Between the Cliffs

Het zand in haar schoenen gaf al duidelijk aan dat ze aangekomen was bij het stadje waar haar hele reis zelfs was begonnen. De zon brandde op haar hoofd en ze hield zich maar al te graag langs de stenen kliffen die het kleine stadje omringden. De golven maakten een rustig geluid en Reese en Apollo speelden vrolijk in het dunne laagje water. Hannibal bleef achter bij Abigail, aangezien hij helemaal niet van water hield. De Aron drukte zich plots tegen Abigail aan, toen de waterrand dichterbij kwam en Abigail glimlachte zachtjes. "Het komt niet helemaal tot hier en wanneer dat wel zo is, zijn wij allang op het hoge droge." Glimlachte ze naar haar pokemon, die gerustgesteld adem haalde en een stukje vooruit haar ging lopen, gehaaster. De Aron had een apart karakter, maar een saaie pokemon was natuurlijk minder leuk om te trainen. Langzaam trok de klifrand zich terug en zag ze een bekend stadje zich openen voor haar ogen. Cyllage City! Eindelijk!.
Om eindelijk weer voet te zetten op een stevige ondergrond voelde als een geschenk van de oppergoden en ze schudde het zand als eerste uit haar schoenen. Tussen haar tenen bleven nog wat vervelende korreltjes plakken. "Hier blijven we nog wel een tijdje, jongens." Grinnikte ze, om vervolgens gelijk de, nu wel, bekende weg af te leggen naar het pokemon center. Apollo en Reese hupten vrolijk voor haar uit en weer bleef Hannibal meer aan haar zijde plakken. Voor hem waren deze paden natuurlijk nog onbekend. Nervositeit prikkelde in de blik van de Aron, wat ze eigenlijk nog nooit had gezien bij Hannibal. Waar moest dat door komen? Had ze hem iets verkeerds te eten gegeven? Hadden Reese en of Apollo iets bij hem gedaan? Uiteindelijk merkte haar pokemon op dat haar blik al een tijdje op hem gericht was en hij maskeerde de nerveuze twinkeling in zijn ogen voor een normale, luchtere blik, al werd zijn pasje wat sneller, zodat hij zich bij haar andere twee pokemon kon voegen. Hmm.. vreemd. Zo had ze hem echt nog nooit gezien.
Bij het pokemon center aangekomen kreeg ze van de vriendelijke zuster een kamer, waar ze gelijk al haar spullen dropte. Snel wierp ze een blik op de klok die zachtjes tikte en aan de muur hing. Het was iets voor vijf uur 's middags. Om nu al avond eten te verorberen was misschien.. wat te enthousiast. Een kleine middagtraining kon.. geen kwaad, toch? Ze hadden genoeg tijd en ze waren dit keer tenminste niet midden in de nacht aangekomen, zoals bij Lumiose. Een klein uurtje trainen en dan zou ze terugkeren naar de stad, zodat ze konden uitrusten van een dag lang reizen. Met haar drie pokemon in hun pokeballs zette ze het weer op een lopen.
Op het strand aangekomen liet ze haar pokemon weer vrij, twee daarvan gingen meteen op het water af, maar de derde.. die ging het niet zo goed af. Het begon langzaam vloed te worden, dus het water likte bijna aan Abigail's voeten. Hannibal jammerde luid en rende op het zachte zand helemaal naar de klifrand. Daar bleef hij eigenwijs staan, wat Abigail ook probeerde te zeggen om hem over te halen. Apollo en Reese probeerden de Aron geruststellend over te halen om toch deel te nemen aan de training, maar wat ze ook zeiden de Aron bleef zijn kop schudden. Uiteindelijk kwam Abigail naar hem toe en gaf hem een aai over zijn stalen kopje. "Wil je hier echt niet trainen?" Vroeg ze rustig, zonder het op te dringen. De Aron schudde, ondertussen trillend omdat het water dichterbij begon te komen, zijn kopje. Natuurlijk, het water maakte hem zelfs in Cyllage City onrustig en bang. "Dan zoeken we een plekje ergens ander, oké?" Glimlachte ze voorzichtig en de Aron opende zijn angstige oogjes en drukte zich tegen haar aan, nog altijd trillend.

Ze had Hannibal in zijn pokeball gestopt, omdat hij anders vlak langs het water moest lopen om weer terug te keren in Cyllage. Apollo en Reese deden hun best om een nieuw plekje te vinden, maar alles grensde natuurlijk aan het strand, dus ook aan de zee. Het begon langzaam een hopeloze taak te worden, maar Abigail zou het nooit opgeven. Hannibal was haar pokemon, ze had hem gevangen en dus zou ze alles uit de kast trekken om hem ook een fijn gevoel te geven. Het zou hetzelfde geval geweest zijn als ze een water pokemon had gevangen die zich niet kon voortbewegen op het land. Dan zou ze er ook alles voor doen om die pokemon een fijn thuis te geven.
Toen Abigail de tijd checkte op de toren in het plein bleek het al zeven uur was. Had ze echt twee uur erover gedaan om een trainingsplek te zoeken? Het meisje beet op haar lip toen haar maag ook begon te jammeren van de honger.

Ze had het maar opgegeven, maar was vroeger opgestaan dan normaal. Door het raam in haar kamer scheen een fel licht, wat aangaf dat de zon nog op zijn weg naar boven was en ze dus genoeg tijd had om nogmaals te zoeken. Ergens moesten trainers toch hun pokemon kunnen trainen die het niet zo met water hadden gesteld? Bijna alle vuurpokemon hadden een hekel aan water en ze had al genoeg trainers in kalos ontmoet die de eigenaar waren van vuurpokemon.
Buiten was het nog aardig fris, dus trok ze een vest aan en ging op pad. De vorige dag had ze al elk stukje net buiten Cyllage onderzocht, dus besloot ze net iets verder te zoeken. Tot haar teleurstelling vond ze alleen maar meer strand. Dus als ze weer verder wilde trekken, zou ze nogmaals bij een zeedorpje uitkomen, waarschijnlijk. Met een zucht liet Abigail zich tegen een rotswand aan vallen en richtte haar blik naar boven. En daar was het. Daar was haar oplossing. Maar natuurlijk. Water bevond zich aan het strand, maar er was nog een ander stuk grond. De kliffen! Een glimlach verscheen op haar gelaat en ze liet Apollo uit zijn pokeball komen en legde uit dat hij haar moest helpen een pad naar boven te vinden. De twee gingen de rotswand af, tot ze plots een geluid hoorde die afkomstig was uit Apollo's richting. Ja! Haar Grovyle had een inham gevonden die als een soort stenen trap naar boven leidde. Het was een klimwerk, maar uiteindelijk had ze genoeg voeting gevonden om bovenop de rotswand te klimmen. Het stenen 'bouwwerk' reikte nog ver uit en er was genoeg ruimte voor drie pokemon om getraind te worden. Maar nu was het eerst tijd voor Hannibal om zijn oordeel te geven.
Binnen een mum van tijd stond de Aron voor haar, zijn blauwe ogen spraken verbazing. "Kijk, daar is de zee, maar jij staat hier veilig en droog." Glimlachte ze naar Hannibal, die naar het randje van de rotswand liep en uitkeek over het oneindige blauw en vervolgens naar de vaste grond onder zijn pootjes. Het duurde even en die stilte leek eeuwig te duren, maar toen maakte de Aron een vrolijk geluidje. Approved!

Zo trainde Abigail haar drie pokemon door hun aanvallen te richten op zelfgemaakte stenen doelwitten, die daarna natuurlijk uit elkaar brokkelden en soms rolden ze van de klif af. In het begin keek ze telkens naar beneden of er niet langs de kliffen liep, maar ze besefte zich steeds vaker dat het natuurlijk nog akelig vroeg was en dat bijna niemand zo gek was om zich zo vroeg buiten te begeven. Uiteindelijk bereikte de zon zijn hoogste punt en besloot de Trainer een pauze in te lassen. Abigail koos een mooi en veilig plekje uit en haalde een boterham voor haarzelf tevoorschijn en verscheidene berries voor haar pokemon. De drie verdeelden de berries eerlijk onder zichzelf. Zo bleef het rustig, totdat er plots een soort struidkreet luidde. Abigail keek verschrikt om zich heen, maar kon niets zien. Maar het was te laat toen ze een schim voorbij zag zoeven, die langs het verzamelde groepje heen raasde en een berry uit de handen van Reese opsloeg. In de lucht viel de razendsnelle schim de berry op in zijn bekje en landde op het randje van de klif. Abigail pakte haar pokedex erbij en verkreeg de informatie dat deze pokemon een Taillow was.
Reese begon woedend naar de pokemon te lopen, die rustig opkeek en uitdagend een grote hap nam van de berry en zijn veren schudde. De Bagon gromde wat en veegde met zijn voetjes over de aarde, een teken dat hij klaar was voor een gevecht. Abigail was ondertussen opgestaan en de Taillow wierp haar nu ook een uitdagende blik toe. Wat een brutaaltje was dit. Haar Bagon wierp haar een zijdelingse blik en wachtte op haar teken. “Wacht Reese, laat Hannibal maar.” De mond van Reese viel open en verbaasd keek hij zijn Trainer aan. Deze reactie had ze uiteraard verwacht, maar haar Aron had de minste training gehad van de drie, dit was een goede uitdaging. Na een wat teleurgestelde blik op haar geworpen te hebben, voegde de Bagon zich bij Apollo en krabbelde Hannibal voor haar.

De wilde pokemon vloeg met klapperende vleugels op. Heel eerlijk was het niet, maar Hannibal was ook dubbel zo goed verdedigd tegen flying-aanvallen. Aangezien de Taillow in de lucht bleef hangen, nam Abigail aan dat zij het gevecht moest openen. “Iron Defense en daarna Mud-Slap!” Beval ze Hannibal die wat ineen kromp en zijn harnas begon te schitteren. Met een zelfverzekerde blik keek hij naar zijn tegenstander, waarna hij zich omdraaide en hard met zijn achterpoten tegen de grond schraapte en zand en vuil naar boven schoot. De Taillow maakte een sierlijke boog en ontweek de grote brokstukjes die op haar af kwamen, maar door een plotselinge verandering van de wind kreeg ze zand in haar ogen. De Taillow kon hierdoor niet goed meer zien waar ze naar toe vloog en maakte een lichte duikeling naar de aarde. “Take Down!” Beval ze Hannibal, voor normale pokemon was dit een gevaarlijke aanval, maar Hannibal had de Ability Rock Head, waardoor opgelopen schade van dit soort aanvallen te niet werd gedaan. Ook hoopte Abigail dat door het versterkte harnas van Hannibal de klap harder werd voor de Taillow. Met een strijdkreet begon de Aron zich naar de Taillow, die haar vleugels al begon op te trekken, maar door het zand niet kon zien dat de Aron haar naderde. Met een frontale beuk wierp Hannibal zich op zijn tegenstander, die met een klap op de grond terecht kwam. Zijn tegenstander slaakte een kreun, maar voordat Abigail iets kon bedenken om de schade te vermeerderen, deelde ze al een flinke klap uit met haar vleugels, die Hannibal tot zoverre afleidde, dat de Taillow weer op kon stijgen.
Dit keer liet ze Hannibal geen eerste zet doen en daalde met een grote snelheid op Hannibal af. Door de Quick Attack die ze uitvoerde werd haar snelheid vergroot en Arons waren niet de snelste pokemon dus had hij geen enkele kans om dit te ontwijken. Hannibal sloot zijn ogen toen de Taillow met een klap zijn zij ramde. Met grote snelheid raasde ze langs Abigail heen, om weer verder te gaan met haar Quick Attack belagingen, maar dit keer vloog de Taillow rondjes. Abigail fronste, maar zag plots de meest geconcentreerde blik in de ogen van de pokemon, die ze nog nooit eerder had gezien. Een roodachtige gloed omringde de Taillow en met een schok herkende ze de aanval. Focus Energy! Daarmee wisten pokemon altijd de echt rake klappen uit te delen. En dit gebeurde ook. De vleugel van de Taillow begon te gloeien en ze zette een Quick Attack in om haar snelheid te vergroten. Hannibal werd opgedragen nogmaals een Iron Defense te doen, maar de Taillow raasde eerste langs hem heen. Hannibal draaide zich verbaasd om, maar dat was zijn fout. De Taillow had zich razendsnel omgedraaid in de lucht en raasde over de grond terug naar Hannibal. Met haar vleugel wist ze hem onder zijn kopje te raken. De Aron werd omhoog geworpen en belandde op zijn rug.
Een strijdkreet verliet het bekje van de Taillow die nogmaals voor een Quick Attack ging. Hoe kon Abigail hier tegenop? De snelheid van de Taillow was zo groot en ze bleef constant in de lucht hangen. Hannibal had zich ondertussen weer op zijn pootjes gezet en zag de wilde pokemon hem weer naderen. “Headbutt!” Riep Abigail plots. Met een schok werd ze herinnerd aan het gevecht met Therin. Daar had haar tegenstander dan niet tegen een vliegende pokemon moeten vechten, maar daar was ze in het nadeel geweest qua types. Toen had ze Apollo ook aanvallen met aanvallen laten bestrijden. Helaas had ze daar geen winst geboekt, maar nu.. nu moest het lukken. Hannibal zakte door zijn pootjes en zette zich vervolgens van de grond af, zijn versterkte kop beukte in tegen de naderende Taillow. De Quick Attack raakte zijn doel, maar zo deed de Headbutt dit ook. Eindelijk landde de Taillow weer eens op de grond, waar Hannibal het voordeel had. Ze moesten echter snel zijn, want bij het contact vertoonde de Taillow alweer tekenen van opstijgend. “Metal Claw!” Droeg ze de Aron op, die keurig op zijn pootjes was geland en dichtbij zijn tegenstander ook. Op korte afstanden was de Aron snel, dus wist hij de Taillow net op tijd te naderen. Zijn lichtgevende klauw werd opgeheven en hij wilde net uithalen, toen de lichtgevende vleugel van de Taillow zijn klauw afketste. Het was dan wel nog steeds een succesvolle aanval, maar de Taillow wist zo een afleiding te creëren waardoor ze weer omhoog kon vliegen. “Mud-Slap!” Hannibal begon er echter al vermoeid uit te zien, maar de Taillow had onderhand ook wel wat schade binnen gekregen. Nogmaals schraapte de Aron met zijn achterpootjes achter de grond en met en boog werd de Taillow, die nog niet geheel was opgestegen, belaagd met vallende stukjes steen en een zandwolk. Dit zorgde ervoor dat ze uit balans raakte en ter aarde viel. “Metal Claw omhoog!” Ze zou Reese zijn jongleer techniek gebruiken, in de hoop dat het weer zou werken. Hannibal rende op de neerstortende Taillow af en sloeg toe met zijn Metal Claw, op de buik van de Taillow die omhoog werd gegooid door de ontstane kracht. “Nog een keer!” De Taillow kwam natuurlijk weer neer en nogmaals raakte Hannibal haar, haar dit keer op de grond gooiende.
Met een plof belandde de Taillow op de grond, een vermoeide zucht ontsnapte uit haar bekje. Abigail zag haar kans schoon en wierp een van haar pokeballs op de vogelpokemon, die met een rode gloed verdween.

Met een klap barstte de Pokeball open en door dat moment van rust schoot de Taillow met een grote vaart weer de lucht in. Hannibal kroop naar achteren en gromde lichtjes naar zijn tegenstander, waarvan hij zo overtuigd was dat deze uitgeschakeld was. Met een strijdkreet wierp de wilde pokemon zich weer op de Aron, nogmaals een Quick Attack gebruikende om een grotere snelheid te krijgen in haar duikvlucht. Omdat de Taillow de vorige keren haar vleugels als aanvallen had gebruikt, beval Abigail Hannibal zijn flanken te verdedigen, maar ze zag pas op het laatste moment dat de wilde pokemon een Peck inzette. Ze klapte haar vleugels in en stortte naar beneden, haar snavel naar voren gestoken en maakte contact met Hannibal's kop. De kracht was groots en Abigail had haar pokemon geen tegenaanval kunnen laten doen. Wat beduusd landde de Taillow, terwijl Hannibal uitgeteld op zijn zij was gevallen. Gelijk koos Abigail ervoor om Hannibal terug te laten keren, voor het geval dat hij straks ernstige verwondingen opliep.
Ze gebaarde naar Reese dat hij zijn plekje als nieuwe pokemon mocht innemen en met een grom rende hij naar voren, gelijk de aandacht trekkende van de Taillow, die triomfant haar veren aan het schoonmaken was. "Leer en Focus Energy!" Meteen begon hij met zijn [al] dreigende blik op de vogelpokemon te werpen, die verstijfde door de woede die eigenlijk al was opgewekt in de kleine Bagon en vervolgens versmalde Reese zijn blik en richtte zijn blik op zijn tegenstander. Om zich tot het maximale te concentreren. De Taillow schoot echter niet gelijk in de verdediging en vloog weer op, waarna ze dit keer alleen met een Quick Attack op hem af kwam. "Headbutt!" Het was meer als een verdediging gebruikt. Reese verlaagde zijn kop en richtte deze op de snel naderende Taillow. Er werd contact gemaakt en Reese werd, zelfs al was zijn kop steenhard, naar achteren gedrukt door de impact, maar de Taillow kreeg ook iets te verduren. "Snel, gebruik je Bite!" Riep ze er nog achteraan, voordat de pokemon weer op kon stijgen. De Bagon hapte bliksemsnel toe en kreeg een van de twee pootjes van de Taillow te pakken. Die geschrokken tsjirpte en door het extra gewicht niet verder kwam dan de Bagon een paar centimeter van de grond te krijgen. Langzaamaan kreeg hij zijn pootjes weer aan de grond en vertoonde de Taillow een redelijk uitgeputte uitdrukking, nu moesten ze het dan ook afmaken. "Nogmaals Headbutt!" Reese liet zijn kaken gaan om het pootje, hupte naar achteren en nam een aanloop om de Taillow te rammen met zijn harde kop. De vogelpokemon rolde een paar keer over de grond, maar krabbelde weer overeind om Reese vervolgens een harde klap te geven met haar vleugel. Dit keer steeg ze echter niet op. Alsof de Taillow wist dat Reese niet bestendig was tegen haar aanvallen en zij ook niet tegen die van hem. Werd het hierdoor een eerlijker gevecht?
"Leer en Bite!" Terwijl hij op haar afrennen, zijn kaken van elkaar gekomen en een dreigende blik in zijn ogen. Nogmaals leek de Taillow te verstijven, maar had ze een snelle ontwijkingsactie die ervoor zorgde dat Reese haar niet kon pakken, maar ze verloor wel haar evenwicht, waardoor ze op de grond viel. "Nogmaals!" Reese maakte een half rondje en stortte zich op de Taillow, haar dit keer bij haar vleugels grijpende. Paniekerig begon de Taillow te klapperen met haar andere vleugel, maar het werden maar halve Wing Attacks, want ze had geen goede afstand om ze op de gebruiken. "Gooi haar in de lucht en gebruik Headbutt!" Het vergde veel kracht om een tegenstander in de lucht te werpen en ze zag de lichte vermoeidheid al in de ogen van haar pokemon, maar toch wierp hij de Taillow met een klein boogje in de lucht. De vogel probeerde nog op te vliegen, maar daar was de afstand te klein voor. Dus kwam ze weer richting de grond, maar een bagon haar stond op te wachten. Hij ramde haar met zijn kop, waardoor ze nog een keer op de grond terecht kwam. "Bite!" Hijgend hapte hij weer toe en wierp de Taillow nogmaals weg, dit keer wat minder verder weg, want zijn energieniveau begon op te raken.
Abigail vond dit wel genoeg, voor beide pokemon en op hoop van zege wierp ze een andere lege pokeball op de Taillow, die voor een tweede keer op werd gezogen door een rood licht. Ze kruiste hoopvol haar vingers en keek wat nerveus naar de trillende pokeball. Kom op..