(open) Marooned in Azure Bay

<sub>Hoe was hij hier ook weer geraakt? Zijn lichaam was doorweekt van het zeewater, zijn holocaster lag nutteloos in het zand en zijn pakje sigaretten waar zijn aansteker ook in zat lag ernaast. Met een chagrijnige blik in zijn ogen staarde Marcus strak naar het silhouet van Mence dat hoog boven hem scheerde. Hij had gesmeekt, gedreigd en gevloekt maar hij kwam dus echt niet naar beneden. Zijn Salamence was ergens van geschrokken toen hij terug op weg was naar Shalour City en hij over deze grot vloog. Hij had zo'n vreemde draai gemaakt dat Marcus er in één keer af viel de zee in. Peddelend met één arm was hij dan toch uiteindelijk hier geraakt, waar dat ook wezen mocht. Vroeg of laat moest Mence wel kalmeren, want hij vertikte het om de zee in te springen en naar de kust te gaan zwemmen. Hij hield toch al niet zo van zwemmen, met één hand was het nog lastiger. Water drupte op zijn broek uit zijn haar. Hij sloot zijn ogen even en moest diep inademen om niet zojuist een heel arsenaal aan vervloekingen te gaan schreeuwen naar zijn koppige Salamence. Één ding scheelde, de lucht was wolkeloos én de zon scheen fel. Hij zou vast wel snel drogen als hij hier bleef. Alleen, had hij geen zin om hier te blijven. Hij kon maar beter gaan uitzoeken wat er aan de hand was in de grot achter hem. Wie weet vond hij wel een of ander zeemonster. Hij had genoeg pokeballs dus hij kon het proberen te vangen. Om niet compleet alleen te zijn besloot hij om Rhaegal er uit te laten. Zijn Grovyle leek al een tijdje klaar om te gaan evolueren. Hij werd steeds sterker en strijdlustiger. Met elk gevecht groeide zijn zelfvertrouwen. Hij toverde de pokebal die aan zijn riem vast zat tevoorschijn en liet Rhaegal eruit. De Grovyle keek opzij naar hem met een verwachtingsvolle blik in zijn ogen. "Kom". Op momenten als dit wilde hij dolgraag een sigaret opsteken. Wat jammer nu dat die zeiknat waren. Hij keek beoordelend omhoog naar zijn Salamence om daarna zijn blik helemaal af te wenden en door de duisternis in de grot te treden.

Gaten die overal in de grotwand zaten zorgde er voor dat je een aardig idee had wat er in deze grot te zien was. Nog minder dan niets dus. Rhaegal keek om zich heen en besloot dat hij dit wel een leuke plek vond. Overal om hem heen lagen plasjes met ijskoud water. Marcus durfde wat dichter naar binnen te lopen aangezien het er niet uitzag dat er pokémon in deze grot leefde. Fronsend liep hij wat verder de grot in. Perfect in het midden van de grot lag een hoge rots met een platte bovenkant. Een gapend gat dat in het plafon van de grot zat liet een plas licht precies op die kei vallen. Marcus glimlachte schamper. Wat toevallig dat nou juist op zo'n plek hij zoiets vond. Even keek hij achterom naar buiten of hij Mence al zag maar zijn Salamence was nog niet bereid om naar beneden te komen. De roodharige man keek toen weer naar zijn Grovyle die naar het middelpunt van de grot gelopen was. Met zijn hand raakte hij het koele oppervlakte van de rots aan om er vervolgens aarzelend op te springen. Nieuwsgierig keek Marcus hoe hij heel diep in ademde en naar het licht keek wat op hem scheen. Zijn rode ogen gingen naar het licht en hij haalde diep adem. Hij zakte door zijn benen en ging in kleermakerszit op de rots zitten en .. mediteren? Marcus zijn wenkbrauwen schoten van verbazing bijna zijn haargrens in. Het zag er naar uit dat Rhaegal blijkbaar zich erg op zijn gemak voelde in de schemerige, verlaten grot midden in de Azure Bay. Hij besloot om er heen vraagtekens achter te plaatsen en zijn Grovyle maar met rust te laten. Tenslotte moesten zijn kleren nog drogen dus kon hij maar beter al zijn pokémon eruit laten en in het zonnetje gaan zitten. Geluidloos draaide Marcus zich om en liep hij zo stil mogelijk naar buiten. Daar wachtte de schaduw van Mence op hem. Hij was gestopt met rondvliegen en zweefde nu een hoog eindje boven hem. Een schaduw viel over Marcus en hij keek met een humeurige blik naar boven. "Kom je nu nog naar beneden of ..?" Waarom vroeg hij het ook. Driftig brulde Mence naar hem, keerde hij om en vloog hij er straal vandoor. Marcus keek roerloos toe hoe Mence langzaam veranderde in een stipje, die langzaam maar zeker veranderde in minuscuul stipje.. tot hij dan toch uit het zicht raakte. Eventjes wist hij niet hoe hij reageren moest. Sprakeloos staarde hij naar de plek waar zijn Salamence verdwenen was. In de compleet verkeerde richting dan waar hij eigenlijk heen wilde gaan. Marcus plofte neer in het zand en staarde naar de golven die het kleine strandje op spoelde. Tja, daar zat hij dan. Hij had geen pokémon die vliegen kon buiten Mence. En .. hij kon niet heel het eind zwemmen. Hij had tenslotte maar één arm, dat zou te lang duren. Hij zou onderweg te uitgeput raken en niet meer door kunnen zwemmen. Hij zwom tenslotte nooit. Marcus beet op zijn lip. Zijn holocaster was stuk, zijn sigaretten nat, zijn Salamence weg en zijn Grovyle zat inmiddels in de grot te mediteren alsof er niets aan de hand was. "Geweldig, hopelijk sterf ik vanavond hier door een blikseminslag of zo, want dit is te beschamend". Mompelde hij depressief en hij leunde tegen de grotwand aan. De zon verwarmde zijn koele lichaam al snel.

Toen Marcus zijn ogen opende merkte hij dat hij geen idee had hoe lang hij geslapen had. Zijn lichaam voelde stijf door de oncomfortabele grotwand waar hij tegen aan had geleund. Zijn lichaam voelde enorm warm aan door de brandende zon die op hem gestaan had. Marcus kwam omhoog en het duizelde hem even. Hij had enorme dorst. Hij kon zichzelf wel vervloeken dat hij geen water meegenomen had. Tenslotte zou de vlucht op zijn Salamence maar vijfenveertig minuten duren. Dan zou hij weer in Shalour City zijn. "Die verdomde draak" Vloekte hij terwijl hij zichzelf naar de grot dwong te lopen. Hij schrok toen zijn Sceptile naar buiten kwam lopen. Hij was hem helemaal vergeten. "Jezus, je liet me schrikken". Mompelde hij, en hij liep hem voorbij. Hij zakte neer binnen in de grot en zuchtte heel diep. Hij sloot zijn ogen weer, genietend van de verkoeling van de grot. Enkele momenten van stilte gingen er voorbij voor hij zijn ogen opende en fronste. Sceptile? Hij vernauwde zijn ogen en keek opzij. Rhaegal stond afwachtend met een trotse blik in zijn ogen neer te kijken op zijn trainer. .. Sceptile? Pas toen daagde het hem. Marcus zijn blik veranderde in een mengelmoes van ongeloof en trots. "Je bent geëvolueerd?" Vroeg hij ongelovig. Sceptile trok een gezicht en zei op een nogal feitelijke toon ""Sceptile". Marcus grinnikte. Precies op een moment als dit koos hij ervoor om te evolueren. Rhaegal keek plotseling op en liep naar buiten. Marcus luisterde aandachtig. Was Mence teruggekeerd misschien? Hoe dan ook. hij was te warm en te duizelig om meteen op te staan. Hij kon beter even blijven liggen ..</sub>