Mother & Me

Kleddernat wist hij een grot te bereiken waar hij zou kunnen wachten, totdat de regenbui af zou sterven en hij zijn weg naar de Pokémon Center kon vervolgen. Na een hele dag op jacht geweest te zijn zouden ze alle vier daar tot rust kunnen komen en konden ze naar het Ranger hoofdgebouw weer gaan om daadwerkelijk te slapen. Degene die het meest last had van de regenbui was Rhino die diep de grot al in was gelopen en onrustig om zich heen keek, van streek door zijn vochtige pantser. Het zou niets schelen of de Pokémon zou door het lint gaan, maar Elapi was al naast hem verschijnen en wapperde met de vinnen bij zijn kaken. Het briesje zou het water sneller laten verdampen, maar veel meer kon hij niet voor hem doen. Zelfs Averill niet. Er was wel de mogelijkheid dat Agami haar Twister kon gebruiken, maar dat was veel te gevaarlijk binnen een grot, en vooral een vochtige die daardoor onstabieler was. De hittegolf van laatst en de plotselinge koelte zorgde voor een flinke verzwakking van het gesteente in de grot. Voorzichtigheid was alles. Hij nam inmiddels maar plaats op een rots, terwijl Agami vlak naast hem stond en naar buiten tuurde. Na enkele tellen keek ze hem weer aan en maakte hem grommend duidelijk dat het pas over een uur voorbij zou trekken. Pokémon konden dat eenmaal aan voelen. Zo te zien zouden ze hier echter nog een ogenblik vast zitten. Bezorgd keek hij naar de Rhydon, zich afvragend of hij het een uurtje hier in kalmte zou kunnen uit houden. Gebrul. Verrast keek hij naar zijn eigen buik die een rommelend geluid maakte en de aandacht van de andere drie Pokémon getrokken had, welk elk met een grijns naar hem keken. Met een glimlach keek hij ze elk aan en liet zijn schouders wat zakken. “Zo te zien heb ik trek,” Zwakjes grinnikte hij erom, “Ik kijk anders even of ik wat weet te vinden… Agami, kom!” De Dragonite knikte gehoorzaam, waarna hij van de rots af sprong en dieper de grot in liep met haar vlak achter hem aan. De andere twee Pokémon let hij expres achter om hen nota bene een betere band te laten krijgen, maar ook om elkaar gerust te stellen en vooral kalm te houden.

Eenmaal van de twee Pokémon verwijderd stak hij zijn neus de lucht in, en een sterke, maar onbekende geur hing in de grot. De meeste geuren herkende hij, maar deze rook compleet onbekend voor hem en hij spande wantrouwend zijn spieren aan. De Dragonite volgde direct zijn voorbeeld en liep samen met hem de grot des te dieper in, terwijl de geur des te sterker werd. Het rook naar twee individuen en rook naar een Normal type, maar meer kon hij er écht niet uit halen, zo onbekend was het voor hem. Echter rook hij nog iets, de geur van… een lijk. Het prikkelde gek genoeg niet zijn jachtinstinct en hetzelfde gold voor Agami die zelfs bezorgd de kant op keek waar het vandaan kwam. Net toen hij een boven hem uit torende, donkere silhouet zak, trilde de grond onder hem hevig en zag hij breuken erin ontstaan. Luid gekraak weerklonk echter vlak boven hem, en diverse rotsblokken kwamen recht op hem af. Dit bedoelde hij dus eerder. Behendig ontweek hij ze elk, en kwam zo dichter bij de silhouet aan, samen met Agami die de rotsen simpelweg verpulverd had door er flink naar uit te halen met haar klauwen. De schim voor hem brulde angstig en haalde fel naar hem uit met een flink trillende poot, maar deze viel makkelijk te ontwijken door door zijn knieën te zakken. Hij had zelfs de aanval kunnen stoppen met door de poort van de Pokémon vast te grijpen. Er zat vast meer kracht in die poot, maar het leek haast op een wanhopige, door verdriet geleidde uithaal dan eentje die ter verdediging of aanval bedoeld was. Het was in ieder geval genoeg om Agami woest naar voren te laten stappen en haar ogen tot spleetjes te trekken. In het zwakke licht wist hij door op te kijken een bruine Pokémon te zien met een soort buidel waar echter geen enkele Pokémon in zat, terwijl het individu naar een vrouwtje rook. Hij volgde echter haar blik naar het lijk dat vlak naast haar lag, en haar jong scheen te zijn, gezien diens geur sterk met de hare overeenkwam. Automatisch hield hij zich maar klein en stak heel voorzichtig zijn handen uit, ter teken dat hij geen bedreiging vormde. Zijn Dragonite besloot echter naar voren te stappen, maar sprak de Kangaskhan direct voorzichtig aan dat ze écht niets slechts in de zin hadden. Haar jong scheen door vele genetische abnormaliteiten gestorven te zijn, want in teenstelling tot diens moeder had het maar één volgroeid achterpoot en mistte het beide voorpoten. Het was een wonder dat het levend ter wereld was gekomen. De Kangaskhan stapte echter wantrouwend naar achteren en begon weer naar ze uit te halen, ditmaal met meer kracht dan voorheen. Het verlies van haar kind werd haar teveel, dit was gewoonweg haar moederinstinct die op hol sloeg. Moeders. Averill bleef echter gehurkt zitten, en bood geen weerstand tegen de klappen tot Agami’s verbazing. De klauwen sneden zijn uniform in stukken en wisten flink bloedende schrammen te maken op zijn lichaam. Agami dacht direct aan de keer dat zíj door het lint gegaan was en Averill ook amper weerstand geboden had, en beet gefrustreerd op haar onderlip. Ze kon het moeilijk blijven aan zien hoe hij weer de aanvallen opving, zonder te denken over hoeveel kwelling het haar wel bezorgde. De Pokémon balde haar poten en sprong beschermend voor hem met haar poten wijd uitgestoken en liet een luide brul horen met de boodschap dat de Kangaskhan haar frustraties moest stoppen. De bruine Pokémon keek met tranen in haar ooghoeken naar de geschubde Pokémon en staakte haar uithalen uit pure schok. Ze leek iets uit te stamelen, maar zweeg spoedig door de strenge blik die de Dragon type op haar wierp. Ze trilde flink en wist niet meer hoe ze moest reageren, dus ontspande Agami al ietwat en gaf de wilde Pokémon een vriendelijke schouderklop, een vrij universeel teken. Zelfs in het wild. Verward, maar ontroerd keek ze van de Pokémon naar Averill die traag overeind kwam, onder het bloed zittend en haar met een glimlach benaderde. “Ik ben nog oké!” sprak hij moeizaam, en de bruine Pokémon liep bezorgd op hem af en likte direct het bloed af van zijn lichaam wat enorm kietelde. “Hé stop dat.. Hahah-“ De bruine Pokémon werd wat vrolijker en de ruwe tong deed hem denken aan zijn eigen pleegmoeder, een Mightyena die hem eveneens vaak schoon had moeten likken. Gek genoeg wist hij enkel voor een korte periode te grinniken, totdat er een brok in zijn keel vormde. Hij liet enkel zijn hand langs haar warm aanvoelende kop gaan, wat haar gek genoeg scheen te kalmeren.

‘Rhy!’ Het plotselinge gebrul van Rhino en Elapi vulde de grot en toen ze eenmaal bij hen waren gekomen, viel hem pas hem een derde Pokémon op. Het leek en rook haast als het lijk, maar net iets anders, maar het uiterlijk klopte en ze rook tamelijk gezond. Averill maakte al wat ruimte tussen hen twee, en zag direct een ongelovige blik in haar ogen terugkeren, totdat haar schijnbaar degelijk gezonde, maar natgeregende jong in haar armen sprong en ze gelukkig haar armen om haar jong sloeg. Tevreden keek de vier toe, en draaide het jong zich met een glimlach op naar Rhino en Elapi die haar zo te zien gevonden hadden en haar terug wisten te brengen naar haar moeder. Dit betekende dus wel dat de bruine Pokémon een tweeling had, en de ander zeker vermist was geraakt toen ze in de regenbui naar de grot ging om te schuilen. Helaas had haar verminkte jong het niet gered. Na zich even vermaakt te hebben met het gelukkige gezin, klaarde het weer op en konden ze weer verder met hun reis. Gek genoeg volgde de Kangaskhan en haar jong hem, totdat ze bij de ingang zaten. Zouden ze niet langer binnen blijven, gezien het ze veiligheid bood, of wilde ze nou met hen mee? Met een glimlach draaide hij zich om naar de twee terwijl zijn drie Pokémon al buiten de grot op hem stonden te wachten. Met enige moeite frummelde hij een Pokeball los en rolde die hun kant op, waarna hij zijn rug naar hem omdraaide. “Ik laat de keus anders aan jullie over,” Zijn hele team bestond uit Pokémon die ervoor hadden gekozen om bij hem te blijven, en deze keer zou niet veel anders zijn.