[ Route 4 ] Keep the Faith.

& Aiden Stark

Ze had de middag in Santalune City doorgebracht. Met de trein was ze van huis, waar ze de afgelopen dagen gebleven was, naar deze stad gegaan, en nu was ze op weg naar het bos. Eén keer was ze er eerder geweest, en toen had ze Therin en haar prachtige Furfrou ontmoet. Misschien zou ze er dit keer ook nieuwe mensen ontmoeten. Dat zou leuk zijn!

Op haar schouder zat de paarse blob genaamd Atlas, die met zijn zwarte kraaloogjes nieuwsgierig rond keek. Volgens het bordje dat net buiten Santalune City stond, was dit Route 4 en Atlas leek het geweldig te vinden. Nieuwsgierig zocht hij naar Pokémon, die hij in zijn gedachten kon printen om die ooit weer te kunnen kopiëren. Toen hij een groepje zag, begon hij opgewonden te piepen. Zodra het begon, bleef Lisanna stil staan om even op te kijken. Een groep Ledyba zoefde voorbij. Ze maakte salto's in de lucht en speelde met elkaar en leken zich ontzettend te vermaken. Ditto's paarse lichaampje begon te vervormen en hij nam de vorm aan van één van de Ledyba. Met een zetje duwde hij zich van Lisanna's schouder en zoefde het opgewonden om haar hoofd. Het leek zich ontzettend te vermaken, wat Lisanna zeer blij maakte. Als haar Pokémon plezier hadden, had hij dat ook!

Maar doordat ze naar haar Ledyba-Ditto gekeken had, had ze totaal niet opgelet waar ze liep en was ze... OEF! Vol tegen iemand opgelopen. Ze struikelde achteruit en verloor bijna haar evenwicht, maar wist deze nog net te behouden. "Oh! S-Sorry!" zei ze geschrokken en ze veegde een bruine lok uit haar gezicht. "Sorry! G-Gaat het! Het was helemaal niet mijn bedoeling tegen je op te lopen!"

De jongen waar ze tegenop gebotst was had een nogal intimiderend uiterlijk. Lisanna wist echt niet hoe ze het anders moest omschrijven... Met zijn hoofd iets geheven en zijn felgroene ogen gericht op die van Lisanna (die ook groen waren, maar dof afstaken tegen die van de jongeman tegenover haar) zag hij er, nou ja, bijna eng uit. Ze deinsde instinctief achteruit, opkijkend naar de langere jongen. Haar Ditto daalde neer op zijn schouders en keek boos naar de jongen, hoewel dit als Ledyba niet echt werkte. Hij maakte een opmerking over hoe hij maar mocht hopen dat ze het niet expres tegen hem aangelopen was, waardoor Lisanna door moest fronsten. Nee, natuurlijk niet! Ze opende haar mond om erop te reageren, maar haar mond werd gesnoerd door een Charmander, die boog tegen haar begon te gillen. Wat geschrokken keek ze omlaag naar het wezentje, en hoewel het schattig had kunnen zijn, was Lisanna niet in staat het zo te noemen nu het zo stond te gillen. Atlas schrok er ook van en viel bijna van Lisanna's schouder af. Hij keek even naar de Charmander, vloog toen van Lisanna's schouder naar de grond en veranderde in een exacte replica van de jongen zijn Charmander. Alleen was Atlas wél schattig.

De jongen legde de Charmander met korte woorden stilte op, waar deze goed op leek te reageren. De jongen zag er niet uit als een type dat zulke schattige Pokémon had. Ze had meer... bloeddorstige honden en grote, gemene wezens verwacht... Maar ach, schijn bedriegt. Hij herhaalde zijn woorden nog eens, maar keek dit keer naar Lisanna. Op de een of andere manier wist hij Lisanna zo toch te kalmeren. Het was goed, hij zei het zelf. Toen stelde hij zich en zijn Charmander voor. Nogal beschermend, dat was te merken...

Maar omdat Aiden zich vriendelijk voorgesteld had, verscheen een opgeluchte glimlach op Lisanna's gezicht. Als iemand vriendelijk was, was hij ook heel aardig! Zo gingen die dingen meestal... "H-Hey Aiden! Lisanna, aangenaam!" zei ze opgewekt, en ze stak haar hand naar hem uit. "Oh, en dit is Atlas." Voegde ze er aan toe en ze keek even omlaag naar de Ditto, die nu als Charmander tegen haar been leunde en een beetje angstig naar Tyrion keek.

De felgroene ogen keken strak in de hare, en hoewel ze zich enigszins ongemakkelijk voelde en weg wilde kijken, staarde ze koppig terug. Goshie, Lisanna, dat was toch helemaal niet nodig? Plagerig vroeg de nog naamloze jongen of ze zo hard aan het denken was dat ze niet opgelet had, waarop Lisanna even nodig had om te antwoorden. Was dit als belediging bedoeld? Hij sprak met een plagerige toon en meende er waarschijnlijk niets van, maar toch moest Lisanna even fronsen. Alsof ze zo weinig breincellen had dat lopen haar enorme moeite kosten en haar brein overuren draaide bij iedere stap die ze zette. Neeee, hij bedoelde het vast niet zo. Ze was gewoon weer te veel aan het doordenken omdat ze zich niet kon focussen met die grote, felle ogen op de hare gericht.

Een glimlachje verscheen weer om haar smalle lippen en ze schudde die doorgedraaide, paranoïde gedachten van zich af. Wat had ze nou weer? Tuurlijk bedoelde de jongen het niet zo. Ze vroeg zich af waar ze de gedachten vandaan gehaald had. "Nee hoor," zei ze door een lachje heen, "Atlas deed een trucje, en het blijft me verwonderen hoe een Pokémon zulke perfecte kopiëen van andere Pokémon kan maken!" Een gelukkig glimlachje krulde haar mondhoeken op. Oh, ze was zo blij met Atlas! Een paar dagen terug was hij in een grote, sterke Gurdurr veranderd (hoewel hij wel wat details fout had) en had hij zijn trainer opgetild zodat ze bij de hogere takken van een bessenboom kon!

Toen de jongen vroeg of ze een trainer was, schudde Lisanna iet was geschrokken haar hoofd. Als Trainer zou ze nog wel kunnen leven, maar het uitdagen van Gyms? Het laten vechten van je dierbare Pokémon zodat jij een stukje metaal kon krijgen? Nee, het was iets wat Lisanna niet begreep en waar ze totaal geen behoefte in had. Natuurlijk zou ze geen slechte dingen zeggen over Trainers en hun doelen en dromen, maar zelf hoefde ze niet perse mee te doen met dat soort dingen. Ach, misschien als het ooit op haar pad kwam zou ze een Gym Leader uitdagen, maar ze kon zichzelf eigenlijk niet in zo'n Gym voorstellen, terwijl ze tegen haar Pokémon schreeuwde dat hij de ander af moest maken. Zelfs het vangen van Atlas had ze moeilijk gevonden, omdat daar Artemis tegen de Ditto moest vechten. Bah. Het was haar eerste Pokémon gevecht in een hele lange tijd geweest, en hoewel ze wist dat het nodig was geweest, had ze het liever niet gedaan.

Vandaar dat ze dus antwoordde met: "N-Nee! Ik, nou, ik ben meer een reiziger, maar ik wil een eigen fokkerij beginnen. Ik heb eigenlijk nog geen idee wat ik dan zou moeten fokken, dus hou ik het nu maar op reizen en deze regio een beetje ontdekken!" Een opgewekte lach verscheen om haar lippen en lichtte haar hele gezicht op. Ze hield van reizen en over reizen praten, het ontwaakte een vrolijk sprankje in haar borst dat zich razendsnel haar hele lichaam door verspreidde en haar blij en gelukkig maakte. Reizen was iets waar Lisanna echt van hield en als het aan haar lag zou ze er nooit mee stoppen! "En jij? Ben jij wel een trainer?" Hij zag eruit als een trainer; Groot en stoer met een sterke Pokémon, hoewel deze er wel ontzettend schattig uitzag...