Hoe was het mogelijk? Oskar had heel eventjes de achterdeur open gelaten terwijl hij naar boven was gegaan, maar dat was genoeg geweest voor een wilde Sandile om het huis binnen te wandelen. Het was hooguit 5 minuutjes geweest dat hij weg was geweest, wist hij zeker. Oké, misschien 15. Oké, oké, misschien een half uur maar echt niet langer! Dat zou hij zo zien door op de klok te kijken. Zijn blik ging naar de klok, en daardoor kwam hij tot de conclusie dat hij een uur boven was geweest en hij misschien de achterdeur toch maar dicht had moeten doen. Daar was het nu echter te laat voor. Zijn taak was nu om die Sandile weer naar buiten te krijgen, maar het ding wist steeds van hem weg te springen of met zijn bek uit te halen waardoor hij geschrokken achteruit sprong. Hij was tien minuten bezig geweest toen hij maar besloot dat hij dit niet alleen kon. Gelukkig woonde hij in een dorp waar veel mensen doorheen kwamen die wel wisten hoe ze met Pokémon om moesten gaan. Hij stapte de voordeur uit – welke hij voor het geval dat maar wel achter zich sloot – en keek om zich heen. Hij had eigenlijk op een gewone trainer gehoopt, maar wat hij zag was nog veel beter. Hij zag iemand in een uniform. Waar het uniform voor stond wist hij niet, maar het zag er officieel uit en dat was genoeg voor hem. Vlug stapte hij op de persoon af en legde hij zijn hand op de schouder. “Sorry dat ik stoor!” begon hij gehaast. “Er zit een wilde Sandile in mijn huis en ik krijg hem er niet uit, kan jij misschien helpen?”

Even was Oskar bang dat hij de persoon die hij aansprak zo erg had laten schrikken dat ze bij hem weg zou rennen. Ze was immers een stuk jonger dan hij had verwacht. Dat kon hij zo al zien. Een ander had misschien gedacht dat ze door haar leeftijd niet geschikt was om deze klus op te lossen, maar Oskar wist dat leeftijd niks hoefde te zeggen over de kracht van je Pokémon. Overigens, misschien waren er helemaal geen Pokémon nodig om de Sandile uit zijn huis te bevrijden. Een goede manier om met Pokémon te praten was waarschijnlijk al genoeg.

Gelukkig rende ze niet weg. Ze zei zelfs dat ze hem graag hielp met de klus, waarop een brede glimlach op Oskar’s gezicht verscheen. Hij was haar zo dankbaar, dat hij bijna vergat om haar naar zijn huis te brengen. Gelukkig herinnerde ze hem meteen aan de missie en keerde hij zich al snel om. “Kom maar!” zei hij, terwijl hij op een snelle pas naar het huis toe liep. Bij de voordeur aangekomen realiseerde hij zich dat er iets miste. De sleutel van de voordeur. Hij wist dat hij deze in zijn handen had gehad om de deur te openen, maar waarschijnlijk had hij de sleutel aan de binnenkant laten zitten. Shiftry. “Uhm…” Hoe ging hij dit aan het meisje vertellen? Hij wilde net het slechte nieuws vertellen, toen hij zich bedacht dat er een andere manier was. De achterdeur was niet op slot. “We moeten achterom,” meldde hij, waarna hij zich omdraaide. Hij besefte zich dat er nog een probleem was, want hoewel de achterdeur open was, was het hek dat niet. Misschien dat het meisje een slimme manier wist om over het hek te komen. Dan moest hij haar natuurlijk wel vertellen dat ze daar overheen moesten…

Zijn hand verplaatste zich naar zijn nek. Waarschijnlijk had het meisje al door dat er iets mis was, anders waren ze nu al naar achteren gelopen. Hij moest het maar gewoon toegeven, of niet?
Voorzichtig begon hij aan zijn woorden. “De achterdeur is open, maar het hek niet… Denk je dat er een manier is om er overheen te komen?”

Oskar schrok toen het bleek dat hij het vertrouwen van het meisje aan het verliezen was. Met grote ogen keek hij haar aan, en hoewel de uitdrukking een sprankje beledigd leek, was hij dat absoluut niet. Hij voelde zich eerder schuldig omdat hij haar die indruk gaf. “Nee!” riep hij dan ook zo snel mogelijk. “Ik bedoel, ja, ja dat weet ik zeker! Heb je die namen net bij de voordeur gezien? Ik ben Oskar!” Hij wist eigenlijk niet eens zeker of zijn broer er aan toe was gekomen om zijn naam aan de deur toe te voegen, maar hij hoopte nu hard van wel. Anders verloor hij alleen maar meer vertrouwen.

Het plan van het meisje klonk als een goede, dus ging Oskar zo staan als zij had aangeraden. In een moment van stilte meende hij iets kapot te horen vallen, waarbij zijn gezicht vertrok. Als de schade maar niet te groot werd… “Kan ‘ie?” vroeg hij, waarna hij zijn blik op het meisje liet vallen. Zij hoefde alleen maar in zijn handen te staan, en dan duwde hij haar zo er overheen. Hij besloot ook vast verdere instructies te geven. “Binnen hangt als het goed is de sleutel nog in het hek, die kan je zo open draaien en dan kan ik ook naar binnen.”

Met al zijn kracht duwde hij zijn reddende engel het hek over. Het kostte hem meer moeite dan verwacht, waardoor hij zichzelf van binnen vervloekte dat hij zijn krachttraining had opgegeven. Zijn spieren zouden op deze manier vervangen worden voor vet en dat was niet de bedoeling. Daarmee kon hij geen potentiele partner versieren…
Tot zijn enorme vreugde was het meisje niet stiekem een dief en deed ze zoals gevraagd het hek open. Ze stelde zich vervolgens voor als Yara, waarmee ze Oskar een beetje overdonderde. Hij had helemaal niet door gehad dat hij haar naam nog niet wist. Met een glimlach nam hij de uitgestoken hand aan. “Aangenaam,” zei hij er bij. Helaas kon het vriendschappelijke moment niet al te lang duren, want het klonk opnieuw alsof er iets kapot brak binnen. Oskar keek langs Yara en zag dat de Sandile op de vensterbank zat en zo achter de bloempotten langs liep dat hij ze van de plank af duwde. Oh Arceus nee, daar zou zijn broer niet blij mee zijn.

“Daar issie!” zei Oskar, wijzend met zijn hand naar de boosdoener. Omdat die zich binnen bevond had hij het niet gehoord en bleef hij vrolijk over de vensterbank lopen. Haastig stapte Oskar op de achterdeur af, welke hij gelukkig niet op slot had gedraaid, en opende de deur voor Yara. Hij liet haar als eerste naar binnen, want het was immers de bedoeling dat zij de Pokémon zou vangen. “Oh man, ik hoop dat hij niet al te veel potten breekt voordat we hem vangen…” mompelde Oskar met een bezorgde frons op zijn voorhoofd. Met zijn tweeën zou het vast wel lukken, zei hij tegen zichzelf. Ja, ze konden dit.

Oskar was heel benieuwd wat voor techniek het meisje ging gebruiken om de Pokémon te kalmeren. Hij wist dat er mensen waren die zich Rangers noemden die een apart apparaatje er voor hadden, maar dat de meeste trainers gewoon gebruik maakten van hun eigen Pokémon. Of ze vingen de Pokémon met een Pokéball. Dat zou de jongeman ook niet erg vinden aangezien het een grond type Pokémon was, maar omdat het beest nu al zo veel problemen veroorzaakte besloot hij dat hij beter een rustiger exemplaar kon gaan zoeken. Sowieso was het opruimen van het huis nu een stuk belangrijker.

Hij kreeg snoepjes in zijn handen gedrukt en in plaats van slim te zijn en te begrijpen dat dit voor Sandile was, stopte hij al bijna een snoepje in zijn mond toen Yara de instructies gaf. Meteen staakte hij zijn plan en legde hij het snoepje terug in zijn hand. Een pad maken naar de tuin klonk briljant. “Komt goed!” zei hij dan ook, waarna hij begon met de snoepjes strategisch te plaatsen. Aan het einde had hij er een paar over en de neiging om het te proeven keerde terug. Nee, dit waren Pokémon snoepjes. Die waren niet lekker voor mensen. Dat zeiden ze tenminste altijd. Oskar wist dat hij wel eens wat geproefd had in het verleden, maar dat waren hele andere snoepjes geweest en daar herinnerde hij zich niks van.

Ongelofelijk! Het lukte! Oskar hield zijn blik intens op de Sandile gericht, bang dat het wezen elk moment een onverwachtse beweging kon maken en alsnog weer naar binnen ging. Gelukkig deed hij dat niet. Braaf volgde de grond-type Pokémon de snoepjes, welke hij vrolijk oppeuzelde. Oskar vroeg zich af of de Pokémon naar binnen was gekomen omdat hij honger had, want dat zou een vrij logische verklaring zijn. Het arme ding was gewoon op zoek geweest naar eten… Nou, gelukkig had hij dat gekregen, want voortaan kwam hij hier niet meer naar binnen.

De klap van de dichtvallende deur liet beide Oskar en de Sandile opschrikken. Pas nu leek hij zich te beseffen dat hij buiten was gesloten en begon hij zich weer wilder te gedragen. Het was positief dat er niet veel te slopen was in de tuin, maar alsnog was het niet de bedoeling dat hij hier zou blijven. Vlug gooide Oskar het tuinhek open, in de hoop dat Sandile de hint begreep en naar buiten rende. Sandile begreep de hint niet en deed in plaats daarvan een poging om de aarde van een bloemperk overhoop te gooien. Oh nee… “Yara! Kan je hem kalmeren en naar het hek begeleiden?” riep Oskar, zich verstoppend achter de houten deur. Dat hij zijn eigen Pokémon kon gebruiken kwam even niet in hem op.

Yara besloot om haar Torchic te laten helpen met het kalmeren van Sandile. Tenminste, zo klonk het. Oskar kon niet echt veel zien omdat hij zich achter het openstaande hek van de tuin verborgen zat en hij was bang dat als hij keek de Sandile hem als slachtoffer koos. Sandile tussen de bloemen weg halen klonk wel als een goed plan, want zijn broer zou hem vermoorden als er iets met de plantjes zou gebeuren. Eigenlijk was de kans sowieso al groot dat Oskar vermoord zou worden door alle schade die was aangericht. Tenzij ze het op tijd schoon konden maken…

Hij waagde het toch om te zien wat er gebeurde en zag dat Yara een apparaatje tevoorschijn had gehaald. Was dat een Capture Styler? Hij had het wel eens gezien op tv, maar had in het echt nog nooit de werking er van gezien. Helaas leek het er op dat Sandile geen zin had om gevangen te worden en kwam hij nu op Yara af. Oskar wilde dolgraag helpen, maar het plan wat hij had – om Obsidian te gebruiken voor een Thunder Wave en daarmee Sandile te verlammen – zou niet werken. Elektrische aanvallen hadden geen effect op grond type Pokémon. Andere optie dan maar. Hij haalde Peridot tevoorschijn en droeg haar op om een Ice Beam te doen en daarmee de Sandile aan de grond vast te vriezen. De Ice Beam slaagde, maar het had niet helemaal het gewenste effect. Sandile had het koud en bewoog daardoor langzamer, maar hij kon nog wel bewegen en was nu eigenlijk alleen maar bozer. Zijn slomere bewegingen zouden het hopelijk wel makkelijker maken om de Capture Styler te gebruiken.

Oskar keek met open mond toe hoe de Sandile omringd werd door een ring van licht. Hij begreep er niks van, maar het was wel heel bijzonder om te zien. Hij had geen idee of het positief of negatief was dat deze ring van licht zich om de Sandile sloot en wist ook niet dat dit betekende dat de capture voltooid was. Pas toen Yara zijn kant op kwam en de Sandile haar gehoorzaam volgde kreeg hij het door en juichte hij één keer luid. “Ja ga maar, ik begin vast met opruimen!” zei hij, iets te enthousiast voor iemand die helemaal niet van opruimen hield. Hij was gewoon blij dat de Sandile tot rust was gekomen en ze nu aan het laatste deel van de opdracht konden beginnen.

Als eerste hield Oskar zich bezig met de tuin. Hier was niet heel veel gesloopt, alleen de bloemperken waren niet netjes meer en dat zou te zien zijn. De kapotte plantjes haalde hij uit de aarde en de aarde die los lag legde hij terug waar hij vond dat het hoorde. Hij was net klaar toen Yara terug kwam en vroeg waar ze mee kon helpen. Vlug gooide Oskar de laatste bloemen in zijn handen in de bio bak, terwijl hij wat dingen opnoemde die nog moesten gebeuren. “Nou, er zijn wat vazen gesneuveld die opgeveegd moeten worden. De bezem staat in de hoek van de kamer, die vind je zo. Ik zal even kijken of er nog reserve vazen in de schuur staan om ze te vervangen, en anders hoop ik dat het mijn broer niet zal opvallen…” Zijn broer kennende zou het hem zeker wel opvallen en kreeg Oskar op zijn dak, maar hij kon in elk geval zijn best doen om de schade te beperken. Het betekende heel veel voor hem dat Yara hem wilde helpen. “Overigens, als je nog andere kapotte dingen op de vloer vindt of pootafdrukken of zo, mag je dat ook opvegen!” Hij vroeg zich af of hij niet te veel van het meisje vroeg, maar ze had haar hulp aangeboden dus dan was het oké… toch?