Igglypuff For Marital Bliss[Ranger Quest]

‘Fijn, maar… De deal wordt hierbij gewijzigd,’ sprak de man die hem met vernauwde ogen opnam, voordat zijn blik terug naar de moeder van de Igglypuff gleed, ‘Igglypuff mag met de knul mee, indien je haar moeder uitschakelt,’ Hij was compleet sprakeloos nu de ander schijnbaar verwachtte dat hij voor de ogen van haar dochter haar zou afmaken. Het moest zeker hartverscheurend voor de Wigglytuff die zeker niets anders wilde dan dat haar dochter gelukkig was, maar helaas moest ze daarvoor strijden en leek de man maar wat half hartige gestribbeld niets te vinden. Zo goed kende Averill zijn soort wel, maar hij loog zeker als hij dit een wijze actie vond. “Goed,” antwoordde hij met een diepe zucht, waarna de Wigglytuff onzeker naar de achtertuin stapte waar meer plek scheen te zijn dan zomaar op de stoep die tevens bezaaid zat met een kleine menigte en diverse obstakels. Met enige tegenzin volgde hij de Pokémon en de stevig gebouwde kerel naar de achtertuin welk qua geur niet heel anders rook, maar vooral op viel door het gebrek aan diverse flora die hij gewend was te ruiken in de stedelijke gebieden. De planten die er zaten waren verre van divers en het waren ook maar vijf grassoorten die hij kon onderscheiden, al waren ze zeker niet heel anders qua uiterlijk. Zijn blik gleed een momentlang naar de jongen die tamelijk onzeker in zijn hand kneep met de Igglypuff aan zijn zij met dezelfde gemoedstoestand. Wilde hij dat de jongen toe zou zien hoe hij verwondingen zou aan brengen aan de moeder van zijn beste vriend? Dat wilde hij zeker niet. ‘Iggly!’ Plotseling veranderde de houding van de Pokémon en moedigde ze ondanks haar pure bezorgdheid hem al aan. Hij had haar tellen lang verward aan gekeken, maar de jongen reageerde er sneller op en juichte mee. Een glimlach sierde zijn gezicht, waarna hij plaatsnam aan de andere zijde van de Wigglytuff en Agami bij zich wenkte. Met deze aanmoediging mochten ze al helemaal niet gaan verliezen tegen deze knaap!

Met een vastberaden knik tegen de Dragonite liet hij haar hem passeren en nam ze brullend voor hem plaats. Natuurlijk zou ze zelf ook niet met volle vastberadenheid kunnen strijden, maar ze deed duidelijk haar best de tegenstander niet als de moeder van de baby Pokémon te zien. Averill nam het moment even om na te denken over welke technieken hij Agami kon laten gebruiken tegen de Normal én Fairy type welk duidelijk in het voordeel was tegen de Dragon type. Een paar aanvallen – meer dan de gebruikelijke drie- kwamen in hem op en dat was zeker genoeg om de strijd tot een goed einde te kunnen brengen. ‘Ben je nou eindelijk klaar?’ Het was duidelijk dat meneer Jansen er genoeg van had om te wachten, dus knikte hij met een licht-beschuldigende blik naar de ander. Zonder te wachten tot de man de eerste aanval zou oproepen gromde Averill al een aanval uit, waarmee hij ten minste het gevecht gemakkelijker zou kunnen maken. Zijn grom scheen de man te verassen die nog bezig was in het op roepen van zijn eerste zet en nog net lang genoeg dat Agami flink met haar vleugels kon slaan om een stevige wervelwind, namelijk een ‘Hurricane’ af te kunnen vuren op de Wigglytuff. De roze Pokémon stapte uit pure verbazing naar achteren, maar werd direct opgeslurpt door de enorme rukwinden van de aanval en verdween na een schrikkreetje in de tornado. Dit wilde hij dus écht niet doen, maar Averill wist dat hij er niet langer bij moest stil staan en gromde al een tweede aanval. Ditmaal ging hij maar over op de verlamming van de al trage Pokémon. En de schokgolf die uit de enorme kaken van Agami verscheen schoot na een tel of twee met enorme precisie de tornado in en wist de roze Pokémon direct te raken. Tot nu toe schenen ze de overhand te hebben, maar Averill wist dat het effect van verbazing dat zijn gegrom had veroorzaakt, spoedig weg zou zakken. Enkel dacht hij zeker dat Agami nog een extra aanval had kunnen uitvoeren in die tijd, maar sneller dan verwacht opende de man zijn mond weer. ‘Gebruik je Sing!’ De roze Pokémon spitste haar puntige oren en leek ondanks het luide geruis de commando te kunnen horen. Nog verbazingwekkender was dat ze de aanval wist uit te voeren, terwijl ze alle kanten opgesleurd werd door de rukwinden. Zodoende vulde er een paniekerig gezang wiens effect zeer sterk werd verzwakt door het luide geruis van de tornado, maar het had dus effect. Agami’s oogleden gleden al over haar ogen, terwijl haar spieren zich begonnen te ontspannen en haar vleugels ook steeds minder klapte om haar zware lijf de lucht in te houden. De flinke tornado verdween ook ter plekke, terwijl Agami de grond al benaderde. Averill slikte nerveus, maar wist al een geluid waarmee hij haar volledig wakker kon krijgen. Echter riep de maan al hevig zwaaiend met zijn arm een tweede commando op, waarna de Wigglytuff op de grond beland was en op een rap tempo richting de Dragon type sprong. Direct trok ze aan de tentakels van de Dragonite en trok de Pokémon richting de grond met het idee heel ruw met haar vervolgens te ‘spelen’. Met twee vingers in zijn mond gestoken floot hij een zo hoog mogelijke toon als hij kon en wachtte naar adem happend en een rood gekleurd gezicht direct naar Agami, benieuwd of het gewerkt had. Het was immers hun noodsignaal en nooit eerder hadden ze het genegeerd, zelfs wanneer één van hen diep sliep. Helaas volgde er eerst geen reactie van Agami en kon de Wigglytuff met enige moeite de Dragonite tegen de grond laten knallen met haar kleine, roze poten om vervolgens flink aan de poten van de Pokémon te trekken. Met haar achterpoten trapte ze ook keer op keer tegen het gevoelige snuit van de Dragonite aan.

‘Pff, dit is zo gedaan. Dragon types stellen ook niets voor, zeker een knullig geval van een Dragonite niet…’ Averill keek met vernauwde ogen naar meneer Jansen die vermakelijk op het schouwspel neer keek. De pretlichtjes waren dan ook onmiskenbaar in zijn ogen terug te vinden wat hem des te meer ergerde. Hij balde zijn vuisten, maar wist zijn kalmte enigszins te bewaren. “Sinds wanneer bepaalt het type van een Pokémon nou de uitkomst van een strijd?” begon hij, terwijl een grijns zijn gezicht sierde toen hij plotseling de geur van aarde rook, “Wij zullen je het eens laten zien… Niet waar, Agami?” Met een brul schoot de Dragonite uit het niets overeind en met de verbaasde Wigglytuff die nog aan haar poot vastklampte liet ze er een elektrische lading over heen gaan. Nu. De Dragonite balde haar vuist en knalde die tegen de geëlektrocuteerde Wigglytuff’s gezicht aan en drukte diens lichaam tegen de grond aan, een kleine krater veroorzakend. De Pokémon hapte direct naar adem en bleef enkele tellen lang bewegingloos liggen met een verbaasde blik op Agami gericht bij wie haar ogen geen enkele spoor meer van onzekerheid toonde. De opmerking van de man was de druppel die de emmer deed verlopen. ‘Onzin. Klinkklare onzin. Hup, Defense Curl en vervolgens Double Slap!’ Schijnbaar gold hetzelfde voor hun tegenstander, want Averill kon de verbazing van Agami’s lichaamshouding aflezen toen de Wigglytuff de vuist van haar vastgreep en deze naar de grond vlak onder haar achterpoten duwde. Ondanks het feit dat ze verlamd was lanceerde ze haar lijf omhoog, vormde een glimmende, roze bol en deelde eenmaal voor de kop van de Dragonite felle klappen uit. ‘Drago!’ kreunde de Dragonite die zonder enige commando met ditmaal haar andere vuist uithaalde naar de Wigglytuff, wat omringd was met een laag vuur dan de elektriciteit van zonet. ‘Defense Curl!’ De Wigglytuff knalde inmiddels weer op de grond neer, maar wist op tijd zich weer tot een roze bal te vormen, voordat Agami de rake klap uitgedeeld had. Er zat echter genoeg kracht achter om de Pokémon enkele meters naar voren te schieten, alsof het een tennisbal was. Spoedig stond de roze bal stil en stak de Pokémon weer al haar ledematen uit, maar toen ze direct weer op haar ledematen probeerde te komen, scheen het effect van de verlamming haar teveel te worden. Ze kon amper haar armen vrij bewegen en haar achterpoten werkten eveneens niet mee en hingen maar slap aan haar lijf. De rollen waren weer omgedraaid en ditmaal leken hij en Agami de winnende partij, hoewel hij niet tevreden was dat ze zomaar aanviel. Natuurlijk was dat wat ze gewend waren, maar hij wilde haar kunnen adviseren. Het bleef een Pokémongevecht en ‘hij’ wilde er betrokken bij blijven, zelfs als hij deze ene keer fysieks weinig zou uitrichten. Hopend dat Agami weer naar hem zou luisteren gromde hij een commando en keek de meneer weer compleet verrast zij kant op, maar het had toch weinig zin. Een flinke laag water liet de Dragonite om haar gele, dik geschubde staart verschenen, waarna ze haar massieve lijf keerde naar de Pokémon en flink met haar staart tegen de Wigglytuff sloeg. Bam! De rake klap wist de Fairy type enkele meters weer te lanceren, maar ze kwam echter wel op haar verlamde achterpoten terecht. Haar vachtje was echter doorweekt en zelfs haar puntige oren zakten naar beneden.

De vechtlustige blik zat echter nog in haar blauwe kraaloogjes in deze toestand. Nu de Pokémon nat was kon Averill de Dragonite haar Thunder Punch laten gebruiken om de Pokémon weer te elektrocuteren, maar het zou echt een vreselijk gezicht zijn. Hierdoor gleed zijn blik toch weer naar de jongen en zijn Igglypuff die gespannen toe keken en niet heel bewust waren van wat hij van plan was om te gaan doen. En toen gaf Averill de commando voor Thunder Punch. De Dragonite balde haar vuist en trok die ver naar achteren, terwijl enorme schokken deze verlieten. Pas toen deze oogverblindend werden raasde de Pokémon op volle kracht naar voren, recht op de roze, onbeweeglijke Wigglytuff af. ‘Double-Edge combineren met Double Slap!’ riep de man luidkeels, waarvan zelfs Averill verwachtte dat de menigte voor zijn woning het zouden kunnen horen. De Wigglytuff knikte, balde ook moeizaam haar vuisten en wachtte tot de enorme Dragon type het afstand tussen hen verkleind had. ‘Nu!’ Ze zette al haar kracht achter dat ene aanval; ze wierp haar lichaam recht naar de Dragonite toe met een boel kracht in haar voorpoten om flinke klappen uit te delen. De twee Pokémon’s aanvallen raakten beide; de vuist van de Wigglytuff zat tegen Agami’s wang aan, terwijl haar vuist weer tegen die van de ander zat. Het was echter maar voor een enkele tel, gezien er op het volgende moment een Pokémon over het grasveld heen werd gelanceerd. Het was een bal. Een roze. De Wigglytuff knalde, gehuld door een flinke lading tegen het houten hek van het achtertuintje aan, maar brak er zelfs doorheen en kwam in de tuin van de buren terecht. ‘Mama! Er vloog een roze konijn het tuin in!’ weerklonk het opgewonden geschreeuw van een meisje die zich in de desbetreffende tuin bevond, maar de moeder wuifde het op zachtere toon af. De Dragonite rechtte inmiddels haar rug en snoof richting de Wigglytuff die met veel moete haar zwaar aanvoelende lichaam overeind wist te hijsen. Die blik had ze nog op haar gezicht staan, maar veel was er niet nodig om een einde aan de beslis gevende strijd te maken. Averill zuchtte diep, terwijl meneer Jansen ditmaal te sprakeloos was om zelfs maar een beledigende opmerking naar hem te maken. De Dragonite liet hij met twee verschillend klinkende grommen de strijd afmaken door een flinke Hurricane op de Wigglytuff af te vuren die ze in haar staat onmogelijk kon ontwijken. ’S-Snel.. Ehh.. Sing!’ De man werd radeloos, maar ondanks dat besloot de Pokémon haar stembanden te gebruiken. Het maakte al niets meer uit; Agami klapte flink met haar gespierde vleugels en vloog vervolgens recht op de roze Pokémon af. Vlak voordat ze met haar lichtgevende vleugels een rake Wing Attack uitdeelde, liet ze de sterke wervelwind ter plekke verdwijnen. ‘Drago!’ Met een laatste brul mepte ze de moeder van de Igglypuff tegen de grond aan, recht in het grasveld in het achtertuintje van meneer Jansen. Direct landde de Dragonite weer op de grond en keek Averill bezorgd de kant van de Pokémon op, niet-wetend of hiermee de strijd tt een einde was gekomen en de Igglypuff bij haar vriend mocht wezen.

Gebruikte aanvallen:

• Hurricane
  
• Thunder Wave
  
• Thunder Punch
  
• Fire Punch
  
• Aqua Tail
  
• Thunder Punch
  
• Hurricane
  
• Wing Attack