Als Oskar een horloge had gehad, zou hij daar nu zenuwachtig op hebben gekeken. Hij had echt geen flauw idee hoeveel tijd er was verstreken en hoe lang het nog duurde voor zijn broer terug zou komen. Waarschijnlijk niet lang meer, dus haastte hij zich naar de schuur om te kijken of er nog vazen waren. De schuur was krap en donker en vol, waardoor het lastig was om iets als een vaas te onderscheiden. Het leek er niet op dat er iets te vinden was, maar toch besloot Oskar wat dieper de schuur in de duiken. Om iets meer te kunnen zien pakte hij zijn Holocaster er bij en liet hij het voorwerp een lichtje aan zetten. Het hielp, maar er waren geen reserve vazen, dus daar zat hij mooi mee. Ach, hij wilde best wat geld neerleggen om nieuwe te kopen als zijn broer hier om vroeg.

Net toen hij de schuur weer uit kwam werd hij geroepen door Yara, dus snelde hij naar de tuindeur. “Wat? Wat is er?” vroeg hij op haastige toon, alsof ze in levensgevaar was. Hij zag al snel het hoopje scherven op de grond en realiseerde zich dat hij een deel van de instructies vergeten was. “Oh! Wacht, ik pak wel even de stofzuiger.” Zoals gezegd haalde hij de stofzuiger tevoorschijn uit een kast en plugde hij hem in in het stopcontact. Dit klusje besloot hij zelf te doen, omdat hij Yara niet te veel werk op wilde leggen. Stofzuigen was toch weinig moeite nadat Yara de scherven zo goed bij elkaar had geveegd.

Zodra hij het idee had dat alles was opgezogen zette hij de stofzuiger weer uit. Met zijn onderarm streek hij langs zijn voorhoofd om het zweet daar van af te krijgen. Met een laatste blik op de vloer kwam hij tot de conclusie dat het schoon was – tenminste, schoon genoeg. Daarom richtte hij zijn blik op Yara. “Dank je voor je hulp. Sorry dat ik je zo plotseling er mee lastig viel, though…”

Terwijl Oskar zich bezighield met het stofzuigen, verdween Yara naar de keuken. De zwartharige fronste haar even na, maar toen ze terugkwam met twee doeken begreep hij wat ze aan het doen was. Nog een laatste keer schoonmaken. Oskar maakte het stofzuigklusje af, lette er op dat hij nog extra langs de vensterbank ging voor het geval dat, en borg toen het apparaat weer op. Hopelijk was die niet nog eens nodig.

Oskar voegde zich weer bij Yara. Terwijl ze haar vragen stelde liet hij zijn blik door de kamer glijden op zoek naar dingen die niet klopten of nog vuil waren. Het grootste probleem wat hij zag waren de missende vazen, maar de vloer was schoon en de vensterbank ook en dat was waarschijnlijk goed genoeg. Hij verwachtte wel een straf, maar meer dan dit kon hij op het moment niet doen. “Dat was alles. Dank je wel!” Hij spreidde zijn armen om haar een stevige knuffel te geven, voor hij zich besefte dat ze dat misschien wel niet fijn vond. Daarom bleef hij met zijn armen gespreid staan. Gelukkig kon hij zo de vuile doeken nog zien, want anders had hij die misschien tegen zijn kleren aan gedrukt in de knuffel. “Oh, eh, leg die maar in de keuken.” Die kon hij zelf wel opruimen. Misschien kon hij ze zelfs nog gebruiken. De meeste troep was immers al opgezogen toen Yara met de doeken aan was komen zetten, dus zo vuil konden ze niet zijn.

Zoals Oskar had gevraagd bracht Yara de doeken naar de keuken. Toen ze terug kwam, echter, leek ze wat vertwijfeld. Misschien vond ze knuffels met vreemden wel heel ongemakkelijk en was ze bang dat hij nu alsnog zijn armen om haar heen zou slaan. Daar zou ze vast niet blij mee zijn als dat het geval was. Nu begon hij zich schuldig te voelen, want na al haar hulp was het laatste wat hij wilde doen haar ongemakkelijk maken. Hij stond op het punt om sorry te zeggen toen het meisje zelf al haar armen om hem heen sloeg. Voor een paar tellen bleef hij verbaasd staan, voor hij door had dat hij zich nu helemaal niet schuldig meer hoefde te voelen en een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. “Ik heb een leuk idee,” zei hij plotseling. “Hou je van fashion items voor je Pokémon? Je mag er wel een van me hebben – en als ik niks leuks heb, dan mag je iets in de winkel uitzoeken op mijn kosten. Dat is het minste wat ik voor je hulp terug kan doen.”

Werd zijn aanbod nou afgeslagen? Eerst zette Oskar een teleurgestelde blik op zijn gezicht, maar toen besefte hij zich dat hij hier iets aan kon doen. Hij kon gewoon zijn poot stijf houden en koppig volhouden dat hij iets voor haar zou kopen. “Jawel! Dat is wel nodig!” bracht hij tegen haar in. Hij probeerde serieus te klinken, maar het kwam er eerder een beetje kinderlijk uit. “Ik zag die blik in je ogen wel. Je wil het.” De jongen realiseerde zich net op tijd dat dit wel heel verkeerd kon klinken buiten de context. Misschien moest hij zijn pogingen om haar over te halen hier maar bij laten.

Er werd hem gelukkig al snel een vraag gesteld waar hij niet op een andere antwoord op kon geven dan enthousiast. Hij begon dan ook meteen te stralen. “Jazeker! Ik doe het nog niet zo lang, maar voorheen volgde ik echt álle shows.” Waar een ander een liefde had voor Pokémon gevechten, vond Oskar contests veel leuker om te kijken.

Yara was ook een coördinator geweest? Wat gaaf! Oskar begon haast te stuiteren van enthousiasme. Gelukkig kon hij zich inhouden. “Dat is zo leuk! Maar waarom ben je gestopt?” Coördinator zijn en meedoen aan contests was het leukste wat er bestond voor de jongen. Dat Yara de spanning en sensatie van het Ranger leven leuker vond kon er bij hem haast niet in. Gelukkig was hij wel openminded genoeg om er niet tegen in te gaan, maar hij vond het haast zonde. Ze was vast heel goed geweest. “Heb je ook iets gewonnen bij die show? Ik stond helaas niet in de top 3 bij mijn contest, maar het was wel super leuk om te doen.” Hij was helemaal niet het type om in de spotlight te staan, maar voor contests maakte hij een uitzondering. De Pokémon was daarbij immers nog veel belangrijker dan de trainer. Palladium had het toentertijd heel goed gedaan. “Maar dan kun je mij vast ook wel adviseren in het kiezen van een leuk item! Als we nu gaan, zijn we vast nog op tijd klaar voor m’n broer thuis komt.” Een item kopen bij de fashion shop kostte immers niet zo veel tijd.

Het klonk heel logisch wat Yara vertelde. Contests waren niet gelimiteerd aan coördinatoren dus zelfs als ze een Ranger was kon ze er nog eens aan meedoen. Ook dat ze het leuker vond om te kijken kon hij zich ergens wel in vinden, al had hij besloten dat hij ook graag op het podium wilde staan en zich zou bewijzen aan zijn ouders en broers. Zijn ouders waren enorm trots dat hij coördinator was geworden en meedeed aan contests, maar zijn broers vonden het soms nog een aparte keuze. Zeker met zijn liefde voor grond en steen Pokémon, want die hadden vaak niet echt geweldige moves voor een optreden. Toch zou Oskar het op zijn manier blijven doen en zou hij bewijzen dat zijn favoriete Pokémon types zich prima konden redden in het spotlicht.

Toen Yara zei dat ze dat zelfs het leukste vond, begonnen Oskar’s ogen te stralen. Dat betekende dat ze het helemaal niet erg zou vinden om mee te gaan naar de winkel. “Oké! Volg mij maar!” riep hij enthousiast, terwijl hij naar de voordeur toe liep. Deze keer zou hij wel een sleutel meenemen.