapinch echter deze vast met zijn enorme kaken en glinsterden zijn witte stervormige ogen. Heel vreemd was het niet voor een jonge Trapinch om in alles te bijten en te spelen met voorwerpen. Eerlijk gezegd had hij dat als kind ook gedaan, al bijtend ontdekt hoe alles in elkaar zat en natuurlijk zitten stoeien met zijn pleegmoeder. Zoals te verwachten schudde de Pokémon hevig zijn kop met de zak nog tussen zijn kaken en uiteindelijk kreeg ze het voorwerp op haar kop terecht. Dat was al beter dan je kop erin kwijt te raken en uit alle macht er vandaan te krijgen. Voor Agami scheen dat al een uitdaging te zijn en de Pokémon in kwestie scheen zo te zien het beeld komisch te vinden, gezien ze op haar onderlip beet om haar als een grom klinkende lach in te houden. “Nieuwe Pokémon kledij,” grinnikte Averill zachtjes, terwijl de Trapinch verrast naar boven keek en duidelijk niet door had wat er gebeurd was.  Zeker een aandoenlijk gezicht.
Kate grinnikte ook en haalde uiteindelijk de zak van Tara’s kop af en bracht deze naar een metalen bak waar een boel vreemde geuren uitkwamen. Het rook naar de zak en naar een soort mengsel van gist en een hoge concentratie alcohol wat geen logische combinatie voor hem was. Wat moest dát dan voorstellen? Meerdere mensen schenen gebruikt materiaal daar in te plaatsen, dus was het een soort stortplaats voor afval?  Ook Agami was verward door het bestaan van zoiets en snuffelde verward de kant uit, zelfs toen Kate weer bij hen gevoegd had. “Is dat een soort stortplaats voor ‘afval’?” vroeg Averill nieuwsgierig aan haar, waarop hij kort naar het metalen en ovaal gevormde voorwerp wees. Toen pas richtte de Dragonair haar aandacht weer op Kate, maar zo te horen had Kate echter al een andere vraag gereed voor hem staan. Ze wilde de reden weten waarom hij zojuist naar de festival was gegaan. Direct keek Agami hem bezorgd aan, wetend dat dit nogal persoonlijk lag, al oogde dat niet aan het oppervlak. De Dragonair hield haar kop lager en dichterbij Averill’s gezicht, maar hoewel haar bezorgdheid gegrond was betekende dat niet dat hij haar vraag niet zou beantwoorden. Beter nog; hij zou het met trots vertellen. De jongen stak zijn borst naar voren en wees met een grijns naar zichzelf en door zijn energieke houding was zelfs Agami verrast. Enkel rook Agami meerdere geuren en toen ze haar kop kort omdraaide zag ze al norse mensen een weg banen tussen de mensenmenigte met hun blikken gericht op Averill. “Om menselijker te worden. Ik leefde mijn hele leven in de jungle rond Fortree City en pas sinds een jaar of vier ben ik dus bezig om mezelf humaner te maken. Het bezoeken van een festival was een goed begin en die Magikarp… Dat was een extraatje,” Inmiddels kreeg hij kippenvel door de sterker geworden geur die van de geagiteerde soortgenoten afkwamen, maar behield hij zijn kalmte.

Als het goed was wilde ze dus wraak gaan nemen, wegens zijn actie en hadden ze enkel oog voor hém en geeneens zijn Dragonair. Zo te horen was ook Tara zich bewust van het loerende gevaar en dat was het teken om er maar iets aan te doen. Met een zucht klopte hij zijn handen af en duwde vervolgens de snuit van Agami verder van zich af. “Ik ga eventjes maar praten met die kerels,” begon Averill, die de Pokéball van de shiny Magikarp weer tevoorschijn haalde, “Met deze makker,” Verrast staarde de Dragonair hem aan en gromde ze duidelijk uit ontevredenheid m zijn beslissing, maar hij schonk haar een gerustgestelde blik. “Het komt goed, houd Kate en Tara even gezelschap,” Na die woorden tikte hij zachtjes tegen Agami’s gevoelige snuit en draaide zich met zijn rug naar hen om. Spoedig had hij de mannen weer in zijn zicht en op dat zekere moment kregen ze hem eveneens in het vizier en baande zich op een rap tempo een weg door de mensenmenigte naar hem. ‘Blijf hier, grut!’ riep een van hen met volle frustratie, wat enkel betekende dat een grootschalig gevecht niet nodig was. Indien de tegenstander een grote mond opzette had hij of zij enkel genoeg frustratie voor een of twee woedende uithalen. En het waren maar twee man, dus dat was prima te doen, zeker als ze elk maar een paar klappen zouden uitdelen, want op dit punt zou het met simpele woorden niet lukken. Averill kraakte zijn knokkels en baande zich een weg tussen de kraampjes, wat verder van het festival vandaan en klapte uitdagend in zijn handen. Het scheen gek genoeg te werken al deden vooral Vigoroth’s dat bij elkaar, maar zo te zien werkte het goed bij mensen. De twee kerels snelden op hem af en kraamde uit frustratie scheldwoorden uit, voordat een van hen op hem afvloog met zijn handen gereed om zijn keel vast te grijpen. Te makkelijk, al gaf hij toe dat de man zeer snel was. Direct leunde hij ver naar achteren en toen de man vlak boven hem stond trapte hij fel naar de edele delen van de man. Direct kreunde de man luid, schold hij natuurlijk ook volop en knalde direct op de grond voor hem neer. Hij krabbelde zichzelf vlug overeind, maar rook haast direct een derde geur, die van een Mightyena en zo te zien kwam het recht van achteren als hij de wind mocht geloven. Hij kon zichzelf niet genoeg snel draaien om zichzelf te verdedigen, maar wellicht wist zijn kameraad wel wat hem te doen stond. De jongen wierp de Pokéball over zijn schouder en direct kwam deze volop in de bek van de Mightyena terecht die op hem was afgesprongen.
Oké, dan was er nog de tweede man welk vanuit de rechterzijde kwam met een scherp gesneden stuk metaal, maar voordat hij maar kon ontwijken hadden de twee handen van de eerste man zijn enkels vast gegrepen. Het was sluw en direct probeerde hij uit alle macht zijn benen te bevrijden van zijn greep wat niet snel genoeg lukte. Hij had snel een ander idee nodig, maar de tijd drong. Averill beet op zijn onderlip en greep het mes met zijn beide handen stevig bij de boven-en onderkant vast. De minuscule gekartelde randjes van de mes sneed zijn huid open en direct sijpelde zijn warme bloed langs de mes en druppelde deze op de grond. Het zou zeker veel pijn doen, maar na het aanzicht van bloed zette de adrenaline in en werd de pijn even vertraagd. De actie van hem hadden de mannen compleet weten te verbazen en met een wilde blik in zijn ogen trok hij de arm van de man direct richting de grond toe en knalde volop met zijn voorhoofd tegen het achterhoofd van de man aan. Direct liet de man het voorwerp los, greep naar zijn voorhoofd en knalde vol gekreun op de grond weerloos neer. Averill richtte vervolgens zijn blik op de eerste man die zijn enkels nog tegenhield en direct kromp hij angstig ineen en nam de benen, zijn maatje achterlatend. Zoals hij eerder al verwacht had stelde hij weinig voor en was de strijd in luttele seconden voorbij, al gold dat voor zijn kant.

Een zachtaardige blik keerde in zijn ogen terug toen hij de Mightyena’s kant op keek waar een spartelende gouden Magikarp zat tussen de kaken van de Pokémon. Het was echter niet als voedsel beëindigd, want doordat de knop van de Pokéball werd ingedrukt door de klap was de Pokémon eruit verschenen en had daarmee de keel van de Pokémon geblokkeerd. Nou lag deze bewusteloos op de grond met een niet-begrijpend Magikarp tussen zijn tanden. Hij grijnsde trots en knielde vlak voor de Magikarp die hem met ogen vol angst aankeek. “Je hebt zojuist een Mightyena verslagen, brave-“ begon Averill met een glimlach, maar al spoedig kromp hij ter plekke in elkaar. Argh! Met een klap kwam hij neer op de grond op zijn zij en keek met een van pijn getrokken gezicht naar zijn bloedende handen. Zo te zien was dat van eerder zeker geen slimme actie geweest, maar goed genoeg om de beide kerels af te schrikken. Het voorwerp was dan scherper dan verwacht, want hij meende zelfs bijna zijn vlees erin te zien. Bezorgd keek de Magikarp hem aan, maar hij spartelde verder hulpeloos op en neer, gezien het gebrek aan water hm zeker niet goed deed. De Pokémon met de hand terug keren in de Pokéball zou verre van slim zijn op dit moment, dus greep hij de Pokéball moeizaam vast met zijn mond en drukte met veel moeite zijn voortanden tegen het knopje. De visachtige verdween in een rode straal in het voorwerp, waarna Averill deze losliet en direct zijn kaken pijnigde. Het was zeker geen klein voorwerp. Ugh, zijn handen pijnigde nog, al bonsde ze ditmaal heviger dan enkele tellen geleden. Door het bloed op zijn handen kon hij echter de wonden niet goed zien, dus automatisch likte hij zijn handen schoon, al prikte het hevig waarmee zijn tong langs de snee kwam.
Na het overtollige bloed weggelikt te hebben kwam hij weer overeind en nam de schade aandachtig op. Zijn vlees was te zien, maar niet zijn gewrichten, maar kon hij nog zijn handen bewegen, oftewel waren zijn spieren nog intact? Traag bewoog hij elke vinger apart en balde zijn vuisten samen en hoewel elke beweging veel zeer deed, lukte het nog. Direct voelde het alsof een zwaar gewicht van zijn schouders werd afgehaald en hij ademde daadwerkelijk opgelucht uit. De schade viel mee, al bleef hij flink bloeden, maar als het goed was kon dat verholpen worden door zijn bloed op te laten drogen door de hitte. Er kwam immers snel een korstje op, maar het leek erop dat hij eerst de Pokéball even weg moest leggen, voordat hij zijn wonden verder kon likken. Agami, Kate of Tara zou dat kunnen doen. Voorlopig droeg hij de Pokéball met zijn mond. Met een moeizame glimlach liep hij alweer terug naar de drie al bleef zijn blik een tel rusten op het scherpe voorwerp. Vreemd aanval mechanisme was dat. Het was echter niet zo scherp als de staart van een Seviper of de klauwen van een Zangoose, maar het kwam zeker dichtbij. Hij had een vermoeden dat Kate wel wist wat voor een voorwerp dat was.
Een laatste blik wierp hij nog naar het ‘strijdveld’ toen hij tussen de kraampjes stond en merkte toen op dat het voorwerp én de uitgetelde Pokémon waren verdwenen, maar de geuren van de twee mannen sterker waren geworden. Natuurlijk. Om amper op te vallen liep hij vlak achter enkele kraampjes door richting de drie, totdat hij ze eindelijk wist te bereiken. Zonder pardon nam Agami bij het geringe oogcontact al de Pokéball vast en likte ze bezorgd aan zijn bloedende handen. Het bloedspoor viel amper op met de vrij roodgekleurde aarde, maar het zou hem niet verbazen indien ze hem zouden opzoeken om verder te strijden. Het gelik prikte hevig, maar Averill wist een stalen gezicht te behouden. “Zie je, ik heb het er levend vanaf gebracht, maar… Één van hen had een scherp stuk metaal bij zich, weet jij wat dat is?” vroeg Averill nieuwsgierig aan haar, hopend haar echter niet te bezorgd gemaakt te hebben met zijn momentele staat.

Zonet had hij schijnbaar Kate verkeerd begrepen, want ze wees hem er direct op, nadat hij zijn zegje gedaan had. Ze vertelde dat Magikarp voor een Trainer ‘waardeloos’ was, omdat het maar een handjevol aanvallen kon leren, maar daar was hij ook niet geheel mee eens, al begreep hij dat ze het goed bedoelde. Toen ze echter iets over TM’s en Move Tutor’s zei, verloor hij deels zijn aandacht, geien het termen waren die hij een enkele keer had horen vallen, maar persoonlijk niets van begreep. Het leek hem ook onnodig, gezien ze beide iets met nieuwe aanvallen leren betekende en hij daar amper aandacht aan schonk. Zijn Pokémon konden ook fysiek voor hun zelf vechten dan op vreemde wijze aan nieuwe speciale aanvallen te komen. Hierna voegde Kate er enkel nog aan toe dat je Pokémon had om niet opgegeten te worden door andere, maar helaas wist Averill dat zich niet iedereen daaraan hield. “Elke Pokémon is niet waardeloos, zelfs in dát opzichte. Ook als ze weinig aanvallen kunnen. Niemand zegt dat je aanvallen, zoals ‘Tackle’ nodig hebt om een gevecht te winnen; de overige kwaliteiten van een Magikarp, zoals zijn vermogen om te zwemmen en natuurlijk de felle klappen die ze kunnen uitdelen met hun staart, kan gebruikt worden,” Ditmaal reageerde hij er wat kalmer op, maar zijn serieuze gezichtsuitdrukking trok niet weg. Het was juist een zeer interessant onderwerp, waardoor hij er niet luchtig over kon doen. Andermans meningen waren dan ook fijn om aan te horen dan enkel de zijnen zijn ‘ja’- knikkende Dragonair.
Het afval gevulde ovalen voorwerp scheen de naam ‘prullenbak’ te dragen en verwonderd staarde hij er kort naar, terwijl Kate er verdere uitleg over gaf. Ze leegden het zo te horen eens in de hoeveelheid tijd, maar er waren ook soortgenoten die troep op de grond lieten vallen. Vooral dat laatste was herkenbaar, want hij vond bijvoorbeeld resten van bananen altijd in de stad, stukjes plastic en andere stoffen welk abnormaal leken om op de stoep zomaar te liggen. Steeds vaker gebeurde het en natuurlijk in grotere mate, waardoor de steden vervuild werden. Ook was hij zulke spullen ook tegengekomen in de grenzen van de jungle waar hij dan ook de geuren van zijn soortgenoten had geroken die duidelijk deze spullen bewust of onbewust hadden achtergelaten. Het deed hem weer herinneren aan de daarop volgende incidenten met Pokémon die hun huid door de voorwerpen openhaalde of zelfs hun leven eraan verloren, omdat ze vast zaten. Iets wat hij het liefst wilde vergeten, het schudde namelijk wat frustrerende gedachten bij hem op. Nadat hij vervolgens vertelde waar hij opgegroeid was, reageerde Kate vrij verrast, maar het was niet alsof hij verwacht had dat het voor de hand liggend zou zijn. Natuurlijk vroeg ze vervolgens wie hem dan opgevoed had en met een zachte glimlach op zijn gezicht gaf hij daar direct antwoord op. “Een Mightyena,” Het herinnerde hem er echter aan dat zij inmiddels al jaren uit zijn leven verdwenen was door één of andere stroper. Natuurlijk kon hij zich diens geur perfect herinneren, maar wraak was iets waar hij zich amper bezig mee hield, gezien het toch niets zou uitmaken. Het verloste een individu van zijn impulsieve frustraties, maar of het achteraf waard scheen te zijn, was het zelden. Dit zorgde enkel voor een oneindige loop; iemand anders zou jou dan dood willen hebben, omdat jij hem of haar verminkt had. Averill schudde de gedachten weer weg, en verdween uiteindelijk met de Magikarp op zak naar de drie mannen.
Hij liet de rest achter zich en brommend keek Agami hem na, terwijl zijn vrouwelijke soortgenoot met stomheid geslagen was en een tel later twijfelend aan haar vroeg of hij dat vaker deed. Zichzelf in gevaar brengen? De Dragonair sloeg een diepe zucht en knikte instemmend. Hoewel hij wist wat hij deed vond ze dat hij veel te vaak naar de roekeloosheid grens hing, terwijl dat geeneens nodig was. Zolang ze wat afstand tussen hen en de mensen zouden aanhouden was er amper reden om in actie over te gaan en als het nodig scheen te zijn zou ze hem helpen. Daar waren ze partners voor. Echter leek Averill zijn standpunt van eerder willen bewijzen door in plaats van haar, de shiny Magikarp te gebruiken. Kort ving ze de blik van de Trapinch op die niet-begrijpend rondkeek en dat kon ze volkomen begrijpen, al viel het haar op dat Kate de Pokémon schijnbaar op de grond neer gelegd had. Onder andere omstandigheden had ze graag met de jonge Trapinch willen communiceren, maar toen ze eenmaal bloed rook die van Averill afkomstig was, gevolgd door een schim van de persoon in kwestie, verdween dat.

Eenmaal terug scheen dat scherpe stuk metaal een ‘mes’ te zijn, een woord die hij eens had opgevangen, maar het bijbehorende voorwerp nog nooit had kunnen zien. Interessant geval was het. Het viel hem op dat Kate bij zijn aankomst ook niet heel verrast was met het feit dat hij nog levend was en ergens beviel hem dat wel. In de jungle oogde hij namelijk niet intimiderend genoeg, maar hier viel dat schijnbaar mee. Van wat hij van de maatschappij begreep werden gespierde mensen ook als ‘sterk’ en ‘intimiderend’ aangezien waar hij zo te zien mee van kon genieten. Grootte en hoe diep je grommen en brullen waren, waren juist een teken van kracht van waar hij was opgegroeid en daar was hij maar gemiddeld in. Kate lichtte toe dat ze verder naar een ‘EHBO tent’ konden gaan en haar keek haar voor een tel vragend aan. “Wat is dat?” Hij kreeg echter al een sterk vermoeden toen ze over iets ‘verbinden’ begon. Dat had Jeanne ook bij hem namelijk gedaan, maar hij wist nog dat hij na het ontsmettingsmiddel nogal tegen haar was geflipt, omdat het veel pijn had gedaan. Als hetzelfde weer zou gebeuren in die ‘EHBO tent’, dan hoopte hij maar dat Agami hem voor het geval dat zou behoeden voor agressieve uitvallen. De Dragonair keek enkel licht wantrouwend naar de dame, maar besefte dat zij zelf weinig kon betekenen voor Averill en de behandeling weer aan een ander moest overlaten. Dát frustreerde de Dragonair mateloos, maar zolang hij geholpen werd vond hij het prima. Spoedig had Kate zijn pols vastgegrepen en volgde hij haar verward op de voet door de mensenmassa, totdat ze uiteindelijk waren aan gekomen bij een tent waar een vlak met een ‘plus’ uitstak. “Dit is dus een EHBO-tent, huh?” mompelde hij eerder tegen zichzelf dan tegen iemand in het bijzonder. Kort liet hij zijn blik op de wond weer vallen, maar toen Kate weer sprak keek hij haar recht aan. Ze legde uit dat ze hier de wond schoon konden maken en er een verband om heen konden doen. Het was exact wat Jeanne bij hem ongeveer gedaan had, de vorige keer! Hij knikte kort naar haar en wenkte Agami de tent in welk gelukkig groot genoeg voor haar was. Direct viel hem de grote hoeveelheid soortgenoten open, waarvan de helft in witte kledij rondliep en met plastic apparatuur die aan hun lijf hing. Averill trok nog half verward zijn mond al open, maar zonder oogcontact met de mensen te maken greep één hem al bij zijn pols vast en bracht hem zeer gehaast naar een stoel, van verbazing onbekende woorden mompelend. “Ik had mijn handen aan een mes opengesneden, en ik kan niet zo heel goed tegen dat ontsmettingsmiddel van jullie.. alcohol,” lichtte hij toe, maar de meneer negeerde hem en haalde direct heel wat flessen en voorwerpen erbij die zeer steriel roken, maar tegelijkertijd o zo basisch. Zijn rechterhand werd eerst behandeld en dus werd de alcohol erbij gehaald en op een watje gespoten. Agami haastte zich naar Averill’s zijde en keek hem bezorgd aan, maar het was nergens voor nodig. De watjes werden tegen de sneeën gehouden en hoewel het enorm prikte, wist hij door zijn kaken stevig op elkaar te houden zijn instinct te onderdrukken, al kromp hij lichtjes in elkaar. Toen er aan zijn andere arm werd gezeten scheen de pijn wel mee te vallen, maar het prikken bleef een sensatie waar hij zeker nog aan moest wennen. Gelukkig werd er spoedig een verband om zijn handen gerold en keek hij kort Agami met een glimlach aan. “Zie je, ik leer het wel,” grinnikte hij, waarop de Dragonair iets ontspande en voor een tel lang een glimlach op haar gezicht liet verschijnen. De behandeling scheen hiermee voorbij te zijn en met de instructie dat hij het verband over twee dagen eraf moest halen verliet hij de plaats om Kate en de Trapinch weer buiten de tent tegemoet te lopen. Bij nader indien jeukte het verband mateloos en balde hij zijn handen voor zover dat kon om de neiging erin te bijten te onderdrukken. “Zo te zien mag jij de volgende keer jagen, Agami,” Met zijn handen in zulke staat werd het moeilijk om zeker de komende twee dagen een prooi vast te kunnen grijpen. De Dragonair knikte ter teken dat ze er mee eens was. Met een glimlach en zijn armen naast zijn lijf hangend keek hij de twee weer aan. “Ik heb deze behandeling eens eerder gehad, maar die alcohol valt reuze mee… Als je het al één keer gehad heb,” Zijn kaak deed echter wel nog zeer, had hij nou net té krachtig zijn kaken op elkaar gehouden?

Hij luisterde aandachtig naar Kate’s woorden en hij gaf haar een punt dat Magikarp’s vooral water nodig hadden om iets van dreiging te vormen, maar of dat een probleem was in de regio? Er was gewoonweg veel waterbronnen te vinden, buiten de woestijn die vlak bij de vulkaan zat, maar zover hij wist was dat de enige uitzondering. Zelfs rond de vulkaan had je nog een meer, vlak bij het ruwe terrein waar eens meteorieten waren in geslagen. Kate scheen er echter niet zeker te zijn of het met Gyarados hetzelfde was, waarop hij lichtelijk grijnsde om dat gedeelte aan haar toe te lichten. Terwijl hij al zijn mond open trok voegde ze er nog aan toe dat er vast genoeg water te vinden viel in Hoenn. Dat klopte volledig met wat hij had willen zeggen, maar ondanks dat herhaalde hij toch het feitje. “Ten eerste, er zijn zat wateren binnen deze regio voor een Magikarp om in te zwemmen en een gevaar te kunnen vormen. Je moet gewoon water goed kunnen opsporen,” Kort tikte hij daarmee tegen zijn neus, gezien hij meestal met zijn reukvermogen water kon opsporen, “En ja, Gyarados hebben niet per sé water nodig, gezien ze daarbuiten makkelijk aan zuurstof kunnen komen. Ze krijgen ook hun Flying type, mede door het feit dat ze het water achter zich kunnen laten en gewoon zuurstof dus kunnen inademen. Ze hebben wel nog kieuwen, vlak achter de twee vinnen aan de zijkant van hun koppen. Deze zijn wel niet zo heel goed zichtbaar door dus de twee vinnen en hun zeer geschubde kop,” Het waren simpele feiten wat hij in zijn leven geleerd had van zijn pleegmoeder en natuurlijk samen met Agami zelfs persoonlijk ontdekt had, voordat hij er naar gevraagd had. Het had hem als kind verrast dat de gigantische visachtige Pokémon zomaar het water achter zich kon laten en voor een lange tijd zuurstof kon inademen. Pas na een uit de hand gelopen jacht had hij de kop van zo’n exemplaar van dichtbij kunnen zien en zag hij de kieuwen telkens bewegen. Het was een behoorlijk linke situatie, maar het had hem vele lessen geleerd. De reactie van Kate had hij echter niet verwacht, want ze mompelde met de vraag hoe ze dit wist op vrij afwezige wijze. Dat was een vreemde zin om uit te spreken. Ze leek dus écht niet te weten waar ze al die informatie vandaan had gehaald, waardoor hij enkel gokte dat ze last had van geheugenverlies. Het klonk namelijk niet als trots dat ze dit wist, maar het was écht pure verbazing. Wijs besloot hij daar maar niet op te reageren, want het was maar de vraag of Kate het bewust kwijt wilde over haar geheugenverlies.

‘Taar!’ De Trapinch was duidelijk vrolijk om ze weer terug te zien en ditmaal zonder bloed wat uit zijn handen druppelde, zoals enkele minuten geleden. Ergens was het gedrag van de jonge Pokémon aandoenlijk, gezien het zich niet van gevaar bewust was en gelukkig oogde. Dat kon echter fataal worden, maar in dit geval had ze niets te vrezen. Haar partner was echter minder enthousiast en schudde met haar hoofd wat enkel op ontevredenheid duidde. Averill begreep niet wat het probleem was met wat hij een tel geleden gezegd had over de prikkende ervaring met alcohol. Echter leek Kate eerder niet vrolijk te zijn met het feit dat hij Agami achter gelaten had toen hij ging ‘praten’ met de twee mannen, ongeacht of hij een punt wilde maken of niet. Direct verdween de glimlach van zijn gezicht en keek hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, al was het gegrond dat ze bezorgd om hem was geweest en dat het onveilig was. In zijn ooghoek zag hij Agami traag knikken en hem vervolgens nadrukkelijk aan kijken om Kate’s woorden wat kracht te geven. Toen ze eraan toevoegde dat een vermeden gevecht ook het beste gevecht was, grijnsde hij. Dat was ook waaraan hij zich hield, maar hij liet haar eerst rustig uitpraten, want ze leek nog veel op de punt van haar tong te hebben klaarstaan. Zodoende benadrukte ze het feit dat hij de Magikarp in gevaar bracht en dat hij niet een goede indruk achter liet om de Pokémon bijna op te laten gegeten worden door een Pokémon. In risicovolle momenten een band opbouwen met je Pokémon ging vele malen beter, zo was hij ook al spoedig sterk gehecht aan Agami geworden. In de wilde natuur werd je immers continu eraan bloot gesteld, al was dit natuurlijk de deels mildere ‘menselijke’ wereld, waarin er wat minder gevaar dreigde. De laatste toevoeging was dat hij niet het recht had om haar bezorgd te maken, terwijl ze elkaar pas sinds kort kende. Zo te zien was het zijn beurt en hij liet weer een grijns op zijn gezicht verschijnen en leunde lichtjes tegen Agami’s zij aan. “Betreft wat er zonet gebeurd was, ik denk dat simpele intimidatie van een Dragonair niet heel effectief zou zijn. Ze hadden ook Pokémon bij zich en het zou dan vooralsnog tot een gevecht resulteren, waarbij ik haar amper dan te hulp kan schieten, wegens de twee kerels. En met de Magikarp…” Kort keek hij naar diens Pokéball die zwakjes onder het zonlicht glom, “Ik laat mijn kameraden niet sterven, al is onze band nog niet zo heel sterk. Bovendien, geloof ik in hen. Hetzelfde doen ze dan bij mij en zelfs Agami had mij geeneens achtervolgd, terwijl ze wist dat ik enkel met de Magikarp de kerels zou benaderen. Misschien klinkt dat heel… simpel, maar da’s het enige opzichte waar ik op deze manier nadenk,” Meestal dacht hij meer na, maar op het gebied van gevaar en vertrouwen kon het voor hem niet simpeler. Terwijl hij kort over Agami had scheen ze genegeerd te zijn over de indirecte compliment en wreef ze zachtjes haar wang tegen de zijne aan. Met een glimlach wreef hij weer over haar snuit met zijn minst pijnlijke hand, waarna hij kort richting Kate grinnikte. “Sorry, dat ik je zorgen over mij liet maken. Al betwijfel ik of je er nu veel aan hebt,”