Amper zat hij een weekje in Hoenn, of hij had de regio achter zich moeten laten voor de drukke, deftige Kalos. Direct mistte hij de mensen en sfeer van de regio, maar het was eenmaal urgent. Zijn kortdurende vakantie was eenmaal voorbij en zelfs de brandwond rond zijn nek was volledig genezen. Met enige tegenzin verliet hij het trein station om richting het hoofdgebouw te lopen met zijn handen in zijn broekzakken. Als het goed was wachtte de opa hem daar op, en konden ze eindelijk hun succes komen melden bij de duivelse pop, oftewel hun baas. Tijdens het lopen probeerde hij zich haar reactie in te beelden op hun twee succesvolle assignments, waaronder een patrouille en het verkrijgen van enkele Pokémon onder viel. Op beide dagen had hij de meest vreemde woorden uit de opa’s mond horen komen, en deze herhaalden zich in zijn achterhoofd. Het voelde vreemd aan dat hij enkele dagen geleden nog in een reuzenrad met Jeanne stommiteit zat uit te halen door in een spijkershort rond te lopen, of haar tweemaal mond-op mond te moeten geven. Was hij écht iets veranderd? De jongen sloeg een zucht en had het hoofdkwartier bereikt. “Home sweet home,” mompelde hij zachtjes, ergens met enige tegenzin. Had hij nou… heimwee? Pff, onzin. Nadat hij het gebouw binnentrad nam hij enkele trappen om uiteindelijk vlak voor de deur van de duivelse pop’s kamer te staan. Direct stapte hij de kamer in en verwachtte opa naast hem te zien staan. "Ciro meldt zich,"

OOC: Met Allison en Floyd

Vreemd genoeg stond de opa er niet, maar toen hij er eenmaal was viel de staat waarin hij verkeerde enkel meer op. De opa liep met krukken en met een dik stuk verband om zijn been gebonden. Met een simpele begroeting nam hij dan ook op een stoel plaats in plaats van overeind te staan. Ehm, dit was niet zijn werk geweest voor de verandering. Hoe was hij zo gewond geraakt? Had een Tyranitar op hem gestaan, want zoiets kreeg je niet snel.
Met een lichte frons keek hij opa’s kant op, maar liet zijn blik terug naar de duivelse pop glijden die weer op haar bureau plaatsnam. Haar kennende zou ze er vast naar vragen, maar niet zonder hem voor paal te zetten. Haar eerste vraag was echter of hun aanwezigheid betekende dat de twee assignments hen waren gelukt. “Ja, dat klopt,” antwoordde hij met een knik. Hij zag wel dat ze weer naar de opa keek die in een beroerde staat verkeerde. Het was vreemd om zijn ‘meester’ in een dergelijke staat te zien, het persoon die hem rake klappen tegen zijn kop had gegeven en dreigde zijn tong eraf te snijden. Normaal gesproken had hij waarschijnlijk geamuseerd gegrijnsd, maar hij hield zich aan zijn woord en zou aan zijn zwakke punten werken. En zo ook wijzer zijn met zijn acties. Al was het verleidelijk. Heel verleidelijk. Echter ging de aandacht terug naar hem, en werd hij eindelijk gepromoveerd tot een Agent. Geweldig! Hij had willen juichen, maar glimlachte enkel. Hij een voorbeeld voor de Grunts, dus waar Jayde onder viel? Interessant idee. “Bedankt, en komt wel goed,” verzekerde hij haar met een grijns. Hij kon enkel met moeite het trotse gevoel in houden, maar het lukte hem wel nog net. Nou was het echter de beurt aan de opa welk nog een boel uit te leggen had.

De opa’s verwoording van het feit dat het hen gelukt was, klonk vreemd in de oren. Na een keer of drie keer was het nog steeds huiveringwekkend om de opa een compliment uit te horen spreken over hem. Brr. Al was hij ontevreden dat hij eerder gereageerd had dan hem. Joh, wat maakte dat nou weer uit? Voor een tel blies hij koppig zijn wangen wat op, maar zag een tel later hem zelfs naar hem knikken. Nee, dit wende niet. Het bleef eng. Volgens de duivelse pop mocht hij echter al vertrekken. Km op, hij wilde graag te weten komen over de opa’s wonden. Het was niet niets, namelijk. Hij draaide zich inmiddels al om, maar niet zonder kort naar de opa toe te stappen. “Succes, probeer niets meer te breken,” fluisterde hij bijna onhoorbaar, voordat hij de deur opentrok en achter zich dichtsloeg.
OOC: Topic uit.